สวัสดีค่ะ🙏🏻 นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราอยากมาแชร์ประสบการณ์พร้อมขอคำปรึกษาจากเพื่อนๆด้วย 😄
เรื่องมีอยู่ว่า.. เรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนนึงค่ะ อยู่ห้องเดียวกัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่ ม.4 ตอนนี้อยู่ ม.5 แล้ว เราสองคนไม่ได้สนิทกัน เพิ่งมาเริ่มคุยกันบ้างก็ตอน ม.5 เทอม 2 เรื่องราวมีหลายตอนค่ะ ที่ทำให้เราคิดกับเค้าไปไกลเกินคำว่าเพื่อน
ตอนอยู่โรงเรียน เวลาจะลงไปข้างล่าง เค้าชอบถามเราว่า "ฝากซื้ออะไรมั้ย?" เราก็จะฝากเค้าซื้อขนมบ้าง อะไรบ้าง พอนานๆเข้า ถึงเวลาเค้าก็จะมองหน้าเราพยักหน้า แล้วแบมือ เราสองคนจะรู้กันว่าคืออะไร
มีพักนึงเค้าชอบทักไลน์มาถามเราเรื่องการบ้าน เรื่องงานที่โรงเรียน เราก็ไม่ได้คิดไร เราก็แปลกใจนิดนึง ว่าคนในห้องตั้งเยอะ ทำไมต้องทักมาถามเรา แต่เราก็ตอบไปตามปกติ ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย
วันเสาร์ที่ผ่านมา โรงเรียนเราจัดค่ายวิทยาศาสตร์ที่อุทยานแห่งชาติดอยขุนตาล เราก็ไปกันกับเพื่อนในห้อง พอถึงที่หมายก็ต้องเดินจากสถานีรถไฟขึ้นไปอีกหลายกิโล เราเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ด้วยความที่เราขี้เหนื่อย ทำให้เราเดินช้า รั้งท้ายคนอื่นเลย เราก็เลยวิ่งไปให้ทันเพื่อนแล้วก็เหนื่อยมากๆ พอถึงที่ทำการก็พักเข้าห้องน้ำอะไรเสร็จ เราก็เตรียมเดินขึ้นไปจุดกางเต้นท์อีก เราก็เดินๆไปจนเหนื่อยมาก แล้วพอเดินไปก็เจอเค้าหยุดอยู่ข้างทาง ไม่รู้ว่ารอเรารึเปล่า แต่พอเราเดินไปถึงเค้าก็เดินไปพร้อมกับเรา เราแวะพักข้างทางตลอด เค้าก็เอาหมวกมาพัดให้เรา เดินขึ้นไปพร้อมกับเรา พอถึงจุดกางเต้นท์ ทำอะไรเสร็จก็รอบกองไฟ ย่างหมูกินกัน เสร็จก็แยกย้ายกันนอน พอตอนเช้า เราต้องตื่นเช้าเพื่อไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เราออกเดินทางตั้งแต่ตี 5 เดินทางไปยอที่ 1 เรากับเค้าไม่ได้เดินด้วยกัน เค้าเดินกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนนึงนำหน้าไป เราก็ไม่ได้อะไร เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอเค้านั่งพักอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น ใจจริงเราก็อยากนั่งพักบ้าง แต่ก็ไม่อยากไปนั่งตรงนั้น เลยเดินผ่านเค้าไป แล้วไปพักข้างหน้า ที่ ย.2 เค้าเดินตามขึ้นมาจนถึงเรา เค้าถามเราว่า "เป็นไง เหนื่อยมั้ย?" เราก็ตอบไปว่า "โครต" แล้วก็ออกเดินทางต่อไปที่ ย.3 เค้าก็มาเดินกับเรา ส่องไฟฉายตามทางให้ แล้วก็เดินข้างๆเรา ให้เราเดินข้างใน เค้าเดินข้างนอก ระหว่างทางเวลาเราเดินไม่ทัน เชือกรองเท้าหลุด เค้าหยุดก็รอเรา เดินไปครึ่งทาง เหนื่อยมาก เลยนั่งพักอีกรอบ เค้าก็ยื่นขวดน้ำมาให้เราเราก็กินแล้วเดินทางต่อ มีอยู่ช่วงนึง ทางชันแล้วก็สูงมาก เค้าก็กระโดดขึ้นไปก่อน ซึ่งเราก็ไม่คาดคิดว่า เค้าจะหันมาแล้วยื่นมือมาให้เราจับ >< ความรู้สึกตอนนั้นแบบ เฮ้ย เพื่อนกันเค้าไม่ขนาดนี้มั้ง แต่รู้สึกดีมากๆ พอเดินไปถึง เนินวัดใจ เป็นจุดที่เหลืออีก 500 เมตรจะถึง ย.4 จุดสูงสุด ชื่อก็วัดใจมาก ทางชันมาก เราก็นั่งทำใจอยู่ เค้าก็วิ่งขึ้นไปก่อนเรา เค้าน่าจะถึงข้างบนแล้ว แต่เราเหนื่อย เราเลยเดินไปทีหลัง เราเดินขึ้นไปแบบช้าๆ เพราะเหนื่อยมาก เหลืออีกประมาณ 100 เมตรสุดท้าย เราก็เจอเค้าข้างบน เค้าก็ตะโกนลงมาว่า "เร็วๆ เหลืออีกนิดเดียว" ซึ่งตอนนั้นเราอ่อนแรงมาก เราเลยนั่งพักก่อน แล้วเค้าก็เดินลงมารับเรา ดันเราขึ้นไปจนถึง เราก็มัวถ่ายรูปวิวอะไรไปเรื่อยๆ เค้าก็ลงไปก่อน เรากับเพื่อนๆตามไปทีหลัง พอถึงจุดกางเต้นท์ก็เก็บของ กินข้าวเสร็จ ก็เดินลงอีกหลายกิโล เหนื่อยมาก แล้วเราปวดขาแบบสุดๆ โดนรองเท้ากัดตีนด้วย เราถอดรองเท้าเดินลงมา พอถึงที่สถานีรถไฟขุนตาล เค้าก็เดินมารับเรา ถามว่า "เหนื่อยมั้ย?" แล้วยื่นน้ำให้เรา แล้วก็เอารองเท้าเราไปถือ
เรารู้สึกดีมากๆ เรารู้สึกว่า เค้าดูแลเราดีมาก เกินกว่าที่เพื่อนเค้าจะทำให้กัน แล้วเราก็ไม่ได้สนิทกันมากด้วย ตอนนี้ความรู้สึกแบบคิดไปไกลแล้วอ่ะ แต่พอมาโรงเรียนเค้าก็ทำตัวปกตินะ คุยกันบ้างเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
เราสับสนว่าเค้าทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า อาจจะไม่ใช่เฉพาะเรา
เราอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเรา แต่เราไม่อยากถามเค้า กลัวไม่เหมือนเดิม
เราจะทำยังไงต่อไปดี งี้เค้าเรียกแค่หวั่นไหวมั้ย ? ตอนนี้รู้สึกแคร์เค้ามากๆ
ปล.เรามีแฟนอยู่แล้ว
ช่วยเราหน่อยจิ รู้สึกไงไม่รู้ จะยุ่งกับเค้ามากไปก็เเกรงใจแฟน
รู้สึกมากกว่าคำว่าเพื่อน ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า.. เรามีเพื่อนผู้ชายอยู่คนนึงค่ะ อยู่ห้องเดียวกัน เรารู้จักกันมาตั้งแต่ ม.4 ตอนนี้อยู่ ม.5 แล้ว เราสองคนไม่ได้สนิทกัน เพิ่งมาเริ่มคุยกันบ้างก็ตอน ม.5 เทอม 2 เรื่องราวมีหลายตอนค่ะ ที่ทำให้เราคิดกับเค้าไปไกลเกินคำว่าเพื่อน
ตอนอยู่โรงเรียน เวลาจะลงไปข้างล่าง เค้าชอบถามเราว่า "ฝากซื้ออะไรมั้ย?" เราก็จะฝากเค้าซื้อขนมบ้าง อะไรบ้าง พอนานๆเข้า ถึงเวลาเค้าก็จะมองหน้าเราพยักหน้า แล้วแบมือ เราสองคนจะรู้กันว่าคืออะไร
มีพักนึงเค้าชอบทักไลน์มาถามเราเรื่องการบ้าน เรื่องงานที่โรงเรียน เราก็ไม่ได้คิดไร เราก็แปลกใจนิดนึง ว่าคนในห้องตั้งเยอะ ทำไมต้องทักมาถามเรา แต่เราก็ตอบไปตามปกติ ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย
วันเสาร์ที่ผ่านมา โรงเรียนเราจัดค่ายวิทยาศาสตร์ที่อุทยานแห่งชาติดอยขุนตาล เราก็ไปกันกับเพื่อนในห้อง พอถึงที่หมายก็ต้องเดินจากสถานีรถไฟขึ้นไปอีกหลายกิโล เราเดินขึ้นเขาไปเรื่อยๆ ด้วยความที่เราขี้เหนื่อย ทำให้เราเดินช้า รั้งท้ายคนอื่นเลย เราก็เลยวิ่งไปให้ทันเพื่อนแล้วก็เหนื่อยมากๆ พอถึงที่ทำการก็พักเข้าห้องน้ำอะไรเสร็จ เราก็เตรียมเดินขึ้นไปจุดกางเต้นท์อีก เราก็เดินๆไปจนเหนื่อยมาก แล้วพอเดินไปก็เจอเค้าหยุดอยู่ข้างทาง ไม่รู้ว่ารอเรารึเปล่า แต่พอเราเดินไปถึงเค้าก็เดินไปพร้อมกับเรา เราแวะพักข้างทางตลอด เค้าก็เอาหมวกมาพัดให้เรา เดินขึ้นไปพร้อมกับเรา พอถึงจุดกางเต้นท์ ทำอะไรเสร็จก็รอบกองไฟ ย่างหมูกินกัน เสร็จก็แยกย้ายกันนอน พอตอนเช้า เราต้องตื่นเช้าเพื่อไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เราออกเดินทางตั้งแต่ตี 5 เดินทางไปยอที่ 1 เรากับเค้าไม่ได้เดินด้วยกัน เค้าเดินกับเพื่อนผู้หญิงอีกคนนึงนำหน้าไป เราก็ไม่ได้อะไร เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอเค้านั่งพักอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น ใจจริงเราก็อยากนั่งพักบ้าง แต่ก็ไม่อยากไปนั่งตรงนั้น เลยเดินผ่านเค้าไป แล้วไปพักข้างหน้า ที่ ย.2 เค้าเดินตามขึ้นมาจนถึงเรา เค้าถามเราว่า "เป็นไง เหนื่อยมั้ย?" เราก็ตอบไปว่า "โครต" แล้วก็ออกเดินทางต่อไปที่ ย.3 เค้าก็มาเดินกับเรา ส่องไฟฉายตามทางให้ แล้วก็เดินข้างๆเรา ให้เราเดินข้างใน เค้าเดินข้างนอก ระหว่างทางเวลาเราเดินไม่ทัน เชือกรองเท้าหลุด เค้าหยุดก็รอเรา เดินไปครึ่งทาง เหนื่อยมาก เลยนั่งพักอีกรอบ เค้าก็ยื่นขวดน้ำมาให้เราเราก็กินแล้วเดินทางต่อ มีอยู่ช่วงนึง ทางชันแล้วก็สูงมาก เค้าก็กระโดดขึ้นไปก่อน ซึ่งเราก็ไม่คาดคิดว่า เค้าจะหันมาแล้วยื่นมือมาให้เราจับ >< ความรู้สึกตอนนั้นแบบ เฮ้ย เพื่อนกันเค้าไม่ขนาดนี้มั้ง แต่รู้สึกดีมากๆ พอเดินไปถึง เนินวัดใจ เป็นจุดที่เหลืออีก 500 เมตรจะถึง ย.4 จุดสูงสุด ชื่อก็วัดใจมาก ทางชันมาก เราก็นั่งทำใจอยู่ เค้าก็วิ่งขึ้นไปก่อนเรา เค้าน่าจะถึงข้างบนแล้ว แต่เราเหนื่อย เราเลยเดินไปทีหลัง เราเดินขึ้นไปแบบช้าๆ เพราะเหนื่อยมาก เหลืออีกประมาณ 100 เมตรสุดท้าย เราก็เจอเค้าข้างบน เค้าก็ตะโกนลงมาว่า "เร็วๆ เหลืออีกนิดเดียว" ซึ่งตอนนั้นเราอ่อนแรงมาก เราเลยนั่งพักก่อน แล้วเค้าก็เดินลงมารับเรา ดันเราขึ้นไปจนถึง เราก็มัวถ่ายรูปวิวอะไรไปเรื่อยๆ เค้าก็ลงไปก่อน เรากับเพื่อนๆตามไปทีหลัง พอถึงจุดกางเต้นท์ก็เก็บของ กินข้าวเสร็จ ก็เดินลงอีกหลายกิโล เหนื่อยมาก แล้วเราปวดขาแบบสุดๆ โดนรองเท้ากัดตีนด้วย เราถอดรองเท้าเดินลงมา พอถึงที่สถานีรถไฟขุนตาล เค้าก็เดินมารับเรา ถามว่า "เหนื่อยมั้ย?" แล้วยื่นน้ำให้เรา แล้วก็เอารองเท้าเราไปถือ
เรารู้สึกดีมากๆ เรารู้สึกว่า เค้าดูแลเราดีมาก เกินกว่าที่เพื่อนเค้าจะทำให้กัน แล้วเราก็ไม่ได้สนิทกันมากด้วย ตอนนี้ความรู้สึกแบบคิดไปไกลแล้วอ่ะ แต่พอมาโรงเรียนเค้าก็ทำตัวปกตินะ คุยกันบ้างเหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
เราสับสนว่าเค้าทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า อาจจะไม่ใช่เฉพาะเรา
เราอยากรู้ว่าเค้าคิดยังไงกับเรา แต่เราไม่อยากถามเค้า กลัวไม่เหมือนเดิม
เราจะทำยังไงต่อไปดี งี้เค้าเรียกแค่หวั่นไหวมั้ย ? ตอนนี้รู้สึกแคร์เค้ามากๆ
ปล.เรามีแฟนอยู่แล้ว
ช่วยเราหน่อยจิ รู้สึกไงไม่รู้ จะยุ่งกับเค้ามากไปก็เเกรงใจแฟน