คุณพ่อเพิ่งจะเสียชีวิต จากอาการกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดและน้ำท่วมปอด ไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
หลังจากถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล และรักษาตัวอยู่แค่ 6 วันเท่านั้นเอง

ตอนแรกคิดอยู่นานมาก ว่าจะตั้งกระทู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ดีไหม เพราะยังทำใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้
และไม่อยากจะนึกถึงอีก แต่ก็ยังมีความข้องใจหลายๆอย่าง เกี่ยวกับอาการของโรค การรักษา รวมทั้งการตัดสินใจต่างๆเกี่ยวกับการรักษา
ที่ครอบครัวเราได้ตัดสินใจลงไป
มันวนเวียนติดอยู่ในหัวเรามาหลายวันแล้ว นับตั้งแต่เสียคุณพ่อไป ว่าเราตัดสินใจอะไรผิดไปหรือเปล่า

จึงตั้งกระทู้นี้เพื่อที่จะขอคำปรึกษาและความเห็นต่างๆจากผู้รู้ในพันทิปค่ะ

เรื่องค่อนข้างยาว ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาอ่าน  และขอบพระคุณล่วงหน้าหากจะกรุณาให้ความรู้เพิ่มเติมค่ะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คุณพ่อเรามีโรคประจำตัว คือ เบาหวาน ความดันโลหิตสูง และหัวใจโต มานานแล้ว
วันที่มีอาการจนต้องส่งโรงพยาบาล เพราะท่านหายใจไม่ได้ ไม่มีแรง ทานอาหารไม่ได้
ท่านมีอาการตั้งแต่ช่วงเช้า แต่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล
จนกระทั่งดึก ท่านไม่สามารถนอนได้ เนื่องจากหายใจไม่ออก จึงได้ยอมไปโรงพยาบาล
ตอนแรกครอบครัวพาไปโรงพยาบาลเอกชนในจังหวัด หลังจากแพทย์วินิจฉัยอาการแล้ว เห็นว่าหนัก
และเป็นห่วงเรื่องค่ารักษาพยาบาลจึงส่งต่อไปที่ รพ. ประจำจังหวัด (คุณพ่อเป็นข้าราชการ และเคยทำเรื่องเบิกตรงไว้)

ตอนที่ไปถึง รพ. ประจำจังหวัด ท่านยังมีสติดีอยู่ พูดคุยได้ แต่มีภาวะ น้ำท่วมปอด และหัวใจขาดเลือด
หลังจากแพทย์ของทาง รพ. จังหวัดเข้ามาตรวจอาการ คุณพ่อจึงถูกใส่ท่อออกซิเจนทันที
เนื่องจากพ่อเราไม่เคยป่วยจนต้องเข้า รพ. ด้วยอาการหนักแบบนี้มาก่อน
ท่านจึงได้ตกใจ กลัว  ดิ้น และดึงสายต่างๆจากอุปกรณ์ช่วยเหลือ หมอจึงได้ฉีดยานอนหลับให้
และหลังจากนั้นพ่อเราก็ไม่มีสติอีกเลย ก่อนจะถูกพาตัวไปยังห้อง CCU โดยหมอแจ้งว่า
-    อาการวิกฤต แต่ไม่สามารถส่งต่อไปยัง รพ. หัวใจประจำภูมิภาคได้ เนื่องจากผู้ป่วยยังไม่ได้สติ
        และถึงส่งต่อไป รพ.ทางโน้นก็ไม่รับเคส เพราะมีภาวะอื่นนอกจากปัญหาทางด้านหัวใจ
-    ไม่สามารถผ่าตัดทำบอลลูนได้ เนื่องจากผู้ป่วยมีภาวะไตทำงานแย่ จึงฉีดสีไม่ได้
-    เจาะน้ำออกจากปอดไม่ได้ ต้องให้ร่างกายขับออกเอง
-    มีเลือดออกในสมอง และมีสมองบางส่วนด้านไปแล้ว เป็นสาเหตุให้ร่างกายซีกขวาอ่อนแรง
-    ความดันสูง ตับไม่ดี น้ำตาลสูงมาก เกือบ 1000 เม็ดเลือดแดงต่ำ
-    ต้องรักษาโดยการพยากรณ์โรควันต่อวันเท่านั้น
-    โอกาส 50/50 ถ้ารอดมีโอกาสเป็นอัมพาต

ครอบครัวเราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอดูอาการไปวันๆ ซึ่งแต่ละวันที่ได้เข้าเยี่ยมตามเวลา
ไม่เคยได้เจอแพทย์เจ้าของไข้เลย ได้คุยแค่ครั้งเดียว ที่หมอถามว่าถ้าหัวใจหยุดเต้นให้ปั๊มมั้ย

และในที่สุดคุณพ่อก็จากเราไปจริงๆ โดยเราไม่รู้เลยว่า ในแต่ละวันหมอทำการรักษาอะไร ยังไงบ้าง
ตอนที่พ่อเราหยุดหายใจ เรายืนจ้องอัตราการเต้นหัวใจอยู่ เห็นว่าค่อยๆลดลงเรื่อยๆ จึงวิ่งไปตามพยาบาล ที่นั่งก้มหน้าดูเอกสารอยู่
จนหัวใจจะหยุดเต้น และปั๊มหัวใจไปสามรอบ ก่อนที่จะมีแพทย์เวรเอาไฟฉายไอโฟนมาส่องตาพ่อเรา เพื่อดูการตอบสนอง
และแจ้งแค่ว่า ถ้าปั๊มหัวใจคืนมามีโอกาสเป็นอัมพาตนะ เพราะสมองขาดออกซิเจนไปแล้ว

ครอบครัวเราตัดสินใจปล่อยคุณพ่อไป เพราะไม่อยากให้ท่านต้องเจ็บปวด ทรมานใดๆอีก
เรายังไม่มีโอกาสได้พูดคุย กันเลยตั้งแต่ท่านเข้ารักษาตัว มีหลายครั้งที่ท่านพอจะได้สติ ลืมตามองเรา และพยายามจะพูดกับเรา
แต่ติดท่อหายใจจึงพูดไม่ได้ เราได้แต่จับมือท่าน ที่บีบมือเราเป็นจังหวะ แล้วบอกว่าอีกไม่กี่วันพ่อก็จะหาย
แล้วเราจะกลับบ้านด้วยกัน หนูจะมารับพ่อกลับเอง แล้วเราจะคุยกันยาวๆเลย ไม่คิดเลยว่ามันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อีกแล้ว
เช้าวันที่ท่านหยุดหายใจ ท่านนอนนิ่ง ไม่ขยับตัว ไม่บีบมือเราเหมือนทุกๆวัน
เราได้แต่มองจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายของท่านหมดไป โดยไม่ได้มีโอกาสล่ำลาแม้แต่คำเดียว

ที่เล่ามาทั้งหมด เราทราบดีว่าพ่อเราท่านอาการหนัก จนอาจจะยากเกินรักษาได้ทัน
แต่สิ่งที่เราอยากจะถาม คือ ข้อเท็จจริงหรือความรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอาการของโรคดังกล่าว ที่เราค้างคาใจตลอด คือ

>> ถ้าเราตัดสินใจพาพ่อไป รพ. หัวใจ จะมีโอกาสรักษาได้มั้ย ?
>> ถ้าเป็น รพ. ใหญ่ๆใน กทม. ที่มีแพทย์เก่งๆด้านนี้ พ่อเราจะมีโอกาสรักษาได้มั้ยคะ ?
>> คุณหมอเจ้าของไข้ของพ่อเรา เค้ารักษาได้ถูกต้องตามอาการแล้วใช่มั้ยคะ ?
>> ถ้าหากเราพาคุณพ่อส่ง รพ. ตั้งแต่ช่วงเช้าที่เริ่มมีอาการ จะสามารถรักษาชีวิตไว้ได้มั้ยคะ ?
>> ถ้าเราขอให้หมอถอดท่อช่วยหายใจ เพื่อให้พ่อเราได้พูดในสิ่งที่เค้าพยายามจะพูด มันจะดีกว่านี้มั้ย?
      พยาบาลเล่าว่า พ่อเราชอบตื่นมากลางดึกทุกวัน และพยายามจะลุก เดินไปให้ได้ จนต้องมัดแขน มัดขาไว้  
      พ่อจะตกใจแค่ไหนที่ตื่นมา เจอแต่คน   แปลกหน้าทุกคืน ใจเค้าคงอยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว
      “หนูขอโทษที่ทิ้งพ่อไว้ให้เผชิญกับความหวาดกลัวคนเดียว  ขอโทษจริงๆ”

ถึงวันนี้ เรายังคงรู้สึกผิดตลอดเวลา ที่เราทำได้แค่ นั่งมองดูพ่อจากไป โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย