คุยกันเรื่อยๆ ปล่อยให้เวลาเป็นตัวช่วย

เปิดเรื่องเลยแล้วกันนะ เราเป็นเบี้ยนเราอยู่ม.4ตอนนี้ เราชอบอาจารย์ผู้หญิงอายุ 26 แล้ว เขาเคยคบทอม และก็เลิกไปแล้ว เขาเคยสอนเราตอนม.ต้น แต่ตอนนี้ไม่ได้สอนเราแล้ว และยังอยู่คนล่ะตึกด้วย  เราคุยกับเค้าตั้งแต่เดือนตุลาคมปี 58 มาปัจจุบันก็ยังคุยกันอยู่ เรากับเขาคุยกันทุกวันเลยก็ว่าได้ ตอนเช้าเขาจะทักมาว่าถึง รร ยัง ออกจากบ้านยัง ส่วนตอนเย็นเขาก็จะทักมาเม้าเรื่องต่างๆ มีปัญหาอะไรเขาก็จะมาปรึกษาเราเสมอ เวลาเราทำคณิตไม่ได้เราก็ให้เขาช่วยตลอด เวลาเขาจะไปเที่ยวเขาก็จะชวนเราไปตลอด คุยกันแบบนี้ทุกวันก็มีความสุขดี จนวันหนึ่งเพื่อนเราบอกเขาว่าเราชอบเขา เขาบอกกับเพื่อนเราว่า เขารู้ว่าเราชอบเขา แต่เขายังไม่แน่ใจ เขาบอกว่า เขาไม่รู้จะต้องทำยังไง เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง เขาคุยกับเราตอนนี้ก็มีความสุขดี ตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว เพื่อนก็มาบอกเราว่าคุยอะไรกับอาจารย์บ้าง เขายังไม่รู้ว่า เรารู้ว่า เขารู้ว่าเราชอบเขา เขาก็คุยกับเราเหมือนเดิม มันก็ดี คุยกันแบบนี้มีครูที่ไหนเขาคุยกับนร.บ้างอ่ะ เราไม่รู้ว่าตอนนี้สถานะเรากับเขาคืออะไร คือครูกับนร.? พี่น้อง หรืออะไร? ถ้าถามเราว่าเราจะพยายามจีบต่อรอต่อไปไหม เราก็ตอบได้เลยว่า เรารอนะ แต่จีบแบบหยอดบ้างเราคงไม่ทำแล้วล่ะ วันสำคัญเราก็ให้ของขวัญเขา เหลือเวลาอีก2ปีก่อนที่เราจะจบม.ปลาย เราอยากจะรักษาเขาไว้ เราไม่กล้าบอกว่ารักเขาตรงๆ เพราะเรากลัวว่าอะไรๆจะเปลี่ยนไป จะทำให้คุยกันลำบาก เราก็ไม่รู้ว่าในระยะเวลา2 ปี เราจะทำให้เขาชอบเรามาบ้างไหม เขาจะลืมแฟนเก่าเขาได้ไหม เราไม่ได้ทำอะไรเสียหาย เรากับเขารู้ว่าควรวางตัวยังไงเวลาอยู่ในรร. เราก็เคารพในสิทธิ์ที่เขาเป็นครู แต่พอเลิกเรียน เรากับเขาก็คุยในเรื่องส่วนตัวกันแต่พอมีอาจารย์ท่านอื่นมา เราก็หยุดคุยเรื่องนั้นทันที อาจจะมีอาจารย์ท่านอื่นเห็นว่าเรากับเขาสนิทกันมากแบบ ตอนเย็นถ้าเห็นเขาก็ต้องเห็นเรา จนโดนอาจารย์ท่านอื่นแซวว่า เป็นคู่หู กันไปแล้ว เรารู้จักวางตัวดี ไม่มีอะไรเสียหายเลย คุยกันไปเรื่อยๆ ก็มีความสุขดี  เราก็โตแล้วเขาก็โตแล้ว คิดอะไรทำอะไรก็มองถึงอนาคต เราว่าหลายๆคนก็คงเหมือนกับเราบ้าง  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ