สวัสดี....เพื่อนชาวพันทิพ
เรามีเรื่องอยากปรึกษา และขอคำแนะนำ คือเราคบกับแฟนมาสี่ปี เขาเป็นคนดีมากเราคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแต่เรียนคนละมหาวิทยาลัยกัน
เรามีโอกาสได้ไปเที่ยว ไปกินข้าวไปไหนด้วยกันเหมือนคนเป็นแฟนทั่วไปอยู่ปีเดียว จากนั้นพอเขาจบ ปวส. เขาก็ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่กรุงเทพ ตอนนั้นเราไม่อยากให้เขาไปเลยสักนิดก็เหมือนกับคนทั่วๆไปที่ไม่อยากห่างไกลกับแฟน เขาต้องไปเรียนที่นู้นอีก 3 ปี ซึ่งคงเป็นสามปีที่ฉันต้องอยู่ลำพัง ต้องใช้ชีวิตแบบมีแฟนแต่เหมือนไม่มี นานๆทีเขาจะกลับมา กลับมาก็ต้องแบ่งเวลาให้เพื่อน ให้ครอบครัว จนเราเกิดความน้อยใจ พอเขากลับมาเราดีใจมาก แต่พอเขากลับไปเราก็งองแงงนิดหน่อยตามประสาผู้หญิง นานวันเข้าเรารู้ว่าเราเหงาเกินไป เราเริ่มชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่า เรามักจะทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ คือเรื่องการรอ เราคิดว่าระยะเวลาที่เรารอกับสิ่งที่เขามอบให้เวลาที่เขากลับมามันต่างกัน เราเป็นคนรอเราท้อนะ ใครเคยเป็นคนรอน่าจะเข้าใจ แค่หนึ่งวินาทีก็นานสำหรับคนรอ แต่นี่สามปี ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนเขาก็จะเรียนจบแล้ว แต่ความรู้สึกเรานี่สิถอยลงเรื่อยๆ เราชินที่อยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว แก้ปัญหาคนเดียว ยิ่งเทศกาลไหนๆ อย่าหวังเลย เราไม่ได้ไปไหนอะเหมือนคนไม่มีแฟนยังไงยังงั้น แต่ตลอดเวลาที่เราคุยกับเขาเราไม่เคยมีคนอื่นเลยนะ ถึงมีเข้ามาเราก็ไม่ยุ่ง ตอนนี้เราไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เราตัดสินใจไม่ได้เราเป็นคนชอบสงสารคนอื่น ห่วงความรู้สึกคนอื่น เราคิดจนเครียดไปหมดแล้ว
ขอคำแนะนำ หรือใครที่มีประสบการณ์การรอคอย ช่วยตอบหน่อยนะ
ความอดทยของคนที่รอ
เรามีเรื่องอยากปรึกษา และขอคำแนะนำ คือเราคบกับแฟนมาสี่ปี เขาเป็นคนดีมากเราคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งแต่เรียนคนละมหาวิทยาลัยกัน
เรามีโอกาสได้ไปเที่ยว ไปกินข้าวไปไหนด้วยกันเหมือนคนเป็นแฟนทั่วไปอยู่ปีเดียว จากนั้นพอเขาจบ ปวส. เขาก็ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่กรุงเทพ ตอนนั้นเราไม่อยากให้เขาไปเลยสักนิดก็เหมือนกับคนทั่วๆไปที่ไม่อยากห่างไกลกับแฟน เขาต้องไปเรียนที่นู้นอีก 3 ปี ซึ่งคงเป็นสามปีที่ฉันต้องอยู่ลำพัง ต้องใช้ชีวิตแบบมีแฟนแต่เหมือนไม่มี นานๆทีเขาจะกลับมา กลับมาก็ต้องแบ่งเวลาให้เพื่อน ให้ครอบครัว จนเราเกิดความน้อยใจ พอเขากลับมาเราดีใจมาก แต่พอเขากลับไปเราก็งองแงงนิดหน่อยตามประสาผู้หญิง นานวันเข้าเรารู้ว่าเราเหงาเกินไป เราเริ่มชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่า เรามักจะทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ คือเรื่องการรอ เราคิดว่าระยะเวลาที่เรารอกับสิ่งที่เขามอบให้เวลาที่เขากลับมามันต่างกัน เราเป็นคนรอเราท้อนะ ใครเคยเป็นคนรอน่าจะเข้าใจ แค่หนึ่งวินาทีก็นานสำหรับคนรอ แต่นี่สามปี ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ไม่กี่เดือนเขาก็จะเรียนจบแล้ว แต่ความรู้สึกเรานี่สิถอยลงเรื่อยๆ เราชินที่อยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว แก้ปัญหาคนเดียว ยิ่งเทศกาลไหนๆ อย่าหวังเลย เราไม่ได้ไปไหนอะเหมือนคนไม่มีแฟนยังไงยังงั้น แต่ตลอดเวลาที่เราคุยกับเขาเราไม่เคยมีคนอื่นเลยนะ ถึงมีเข้ามาเราก็ไม่ยุ่ง ตอนนี้เราไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เราตัดสินใจไม่ได้เราเป็นคนชอบสงสารคนอื่น ห่วงความรู้สึกคนอื่น เราคิดจนเครียดไปหมดแล้ว
ขอคำแนะนำ หรือใครที่มีประสบการณ์การรอคอย ช่วยตอบหน่อยนะ