เราอัดอั้นมานานมากเพราะมีแฟนมากี่คนสุดท้ายเราก็จะโดนบอกว่าเราเป็นผู้หญิงที่แปลก หรือไม่ก็ประหลาด
ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อคำพูดพวกนั้นแต่ล่าสุดเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนเราก็โดนแฟนคนล่าสุดบอกเลิกเพราะเหตุผลเดิมๆ แล้วก็ลงท้ายว่าเราแปลก
จนเราเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเราแปลกจริงอย่างที่บรรดาแฟนเก่าเราพูดหรือเปล่า
เราอายุ 20 ย่าง 21 เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก (มากจริงๆ) แล้วเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ
เรามีความฝันอยากเป็นนัก pianist เล่นในวง classical ใหญ่ๆ เราเล่นเปียโนมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เล่น violin ตั้งแต่อายุ 13
เราเล่นเครื่องดนตรีสากลได้ "เกือบ" ทุกชิ้น ตั้งแต่ piano, violin, ไปจนถึง กีตาร์ กลอง เบส
เพราะเราทุ่มเทให้กับดนตรีมาก ชีวิตของเรามีแต่คำว่าดนตรีมาตั้งแต่เริ่มอายุ 10 ขวบ
สมัยเรียนมัธยมพอว่างจากการเรียน เช่นหลังเลิกเรียน หรือวันหยุด เราก็จะอยู่แต่กับดนตรี ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นอะไรเหมือนเด็กคนอื่น
เราทุ่มเทให้กับการฝึกซ้อมพัฒนาสกิลทางด้านดนตรี แล้วเราก็มีความสุขกับการได้อยู่กับมัน มันเหมือนว่าดนตรีคือส่วนนึงของตัวเรา
พอจบมัธยมปลายเราดรอปเรียนมหาลัย เพราะอยากมีเวลาฝึกซ้อม และปีหน้าเรากำลังจะไปเรียนดนตรีที่มหาวิทยาลัยในอเมริกา
และตอนนี้ในหัวเรามีแต่เรื่องของการทำตามฝันตัวเองให้เป็นจริง ที่บ้านเราก็คอยส่งเสริมไม่มีปัญหาอะไร
เพราะฉะนั้นด้วยอะไรแบบนี้ทำให้เราเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก
เวลาเราอยู่กับดนตรี พ่อแม่ จะไม่เคยเข้ามากวนเราเลย แค่ให้แม่บ้านเอาอาหารมาไว้ให้เรา เพราะถ้าไม่หิวจนไม่ไหวจริงๆ เราก็ไม่ออกจากห้อง
เราเคยอยู่กับดนตรีแบบเนี่ยโดยที่ไม่ออกไปเจอใคร (กระทั่งพ่อแม่คนในบ้าน) ไม่เล่นโซเชี่ยล ไม่มีปฏิสัมพันธ์ไม่พูดกับใครเลย มากสุดก็ 3-4 วัน
ที่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรกับใครเลย จนพ่อแม่เราต้องเข้ามาเบรค เพราะไม่ออกนอกห้องซ้อมเลยหลายวันแล้ว
แต่เราไม่ได้รู้สึกเก็บกดนะคะ เรามีความสุขมากๆ เรามีเพื่อนนะคะ เพื่อนสนิทที่ปรึกษากันได้ทุกเรื่องคบกันมาตั้งแต่เด็กๆ
มีออกไปเที่ยวบ้าง สังสรรค์บ้าง ช็อปปิ้งบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อยมากอะไร แล้วเพื่อนก็ยังคบเราอยู่นะ ไม่ได้เลิกคบหรือไม่เข้าใจอะไร
แต่พอเราเริ่มมีแฟน แฟนเรามีปัญหากับเรามากค่ะ แรกๆก็คบกันดีไม่มีปัญหาอะไร แต่พอคบไปสักพักเค้าเริ่มไม่โอเคกับสิ่งที่เราเป็น
เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกเหมือน เค้าไม่สำคัญอะไรกับเราเพราะมีอย่างอื่นที่สำคัญกว่า เราไม่ให้เวลากับเค้า
เรามีโลกส่วนตัวสูงมากเกินไป จนเค้ารู้สึกอึดอัด เค้าทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปตอนไหน
เราจะต้องการคนอื่นเฉพาะเวลาที่เราต้องการ แต่เวลาเราไม่ต้องการก็เหมือนหมาตัวนึง
พวกเค้าบอกว่าเราเป็นผู้หญิงที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยเจอมา เราไม่มีความโรแมนติก ไม่เป็นอะไรแบบที่ผู้หญิงเค้าเป็นกัน
ไม่ให้ความสำคัญกับความรัก ไม่สนใจความรู้สึกของคนรัก ไม่เคยมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันเหมือนคู่รักคนอื่น
ไม่เคยไปเที่ยวไกลๆ สวีทๆ แม้กระทั่งจะไปดูหนังด้วยกันยังไม่เคย เราทำตัวเหมือนยุ่งตลอดเวลา
ไม่อยากมีชีวิตครอบครัว ไม่อยากแต่งงาน ไม่เคยฝันถึงการมีลูก เค้ามองไม่เห็นอนาคตอะไรเลยในตัวเรา (แรงอยู่นะคำนี้)
เข้าใจแต่ตัวเอง ไม่เข้าใจคนอื่น มีความเป็นตัวสูงมากเกินไป มีโลกส่วนตัวสูงมากเกินไป จนไม่เหมาะจะแชร์ชีวิตกับใคร
เราเคยไม่คุยกับแฟนเป็นอาทิตย์ เค้าโทรมาหาเราก็ไม่รับ ไม่โทรกลับ เพราะตอนนั้นเราซ้อมดนตรีอยู่ ไม่รู้สึกอยากคุยกับใคร ก็เลยไม่รับ
ช่วงว่างก็ช่วงพักกินข้าว อาบน้ำ แค่นั้น แต่เราก็ไม่ติดต่ออะไรกลับไปนะ เพราะเรารู้สึกว่าเราล้าอยากผักผ่อนมากกว่า
แฟนเราเค้าก็งงๆอะค่ะ เป็นอะไรทำไมหายไป
เวลาแฟนเราเค้าชวนไปเที่ยว นัดเจอ เราก็จะไม่ค่อยไป บอกตรงๆว่าเรารู้สึกว่ามันเสียเวลาไปเปล่าๆ
เรามีความสุขกับดนตรีมากกว่าการไปเที่ยว สวีท ได้เล่นดนตรี ได้แต่งเพลง เราก็มีความสุขแล้ว
เป็นแบบนี้บ่อยๆจนเค้าชิน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวกันสักคน แล้วก็ขอเลิกกับเราตลอด ลงท้ายด้วยว่าเราแปลก
บอกว่าเราเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า อย่าไปคบกับใครเลย
จริงๆเราก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาว่างหรอกค่ะ เพราะตอนนี้ก็ไม่ได้เรียนมหาลัย ไม่ได้ทำงาน ถ้าว่ากันจริงๆเวลาว่างเราเยอะมากเลยแหละ
แต่เราทุ่มเวลาของเราให้กับดนตรีมากกว่าอย่างอื่น ถ้าว่ากันจริงๆตลอด 10 กว่าปีมานี้ไม่เคยมีวันไหนเลยนะ ที่เราไม่ได้เล่นดนตรี
มันกลายเป็นอะไรที่ขาดไม่ได้ไปแล้ว เอาจริงๆนะ ชีวิตเราเรื่องเงินทองไม่สำคัญมากเลย ขอแค่เปียโนสักตัวก็มีความสุขแล้ว
เราก็มานั่งคิดนะหรือมันจะจริง จะมีใครมาทนเราได้
ถ้าถามว่าอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตเรา ตอบได้แบบไม่ต้องคิดเลยว่า ดนตรี มันคือชีวิตเรา คือส่วนนึงของตัวเราไปแล้ว
เราให้ความสำคัญกับดนตรี และความฝันของเราเป็นอันดับ 1
แต่เราก็อยากมีแฟนนะ อยากมีคนรักเหมือนผู้หญิงทั่วๆไปนั้นแหละ แต่ไม่อยากให้เข้ามาก้าวก่ายในเวลาที่เราอยู่กับสิ่งที่เรารัก
คอยดูแลกันอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แต่ก็เหมือนไม่มีใครเข้าใจในจุดๆนี้มั้ง เลยไปกันไม่รอดสักราย
แล้วก็บอกว่าไม่รู้จะคบกันไปทำไม คบกันเพื่ออะไร รู้สึกเหมือนเป็นคนนอก เป็นส่วนเกินของชีวิตเราตลอดเวลา
ขนาดว่าแฟนเราแต่ล่ะคนไม่ใช่เด็กๆนะคะ อายุมากกว่าเรา 10 ปี+ ทุกคน เพราะคิดว่าวัยทำงานน่าจะเข้าใจเรามากกว่า
แต่ก็ไม่ 55555+ บางทีเราก็แอบรู้สึกนะ ทำไมเรียกร้องอะไรเหมือนผู้หญิงกันจัง พวกคุณไม่มีอะไรที่อยากทำกันบ้างรึไง นอกจากอยู่กับแฟน 5555+
เราไม่ต้องการให้แฟนเรามาเข้าใจอะไรเรามากมายหรอก เพราะเราเข้าใจตัวเองดีอยู่แล้ว แค่ขอให้รับสิ่งที่เราเป็นได้บ้างสักนิดก็ยังดี
พิมพ์ยาวมากเพราะครั้งนี้โดนบอกเลิกด้วยเหตุผลเดิมๆอีกแล้ว เหมือนๆกันทุกคนเลย จนเราเริ่มคิดว่า อืมม นี่เราคงแปลกจริงๆสินะ
จะมีสักคนมั้ยนะบนโลกใบนี้ ที่เกิดมาคู่กับเรา อยู่กับเราได้ โดยที่เราไม่สูญเสียความเป็นตัวเองไป
สรุปว่า เราเป็นผู้หญิงที่แปลก หรือ ประหลาด หรือเปล่าค่ะ?
ช่วยตอบเราทีเถอะค่ะ เราเป็นผู้หญิงแปลก หรือ ประหลาด หรือเปล่า
ตอนแรกเราก็ไม่เชื่อคำพูดพวกนั้นแต่ล่าสุดเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนเราก็โดนแฟนคนล่าสุดบอกเลิกเพราะเหตุผลเดิมๆ แล้วก็ลงท้ายว่าเราแปลก
จนเราเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเราแปลกจริงอย่างที่บรรดาแฟนเก่าเราพูดหรือเปล่า
เราอายุ 20 ย่าง 21 เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก (มากจริงๆ) แล้วเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ
เรามีความฝันอยากเป็นนัก pianist เล่นในวง classical ใหญ่ๆ เราเล่นเปียโนมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เล่น violin ตั้งแต่อายุ 13
เราเล่นเครื่องดนตรีสากลได้ "เกือบ" ทุกชิ้น ตั้งแต่ piano, violin, ไปจนถึง กีตาร์ กลอง เบส
เพราะเราทุ่มเทให้กับดนตรีมาก ชีวิตของเรามีแต่คำว่าดนตรีมาตั้งแต่เริ่มอายุ 10 ขวบ
สมัยเรียนมัธยมพอว่างจากการเรียน เช่นหลังเลิกเรียน หรือวันหยุด เราก็จะอยู่แต่กับดนตรี ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นอะไรเหมือนเด็กคนอื่น
เราทุ่มเทให้กับการฝึกซ้อมพัฒนาสกิลทางด้านดนตรี แล้วเราก็มีความสุขกับการได้อยู่กับมัน มันเหมือนว่าดนตรีคือส่วนนึงของตัวเรา
พอจบมัธยมปลายเราดรอปเรียนมหาลัย เพราะอยากมีเวลาฝึกซ้อม และปีหน้าเรากำลังจะไปเรียนดนตรีที่มหาวิทยาลัยในอเมริกา
และตอนนี้ในหัวเรามีแต่เรื่องของการทำตามฝันตัวเองให้เป็นจริง ที่บ้านเราก็คอยส่งเสริมไม่มีปัญหาอะไร
เพราะฉะนั้นด้วยอะไรแบบนี้ทำให้เราเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก
เวลาเราอยู่กับดนตรี พ่อแม่ จะไม่เคยเข้ามากวนเราเลย แค่ให้แม่บ้านเอาอาหารมาไว้ให้เรา เพราะถ้าไม่หิวจนไม่ไหวจริงๆ เราก็ไม่ออกจากห้อง
เราเคยอยู่กับดนตรีแบบเนี่ยโดยที่ไม่ออกไปเจอใคร (กระทั่งพ่อแม่คนในบ้าน) ไม่เล่นโซเชี่ยล ไม่มีปฏิสัมพันธ์ไม่พูดกับใครเลย มากสุดก็ 3-4 วัน
ที่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรกับใครเลย จนพ่อแม่เราต้องเข้ามาเบรค เพราะไม่ออกนอกห้องซ้อมเลยหลายวันแล้ว
แต่เราไม่ได้รู้สึกเก็บกดนะคะ เรามีความสุขมากๆ เรามีเพื่อนนะคะ เพื่อนสนิทที่ปรึกษากันได้ทุกเรื่องคบกันมาตั้งแต่เด็กๆ
มีออกไปเที่ยวบ้าง สังสรรค์บ้าง ช็อปปิ้งบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อยมากอะไร แล้วเพื่อนก็ยังคบเราอยู่นะ ไม่ได้เลิกคบหรือไม่เข้าใจอะไร
แต่พอเราเริ่มมีแฟน แฟนเรามีปัญหากับเรามากค่ะ แรกๆก็คบกันดีไม่มีปัญหาอะไร แต่พอคบไปสักพักเค้าเริ่มไม่โอเคกับสิ่งที่เราเป็น
เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกเหมือน เค้าไม่สำคัญอะไรกับเราเพราะมีอย่างอื่นที่สำคัญกว่า เราไม่ให้เวลากับเค้า
เรามีโลกส่วนตัวสูงมากเกินไป จนเค้ารู้สึกอึดอัด เค้าทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปตอนไหน
เราจะต้องการคนอื่นเฉพาะเวลาที่เราต้องการ แต่เวลาเราไม่ต้องการก็เหมือนหมาตัวนึง
พวกเค้าบอกว่าเราเป็นผู้หญิงที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยเจอมา เราไม่มีความโรแมนติก ไม่เป็นอะไรแบบที่ผู้หญิงเค้าเป็นกัน
ไม่ให้ความสำคัญกับความรัก ไม่สนใจความรู้สึกของคนรัก ไม่เคยมีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันเหมือนคู่รักคนอื่น
ไม่เคยไปเที่ยวไกลๆ สวีทๆ แม้กระทั่งจะไปดูหนังด้วยกันยังไม่เคย เราทำตัวเหมือนยุ่งตลอดเวลา
ไม่อยากมีชีวิตครอบครัว ไม่อยากแต่งงาน ไม่เคยฝันถึงการมีลูก เค้ามองไม่เห็นอนาคตอะไรเลยในตัวเรา (แรงอยู่นะคำนี้)
เข้าใจแต่ตัวเอง ไม่เข้าใจคนอื่น มีความเป็นตัวสูงมากเกินไป มีโลกส่วนตัวสูงมากเกินไป จนไม่เหมาะจะแชร์ชีวิตกับใคร
เราเคยไม่คุยกับแฟนเป็นอาทิตย์ เค้าโทรมาหาเราก็ไม่รับ ไม่โทรกลับ เพราะตอนนั้นเราซ้อมดนตรีอยู่ ไม่รู้สึกอยากคุยกับใคร ก็เลยไม่รับ
ช่วงว่างก็ช่วงพักกินข้าว อาบน้ำ แค่นั้น แต่เราก็ไม่ติดต่ออะไรกลับไปนะ เพราะเรารู้สึกว่าเราล้าอยากผักผ่อนมากกว่า
แฟนเราเค้าก็งงๆอะค่ะ เป็นอะไรทำไมหายไป
เวลาแฟนเราเค้าชวนไปเที่ยว นัดเจอ เราก็จะไม่ค่อยไป บอกตรงๆว่าเรารู้สึกว่ามันเสียเวลาไปเปล่าๆ
เรามีความสุขกับดนตรีมากกว่าการไปเที่ยว สวีท ได้เล่นดนตรี ได้แต่งเพลง เราก็มีความสุขแล้ว
เป็นแบบนี้บ่อยๆจนเค้าชิน สุดท้ายก็ทนไม่ไหวกันสักคน แล้วก็ขอเลิกกับเราตลอด ลงท้ายด้วยว่าเราแปลก
บอกว่าเราเหมาะที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า อย่าไปคบกับใครเลย
จริงๆเราก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเวลาว่างหรอกค่ะ เพราะตอนนี้ก็ไม่ได้เรียนมหาลัย ไม่ได้ทำงาน ถ้าว่ากันจริงๆเวลาว่างเราเยอะมากเลยแหละ
แต่เราทุ่มเวลาของเราให้กับดนตรีมากกว่าอย่างอื่น ถ้าว่ากันจริงๆตลอด 10 กว่าปีมานี้ไม่เคยมีวันไหนเลยนะ ที่เราไม่ได้เล่นดนตรี
มันกลายเป็นอะไรที่ขาดไม่ได้ไปแล้ว เอาจริงๆนะ ชีวิตเราเรื่องเงินทองไม่สำคัญมากเลย ขอแค่เปียโนสักตัวก็มีความสุขแล้ว
เราก็มานั่งคิดนะหรือมันจะจริง จะมีใครมาทนเราได้
ถ้าถามว่าอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตเรา ตอบได้แบบไม่ต้องคิดเลยว่า ดนตรี มันคือชีวิตเรา คือส่วนนึงของตัวเราไปแล้ว
เราให้ความสำคัญกับดนตรี และความฝันของเราเป็นอันดับ 1
แต่เราก็อยากมีแฟนนะ อยากมีคนรักเหมือนผู้หญิงทั่วๆไปนั้นแหละ แต่ไม่อยากให้เข้ามาก้าวก่ายในเวลาที่เราอยู่กับสิ่งที่เรารัก
คอยดูแลกันอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แต่ก็เหมือนไม่มีใครเข้าใจในจุดๆนี้มั้ง เลยไปกันไม่รอดสักราย
แล้วก็บอกว่าไม่รู้จะคบกันไปทำไม คบกันเพื่ออะไร รู้สึกเหมือนเป็นคนนอก เป็นส่วนเกินของชีวิตเราตลอดเวลา
ขนาดว่าแฟนเราแต่ล่ะคนไม่ใช่เด็กๆนะคะ อายุมากกว่าเรา 10 ปี+ ทุกคน เพราะคิดว่าวัยทำงานน่าจะเข้าใจเรามากกว่า
แต่ก็ไม่ 55555+ บางทีเราก็แอบรู้สึกนะ ทำไมเรียกร้องอะไรเหมือนผู้หญิงกันจัง พวกคุณไม่มีอะไรที่อยากทำกันบ้างรึไง นอกจากอยู่กับแฟน 5555+
เราไม่ต้องการให้แฟนเรามาเข้าใจอะไรเรามากมายหรอก เพราะเราเข้าใจตัวเองดีอยู่แล้ว แค่ขอให้รับสิ่งที่เราเป็นได้บ้างสักนิดก็ยังดี
พิมพ์ยาวมากเพราะครั้งนี้โดนบอกเลิกด้วยเหตุผลเดิมๆอีกแล้ว เหมือนๆกันทุกคนเลย จนเราเริ่มคิดว่า อืมม นี่เราคงแปลกจริงๆสินะ
จะมีสักคนมั้ยนะบนโลกใบนี้ ที่เกิดมาคู่กับเรา อยู่กับเราได้ โดยที่เราไม่สูญเสียความเป็นตัวเองไป
สรุปว่า เราเป็นผู้หญิงที่แปลก หรือ ประหลาด หรือเปล่าค่ะ?