ขอพื้นที่เล็กๆ ใช้ระบายความอัดอั้นในใจหน่อยเถอะครับ ต้องขออภัยจริงๆ ที่ตั้งกระทู้ผิดประเภท เพราะผมไม่ได้ยืนยันตัวตนเลยตั้งกระทู้สนทนาไม่ได้ แล้วก็ถ้าแท็กไม่ถูกต้องอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะครับ
เกริ่นก่อนนะครับว่าผมจบปวส.บริหารธุรกิจและผ่านเกณฑ์ทหารมาแล้ว เป็นคนปกติ โปรไฟล์ไม่สวยหรู หน้าตาไม่ขาวตี๋ ครอบครัวหนี้สินรุงรัง จังหวัดที่ผมอยู่มีแหล่งท่องเที่ยวหลายแห่ง พูดแค่อักษรนำหน้าก็รู้แล้วล่ะครับ แต่ผมขอละไว้
ปัญหาที่อยากระบายคือผมเรียนจบมาเป็นครึ่งปีแต่ยังหางานทำไม่ได้เลยครับ
ผมไม่เข้าใจเลยครับ คำถามหลายอย่างมันผุดขึ้นในหัวทุกครั้งที่ลืมตาตื่น ต้องทนโดนดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมเขาถึงไม่เรียกสัมภาษณ์? ผมไม่ดีพอ? ผมไม่มีเส้น? ทำไมถึงรับกันแต่ผู้หญิง? ผมเลือกงานเกินไป? ยอมรับครับว่าเกรดเฉลี่ยผมไม่สวย (2.6 จากเทคนิคที่ไม่เด่นดังครับ) แต่ผมก็มองหางานที่เข้ากับเกรดผมได้ดี เป็นงานออฟฟิศทั่วไป ดูแลเอกสาร ธุรการ วิชาภาษาไทย อังกฤษ คอมพิวเตอร์ เหล่านี้ผมดีมาตลอดตั้งแต่ประถมครับ 4 ล้วน มี 3 หรือ 3.5 บ้างบางครั้ง
ปัญหาคือ
เขารับแต่พนักงานผู้หญิงครับ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่เอาผู้ชาย เชื่อไหมครับว่า
ขนาดคนทำก๋วยเตี๋ยวยังประกาศเอาแต่ผู้หญิง (ไม่ขอแชร์รูปครับ แต่อยากเห็นถามมาได้ จากกลุ่มลับในเฟส) งานที่ประกาศรับก็มีแต่แม่บ้าน สาวเสิร์ฟ ผู้ช่วยกุ๊ก พนักงานขาย (PC PG) งานช่าง งานพาร์ทไทม์ เอาแต่ผู้หญิงทั้งนั้น แต่พอดูงานในกรุงเทพฯ งานในจังหวัดใหญ่ๆ เขาก็รับหลากหลาย มีแต่งานที่ผมอยากสมัครแต่ผมก็ไปสมัครไม่ได้
ยอมรับว่าผมจู้จี้เลือกงานเกินไป แต่
ผมไม่ต้องการเข้าไปเป็นภาระให้แก่นายจ้างครับ งานที่ผมไม่เอาคือผมไม่ถนัด ไม่ได้จบทางนั้น ผมจบบริหารจะให้ผมเป็นแม่บ้านเหรอ? จะให้ผมเป็นผู้ช่วยกุ๊ก? คนขับรถ? ช่างไฟ? ให้ยืนขายของที่ผมไม่รู้เรื่องอย่างเฟอร์นิเจอร์ มือถือ ปุ๋ย? ลงทุนขายของก็เคย 2-3 ครั้งครับ ขายของใช้จุกจิก เสื้อผ้า ของมือสอง (ผมไม่ขายเครื่องดื่มหรืออาหารเพราะผมทำอาหารไม่เก่งครับ) แต่สุดท้ายก็ขาดทุน ผมต้องเลิกทำเพราะกลัวจะไม่มีเงินเหลือถึงเดือนต่อไป แต่ก็อยากให้เข้าใจผมหน่อยนะครับ
ผมไม่ได้ดูถูกวิชาชีพที่ยกตัวอย่างมา แม่ผมก็เป็นแม่บ้าน ผมไม่ดูถูกงานของแม่ตัวเองที่ส่งผมเรียนจนจบ แต่ผมน้อยใจครับ ผมบากบั่นจนจบมาถึงปวส.เพื่ออะไร? ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งเลยครับ จบมาได้เกรดขนาดนั้นก็เพื่อนช่วยให้
เพื่อนผมแต่ละคนจบไปก็ไปช่วยงานทางบ้าน ไปทำโรงงาน งานขายของ ไม่มีสักคนที่ทำตรงสายครับ ผมก็ไม่อยากทำอย่างนั้น ถามว่าทำไมผมม่หางานในจังหวัดอื่นทำบ้าง? หาแต่งานใกล้บ้านจะได้อะไรขึ้นมา? ก็เพราะผมไม่เหลือเงินพอจะไปไหนแล้วครับ แล้วผมก็ไม่อยากปล่อยให้แม่ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วย เงินฝากผมเดิมทีผมเก็บไว้ตั้งแต่สมัยเรียนมีเป็นหมื่นๆ (เก็บตั้งแต่ประถมครับ ขึ้นมัธยมมาก็หางานพิเศษทำ ไปล้างจานบ้าง เป็นเด็กร้านเกมบ้าง ทำจนก่อนเรียนจบราวๆ 2-3 เดือนครับ แต่ผมไม่ได้กลับไปทำอีกเพราะไหนๆ ก็ได้ประกาศนียบัตรวิชาชีพมาแล้ว อยากทำอย่างอื่นบ้าง) ตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่พันแล้วครับ เพราะผมไม่มีรายได้เพิ่มเติม จะหมดวันไหนก็ไม่รู้
ผมหางานทำตลอดครับ ทั้งในเน็ตทั้งเดินหาในตัวเมือง คำตอบที่ได้รับก็เดิมๆ ครับ "รับแต่ผู้หญิง" "เกรดน้องไม่ดีนะ" "ลืมเก็บป้าย" งานราชการผมก็สมัครครับ อบจ. เทศบาล โรงพยาบาล กรมสรรพสามิต กรมอะไรต่ออะไรเปิดรับผมก็สมัครหมด แต่ก็ไม่เคยได้ ผมก็เคยสงสัยนะว่าเป็นที่บุคลิกภาพของผมเองหรือเปล่า? แต่ผมก็ตัดผมสั้น โกนหนวด ตัดเล็บสั้น แต่งตัวสุภาพ เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็ค รองเท้าหุ้มส้นทุกครั้งที่ได้เข้าสัมภาษณ์ รอยสักก็ไม่เคยมี เจาะหูก็ไม่เคยทำ ไม่เคยแต่งตัวตามแฟชั่น พูดสุภาพ ลงท้ายครับทุกประโยค แต่ไม่มีใครเอาผมเลย ทุกครั้งที่เขาถามว่าผมอยู่บ้านทำอะไรหรือมีงานอดิเรกอะไร ผมก็ตอบเหมือนเดิมครับว่าหาหนังสืออ่านหรือหาสารคดีดูเพิ่มทักษะความรู้
เงินเดือนผมก็ไม่เคยเรียกเกินหมื่นสักครั้ง ผมใช้คอมได้ดี (ระดับซ่อมได้ ปรินเตอร์ก็ถ้าเป็น Canon ก็พอซ่อมได้ครับ) ใช้ภาษาอังกฤษได้ดี (ระดับดูหนังฮอลลีวู้ดแบบไม่มีซับได้ ยืนคุยกับฝรั่งได้) แล้วยังไง ไม่เคยช่วยให้ผมได้งานสักครั้ง ผมต้องว่างงาน ต้องเป็นคนไม่ประสบความสำเร็จมา 7-8 เดือน
ทุกวันนี้ผมไม่อยากตื่นเลยครับ ตื่นมาก็เจอแต่คำถามเดิมๆ "หางานถึงไหนแล้ว?" "ไปสมัครได้เรื่องไหม?" "เขาโทรเรียกบ้างไหม?" ผมเข้าใจครับว่าเขาถามเพราะเป็นห่วง แต่ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน หางานแต่เช้าจนบ่าย จนเย็น ต้องทำเหมือนหมาไปขอข้าวเขากิน เดินจนเท้าพอง รองเท้ากัด ผมต้องกินข้าววันละมื้อเพื่อประหยัดเงินมาสองเดือนแล้วครับ นอนก็ไม่เคยหลับสนิท เดินถือแฟ้มหางานเดินไปทางไหนก็ถูกมองเป็นตัวประหลาด ผมไม่รู้ว่าไปทำกรรมอะไรไว้ถึงเป็นแบบนี้ เหล้า ยา ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยว การพนัน อบายมุขไม่เคยแตะต้อง ไม่เคยเสเพล ไม่มีเคยเรื่องกับใคร ทำบุญตลอดแล้วยังไง ชีวิตผมทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยครับ ทำบุญ เข้าวัด อะไรก็แล้วแต่มันก็ช่วยได้แค่ชั่วคราว บางครั้งก็ไม่ช่วยอะไรเลย
ตอนนี้ผมทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ ทั้งเศร้า มันครบทุกอย่างเลยครับ หันไปหาใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครช่วยอะไรได้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน หรือผมต้องไปตัดไอ้นั่นออกจะได้เป็นผู้หญิงให้จบๆ หรือไปเป็นเด็กปั๊ม ไปเป็นคนงานยกของ ไปทำงานที่ผมไม่รู้เรื่องเลยสักอย่างจริงๆ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับชีวิตดีแล้วครับ จะไปไหนก็ต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด คุยงานก็ต้องพยายามยิ้มเข้าไว้ เราเกิดมาป็นผู้ชาย เราห้ามร้องไห้ เราต้องแมน อย่าทำตัวงอแงเป็นเด็กเล็กๆ
ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะอยู่แบบนี้ไปได้อีกสักเท่าไร พรุ่งนี้ผมจะได้งานไหม ผมจะได้กินข้าววันละมากกว่ามื้อเดียวตอนไหน หรือผมจะนอนหลับไปแล้วไม่ตื่นมาอีกผมก็ไม่รู้ ผมไม่ฆ่าตัวตายหรอกครับ บาปกรรม ผมไม่ตัดช่องน้อยหนีไปแล้วทิ้งแม่ผมไว้คนเดียวแน่ แต่ผมก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเมื่อไรผมจะเลิกเป็นลูกที่เกาะแม่กินไปวันๆ อย่างนี้สักที
อาจจะยาวไปบ้างแต่ผมก็ขอขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้ระบายครับ
ขอบคุณครับ
หางานในต่างจังหวัดมันยากขนาดนี้... (หางานมาเกินครึ่งปีแล้วครับ)
เกริ่นก่อนนะครับว่าผมจบปวส.บริหารธุรกิจและผ่านเกณฑ์ทหารมาแล้ว เป็นคนปกติ โปรไฟล์ไม่สวยหรู หน้าตาไม่ขาวตี๋ ครอบครัวหนี้สินรุงรัง จังหวัดที่ผมอยู่มีแหล่งท่องเที่ยวหลายแห่ง พูดแค่อักษรนำหน้าก็รู้แล้วล่ะครับ แต่ผมขอละไว้
ปัญหาที่อยากระบายคือผมเรียนจบมาเป็นครึ่งปีแต่ยังหางานทำไม่ได้เลยครับ
ผมไม่เข้าใจเลยครับ คำถามหลายอย่างมันผุดขึ้นในหัวทุกครั้งที่ลืมตาตื่น ต้องทนโดนดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไมเขาถึงไม่เรียกสัมภาษณ์? ผมไม่ดีพอ? ผมไม่มีเส้น? ทำไมถึงรับกันแต่ผู้หญิง? ผมเลือกงานเกินไป? ยอมรับครับว่าเกรดเฉลี่ยผมไม่สวย (2.6 จากเทคนิคที่ไม่เด่นดังครับ) แต่ผมก็มองหางานที่เข้ากับเกรดผมได้ดี เป็นงานออฟฟิศทั่วไป ดูแลเอกสาร ธุรการ วิชาภาษาไทย อังกฤษ คอมพิวเตอร์ เหล่านี้ผมดีมาตลอดตั้งแต่ประถมครับ 4 ล้วน มี 3 หรือ 3.5 บ้างบางครั้ง
ปัญหาคือเขารับแต่พนักงานผู้หญิงครับ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่เอาผู้ชาย เชื่อไหมครับว่าขนาดคนทำก๋วยเตี๋ยวยังประกาศเอาแต่ผู้หญิง (ไม่ขอแชร์รูปครับ แต่อยากเห็นถามมาได้ จากกลุ่มลับในเฟส) งานที่ประกาศรับก็มีแต่แม่บ้าน สาวเสิร์ฟ ผู้ช่วยกุ๊ก พนักงานขาย (PC PG) งานช่าง งานพาร์ทไทม์ เอาแต่ผู้หญิงทั้งนั้น แต่พอดูงานในกรุงเทพฯ งานในจังหวัดใหญ่ๆ เขาก็รับหลากหลาย มีแต่งานที่ผมอยากสมัครแต่ผมก็ไปสมัครไม่ได้
ยอมรับว่าผมจู้จี้เลือกงานเกินไป แต่ผมไม่ต้องการเข้าไปเป็นภาระให้แก่นายจ้างครับ งานที่ผมไม่เอาคือผมไม่ถนัด ไม่ได้จบทางนั้น ผมจบบริหารจะให้ผมเป็นแม่บ้านเหรอ? จะให้ผมเป็นผู้ช่วยกุ๊ก? คนขับรถ? ช่างไฟ? ให้ยืนขายของที่ผมไม่รู้เรื่องอย่างเฟอร์นิเจอร์ มือถือ ปุ๋ย? ลงทุนขายของก็เคย 2-3 ครั้งครับ ขายของใช้จุกจิก เสื้อผ้า ของมือสอง (ผมไม่ขายเครื่องดื่มหรืออาหารเพราะผมทำอาหารไม่เก่งครับ) แต่สุดท้ายก็ขาดทุน ผมต้องเลิกทำเพราะกลัวจะไม่มีเงินเหลือถึงเดือนต่อไป แต่ก็อยากให้เข้าใจผมหน่อยนะครับ ผมไม่ได้ดูถูกวิชาชีพที่ยกตัวอย่างมา แม่ผมก็เป็นแม่บ้าน ผมไม่ดูถูกงานของแม่ตัวเองที่ส่งผมเรียนจนจบ แต่ผมน้อยใจครับ ผมบากบั่นจนจบมาถึงปวส.เพื่ออะไร? ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งเลยครับ จบมาได้เกรดขนาดนั้นก็เพื่อนช่วยให้
เพื่อนผมแต่ละคนจบไปก็ไปช่วยงานทางบ้าน ไปทำโรงงาน งานขายของ ไม่มีสักคนที่ทำตรงสายครับ ผมก็ไม่อยากทำอย่างนั้น ถามว่าทำไมผมม่หางานในจังหวัดอื่นทำบ้าง? หาแต่งานใกล้บ้านจะได้อะไรขึ้นมา? ก็เพราะผมไม่เหลือเงินพอจะไปไหนแล้วครับ แล้วผมก็ไม่อยากปล่อยให้แม่ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวด้วย เงินฝากผมเดิมทีผมเก็บไว้ตั้งแต่สมัยเรียนมีเป็นหมื่นๆ (เก็บตั้งแต่ประถมครับ ขึ้นมัธยมมาก็หางานพิเศษทำ ไปล้างจานบ้าง เป็นเด็กร้านเกมบ้าง ทำจนก่อนเรียนจบราวๆ 2-3 เดือนครับ แต่ผมไม่ได้กลับไปทำอีกเพราะไหนๆ ก็ได้ประกาศนียบัตรวิชาชีพมาแล้ว อยากทำอย่างอื่นบ้าง) ตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่พันแล้วครับ เพราะผมไม่มีรายได้เพิ่มเติม จะหมดวันไหนก็ไม่รู้
ผมหางานทำตลอดครับ ทั้งในเน็ตทั้งเดินหาในตัวเมือง คำตอบที่ได้รับก็เดิมๆ ครับ "รับแต่ผู้หญิง" "เกรดน้องไม่ดีนะ" "ลืมเก็บป้าย" งานราชการผมก็สมัครครับ อบจ. เทศบาล โรงพยาบาล กรมสรรพสามิต กรมอะไรต่ออะไรเปิดรับผมก็สมัครหมด แต่ก็ไม่เคยได้ ผมก็เคยสงสัยนะว่าเป็นที่บุคลิกภาพของผมเองหรือเปล่า? แต่ผมก็ตัดผมสั้น โกนหนวด ตัดเล็บสั้น แต่งตัวสุภาพ เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็ค รองเท้าหุ้มส้นทุกครั้งที่ได้เข้าสัมภาษณ์ รอยสักก็ไม่เคยมี เจาะหูก็ไม่เคยทำ ไม่เคยแต่งตัวตามแฟชั่น พูดสุภาพ ลงท้ายครับทุกประโยค แต่ไม่มีใครเอาผมเลย ทุกครั้งที่เขาถามว่าผมอยู่บ้านทำอะไรหรือมีงานอดิเรกอะไร ผมก็ตอบเหมือนเดิมครับว่าหาหนังสืออ่านหรือหาสารคดีดูเพิ่มทักษะความรู้ เงินเดือนผมก็ไม่เคยเรียกเกินหมื่นสักครั้ง ผมใช้คอมได้ดี (ระดับซ่อมได้ ปรินเตอร์ก็ถ้าเป็น Canon ก็พอซ่อมได้ครับ) ใช้ภาษาอังกฤษได้ดี (ระดับดูหนังฮอลลีวู้ดแบบไม่มีซับได้ ยืนคุยกับฝรั่งได้) แล้วยังไง ไม่เคยช่วยให้ผมได้งานสักครั้ง ผมต้องว่างงาน ต้องเป็นคนไม่ประสบความสำเร็จมา 7-8 เดือน
ทุกวันนี้ผมไม่อยากตื่นเลยครับ ตื่นมาก็เจอแต่คำถามเดิมๆ "หางานถึงไหนแล้ว?" "ไปสมัครได้เรื่องไหม?" "เขาโทรเรียกบ้างไหม?" ผมเข้าใจครับว่าเขาถามเพราะเป็นห่วง แต่ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน หางานแต่เช้าจนบ่าย จนเย็น ต้องทำเหมือนหมาไปขอข้าวเขากิน เดินจนเท้าพอง รองเท้ากัด ผมต้องกินข้าววันละมื้อเพื่อประหยัดเงินมาสองเดือนแล้วครับ นอนก็ไม่เคยหลับสนิท เดินถือแฟ้มหางานเดินไปทางไหนก็ถูกมองเป็นตัวประหลาด ผมไม่รู้ว่าไปทำกรรมอะไรไว้ถึงเป็นแบบนี้ เหล้า ยา ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยว การพนัน อบายมุขไม่เคยแตะต้อง ไม่เคยเสเพล ไม่มีเคยเรื่องกับใคร ทำบุญตลอดแล้วยังไง ชีวิตผมทุกวันนี้ไม่มีความสุขเลยครับ ทำบุญ เข้าวัด อะไรก็แล้วแต่มันก็ช่วยได้แค่ชั่วคราว บางครั้งก็ไม่ช่วยอะไรเลย
ตอนนี้ผมทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ ทั้งเศร้า มันครบทุกอย่างเลยครับ หันไปหาใครก็ไม่ได้ ไม่มีใครช่วยอะไรได้ ผมก็ไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน หรือผมต้องไปตัดไอ้นั่นออกจะได้เป็นผู้หญิงให้จบๆ หรือไปเป็นเด็กปั๊ม ไปเป็นคนงานยกของ ไปทำงานที่ผมไม่รู้เรื่องเลยสักอย่างจริงๆ ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับชีวิตดีแล้วครับ จะไปไหนก็ต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด คุยงานก็ต้องพยายามยิ้มเข้าไว้ เราเกิดมาป็นผู้ชาย เราห้ามร้องไห้ เราต้องแมน อย่าทำตัวงอแงเป็นเด็กเล็กๆ
ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะอยู่แบบนี้ไปได้อีกสักเท่าไร พรุ่งนี้ผมจะได้งานไหม ผมจะได้กินข้าววันละมากกว่ามื้อเดียวตอนไหน หรือผมจะนอนหลับไปแล้วไม่ตื่นมาอีกผมก็ไม่รู้ ผมไม่ฆ่าตัวตายหรอกครับ บาปกรรม ผมไม่ตัดช่องน้อยหนีไปแล้วทิ้งแม่ผมไว้คนเดียวแน่ แต่ผมก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเมื่อไรผมจะเลิกเป็นลูกที่เกาะแม่กินไปวันๆ อย่างนี้สักที
อาจจะยาวไปบ้างแต่ผมก็ขอขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้ระบายครับ ขอบคุณครับ