ขอตำหนิผู้เขียนบทอตีตา คุณไม่ควรเปลี่ยนแปลงบทประพันธ์ เพราะมันทำให้แฟนนิยายเสียความรู้สึก

กระทู้สนทนา

นี่คือ บทประพันธ์ ที่ถูกต้องนะครับ

หลังจากที่เมืองใจ ขึ้นรถไปกับศิโรจน์แล้ว
เมืองใจรู้สึกตื่นเต้นกับบทสวรรค์ จนลืมชาวบางระจันไปชั่วขณะเลยทีเดียว

เมื่อกลับถึงบ้าน เมืองใจรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ศิโรจน์จึงพาเมืองใจไปอาบน้ำ พร้อมแนะนำการใช้อุปกรณ์ต่างๆ

ศิโรจน์   "นี่คือก็อกน้ำ ถ้าจะเปิดให้หมุนเปิดแบบนี้นะ"
เมืองใจ   "โอ๊ย! น้ำร้อนลวกขอรับ ท่านศรี" เมืองใจยื่นมือที่แดงก่ำ แล้วมองหน้าศิโรจน์
ศิโรจน์    "เดี๋ยว เอายาสีฟันมาป้ายให้นะ"
เมืองใจ   "ไม่เป็นไรขอรับ  เดี๋ยวกระผมท่องคาถา ขอรับ"
ศิโรจน์    "ที่นี่ คือเมืองสวรรค์ คาถาเมืองใจใช้ไม่ได้ผลหรอก เดี๋ยวฉันเป่าให้นะเมืองใจ"
             ศิโรจน์พูดเสร็จพร้อม จับกุมมือเมืองใจดึงมาใกล้ๆ พร้อมเป่าลมอย่างแผ่วเบาออกจากริมฝีปาก
             ชายหนุ่มทั้งคู่สบตากัน ศิโรจน์จึงหลบสายตา แล้วประทับฝีปากอันนุ่มนวล ลงบนมือของเมืองใจ

เมืองใจ    "ทำไมมือท่านศรี ถึงนุ่มนวล ราวกับมือเด็กขอรับ"
ศิโรจน์     "ก็ฉันเป็นเทวดานี่ ถ้าเมืองใจจับมือฉันบ่อยๆ มือของเมืองใจก็จะได้รับมนต์ มือก็จะอ่อนนุ่มไปด้วย
               เมืองใจไปอาบน้ำเถิด ฉันไม่รบกวนเมืองใจแล้วล่ะ"

ศิโรจน์หยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้เมืองใจ แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ
เมืองใจ    "ท่านศรี! ตุ่มอยู่ไหนขอรับ"
ศิโรจน์     ยิ้ม พร้อมหัวเราะเบาๆ มองตาเมืองใจ "ที่นี่ เขาอาบน้ำฝักบัว หรือไม่ก็เปิดน้ำแล้วอาบน้ำอ่างอาบน้ำ"
เมืองใจ   "แล้วไอ้ฝักบัว และอ่าง เขาใช้กันอย่างไรหรือขอรับ"
ศิโรจน์    "เมืองใจนี่ ฉันขี้เกียจอธิบายแล้ว งั้นเรามาอาบพร้อมกันเลยก็ละกัน"
เมืองใจ   "จะดีหรือขอรับท่านศรี"
ศิโรจน์    "ไม่ต้องอาย เราผู้ชายเหมือนกัน หรือเมืองใจอาย"
เมืองใจ   หน้าแดงและเขินอาย "ไม่อายขอรับ"

ภาพตัดมาที่ชายหนุ่มทั้งสอง อยู่ในอ่างอาบน้ำ ในร่างที่ไร้ซึ่งอาภรณ์
ศิโรจน์   "เมืองใจ หยิบฟองน้ำ มาถูหลังให้ฉันหน่อย" ศิโรจน์พูดพร้อมหันแผ่นหลัง ไปทางเมืองใจ
เมืองใจ  "อ่างอาบน้ำ บนสวรรค์ช่างอัศจรรย์แท้ น้ำก็อุ่น แถมน้ำก็หมุนวนได้ด้วย"
             เมืองใจมองแผ่นหลังของศิโรจน์ "ผิวของท่านศรีช่างนวลเนียน เสียยิ่งกระไร ต่างจากผิวของกระผม ที่หยาบกร้าน"
             เมืองใจถูหลังให้ศิโรจน์ พร้อมนวดหลังไปพร้อมกัน ศิโรจน์รู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก
ศิโรจน์   "เมืองใจนวดเก่งจัง ไปเรียนนวดมาจากไหน"
เมืองใจ  "กระผมนวดให้ท่านพ่อ กับท่านแม่ ถ้าท่านศรีโปรด กระผมจะนวดให้ทุกวันเลยนะขอรับ"
ศิโรจน์   "เมืองใจ สอนฉันนวดได้ไหม ฉันอยากจะนวดเป็นบ้าง"
เมืองใจ   "ท่านศรี จะไปนวดให้ใครหรือขอรับ"
ศิโรจน์    "ก็ไปนวดให้คนที่ฉันรักไง" ศิโรจน์พูดจบ พร้อมหันหน้ามาสบตาเมืองใจ
เมืองใจเขินอายและหลบสายตา สักครู่ ทั้งสองก็ลุกออกจากอ่างน้ำ ไปแต่งตัวเตรียมเข้านอน

เมืองใจ ไหว้พระสวดมนต์ และร่ายพระคาถาพิชัยสงคราม
หลังจากไหว้พระเสร็จ จึงหันหน้ามาก้มกราบท่านศรี ด้วยใจที่นับถือ
ศิโรจน์   "เมืองใจ เฮ้ย! จะทำอะไร"
เมืองใจ   "กระผม ก็กำลังจะกราบท่านศรีไงขอรับ ท่านเป็นผู้มีพระคุณของผม"
ศิโรจน์    "ที่เมืองสวรรค์ เขาไม่แสดงความเคารพด้วยการกราบ หรอกนะเมืองใจ"
เมืองใจ   "แล้วบนสวรรค์ เขาจะต้องทำอย่างไรขอรับ ท่านศรี"
ศิโรจน์    "กอดไง เมืองใจ ถ้าเจ้านับถือฉัน ก็จงมากอดฉัน"
เมืองใจ ไม่รอช้า เพราะอยากแสดงความนับถือ จึงรีบโผเข้าไปกอด ศิโรจน์
ศิโรจน์ ลูบไรผม บริเวณคอเมืองใจเบาๆ "ถ้าเมืองใจ อยากจะแสดงความเคารพ ก็กอดฉันได้ทุกเพลานะ"

ก่อนนอน ศิโรจน์ เปิดแอร์ไปที่อุณหภูมิ 15 องศา
ศิโรจน์  "นอนหลับ ฝันดีนะเมืองใจ"
เมืองใจ  "ขอรับท่านศรี"

เวลาผ่านไป 30 นาที อากาศในห้องที่เริ่มหนาวเย็น ทำให้เมืองใจหนาวสั่นได้อย่างชัดเจน
ศิโรจน์  "เมืองใจ หนาวรึเปล่า"
เมืองใจ  "นิดหน่อยขอรับ ท่านศรี"
ศิโรจน์   "เมืองใจขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันสิ"
เมืองใจ  "ไม่เป็นไรขอรับ"
ศิโรจน์   "ไม่ต้องเกรงใจหรอก"

ศิโรจน์เดินลงจากเตียง เข้าไปหาเมืองใจยื่นมาเข้าหาเมืองใจ
เมืองใจ มองตาศิโรจน์ แล้วยื่นมือขึ้นประสานกับท่านศรี แล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นบนเตียงไปพร้อมกัน
ทั้งคู่นอนบนเตียง ภายใต้ผ้าห่ม ผืนเดียวกัน สักพักศิโรจน์ เอื้อมมือไปโอบกอดเมืองใจ

เมืองใจ  "ท่านศรี ทำอะไรขอรับ"
ศิโรจน์   "ฉันก็ขอบคุณเมืองใจไง การกอดนอกจากแสดงถึงความนับถือแล้ว ยังหมายความว่าขอบคุณ อีกความหมายหนึ่งนะ"
เมืองใจ  "ที่บนสวรรค์นี่ ไม่เหมือนที่บนโลกของกระผม"
ศิโรจน์   "แล้วที่บ้านเมืองใจ การกอดกันหมายความว่าอย่างไรรึ??"
เมืองใจ  "หมายถึง รักใคร่ ขอรับ"
ศิโรจน์   "แล้วเมืองใจ มีแฟน เอ๊ย! มีคนรัก หรือออกเรือนรึยัง"
เมืองใจ  "ยัง ขอรับ"
ศิโรจน์   "แล้วเมืองใจ เคยสมสู่กับหญิงใดแล้วหรือยัง"
เมืองใจ  หน้าแดงและเขินอาย  ไม่ตอบ แล้วยิ้ม แบบกรุ้มกริ่ม
ศิโรจน์   "โห แสดงว่ายังไม่เคย เมืองใจช่างเป็นสุภาพบุรุษ เสียจริง"
เมืองใจ  "ที่บ้านของกระผม ชายหญิง ที่ไม่ใช่ผัวเมีย ไม่ควรอยู่ใกล้กันขอรับ ท่านศรี"
ศิโรจน์   "นี่ก็ดึกมากแล้ว ราตรีสวัสดิ์นะเมืองใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพาไปเอาปืนใหญ่"

เมืองใจ พริ้มหลับไปภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่น ของศิโรจน์ ด้วยความเหน็ดเหนื่อย
ส่วนศิโรจน์ รู้สึกอบอุ่นใจ อยากจะเก็บช่วงเวลาดีๆ นี่ไว้ ตราบนานเท่านาน