ผมรู้สึกแปลกๆครับ เหมือนได้ยินเสียงความคิดคนเวลาอยู่ในวงสนทนา

คือผมอาจจะเป็นบ้า หรือเกลียดสังคมมากไปแต่ผมพบว่า เงลาผมเดินไปในกลุ่มคนตามที่สถานที่ต่างๆ เหมือนผมเห็นเจตนาพวกเขาเลยครับ ผมเหนื่อยกับการรับรู้แบบนี้อ่ะครับ พอเราเข้าไปในสังคมผมจะเห็นการกระทำ จากการสังเกตุ ไม่ว่าจะเจอใคร อะไร ยังไง ผมหยุดสังเกตุไม่ได้ครับ พอผมพยายามปล่อยวางมันจะหลุดเมื่อผมได้เจอคนอีก เช่น มีคนเดินมา ผมจะดูจากบุคลิค เสื้อผ้า สายตา การพูดจา ข้อมูลอีกหลายอย่างนำมาวิเคราะห์ ทุกครั้งที่ผ่านมาจะเจอผลลัพธ์ที่เหมือน แม่แกล้งร้องำห้เผื่อให้ผมสงสารและเชื่อฟังท่านเหมือนละคร เพราะพอผมจะเชื่อฟังท่านก็เลิกบีบน้ำตา ผมเข้าใจเจตนาดีของท่านน่ะ แต่ผมไม่ชอบการโกหก ผมเจอคนใหม่ๆ พวกเขาโกหกทั้งตัว ทั้งบุคลิค ทั้งนิสัย อาจจะไม่ครบทุกคน แต่เรามักจะโกหกเสมอ บางคนบอกว่าเราโกหกเพื่อสิ่งที่ดี มันต่างจากการฆ่าคนเพื่อช่วยชีวิตคนตรงไหนเหรอครับ ผมรู้ว่าโลกไม่ได้สวย แต่ผมก็ยอมรับไม่ได้ว่าการฆ่าคนหรือการโกหกมีนจะเป็นการแก้ปัญหาจริงๆ เราควรจะแชร์ความในใจไม่ใช่เหรอครับ ผมคิดผิดเหรอครับ โปรดช่วงชี้แนะด้วยครับผมควรจะคิดบวกแบบไหนให้เห็นการโกหกที่ผมเห็นอยู่ทึกวันนี้เป็นเรื่องถูกครับ ผมควรจะมองว่ามันดีหรือเปล่าครับ ผมควรจะมองว่าการโกหกเพื่อสิ่งที่ดีเป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือเปล่าครับ ผมสำนึกผิดทุกครั้งที่โกหกและจะบอกความจริงทีหลังทุกครั้งเพื่อเป็นการไถ่โทษ ผมควรจะเปลี่ยนความคิดแบบไหนดีครับเพราะผมยังมองว่าโกหกก็คือโกหก หลอกลวงคือหลอกลวง ไม่ว่ามันจะทำเพื่ออะไร ยิ่งใหญ่แค่ไหน มันก็คือการทำลายความจริงไม่ใช่เหรอครับ ผมยึดความจริงมากไปเหรอครับ ผมควรทำไงดี