สวัสดีครับเพื่อนๆชาวพันทิพย์ทุกคนครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลยตั้งแต่รู้จักพันทิพย์มานานเป็นหลายปี ในการตั้งกระทู้รั้งนี้ก็เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นครับ และร่วมพูดคุยกับเพื่อนๆด้วย(เจ้าของกระทู้อยากหาเพื่อนคุย สะงั้น). ถ้าพิมพ์ผิดตกอักขระภาษาไทยไปหรือใช้ข้อความกำกวมอ่านแล้วงวยงงสับสนต้องขออภัยด้วยนะครับ
ก่อนอื่นเลยต้องขอแนะนำตัวไปก่อน ถือสะว่าเป็นกระทู้แนะนำเจ้าของกระทู้ด้วยนะครับ. ผมชื่อ May เป็นเกย์ คนหนึ่ง อายุ23 บ้านอยู่ปากช่อง ไปเรียน ม.ดังแห่งหนึ่งในแถบภาคเหนือ ปัจจุบันทำงานเป็นพนักงานลูกจ้างคนหนึ่งในรพ.รัฐ รูปรางหน้าตา อ้วน เตี้ย ดำ มีไฝที่ปาก ตกกระ ผมหยอง ฟันเหยิน โสด นิสัยดีบ้างไม่ดีบ้าง ชอบกิน(ถ้าพุงออกก้เลิกชอบ) ชอบคุย(วันไหนเลิกงานดึกๆเหนื่อยเหาะก็ไม่ชอบ) ชอบเที่ยว(โดยเฉพาะช่วงต้นๆเดือนเบยเงินออกใหม่ๆ555555 แต่ไม่ชอบไปเที่ยวกลางคืน)
อันนี้เป็นข้อมูลคร่าวๆครับ
ต่อไปเป็นเรื่องเล่าเล็กๆน้อยๆที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ที่ทำให้ตั้งกระทู้(เคยคิดว่าจะไม่โพสกระทู้พันทิพเลย)
เริ่มกันเลยนะครับ
เริ่มจากช่วงเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ ผมก็เป็นเด็กชายธรรมดาคนนึงทั่วไปครับ ที่มีโอก่าสได้เข้าไปเรียนในมหาลัย ในเมืองที่ใหญ่โต จากเดิมที่อยุ่แต่บ้านไม่เคยเที่ยวอ่านแต่หนังสือและเล่นเกมเปนอาจิณ จนเมื่อก้าวเข้าชีวิตมหาลัยก็ตื่นเต้นมากกับสิ่งใหม่ๆที่ได้พบเห็น มีเพื่อนมากมาย กิจวัตรประจำวันก็ตื่นดช้าไปเรียน เลิกเรียนก็อาบน้ำ ทานข้าว อ่านหนังสือทำการบ้าน เสร็จทุกอย่างก็เที่ยงคืนบ้างตีสองบ้าง บางวันทำงานเสร็จเร็วหน่อยมีเวลาว่างก็จะเล่นเกม หรือไม่ก็ไปเที่ยวกับเพื่อน หลังจากนั้นก้นอนและตื่นอีกทีตี5เพื่อเตรียมไปเริ่มเรียน8โมงหรือฝึกงาน7โมงเช้า ชีวิตส่วนใหญ่จะผูกพันอยู่สามที่คือ หอ 7-11 และรพ. หาตัวเราเจอได้ง่ายมากครับ ส่วนใหญ่อยุ่ๆ3ที่แค่นี้จริงๆจนเพื่อนต่างคณะแทบจะตั้งศาลให้ละ อิอิ ชีวิตจะวนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆทุกวันๆ สุดสัปดาห์คือการสอบ ส่วนใหญ่ค่อนข้างเหงา แต่ดีที่มีเพื่อนไปเรียนไปฝึกงาน แต่มีเยอะมั้ยที่สนิท ไม่เยอะเลยอาจเป็นเพราะผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนไม่ค่อยชอบดื่มก้เป็นได้ เพื่อนก้เลยเลยไม่ค่อยมี ครั้งนึงเคยไปเที่ยวแล้วง่วงไปร้านนั่งชิลแล้วเจอคนดูดบุหรี่เยอะๆ ปวดหัวหนักบวกกับเสร็จงานดึกเลยง่วง เลยเข็ดและไม่กล้าไปอีก เลย เพื่อนมาชวนก้ปฏิเสธนานๆวันไปปฏิเสธหลายครั้งเข้าก้เลยไม่มีใครมาสุงสิงด้วย แต่ก้ยังไม่รุ้ตัวนาาาาา ยังสตรองใช้ชีวิตเงียบๆเห่ยๆมาเรื่อยๆ จนเรียนจบและกลับบ้านมาอยุ่กับพ่อแม่ นั่นละจุดเริ่มต้นของความเหงาที่แท้จริงๆ เพื่อนๆก๊กที่เคยไปเรียนด้วยกันก็แยกย้ายกระจัดกระจายไปหมด เพื่อนที่บ้านก็ไปทำงานที่อื่น เหงาและเฉามากๆ ทำงานวันละ16ชม.ก้ยังเหงา วันหยุดดูหนังฟังเพลง เล่นเกม เดินห้าง อ่านสือ. สารพัดอย่างก่ยังเหงาเหมือนเดิม. ถามว่าแล้วเพื่อนที่ทำงานละ? มีครับเยอะแยะเลย แต่มันเหมือนมีเส้นบางๆบางอย่างที่ทำให้คบแบบจริงจังไม่ได้เหมือนเพื่อนตอนเรียนน่ะครับ เพื่อนในโลกออนไลน์ไม่ค่อยมีเหมือนกันครับ. คนรุ้ใจเวลาที่เราเหงาเศร้าหรือมีปัญหาที่บอกคนในรอบครัวไม่ได้ก้ไม่มี ทำไงล่ะ?ก้อยุ่มาเรื่อยๆแบบนี้จนกระทั่งปีนี้วาเลนไทด์นี่ล่ะคครับเป็นเอามากเริ่มเซงๆ ที่เที่ยว ไปวัด สวดมน สมาธิ ทำงานอดิเรกไปทำมาทุกอย่างละครับ ก้เลยอยากจะแชร์กะเพื่อนๆน่ะครับที่ยังโสดอยุ่ อย่างเช่นวาเลนไทด์เหงาๆแบบนี้ทำอะไร
Valentineของชาวสีม่วงโสดทำอะไรบ้างให้หายเศร้า
ก่อนอื่นเลยต้องขอแนะนำตัวไปก่อน ถือสะว่าเป็นกระทู้แนะนำเจ้าของกระทู้ด้วยนะครับ. ผมชื่อ May เป็นเกย์ คนหนึ่ง อายุ23 บ้านอยู่ปากช่อง ไปเรียน ม.ดังแห่งหนึ่งในแถบภาคเหนือ ปัจจุบันทำงานเป็นพนักงานลูกจ้างคนหนึ่งในรพ.รัฐ รูปรางหน้าตา อ้วน เตี้ย ดำ มีไฝที่ปาก ตกกระ ผมหยอง ฟันเหยิน โสด นิสัยดีบ้างไม่ดีบ้าง ชอบกิน(ถ้าพุงออกก้เลิกชอบ) ชอบคุย(วันไหนเลิกงานดึกๆเหนื่อยเหาะก็ไม่ชอบ) ชอบเที่ยว(โดยเฉพาะช่วงต้นๆเดือนเบยเงินออกใหม่ๆ555555 แต่ไม่ชอบไปเที่ยวกลางคืน)
อันนี้เป็นข้อมูลคร่าวๆครับ
ต่อไปเป็นเรื่องเล่าเล็กๆน้อยๆที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ที่ทำให้ตั้งกระทู้(เคยคิดว่าจะไม่โพสกระทู้พันทิพเลย)
เริ่มกันเลยนะครับ
เริ่มจากช่วงเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ ผมก็เป็นเด็กชายธรรมดาคนนึงทั่วไปครับ ที่มีโอก่าสได้เข้าไปเรียนในมหาลัย ในเมืองที่ใหญ่โต จากเดิมที่อยุ่แต่บ้านไม่เคยเที่ยวอ่านแต่หนังสือและเล่นเกมเปนอาจิณ จนเมื่อก้าวเข้าชีวิตมหาลัยก็ตื่นเต้นมากกับสิ่งใหม่ๆที่ได้พบเห็น มีเพื่อนมากมาย กิจวัตรประจำวันก็ตื่นดช้าไปเรียน เลิกเรียนก็อาบน้ำ ทานข้าว อ่านหนังสือทำการบ้าน เสร็จทุกอย่างก็เที่ยงคืนบ้างตีสองบ้าง บางวันทำงานเสร็จเร็วหน่อยมีเวลาว่างก็จะเล่นเกม หรือไม่ก็ไปเที่ยวกับเพื่อน หลังจากนั้นก้นอนและตื่นอีกทีตี5เพื่อเตรียมไปเริ่มเรียน8โมงหรือฝึกงาน7โมงเช้า ชีวิตส่วนใหญ่จะผูกพันอยู่สามที่คือ หอ 7-11 และรพ. หาตัวเราเจอได้ง่ายมากครับ ส่วนใหญ่อยุ่ๆ3ที่แค่นี้จริงๆจนเพื่อนต่างคณะแทบจะตั้งศาลให้ละ อิอิ ชีวิตจะวนลูปแบบนี้ไปเรื่อยๆทุกวันๆ สุดสัปดาห์คือการสอบ ส่วนใหญ่ค่อนข้างเหงา แต่ดีที่มีเพื่อนไปเรียนไปฝึกงาน แต่มีเยอะมั้ยที่สนิท ไม่เยอะเลยอาจเป็นเพราะผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนไม่ค่อยชอบดื่มก้เป็นได้ เพื่อนก้เลยเลยไม่ค่อยมี ครั้งนึงเคยไปเที่ยวแล้วง่วงไปร้านนั่งชิลแล้วเจอคนดูดบุหรี่เยอะๆ ปวดหัวหนักบวกกับเสร็จงานดึกเลยง่วง เลยเข็ดและไม่กล้าไปอีก เลย เพื่อนมาชวนก้ปฏิเสธนานๆวันไปปฏิเสธหลายครั้งเข้าก้เลยไม่มีใครมาสุงสิงด้วย แต่ก้ยังไม่รุ้ตัวนาาาาา ยังสตรองใช้ชีวิตเงียบๆเห่ยๆมาเรื่อยๆ จนเรียนจบและกลับบ้านมาอยุ่กับพ่อแม่ นั่นละจุดเริ่มต้นของความเหงาที่แท้จริงๆ เพื่อนๆก๊กที่เคยไปเรียนด้วยกันก็แยกย้ายกระจัดกระจายไปหมด เพื่อนที่บ้านก็ไปทำงานที่อื่น เหงาและเฉามากๆ ทำงานวันละ16ชม.ก้ยังเหงา วันหยุดดูหนังฟังเพลง เล่นเกม เดินห้าง อ่านสือ. สารพัดอย่างก่ยังเหงาเหมือนเดิม. ถามว่าแล้วเพื่อนที่ทำงานละ? มีครับเยอะแยะเลย แต่มันเหมือนมีเส้นบางๆบางอย่างที่ทำให้คบแบบจริงจังไม่ได้เหมือนเพื่อนตอนเรียนน่ะครับ เพื่อนในโลกออนไลน์ไม่ค่อยมีเหมือนกันครับ. คนรุ้ใจเวลาที่เราเหงาเศร้าหรือมีปัญหาที่บอกคนในรอบครัวไม่ได้ก้ไม่มี ทำไงล่ะ?ก้อยุ่มาเรื่อยๆแบบนี้จนกระทั่งปีนี้วาเลนไทด์นี่ล่ะคครับเป็นเอามากเริ่มเซงๆ ที่เที่ยว ไปวัด สวดมน สมาธิ ทำงานอดิเรกไปทำมาทุกอย่างละครับ ก้เลยอยากจะแชร์กะเพื่อนๆน่ะครับที่ยังโสดอยุ่ อย่างเช่นวาเลนไทด์เหงาๆแบบนี้ทำอะไร