อาการแบบนี้ผมควรไปพบจิตแพทย์หรือเปล่าครับ ?

ก่อนอื่นเลยผมขอกราบสวัสดีทุกคนครับ.
นี่ไม่ใช่การตั้งกระทู้ครั้งแรกของผม. แต่เป็นกระทู้แรกของล็อคอินไอดีนี้.
(ถ้าผมแท็คผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ)


มาเริ่มกันเลยดีกว่า
ผมคือนักศึกษามหาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง
ซึ่งมีการแข่งขันกันสูงมากครับ. แต่สังคมที่นี่ค่อนข้างอิสระมาก
อิสระจนมีดราม่ากันบ่อยสำหรับมหาลัยแห่งนี้.

ผมไม่ใช่เด็กกทม. การใช้ชีวิตเลยแปลกๆไปหน่อย.
พูดง่ายๆคือผมคงเข้าสังคมกับคนอื่นไม่ค่อยได้
ทั้งๆที่เพื่อนๆในกลุ่มเองหรือคนอื่นๆเองก็เปิดใจเข้าหาผมแล้วแท้ๆ
ชวนไปติว ชวนไปทำกิจกรรม ชวนไปงานของสาขา
ซึ่งผมเองไม่ชอบแบบนั้น 'ก็เลยไม่ไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนๆ'

ผมเลือกที่จะทำกิจกรรมที่ตัวผมเองชอบมากกว่า
แต่ก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนๆในกลุ่มกิจกรรมนั้นครับ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
คงเป็นเพราะ ผมเป็นพวกคบเพื่อนหรือรู้จักกันไว้ในระดับนึง
- ไปทานข้าวด้วยกันได้ (บางครั้งเท่านั้น/ไม่ไปบ่อย)
- มีไลน์ : ไม่คุย(แต่กดสตก.สถานะของเขาแค่นั้น)
- มีเฟซ : เอาไว้ส่องฟีดข่าว/ตามกดไลค์เช่นกัน แต่ก็ไม่คุย
- ไอจี : ตามส่องหัวใจ ไม่คอมเม้นอะไรเลย= =

ผมจำได้ว่าผมมีความเปลี่ยนแปลงเป็นคนที่นิ่งขึ้นมาก
แต่ความจริง เมื่อก่อนผมเป็นคนเฮฮามากครับ บ้าบอ ถึงไหนถึงกัน.
มันมีเหตุการณ์นึงที่แย่สำหรับผมมาก (น่าจะตอนม.สี่) จนผมไม่กล้าคุยกับใครเลย
เป็นปัญหาที่ผมคิดว่าผมไม่ควรทำให้มันเกิด และโทษตัวเองเป็นอย่างมากครับ.
(แม้แต่คุณพ่อและคุณแม่ผมก็ไม่ยอมบอกปัญหานี้กับท่านครับ) จนผมปลีกตัวออกจากเพื่อน
และได้นิสัย นิ่ง เงียบ พูดน้อย คอยมองรอบๆตัว .. ติดนิสัย (ตอนนี้ผมก็ปีสองแล้วครับ)

นิสัยที่เป็นแบบนั้นมาหลายปี ทำให้ผมไม่ยอมเปิดใจให้เพื่อนอีกเลย
และกลายเป็นว่า ผมจะสนิทใจกับเพื่อนตอน ม.ต้นเท่านั้น คนอื่นๆที่เหลือ.. ก็ไม่มีอีกเลย.
(ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เจอเพื่อนกลุ่มนี้บ่อยๆ แต่พอผมเจอแล้ว ผมจะอุ่นใจทุกครั้งที่เจอครับ)

ถามว่าการใช้ชีวิตของผมเป็นยังไงน่ะหรอครับ ?
ผมไม่มีเพื่อนสนิท ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วผมจะอยู่ยังไงหรอครับ ?

ชีวิตของผม.. ตื่นนอน ทำกิจวัตรปกติ
ถ้าว่างมาก(อยู่หอ)ผมจะเปิดคอม / ดูหนัง / ฟังเพลง / เขียนไดอารี่ / เล่นเกมส์(บ้าง)ครับ พวก FarCry4,GTA
ถ้าว่างมาก(ออกไปข้างนอก) ผมจะพกกล้อง + โทรศัพท์พร้อมหูฟัง + พาวเวอร์แบ้งค์ Travel by myself ครับ..
เหมือนโลกทั้งโลกมันเป็นของผม มีอิสระ อยากทำอะไรก็ทำ มีเงินติดตัวนิดหน่อย ผมก็มีความสุขแล้วครับ.

อ่อ.. เวลาเรียนก็ไปคนเดียวครับ กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
แต่เวลาทำงานเป็นกลุ่ม ผมก็ทำครับ และไม่เคยทำให้เพื่อนๆในกลุ่มหนักใจด้วย. (มีความร่วมมือให้กลุ่มดีมากว่างั้น.)
ไปทานข้าว - ก็ไปคนเดียวครับ / ดื่ม - ซื้อมาดื่มคนเดียวที่ห้อง / ออกกำลังกาย - ก็ไปคนเดียวได้ชิลล์จะตายไป.


ผมอยู่มหาลัย ผมจำเป็นต้องมีสังคมในหมูเพื่อนมากขนาดนั้นเลยหรอครับ ?

ผมคิดแค่ว่า "ผมอยากจะทำอะไรก็ทำ" จะเปิดใจให้เพื่อนคนไหนมันก็เรื่องของผม

เรียนจบแล้วก็ "มีหน้าที่การงานที่มั่นคง และตั้งใจเรียนให้มากๆ"

คนที่รอผมอยู่คือ "ครอบครัว" ของผมเท่านั้น

ผมไม่จำเป็นต้องหาเพื่อนที่สนิทมารับรู้เรื่องส่วนตัวของผม
ผมคิดว่าคนที่รู้จักผมดีพอควรจะมีแค่ครอบครัวของผมเท่านั้น.
คนอื่นไม่จำเป็นต้องมารับรู้เรื่องของผมก็ได้. ผมจะมีปัญหาอะไรมันก็เส้นทางของผม
ผมเลือกแล้ว ผมอยากจะทำอะไรผมก็จะยอมรับผลการกระทำของผมเอง
ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอครับ ?

.
.
.
ทุกอย่างที่ผมพูดมา ผมคิดว่าผมเป็นคนปกติดีครับ แต่ที่ผมได้นำเรื่องมีตั้งกระทู้ก็เพราะว่า
เพื่อนบอกผมว่า..

'ผมเก็บตัวเกินไป'

'ผมเข้าถึงยาก'

'ผมเหมือนคนที่จิตใจมีปัญหา'

'ผมมีโลกส่วนตัวสูงเกินไป'

อันนี้พีคสุดครับ 'ไปพบจิตแพทย์เถอะ'



ผมนี่กุมขมัเลยครับ ผมดูผิดปกติมากเลยหรอครับ ?
ก็ผมเป็นแบบนี้เป็นปกติไปแล้ว


หรือว่าผม "ควรไปพบจิตแพทย์จริงๆ" ?
ปล. คนตั้งกระทู้เป็นผู้หญิง แต่เวลาพิมพ์ ชอบใช้ภาษาแบบนี้มากกว่า
ปล2. ไม่ได้เป็นทอมหรือเบี้ยน ชอบผู้ชาย