กระทู้นี้ถูกพิมพ์ทั้งน้ำตาค่ะ รู้สึกหมดกำลังใจที่สุด เลยอยากขอพื้นที่ระบายเล็กน้อยเพราะตัวเองถนัดพิมพ์มากกว่าพูดอธิบาย
ตัวเราเองเป็นคนมีโอกาสค่ะ แต่ไม่มีความพยายาม
เราโตมากับครอบครัวฐานะปานกลาง แต่ได้มีโอกาสมาเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ม.3
ตอนนี้ผ่านมาหกปีแล้วที่อยู่เมืองนอกมา ไม่เคยรู้สึกประสบความสำเร็จในชีวิตสักอย่าง
เราเริ่มทำงานเองตั้งแต่อายุ16ค่ะ ไม่ได้ขอเงินครอบครัวใช้ตั้งแต่นั้นมา
แต่เพราะการเริ่มทำงานตั้งแต่ยังเด็กของเรา ทำให้เรารู้สึกชินกับการตัดสินใจคนเดียว พึ่งตัวเองมาตลอด
คิดผิดคิดถูก ลองผิดลองถูกมาเรื่อยค่ะ ตามประสาวัยรุ่น เสเพลได้เพราะคิดว่าใช้เงินตัวเอง
พอจบม.6 เราเข้าเรียนมหาลัย เรียนไปได้ครึ่งปีก็ต้องดรอป เพราะเกลียดการที่จะต้องมานั่งเรียนในห้องเรียน
รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับการเรียนแบบนี้ ทุกๆวันที่ต้องไปเรียนมันรู้สึกไม่มีความสุข ถึงจะตื่นทันก็ไม่อยากไป
ระหว่างนั้นก็ทำงานไปเรื่อยๆค่ะ เราไม่เคยมีปัญหากับการทำงาน ไม่เคยเกี่ยงงาน หนักก็ทำ ดึกก็ทน
แค่เราทนเรียนไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร..
ระหว่างที่กำลังจะดรอป เรามาเจอคนไทยคนนึงในที่ทำงานค่ะ
เขาคนนี้ทำให้เราอยากมีอนาคตที่ดีขึ้นมา ทำให้เราอยากเป็นผู้เป็นคน
เลยคิดว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างให้ประสบความสำเร็จแล้วกลับเมืองไทยกับเขา
เพราะตัวเขาเองมีเวลาที่จะใช้ชีวิตที่อเมริกาไม่มาก เราทนกับการที่ต้องอยู่ห่างกับแฟนไม่ได้
เราเลยไปสมัครเรียนที่สถาบันเสริมสวยค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองชอบงานในด้านนี้ กลับไทยจะได้มาทำงาน
แต่ก็เอาอีกแล้วค่ะ เรียนไปเรียนมาก็ดันหมดกำลังใจ ไม่อยากไปเรียน ลาออก ขี้เกียจซะงั้น
ตอนนี้เหมือนเราหลอกคนอื่นไปทั่วค่ะ ครอบครัวเราก็คิดว่าเรายังเรียนสถาบันเสริมสวยกำลังจะจบ
แต่ครอบครัวฝ่ายชายยังคิดว่าเราเรียนมหาลัย เขาเป็นลูกชายคนแรกและคนเดียวของครอบครัวใหญ่
ครอบครัวเขารู้จักเรา ไว้ใจให้เราดูแลเขาเพราะเราคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตต่างประเทศมากกว่า
ตัวเราเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่กล้าบอกใครว่าเรากำลังจะไม่มีอนาคต
บางทีก็คิดว่าคนไม่มีความพยายามอย่างเราคงไม่คู่ควรกับใคร อยู่ตัวคนเดียวคงดีกว่า
ครอบครัวก็คงอับอายขายหน้าที่เราไม่เรียน เรียนไม่จบ
ตัวเราเองมีดีแค่ภาษาค่ะ คิดไว้ว่าอยากจะเป็นแอร์ แต่มันก็ต้องใช้ปริญญาอีก
ตอนนี้ตันไปหมดแล้วค่ะ ไม่รู้จะทำอะไรกับชีวิตดี เวลาก็เหลือน้อยลงทุกที เราอายุ22 ปีแต่ยังไม่เริ่มต้นสร้างอะไรเลย
ขอบคุณพื้นที่ดีๆที่เปิดให้เราได้เข้ามาระบายนะคะ อยากจะปรึกษากับคนรอบข้างก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของคนรอบข้างไหมคะ?
ตัวเราเองเป็นคนมีโอกาสค่ะ แต่ไม่มีความพยายาม
เราโตมากับครอบครัวฐานะปานกลาง แต่ได้มีโอกาสมาเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ม.3
ตอนนี้ผ่านมาหกปีแล้วที่อยู่เมืองนอกมา ไม่เคยรู้สึกประสบความสำเร็จในชีวิตสักอย่าง
เราเริ่มทำงานเองตั้งแต่อายุ16ค่ะ ไม่ได้ขอเงินครอบครัวใช้ตั้งแต่นั้นมา
แต่เพราะการเริ่มทำงานตั้งแต่ยังเด็กของเรา ทำให้เรารู้สึกชินกับการตัดสินใจคนเดียว พึ่งตัวเองมาตลอด
คิดผิดคิดถูก ลองผิดลองถูกมาเรื่อยค่ะ ตามประสาวัยรุ่น เสเพลได้เพราะคิดว่าใช้เงินตัวเอง
พอจบม.6 เราเข้าเรียนมหาลัย เรียนไปได้ครึ่งปีก็ต้องดรอป เพราะเกลียดการที่จะต้องมานั่งเรียนในห้องเรียน
รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับการเรียนแบบนี้ ทุกๆวันที่ต้องไปเรียนมันรู้สึกไม่มีความสุข ถึงจะตื่นทันก็ไม่อยากไป
ระหว่างนั้นก็ทำงานไปเรื่อยๆค่ะ เราไม่เคยมีปัญหากับการทำงาน ไม่เคยเกี่ยงงาน หนักก็ทำ ดึกก็ทน
แค่เราทนเรียนไม่ได้ ไม่รู้เป็นอะไร..
ระหว่างที่กำลังจะดรอป เรามาเจอคนไทยคนนึงในที่ทำงานค่ะ
เขาคนนี้ทำให้เราอยากมีอนาคตที่ดีขึ้นมา ทำให้เราอยากเป็นผู้เป็นคน
เลยคิดว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างให้ประสบความสำเร็จแล้วกลับเมืองไทยกับเขา
เพราะตัวเขาเองมีเวลาที่จะใช้ชีวิตที่อเมริกาไม่มาก เราทนกับการที่ต้องอยู่ห่างกับแฟนไม่ได้
เราเลยไปสมัครเรียนที่สถาบันเสริมสวยค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองชอบงานในด้านนี้ กลับไทยจะได้มาทำงาน
แต่ก็เอาอีกแล้วค่ะ เรียนไปเรียนมาก็ดันหมดกำลังใจ ไม่อยากไปเรียน ลาออก ขี้เกียจซะงั้น
ตอนนี้เหมือนเราหลอกคนอื่นไปทั่วค่ะ ครอบครัวเราก็คิดว่าเรายังเรียนสถาบันเสริมสวยกำลังจะจบ
แต่ครอบครัวฝ่ายชายยังคิดว่าเราเรียนมหาลัย เขาเป็นลูกชายคนแรกและคนเดียวของครอบครัวใหญ่
ครอบครัวเขารู้จักเรา ไว้ใจให้เราดูแลเขาเพราะเราคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตต่างประเทศมากกว่า
ตัวเราเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่กล้าบอกใครว่าเรากำลังจะไม่มีอนาคต
บางทีก็คิดว่าคนไม่มีความพยายามอย่างเราคงไม่คู่ควรกับใคร อยู่ตัวคนเดียวคงดีกว่า
ครอบครัวก็คงอับอายขายหน้าที่เราไม่เรียน เรียนไม่จบ
ตัวเราเองมีดีแค่ภาษาค่ะ คิดไว้ว่าอยากจะเป็นแอร์ แต่มันก็ต้องใช้ปริญญาอีก
ตอนนี้ตันไปหมดแล้วค่ะ ไม่รู้จะทำอะไรกับชีวิตดี เวลาก็เหลือน้อยลงทุกที เราอายุ22 ปีแต่ยังไม่เริ่มต้นสร้างอะไรเลย
ขอบคุณพื้นที่ดีๆที่เปิดให้เราได้เข้ามาระบายนะคะ อยากจะปรึกษากับคนรอบข้างก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน