เราเคยมีแฟนคนนึงตอนนั้นเรียนอยู่ ม.ปลาย มันเป็นความรักแบบ ป๊อปปี้เลิฟ ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้ง ตอนแรกก่อนที่จะคบเราคุยกันประมาณปีนึง ถึงตัดสินใจใช้คำว่าแฟน แต่พอเป็นแฟนกันเราก็ไม่ค่อยได้สนใจเขาเท่าไหร่ จนคบๆเลิกๆมาสักพัก ก็มาเลิกกันเพราะเราไปจับได้ว่าเขาแอบไปคุยกับรุ่นน้องคนนึง ตอนนั้นยอมรับว่าโกรธมาก เพราะสำหรับเรา คำว่า ซื่อสัตย์ มันสำคัญมากจริงๆ พอรู้เราก็เลยตัดสินใจเลิกเลย แต่พอเวลาผ่านไปเราก็เริ่มเข้าใจว่าจริงๆเราก็ผิดที่ไม่เคยสนใจหรือดูแลเลยก็ไม่แปลกที่เค้าจะหาคนที่ใช่กว่า จนเวลาผ่านไป...
ตอนนี้เราเรียนอยู่มหา'ลัยแล้ว ตั้งแต่เลิกกันเราก็ไม่มีใครอีก ไม่อยากคบใครแล้ว เราไม่ชอบความรู้สึกตอนเลิกมันเหมือนคนไร้สติ ภายนอกดูเฉยๆแต่ในใจมันเหมือนจะพังแล้ว จนถึงตอนนี้เราคิดว่าเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วนะ ความรู้สึกมันเป็นศูนย์ แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม ไม่เปิดใจให้ใครเข้ามาสักที แค่มองเรายังไม่คิดจะมองเลยอ่ะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วอ่ะ มันเหมือนจมอยู่กับอดีตตลอดเวลา ทั้งๆที่ก็เดินมาไกลขนาดนี้แล้ว
เลิกกับแฟนมา 3 ปีแล้ว แต่เหมือนยังไม่อยากมีใคร เป็นเพราะอะไร?
ตอนนี้เราเรียนอยู่มหา'ลัยแล้ว ตั้งแต่เลิกกันเราก็ไม่มีใครอีก ไม่อยากคบใครแล้ว เราไม่ชอบความรู้สึกตอนเลิกมันเหมือนคนไร้สติ ภายนอกดูเฉยๆแต่ในใจมันเหมือนจะพังแล้ว จนถึงตอนนี้เราคิดว่าเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วนะ ความรู้สึกมันเป็นศูนย์ แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม ไม่เปิดใจให้ใครเข้ามาสักที แค่มองเรายังไม่คิดจะมองเลยอ่ะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วอ่ะ มันเหมือนจมอยู่กับอดีตตลอดเวลา ทั้งๆที่ก็เดินมาไกลขนาดนี้แล้ว