ซัวสะไดไอเลิฟยูครับ......เมื่อวานเข้ามาคุยเอาเกือบ2ยาม........เพื่อนพ้องน้องหลานเข้านอนกันหมดแล้ว....แต่ทำไงได้ล่ะ...ในเมื่อเพิ่งจะมีเวลาว่างเอาในช่วงนั้น....ครั้นจะดองเอาไว้อีกสักพัก ผมก็ไม่รู้ว่าจะว่างช่วงไหน....สู้เอามาเล่าให้ฟังในขณะที่ร่างกายยังอ่อนเปลี้ยจากการเดินทางแบบสดๆร้อนๆเลยจะดีกว่า.......ประมาณว่า....ความบอบช้ำในร่างกาย-ยังช่วยกระตุ้นความจำให้ครูน้าหยอยขุดเอาความรู้สึกที่ผ่านมาแค่3-4วัน-ดึงมาเล่าให้ฟังได้อย่างฉับพลันก็ไม่ผิดจากความจริงไปนัก.......เอาตามนี้นะครับ
วันรุ่งขึ้นที่เราเดินทางออกจากอำเภอขาณุวรลักษณ์ในช่วงสายวันนั้น.....อากาศทั้งหนาวและชื้นเพราะมีสายฝนโปรยปราย........รถคู่ขาของเรามีอาการเบาแล้วดับ.......ประมาณว่า ความควบแน่นของอากาศมีมากมาย-ส่วนผสมของคาบูเรเตอร์ผิดเพี้ยนจาก15:1.....เป็น17-18:1...จนเราต้องดึงโช้คเข้ามาช่วยปรับส่วนผสมให้สมดุลย์สำหรับอากาศในเวลานั้น.....(ตรงนี้ไว้จะแยกอธิบายเรื่องของเทคนิคให้อ่านกันในวันต่อไปนะครับ)
ว่ากันไปตามจริงแล้ว รถในตระกูลจอมโหดจากแดนไกลรุ่นนี้ หลายคนยังไม่มั่นใจในเทคนิคและสมรรถนะเฉพาะตัวของมันมากมายนัก.....แต่จากประสบการณ์ของคนเคยขี่รถมาสารพัดยี่ห้อและสารพัดรุ่นแล้ว......ไอ้หนุ่มรถไถคันนี้มีดีกว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะ....ยกเว้นเรื่องพลังภายในของมันที่แฝงแรงม้าเอาไว้ไม่มากนัก เลยทำให้ฝีตีนของมันไม่จัดจ้านเท่าที่ควร....แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น ผมยกผลประโยชน์ให้สมดุลย์ของตัวรถที่อยู่ในขั่น B+......และความนุ่นนวลของบาล้านซ์ ชาร์ฟท ทำได้ดีจนสามารถเทียบรุ่นกับรถเกรด A จากรถุค่ายบูชิโด-ชนิดแยกกันไม่ออกว่าใครเหนือใคร......เรื่องจริงครับ....แล้วครูน้าหยอยจะอธิบายรายละเอียดทางเทคนิคให้ฟังกันในพารากร๊าพต่อๆไป
จากตัวอำเภอขาณุวรลักษ์.....เราทั้ง2หมอบมุดไล่ล่าหาความหนาวกันไปจนแทบไม่ได้ยกคันเร่ง.....เสียงเครื่องยนต์ของมันทั้ง2 คันสอดประสานกันไปในทิศทางเดียวกันคือนุ่มทุ้ม.ด้วยรอบเครื่องยนต์เฉลี่ยอยู่ที่7,000-8,000 รอบ/นาที..ท่ามกลางเสียงลมที่สอดแทรกเข้ามาในช่องว่างของหมวกกันน็อคดังหวีดหวิว.....ตัวรถทั้ง2คันแหวกอากาศทะยานไปข้างหน้าด้วยหัวใจของคนกระหายความสุขจากความเย็นของมวลอากาศที่พาดผ่านประเทศไทยทางส่วนเหนือในช่วงปลายเดือนที่ผ่านมา
หลังจากผ่านอาหารกลางวันที่ไปแวะร้านอาหารริมทางชื่อแม่นกเอี้ยงดังที่กล่าวแล้ว.......เราออกเดินทางต่อไปตามเส้นทางเดิม และแน่นอนว่าความหนาวในระดับ10องศา ผสมกับละอองฝนยังคงทำหน้าที่ของมันไปอย่างไม่ย้อท้อให้กันและกันแต่อย่างใด......จนกระทั่งบ่ายสองโมงของวันเดียวกันนั้น.......เราก็มาถึงทางแยกอำเภอแม่ทา.....
เส้นทางสายนี้ เป็นถนนที่ครูน้าหยอยเพิ่งสังเกตุเห็นว่ามันตัดลงมาจากอำเภอแม่ทา.มาเชื่อมต่อเข้าบ้านโฮ่ง ในช่วงปลายปีที่ผ่านมา.......คราวที่ผมขี่รถไปเที่ยวดอยอินทนนท์แบบฉายเดี่ยว......และขากลับจากดอยอินทนนท์.........ผมใช้เส้นทางกลับทางดอยเต่า......มาเชื่อมเข้าอำเภอลี้และเถิน.....และก็ได้เห็นถนนสายแม่ทา-บ้านโฮ่งคราวที่ผ่านมานั่นเอง......วันนี้เลยย้อนกลับมาสนองพระเดชพระคุณเสียหน่อย....
รูปแรกคือถนนสายแม่ทามาบรรจบกับบ้านโฮ่งนะครับ..ส่วนรูปต่อมาคือบรรยากาศบนบ้านขุนวาง.....เราจะไปตามดอกนางพญาเสือโคร่งกัน
อุณหภูมิศูนย์องศากับชายชราวัย70(2)
วันรุ่งขึ้นที่เราเดินทางออกจากอำเภอขาณุวรลักษณ์ในช่วงสายวันนั้น.....อากาศทั้งหนาวและชื้นเพราะมีสายฝนโปรยปราย........รถคู่ขาของเรามีอาการเบาแล้วดับ.......ประมาณว่า ความควบแน่นของอากาศมีมากมาย-ส่วนผสมของคาบูเรเตอร์ผิดเพี้ยนจาก15:1.....เป็น17-18:1...จนเราต้องดึงโช้คเข้ามาช่วยปรับส่วนผสมให้สมดุลย์สำหรับอากาศในเวลานั้น.....(ตรงนี้ไว้จะแยกอธิบายเรื่องของเทคนิคให้อ่านกันในวันต่อไปนะครับ)
ว่ากันไปตามจริงแล้ว รถในตระกูลจอมโหดจากแดนไกลรุ่นนี้ หลายคนยังไม่มั่นใจในเทคนิคและสมรรถนะเฉพาะตัวของมันมากมายนัก.....แต่จากประสบการณ์ของคนเคยขี่รถมาสารพัดยี่ห้อและสารพัดรุ่นแล้ว......ไอ้หนุ่มรถไถคันนี้มีดีกว่าที่ผมคิดเอาไว้เยอะ....ยกเว้นเรื่องพลังภายในของมันที่แฝงแรงม้าเอาไว้ไม่มากนัก เลยทำให้ฝีตีนของมันไม่จัดจ้านเท่าที่ควร....แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น ผมยกผลประโยชน์ให้สมดุลย์ของตัวรถที่อยู่ในขั่น B+......และความนุ่นนวลของบาล้านซ์ ชาร์ฟท ทำได้ดีจนสามารถเทียบรุ่นกับรถเกรด A จากรถุค่ายบูชิโด-ชนิดแยกกันไม่ออกว่าใครเหนือใคร......เรื่องจริงครับ....แล้วครูน้าหยอยจะอธิบายรายละเอียดทางเทคนิคให้ฟังกันในพารากร๊าพต่อๆไป
จากตัวอำเภอขาณุวรลักษ์.....เราทั้ง2หมอบมุดไล่ล่าหาความหนาวกันไปจนแทบไม่ได้ยกคันเร่ง.....เสียงเครื่องยนต์ของมันทั้ง2 คันสอดประสานกันไปในทิศทางเดียวกันคือนุ่มทุ้ม.ด้วยรอบเครื่องยนต์เฉลี่ยอยู่ที่7,000-8,000 รอบ/นาที..ท่ามกลางเสียงลมที่สอดแทรกเข้ามาในช่องว่างของหมวกกันน็อคดังหวีดหวิว.....ตัวรถทั้ง2คันแหวกอากาศทะยานไปข้างหน้าด้วยหัวใจของคนกระหายความสุขจากความเย็นของมวลอากาศที่พาดผ่านประเทศไทยทางส่วนเหนือในช่วงปลายเดือนที่ผ่านมา
หลังจากผ่านอาหารกลางวันที่ไปแวะร้านอาหารริมทางชื่อแม่นกเอี้ยงดังที่กล่าวแล้ว.......เราออกเดินทางต่อไปตามเส้นทางเดิม และแน่นอนว่าความหนาวในระดับ10องศา ผสมกับละอองฝนยังคงทำหน้าที่ของมันไปอย่างไม่ย้อท้อให้กันและกันแต่อย่างใด......จนกระทั่งบ่ายสองโมงของวันเดียวกันนั้น.......เราก็มาถึงทางแยกอำเภอแม่ทา.....
เส้นทางสายนี้ เป็นถนนที่ครูน้าหยอยเพิ่งสังเกตุเห็นว่ามันตัดลงมาจากอำเภอแม่ทา.มาเชื่อมต่อเข้าบ้านโฮ่ง ในช่วงปลายปีที่ผ่านมา.......คราวที่ผมขี่รถไปเที่ยวดอยอินทนนท์แบบฉายเดี่ยว......และขากลับจากดอยอินทนนท์.........ผมใช้เส้นทางกลับทางดอยเต่า......มาเชื่อมเข้าอำเภอลี้และเถิน.....และก็ได้เห็นถนนสายแม่ทา-บ้านโฮ่งคราวที่ผ่านมานั่นเอง......วันนี้เลยย้อนกลับมาสนองพระเดชพระคุณเสียหน่อย....
รูปแรกคือถนนสายแม่ทามาบรรจบกับบ้านโฮ่งนะครับ..ส่วนรูปต่อมาคือบรรยากาศบนบ้านขุนวาง.....เราจะไปตามดอกนางพญาเสือโคร่งกัน