สวัสดีครับพี่น้องชาวพันทิป...ผมกับแฟนตั้งแต่คบกันมาเรามีปัญหากันมาตลอด ทั้งเรื่องเขาตัดขาดจากแฟนเก่าไม่ได้ โกหกผมลับหลังแล้วไปใช้เวลาอยู่กับแฟนเก่า แต่ปัญหาเหล่านั้นมันได้ถึงขีดสุดจนเขาหยุดด้วยตัวเขาเอง แต่นับจากจบเรื่องแฟนเก่าเขา ความรักเรามันก็สุขสลับทุกข์กันมาอยู่แบบนี้มาตลอด จนหลายครั้งที่ถึงจุดท้อ แต่ก็มีบางอย่างมาทำให้มีแรงเดินต่อ และพยายามปรับข้อเสียของตัวผมเองด้วย แต่ ณ ตอนนี้ ความรู้สึกนี้ มันเริ่มทำให้ก้าวเดินแต่ละก้าวที่ผมเดินต่อมันเริ่มเดินช้าลง ช้าลง พร้อมกับความรู้สึกที่ทรมานอยู่ข้างใน คือแฟนผม ทำงานไปด้วย แล้วก็เรียนไปด้วยกับหลักสูตร 2 ปีจบ ผมเข้าใจเสมอว่างานเขาหนัก ชีวิตเขาภาระเยอะ ผมก็พยายามทำทุกอย่างให้เขามีความสุขและสู้ต่อ แต่กำลังใจที่ให้ไปหลายครั้งมันถูกทำลายลงด้วยคำว่า "เวลา" ผมเองก็ทำงานด้วยเรียนด้วย ผมต้องตื่นเช้าไปเรียนทุกวัน เลิกเรียนทำงานกลับห้องก็หกโมงเย็น เสาร์อาทิตย์ก็เช่นกัน และแฟนผมก็ ตื่นสายเพราะมีเรียนแค่ตอนบ่าย แล้วตกเย็นไปรับจ็อบสอน 1 ชม.หลังเลิกเรียนแล้วก็กลับตอนค่ำ ผมจะเป็นฝ่ายที่ถึงห้องก่อนทุกครั้ง ทุกคนเหนื่อยเหมือนกัน แต่ผมไม่จะพยายามแสดงออกว่า เออ ผมเหนื่อยน่ะ ผมพยายามหาไรทำด้วยกัน เล่นด้วยแหย่ด้วย แต่ทุกครั้งที่เขากลับดึกมา เขาจะบ่นว่าเหนื่อย อย่าเล่น อย่าทำแบบนี้ ทำไมไม่ฟังพี่ พี่พูดบ่อยแบบนี้พี่ก็เบื่อน่ะ ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้มาตลอดครับ จนพักหลัง เวลาเขาเลิกงาน เขาจะโทรมาด้วยเสียงดีดีว่า"เขาขอไปเล่นกับลูกพี่ที่ทำงานน่ะ แล้ววันนี้เขาชวนไปทานข้าว " เป็นแบบนี้หลายอาทิตย์ บางทีก็กลับตี2 ตี3 มีครั้งนึงกลับเช้า ด้วยผมเองร่างกายผมไม่แข็งแรงมาแต่เล็ก ผมท้องเสียจนเลือดออก หลายครั้งที่ผมไม่สบายแล้วทรุด แล้วโรคหัวใจกำเริบ ณ เวลาเหล่านั้น ผมไม่มีเขาอยู่ข้างๆเลยสักครั้ง ข้างกายผมมีแต่เพื่อนที่คอยมาช่วยเหลือ เพราะเขาอยู่กับพวกเพื่อนและพี่ที่ทำงาน และเวลากลับมา ผมพยายามทำตัวปกติ ผมพยายามทำอะไรช้าๆ และใจเย็นเพื่อเซฟตัวเอง แต่ด้วยสิ่งที่ผมทำมันทำให้เขาหงุดหงิด และเขาก็บ่นว่าเหนื่อยอย่างนั้นเหนื่อยอย่างนี้ เวลาผมบอกว่าผมป่วยตอนเขาไม่อยู่ พอผมบอกหลายครั้งมันกลายเป็นผมเป็นคน
เล่นละครในสายตาเขา และล่าสุด ก่อนวันที่ผมกลับบ้านไปรักษาตัว เขากลับมาจากบ้านพี่ที่ทำงานตอนเที่ยงคืน ผมบอก ผมทำอาหารให้เขาน่ะ อยากให้เรามีเวลาให้กันบ้าง กินข้าวด้วยกัน เพราะผมต้องกลับบ้านไปรักษาตัว แต่เขากลับมาด้วยสีหน้าเหนื่อย เขาบอกให้ผมกินก่อนเลย ผมเลยขัดเพราะอยากให้กินด้วยกัน เขาก็พูดว่า พูดหลายครั้งแบบนี้รู้ไหมมันทำให้พี่เบื่อ รู้ว่าทำให้พี่กิน แต่พี่เหนื่อยพี่ขอพักก่อน ผมได้ยินก็น้ำตาตกใน แล้วผมก็เก็บอาหารไว้ให้เขาแล้วเขาก็ขึ้นเตียงหลับไป จนผมรู้สึกว่า เวลาที่เขามีเขาเอาเวลาไปเทให้กับคนอื่นโดยไม่บ่นสักคำ แต่เวลาที่ให้ผมนั้นมีแต่คำว่าเหนื่อย หลายครั้งที่ผมป่วยผมกลับไม่มีเขาอยู่ข้างๆเลย มีแต่เพื่อนที่คอยช่วยเหลือ ความรู้สึกตอนนี้คือ ผมหมดแรงที่จะเดินต่อแล้วจริงๆครับ
เวลาที่มีให้กัน นับวันมันยิ่งถอยลง