สวัสดีค่ะ เราชื่อย่อว่า A.. นะ นี้เป็นกระทู้แรกของเรา พอดีเห็นคนชอบตั้งกระทู้ตามหาคนใน Pantip อะ เราเลยอยากตั้งลองดู แต่ไม่รู้จะได้ผลรึเปล่านะ เพราะมันก็นานมากแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะจำเราได้ไหมก็ไม่รู้ 555
คือเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน เราไปเที่ยวซัมเมอร์ที่พัทยา ไปอยู่กับพี่สาวที่หมู่บ้านนี้แหละ ตอนนั้นน่าจะเป็นช่วงเดือน มีนาคม 2552 มั้ง ปิดเทอมพอดีเราน่าจะอยู่ประมาณ ม.2 จะขึ้น ม.3 นี้แหละ แต่ตอนนี้ก็ ปี.3 ละ เราไปเที่ยวซัมเมอร์ที่นั้นประมาณ 1 เดือนเต็ม ก่อนหน้านั้น 1 อาทิตย์ เราก็ใช้ชีวิตตามปกตินะ ไปเที่ยวนู้น นั้น นี้ กับพี่เท่าที่พี่พาไป ไปไหนไปหมด ก็เด็กบ้านนอกไปเที่ยวอะนะ เอ่อใช่ๆลืมบอกบ้านเกิดเราอยู่ 'ขอนแก่น' ส่วนอำเภอบอกไปก็ไม่ค่อยมีคนรู้จักหรอก 555 การใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นนอกจากจะไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกละสิ่งที่จะทำประจำคือการไปเล่นน้ำที่สระในหมู่บ้านทุกเย็นกับหลานชาย1คน เราก็ไปเล่นเกือบทุกวันนะ ในตอนเย็นๆ แต่ไม่เคยเจอเขาเลย หรือเราไม่สังเกตก็ไม่รู้ คือสระว่ายน้ำกับสนามเด็กเล่นจะอยู่ตรงข้ามกัน สนามเด็กเล่นก็จะมีเครื่องเล่นเด็กต่างๆ รวมทั้งพื้นที่ว่างให้เขาเตะตะกร้อ 555 สนามเด็กเล่นกับสระว่ายน้ำห่างกันแค่เส้นถนนกั้น และผลจากการไปเล่นน้ำใน3อาทิตย์แรกเกือบทุกวันนั้นแหละ ทำให้เราเกิดไม่สบาย ก็นะชุดว่ายน้ำใหม่ ซื้อก็แพงนิดนึง ต้องใส่ให้คุ้มสิ กลับมาบ้านที่ขอนแก่นก็ไม่ได้ใส่ละ จากการที่ไม่สบายหนัก พี่เลยไม่ให้ไปเล่นน้ำอีก แต่จะมีหน้าที่หลักคือการไปเฝ้าหลานเล่นน้ำ แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้น... กับ1อาทิตย์ที่เหลืออยู่ คือระหว่างที่รอหลานเล่นน้ำ ความรู้สึกตอนนั้นคือเราก็อยากไปนั่งเล่นที่สวนอะเนาะ มีชิงชงชิงช้าให้นั่ง เด็กก็เยอะนิดนึง แต่ด้วยความที่รู้สึกอยากไปมากเลยเดินไปนั่งชิงช้ารอหลานเล่นน้ำ แล้วจากนั้นไม่นาน ก็มีผู้ชาย ตัวสูงนิดนึง ผิวขาว ผอมๆ อายุน่าจะประมาณรุ่นราวคราวเดียวกันแต่เราก็ไม่แน่ใจหรอก ถือตะกร้อมาเตะกับอีกคน แต่คนนี้น่าจะเป็นรุ่นน้องนะ แล้วก็ยามในหมู่บ้านมาเตะด้วย แล้วจากนั้น เราก็เกิด'สปาค'เขาเข้าเต็มๆ 😻😻😻😻😻 โอ้ยยยยย !! ความรู้สึกตอนนั้น แกเอ้ยยย คือมันใช่อะ จากวันนั้นเราก็จะไปนั่งเล่นสวนสนุกทุกวัน ปล่อยหลานไปเล่นน้ำคนเดียว 555 พี่สาวที่ดีมากเลยค่ะ บางวันก็ไปรอ บางวันก็ไปเจอพอดี เคยมีครั้งนึงที่เขาเตะตะกร้อมาโดนหัวเราด้วยแหละ 😬 แล้วก็มาขอโทษ บางครั้งก็เตะมาทางเรา โอเค เราส่งตะกร้อคืนให้ก็ได้ 😼😼 555. คือแบบ ฟินอะแกตอนนั้น เออๆ ที่เรารู้จักชื่อเขาไม่ใช่เป็นการรู้จักกันส่วนตัวนะ คือได้ยินยามและคนที่มาด้วยเรียกว่า ***เอก*** นี้แหละ แล้วก็จำมาจนถึงทุกวันนี้ ก็จะ7ปีละ เราไม่รู้นะว่าเอกเป็นคนในหมู่บ้านหรือแค่เข้ามาเล่นตะกร้อ และนับวันเวลาก็เหลือน้อยลงเต็มทีกับการใช้ชีวิตซัมเมอร์ที่นั้น เฮ้ออออออ ก็คิดนะว่าเราอาจจะไม่เจอกันอีก เพราะเราก็ใกล้ได้กลับละ แถมระยะทางก็นะไกล นานๆจะมาที ก่อนวันกลับ1วันคือเราอยากเจอมากอะ เราเลยออกอุบายบอกพี่ว่า.. "จะออกไปซื้อดีคอลเจนที่7-11นะ" คือช่วงนั้นหวัดก็ยังไม่หายไง แต่ก็สำออยแหละ คืออยากออกไปมาก เผื่ออาจจะเจอเขาจริงๆก่อนจะกลับ เพราะวันนั้นหลานก็ไม่อยู่ ออกไปกับพี่สาวอีกคนเลยไม่มีข้ออ้างออกไปเล่นที่สวนเด็กเล่นทีแรกพี่ก็เหมือนจะไม่อยากให้ออกไปหรอก แต่เราก็เปนคนเอาแต่ใจนิดๆ เลยได้ออกไปซื้อ แล้วเราก็ขับมอไซมีโอคันสีขาวออกมา ระหว่างทาง ความฝันก็บังเกิดขึ้น เราเจอเขา เราเจอเขาจริงๆ เราออกมาเวลาเดิมคือประมาณ 5-6 โมงเย็นอะ คือความคิดตอนนั้น เฮ้ยยย ได้เจอเขาจริงๆ ความพยายามที่จะออกมา ทำให้เราไม่ผิดหวัง เขาขับมอไซเวฟสีแดง คือจำได้อะ จำมาจนถึงทุกวันนี้ ขับสวนทางกับเรา แถมเขายังทักเราอีกด้วยนะ ว่า "ไปไหนหรอ" เราก็ตอบไปแบบเขินๆว่า "ออกไป7-11" คือความรู้สึกตอนนั้น ยิ้มไม่หุบเป็นแบบนี้นี้เอง 😆😆😆😆😆 พอเราขับรถกลับมา เราก็ไม่เจอเขาละ และวันนั้นแหละ เป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอเอก จำได้ว่าประมาณวันที่ 11 เมษา 52 มั้ง เพราะรุ่งขึ้นเราก็กลับบ้านที่ขอนแก่นกับครอบครั้วนั้นแหละจำได้ว่าช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงก่อนสงกรานต์ เรากลับบ้านวันที่ 12 เมษา ตอนขับผ่านสวนนั้น เราก็มองนะ มองความทรงจำดีๆที่เกิดขึ้น แม๊มันจะเป็นเพียงชั่วคราวก็ตาม แม๊เราจะไม่ได้สนิทกันมากก็ตาม แต่มันก็เปนความทรงจำที่ดี แล้วเราก็นึกถึงเพลง "ความคิด" ท่อนที่ว่า "ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้เผื่อวันไหนเธอผ่านมา เห็นที่เดียวกันนี้เธอจะนึกขึ้นได้ว่า ว่า ว่า..เราเคยเจอกันนะ ^^
จากนั้น ประมาณ กรกฎา 57 เลยได้กลับไปที่พัทยาอีกครั้ง ในช่วงซัมเมอร์เหมือนเดิม ก่อนหน้านี้ก็ตอนม.3จะขึ้นม.4เราก็ต่างสอบหาที่เรียนต่อม.ปลายเนาะ ก็ไม่ว่าง ม.4จะขึ้นม.5 ก็ไม่ได้ไป ม.5จะขึ้นม.6 ก็ไปติวเพื่อจะสอบเข้ามหาลัย พอเข้าปี1ได้ละปิดเทอมจะขึ้นปี2 ก็เลยอ้อนแม่ว่าอยากไปเที่ยวบ้างคือตอนนั้นปิดเทอมยาวตอนจะเข้าอาเซี่ยนไง ความคิดอีกแง่มุมคือ เผื่อการไปครั้งนี้จะได้เจอเขา 555 (เป็นความคิดที่ตลกมากเลยนะ เรื่องมันก็ตั้งนานมาละ เขาก็คงไปใช้ชีวิตในส่วนของเขา) และก็ได้ไปอีกครั้งการไปครั้งนี้ไม่ได้ไปที่หมู่บ้านเดิม เพราะหลังนั้นเปิดให้คนเช่า เราก็พึ่งรู้ตอนที่เราไปถึงนั้นแหละ พี่ก็พึ่งบอกว่าย้ายไปอยู่หลังใหม่ (คือคนที่บอกเราอะเป็นพี่สาวเราจริงๆ ส่วนคนเจ้าของบ้านตัวจริงคือลูกของป้าก็เป็นพี่สาวอีกคน เราเลยไม่ค่อยรู้รายละเอียดเรื่องย้ายบ้าน) ความคิดตอนนั้นคือผิดหวังอยู่นะ แต่มันก็ไม่มีหวังตั้งแต่แรกเปล่าวะ 5555 แล้ววันนึ่งเราก็มีโอกาสเข้าไปในหมู่บ้านนั้นอีกครั้ง สองครั้ง เพราะบ้านอยู่ในช่วงซ่อมแซมต่อเติมใหม่ ต้องไปดูช่างทำ คือไปเป็นเพื่อนพี่นี้แหละ แต่ไม่มีโอกาศได้เจอเขาเลยนะ แต่เราก็ยังมองสนามเด็กเล่นนั้นอยู่ เราไปนั่งตรงม้าหินอ่อน แล้วก็ถ่ายรูปเซลฟี่กับมุมสนาม แล้วก็โพสเนื้อเพลง "ความคิด" ท่อนที่โดนใจนั้นแหละ "ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้เปื่อวันไหนเธอผ่านมา เห็นที่เพียวกันนี้" ลงเฟสซะเลยยย
คือเราก็ไม่ได้มีความหวังจะเจอเขาหรอก เพราะโลกมันกว้าง บางทีเขาอาจจะอ่านกระทู้แล้วเขาก็อาจจะจำเราไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาอาจจะไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่ากระทู้ที่ตั้งขึ้นหมายถึงเขา แต่ถ้าเขาได้อ่านกระทู้นี้ แล้วเขายังจำได้ ขอให้รู้ไว้ว่าเรายังไม่ลืมเทอเลยนะ ยังจำได้อยู่ ว่าเราเคยเจอกัน ขอบคุณ 1 อาทิตย์ที่เหลือในช่วงนั้น ขอบคุณหวัดที่ทำให้เราไม่สบายเลยไม่ได้ไปเล่นน้ำแต่ไปเล่นที่สวนแทน 5555 ขอบคุณที่ทักกันก่อนจะไม่ได้เจอกันอีก ขอบคุณนะ....💞💞💞💞 ขอบคุณ
ตามหาคนชื่อ'เอก'เราเคยเจอเขาประมาณ6-7ปีก่อน ที่หมู่บ้านรอยัลกรีนปาร์ค เขาน้อย พัทยา
คือเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อประมาณ 6 ปีก่อน เราไปเที่ยวซัมเมอร์ที่พัทยา ไปอยู่กับพี่สาวที่หมู่บ้านนี้แหละ ตอนนั้นน่าจะเป็นช่วงเดือน มีนาคม 2552 มั้ง ปิดเทอมพอดีเราน่าจะอยู่ประมาณ ม.2 จะขึ้น ม.3 นี้แหละ แต่ตอนนี้ก็ ปี.3 ละ เราไปเที่ยวซัมเมอร์ที่นั้นประมาณ 1 เดือนเต็ม ก่อนหน้านั้น 1 อาทิตย์ เราก็ใช้ชีวิตตามปกตินะ ไปเที่ยวนู้น นั้น นี้ กับพี่เท่าที่พี่พาไป ไปไหนไปหมด ก็เด็กบ้านนอกไปเที่ยวอะนะ เอ่อใช่ๆลืมบอกบ้านเกิดเราอยู่ 'ขอนแก่น' ส่วนอำเภอบอกไปก็ไม่ค่อยมีคนรู้จักหรอก 555 การใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นนอกจากจะไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกละสิ่งที่จะทำประจำคือการไปเล่นน้ำที่สระในหมู่บ้านทุกเย็นกับหลานชาย1คน เราก็ไปเล่นเกือบทุกวันนะ ในตอนเย็นๆ แต่ไม่เคยเจอเขาเลย หรือเราไม่สังเกตก็ไม่รู้ คือสระว่ายน้ำกับสนามเด็กเล่นจะอยู่ตรงข้ามกัน สนามเด็กเล่นก็จะมีเครื่องเล่นเด็กต่างๆ รวมทั้งพื้นที่ว่างให้เขาเตะตะกร้อ 555 สนามเด็กเล่นกับสระว่ายน้ำห่างกันแค่เส้นถนนกั้น และผลจากการไปเล่นน้ำใน3อาทิตย์แรกเกือบทุกวันนั้นแหละ ทำให้เราเกิดไม่สบาย ก็นะชุดว่ายน้ำใหม่ ซื้อก็แพงนิดนึง ต้องใส่ให้คุ้มสิ กลับมาบ้านที่ขอนแก่นก็ไม่ได้ใส่ละ จากการที่ไม่สบายหนัก พี่เลยไม่ให้ไปเล่นน้ำอีก แต่จะมีหน้าที่หลักคือการไปเฝ้าหลานเล่นน้ำ แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้น... กับ1อาทิตย์ที่เหลืออยู่ คือระหว่างที่รอหลานเล่นน้ำ ความรู้สึกตอนนั้นคือเราก็อยากไปนั่งเล่นที่สวนอะเนาะ มีชิงชงชิงช้าให้นั่ง เด็กก็เยอะนิดนึง แต่ด้วยความที่รู้สึกอยากไปมากเลยเดินไปนั่งชิงช้ารอหลานเล่นน้ำ แล้วจากนั้นไม่นาน ก็มีผู้ชาย ตัวสูงนิดนึง ผิวขาว ผอมๆ อายุน่าจะประมาณรุ่นราวคราวเดียวกันแต่เราก็ไม่แน่ใจหรอก ถือตะกร้อมาเตะกับอีกคน แต่คนนี้น่าจะเป็นรุ่นน้องนะ แล้วก็ยามในหมู่บ้านมาเตะด้วย แล้วจากนั้น เราก็เกิด'สปาค'เขาเข้าเต็มๆ 😻😻😻😻😻 โอ้ยยยยย !! ความรู้สึกตอนนั้น แกเอ้ยยย คือมันใช่อะ จากวันนั้นเราก็จะไปนั่งเล่นสวนสนุกทุกวัน ปล่อยหลานไปเล่นน้ำคนเดียว 555 พี่สาวที่ดีมากเลยค่ะ บางวันก็ไปรอ บางวันก็ไปเจอพอดี เคยมีครั้งนึงที่เขาเตะตะกร้อมาโดนหัวเราด้วยแหละ 😬 แล้วก็มาขอโทษ บางครั้งก็เตะมาทางเรา โอเค เราส่งตะกร้อคืนให้ก็ได้ 😼😼 555. คือแบบ ฟินอะแกตอนนั้น เออๆ ที่เรารู้จักชื่อเขาไม่ใช่เป็นการรู้จักกันส่วนตัวนะ คือได้ยินยามและคนที่มาด้วยเรียกว่า ***เอก*** นี้แหละ แล้วก็จำมาจนถึงทุกวันนี้ ก็จะ7ปีละ เราไม่รู้นะว่าเอกเป็นคนในหมู่บ้านหรือแค่เข้ามาเล่นตะกร้อ และนับวันเวลาก็เหลือน้อยลงเต็มทีกับการใช้ชีวิตซัมเมอร์ที่นั้น เฮ้ออออออ ก็คิดนะว่าเราอาจจะไม่เจอกันอีก เพราะเราก็ใกล้ได้กลับละ แถมระยะทางก็นะไกล นานๆจะมาที ก่อนวันกลับ1วันคือเราอยากเจอมากอะ เราเลยออกอุบายบอกพี่ว่า.. "จะออกไปซื้อดีคอลเจนที่7-11นะ" คือช่วงนั้นหวัดก็ยังไม่หายไง แต่ก็สำออยแหละ คืออยากออกไปมาก เผื่ออาจจะเจอเขาจริงๆก่อนจะกลับ เพราะวันนั้นหลานก็ไม่อยู่ ออกไปกับพี่สาวอีกคนเลยไม่มีข้ออ้างออกไปเล่นที่สวนเด็กเล่นทีแรกพี่ก็เหมือนจะไม่อยากให้ออกไปหรอก แต่เราก็เปนคนเอาแต่ใจนิดๆ เลยได้ออกไปซื้อ แล้วเราก็ขับมอไซมีโอคันสีขาวออกมา ระหว่างทาง ความฝันก็บังเกิดขึ้น เราเจอเขา เราเจอเขาจริงๆ เราออกมาเวลาเดิมคือประมาณ 5-6 โมงเย็นอะ คือความคิดตอนนั้น เฮ้ยยย ได้เจอเขาจริงๆ ความพยายามที่จะออกมา ทำให้เราไม่ผิดหวัง เขาขับมอไซเวฟสีแดง คือจำได้อะ จำมาจนถึงทุกวันนี้ ขับสวนทางกับเรา แถมเขายังทักเราอีกด้วยนะ ว่า "ไปไหนหรอ" เราก็ตอบไปแบบเขินๆว่า "ออกไป7-11" คือความรู้สึกตอนนั้น ยิ้มไม่หุบเป็นแบบนี้นี้เอง 😆😆😆😆😆 พอเราขับรถกลับมา เราก็ไม่เจอเขาละ และวันนั้นแหละ เป็นวันสุดท้ายที่ได้เจอเอก จำได้ว่าประมาณวันที่ 11 เมษา 52 มั้ง เพราะรุ่งขึ้นเราก็กลับบ้านที่ขอนแก่นกับครอบครั้วนั้นแหละจำได้ว่าช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงก่อนสงกรานต์ เรากลับบ้านวันที่ 12 เมษา ตอนขับผ่านสวนนั้น เราก็มองนะ มองความทรงจำดีๆที่เกิดขึ้น แม๊มันจะเป็นเพียงชั่วคราวก็ตาม แม๊เราจะไม่ได้สนิทกันมากก็ตาม แต่มันก็เปนความทรงจำที่ดี แล้วเราก็นึกถึงเพลง "ความคิด" ท่อนที่ว่า "ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้เผื่อวันไหนเธอผ่านมา เห็นที่เดียวกันนี้เธอจะนึกขึ้นได้ว่า ว่า ว่า..เราเคยเจอกันนะ ^^
จากนั้น ประมาณ กรกฎา 57 เลยได้กลับไปที่พัทยาอีกครั้ง ในช่วงซัมเมอร์เหมือนเดิม ก่อนหน้านี้ก็ตอนม.3จะขึ้นม.4เราก็ต่างสอบหาที่เรียนต่อม.ปลายเนาะ ก็ไม่ว่าง ม.4จะขึ้นม.5 ก็ไม่ได้ไป ม.5จะขึ้นม.6 ก็ไปติวเพื่อจะสอบเข้ามหาลัย พอเข้าปี1ได้ละปิดเทอมจะขึ้นปี2 ก็เลยอ้อนแม่ว่าอยากไปเที่ยวบ้างคือตอนนั้นปิดเทอมยาวตอนจะเข้าอาเซี่ยนไง ความคิดอีกแง่มุมคือ เผื่อการไปครั้งนี้จะได้เจอเขา 555 (เป็นความคิดที่ตลกมากเลยนะ เรื่องมันก็ตั้งนานมาละ เขาก็คงไปใช้ชีวิตในส่วนของเขา) และก็ได้ไปอีกครั้งการไปครั้งนี้ไม่ได้ไปที่หมู่บ้านเดิม เพราะหลังนั้นเปิดให้คนเช่า เราก็พึ่งรู้ตอนที่เราไปถึงนั้นแหละ พี่ก็พึ่งบอกว่าย้ายไปอยู่หลังใหม่ (คือคนที่บอกเราอะเป็นพี่สาวเราจริงๆ ส่วนคนเจ้าของบ้านตัวจริงคือลูกของป้าก็เป็นพี่สาวอีกคน เราเลยไม่ค่อยรู้รายละเอียดเรื่องย้ายบ้าน) ความคิดตอนนั้นคือผิดหวังอยู่นะ แต่มันก็ไม่มีหวังตั้งแต่แรกเปล่าวะ 5555 แล้ววันนึ่งเราก็มีโอกาสเข้าไปในหมู่บ้านนั้นอีกครั้ง สองครั้ง เพราะบ้านอยู่ในช่วงซ่อมแซมต่อเติมใหม่ ต้องไปดูช่างทำ คือไปเป็นเพื่อนพี่นี้แหละ แต่ไม่มีโอกาศได้เจอเขาเลยนะ แต่เราก็ยังมองสนามเด็กเล่นนั้นอยู่ เราไปนั่งตรงม้าหินอ่อน แล้วก็ถ่ายรูปเซลฟี่กับมุมสนาม แล้วก็โพสเนื้อเพลง "ความคิด" ท่อนที่โดนใจนั้นแหละ "ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้เปื่อวันไหนเธอผ่านมา เห็นที่เพียวกันนี้" ลงเฟสซะเลยยย
คือเราก็ไม่ได้มีความหวังจะเจอเขาหรอก เพราะโลกมันกว้าง บางทีเขาอาจจะอ่านกระทู้แล้วเขาก็อาจจะจำเราไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาอาจจะไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่ากระทู้ที่ตั้งขึ้นหมายถึงเขา แต่ถ้าเขาได้อ่านกระทู้นี้ แล้วเขายังจำได้ ขอให้รู้ไว้ว่าเรายังไม่ลืมเทอเลยนะ ยังจำได้อยู่ ว่าเราเคยเจอกัน ขอบคุณ 1 อาทิตย์ที่เหลือในช่วงนั้น ขอบคุณหวัดที่ทำให้เราไม่สบายเลยไม่ได้ไปเล่นน้ำแต่ไปเล่นที่สวนแทน 5555 ขอบคุณที่ทักกันก่อนจะไม่ได้เจอกันอีก ขอบคุณนะ....💞💞💞💞 ขอบคุณ