[CR][SR] “ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก” ตะลุยอินโดนีเซีย บรูไน ฟิลิปปินส์ 14 วัน ตอนที่ 3 ยอร์คยาการ์ตา บุโรพุทโธ อินโดนีเซีย

“ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก” ตะลุยอินโดนีเซีย บรูไน ฟิลิปปินส์ 14 วัน
ตอนที่ 3 ยอคยาการ์ตา
                                          
                                          
                                          
         วันอาทิตย์ ที่ 13 ธันวาคม  2558 : รถไปถึงสถานี Yokyakarta เวลา 04.25 น.ช้ากว่ากำหนดไป 1 ชม. มีลุงคนหนึ่งเป็นห่วงกลัวไม่มีที่พักเราจึงบอกเขาว่า เราจะเดินทางต่อไปสุระบายาเพื่อไปเที่ยวภูเขาไฟ แต่หนุ่มบันดุงบอกเราว่า เราอาจจะไม่ได้เที่ยวภูเขาไฟเพราะอยู่ในระหว่างการปะทุ ที่ย้อกยาเราเช่ารถมอเตอร์ไซด์ที่ Bimo Gallery โทร 081-225609774 ที่อยู่ Sosrowijayan Wetan GT 1/114 Yogyakarta 55271 Indonesia วันละ 80,000 รูเปีย ประมาณ 260 บาท เติมน้ำมัน 19,000 รูเปีย ประมาณ 65 บาท เจ้าของวาดแผนที่เดินทางและอธิบายอย่างละเอียดให้ก่อนออกเดินทาง
                                        
                                        
                                        
                                        
                                        
                                        
                                        
                                        
         เป้าหมายแรก คือ บุโรพุทโธ หรือ Borobudur เดินทางออกนอกเมือง ไปตามแผนที่เดินทาง และคำอธิบายประกอบ ว่าต้องข้ามสะพานใหญ่ยาว 3 สะพาน จึงจะเจอทางแยกใหญ่ เลี้ยวซ้ายไปตามป้าย จนถึงอนุสาวรีย์ตูกู จึงเลี้ยวซ้ายอีกครั้งหนึ่ง จากตรงนั้นมีป้ายบอกทางเป็นระยะ เกือบรอบด้านของทางเข้า มีที่รับฝากรถมอเตอร์ไซด์ เก็บค่าฝากคันละ 5,000 รูเปีย
                                        
                                        
                                        
                                      
         ค่าเข้าชมถ้าเป็นคนอินโดคนละ 30,000  รูเปีย ต่างชาติแยกที่ขายตั๋วและทางเข้าเก็บคนละ  280,000 รูเปีย มีน้ำเปล่าขวดเล็ก กับชา กาแฟให้เลือก เราเลือกน้ำเปล่า บุโรพุทโธเป็นพุทธศาสนสถานที่สร้างประมาณศตวรรษที่ 8 เป็นมรดกโลกในปี 1991 ตั้งอยู่บนเขาเตี้ยๆ มี 9 ชั้น เป็นเจดีย์ทรงลังกา ใหญ่โตและสง่างาม ตอนขากลับ ถูกบังคับด้วยป้ายให้แวะชมพิพิธภัณฑ์เรือ และผ่านร้านขายของที่ระลึก หนาแน่นทั้งคนและร้านจนหายใจขัด เป็นการจัดการท่องเที่ยวที่ฉลาดมาก ให้ทางขึ้นอยู่ใกล้แต่ทางลงเดินไกลและร้อนมาก
                                      
                                      
         ก่อนถึงทางออกเป็นพิพิธภัณฑ์เครื่องดนตรี และซากปรักหักพังที่นำมาจัดวางไว้เป็นหมวดหมู่ ทางไปบุโรพุทโธ ต้องออกนอกเมืองไปตามถนนสายนอกเมือง ข้ามสะพานยาว 3 สะพาน ผ่านชุมชนเก่าแก่ไปตลอด ที่ใกล้ๆ กับใต้สะพาน 1 มีถนนคนเดินด้วย แต่ขากลับหาไม่เจอ เพราะเขาจัดให้ขาไปกับขากลับใช้ถนนคนละเส้น เพื่อกระจายความเจริญ ให้นักท่องเที่ยวได้เห็นว่าเป็นชุมชนเก่า ที่มีของที่ระลึกขายเหมือนกัน ชุมชนที่เป็นทางผ่านไปบุโรพุทโธ เป็นชุมชนเก่าแก่มาก บ้านชั้นเดียว ก่ออิฐถือปูน หลังคากระเบื้อง มีคราบตะไคร่น้ำ แสดงให้เห็นว่า ได้ผ่านกาลเวลามานานมาก บางบ้านก็ยุบ ทรุด แตก แต่ยังทนอยู่ได้ แต่บางหลังก็อยู่ไม่ได้แล้ว
                                      
         ออกจากบุโรพุทโธ ขี่ไปประมาณ 10 นาที มีตลาดสดอยู่ซ้ายมือ ตอนนั้นใกล้เที่ยงวันแล้ว ยังพอจะมีอาหารสดประเภทไก่ เนื้อ ปลา เหลืออยู่พอประมาณ ผักก็คล้ายๆ บ้านเรา กะหล่ำดอก กะหล่ำปลี พริกชี้ฟ้า มะเขือปุ้มสีม่วง ยาวประมาณ 6 – 8 นิ้ว ถั่วฝักเล็กๆ ขนุนลูกป้อมๆ ฯลฯ เราซื้อเงาะ กับ สละ ที่เป็นผลไม้ประจำถิ่น เงาะรสชาติไม่อร่อยเท่าของเรา เนื้อก็นุ่มๆ ไม่กรอบและไม่ล่อนเหมือนเงาะโรงเรียน ส่วนสละ เขาเรียกว่า ซาลั่ก (Salak) ลูกกลมๆ แกะง่าย หนามติดเปลือก ไม่ตำมือ เนื้อกรอบ ไม่ติดเม็ด หวานแบบไม่มีเปรี้ยวปน เงาะกิโลกรัมละ 7,000 รูเปีย ส่วนสละไม่ได้ถาม แต่บอกแม่ค้าว่า ให้เอาสละใส่ให้รวมแล้วเป็นเงิน 10,000 รูเปีย ได้สละประมาณ 10 ลูก คงเกือบครึ่งกิโลกรัม
                                      
         แล้วเดินข้ามถนนไปร้านข้าว อาหารเป็นประเภท หมู มันๆ ตอนแรกก็งงๆ ว่า ประเทศมุสลิม มีอาหารประเภทหมูขายด้วย แต่พอเดินทางไปเรื่อยๆ จึงรู้ว่า ในอินโดนีเซีย มีย่านฮินดูปนอยู่ในย่านมุสลิม นอกจากหมูแล้ว ก็มีปลา คั่วมันขนุน ลองซื้อมากิน ปรากฏว่า หวานมาก เหมือนขนุนต้มจนยุ่ย ผัดกับพริกและน้ำตาล เพราะมีแค่ 2 รสเท่านั้นจริงๆ ปลาดุกทอดกรอบ แล้วทำเหมือนปลา 3 รส แต่มีแค่ 2 รส คือ เผ็ดกับหวาน อาหารค่อนข้างจะเป็นรสชาติของลุง เผ็ดนิดๆ หวานมากๆ แต่ป้าเป็นคนชอบเปรี้ยว เค็ม เผ็ด จึงลำบากใจอยู่บ้าง ข้าว 2 จาน กับข้าวจานละ 2 อย่าง สไปรท์ขวดเล็ก 1 ขวด น้ำแข็งเปล่า 2 แก้ว น้ำเปล่า 650 ซีซี 1 ขวด –แป้งแผ่นทอดกรอบที่ใส่โหลไว้บนโต๊ะอาหาร 1 ถุง เป็นเงิน 43,000 รูเปีย แสดงว่าเป็นราคาปกติของตลาดที่นั่น  
                                      
         ขาไปวิ่งข้ามสะพานข้ามแม่น้ำที่ใหญ่และยาวเป็นสะพานที่ 3 แล้วตรงไปประมาณ 1 กม.มีป้ายเลี้ยวซ้ายพอเลี้ยวเข้าไป เจอซุ้มยินดีต้อนรับวิ่งไปจนถึงอนุสาวรีย์ตูกูแล้วเลี้ยวซ้าย ไปเรื่อยๆ จะถึงเอง ผ่านวัดเก่าของพุทธศาสนา ชื่อ ดี กานดี เมนดุท (Di Candi Mendut) ซึ่งเหลือแต่เจดีย์ คงจะเกิดขึ้นในสมัยเดียวกันในสมัยที่พระพุทธศาสนากำลังรุ่งเรือง มีคนแก่วิ่งมาเสนอขายดอกไม้ และโสร่ง หลังจากผ่านวัดเมนดุทแล้วก็ถูกบังคับด้วยป้ายเดินรถทางเดียว เพื่อขยายความเจริญเข้าสู่ชุมชนที่ประกอบอาชีพจากการแกะสลัก กลึงและหล่อสิ่งของขาย