ก่อนอื่น.....ผมขอแนะนำตัวก่อนนะ ผมชื่อ (หงส์)
ปัว. น่าน.
ผมเป็นคนที่ชอบเที่ยว (ทั้งกลางวันและกลางคืน) แล้วแต่โอกาศ
เพราะการชพอบเที่ยวของผมนี่แหละ ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา
เข้าเรื่องเลยละกัน...... เรื่องมีอยู่ว่า รุ่นพี่ผมที่เป็นทหาร ได้กลับบ้านมาพักผ่อนที่บ้าน 7 วัน
พี่ผมพาเที่ยว.....พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก เอาเป็นว่า ผมพาพี่เที่ยว แต่พี่ผมจ่ายละกัน
>>> เรื่องมันเกิดที่ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ของ อ.ปัว จ.น่าน (ที่ ที่ผมอยู่ปัจจุบัน) ผมกับพี่ทหาร และเพื่อนพี่อีกหนึ่งคน ตกลงกันจะไปเที่ยวที่ ร้านคาราโอเกะแห่งนี้ และที่ร้านคาราโอเกะแห่งนี้จะมีสาวมาคอยชงเหล้า หรือ(บางคนเรียกพนักงานบริการเครื่องดื่ม) 555 >>>>พิมพ์ให้ดูดีนิดหน่อย!!!
ผมเลือกสาวมานั่งกับผมหนึ่งคน(ชื่อฝ้าย) >>>นี่แหละจุดเริ่มของรักผม พอฝ้ายมานั่งข้างผม เขาก็ดูเงียบๆ ส่วนผมก็กำลังตื่นเต้น เรายังนั่งแบบไม่สนิทกัน
แต่พอเวลาผ่านไปจนถึง เที่ยงคืน ผมก็เริ่มถาม เริ่มคุย และก็เริ่มสนิท ( ผมคิดเองนะว่าสนิท ) เราคุยกันทุกเรื่องที่คิดได้ตอนนั้น
ผมไม่ได้เตะเนื้อต้องตัวเธอเลย แถมอีกอย่างวันนั้นเธอไม่ดื่ม เราก็คุยกันเรื่องวัยเด็ก เท่าที่ผมฟังเธอเล่า สมัยเด็กเธอดูซนมาก (นอกเรื่องละ)
(เข้าเรื่องดีกว่า) คุยกันผ่านมาจนร้านจะปิด เวลา ตี 4 พี่ผมก็เช็คบิน
นี่แหละทำให้ผมเศร้า เพราะผมกำลังคุยกับเธออย่างสนุกสนาน เราจากกันด้วยดีในคืนนั้น
แต่พอกลับมาถึงบ้าน ผมเริ่มมีอาการแปลกๆที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน คือ นอนไม่หลับ อึดอัด เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง [พูดง่ายๆก็ผมคิดถึงเธอนั่นแหละ]
คืนนั้นผมไม่ได้นอนเพราะคิดฟุ้งส้านนี่แหละ พอสายๆมาพี่ผมก็เข้ามาหา แล้วพี่ผมบอกว่าได้ไลน์ของสาวอีกคนที่พี่ผมเอามา ผมเลยให้พี่ผมถามFacebookคนที่ชื่อฝ้ายให้ ณ เวลานั้นผมก็ลังคิดอะไรอยู่ ผมก็งงกับตัวเอง เมื่อผมได้Facebookเธอมา ผมก็ไม่ช้าที่จะ @ ไปแต่ทีแรกเธอไม่รับผม
ผมเริ่มรุกรนอาการมันยากที่จะอธิบาย ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะให้เธอรับผมเป็นเพื่อนในFacebook ผมเลยเปรี่ยนรูปผมลง จากนั้นเธอรับ@ผม
ผมจึงเริ่มทักเธอไป เราคุยกันดีในช่วงแรกๆ
จากนั้นผมเริ่มเช็คfacebookเธอ ผมจึงเจอเพื่อนFacebookของผมที่เป็นเพื่อนกับเธออยู่ ผมมีอาการหึงนิดๆ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
พอผมถามเพื่อนคนนั้นคนนี้ ก็รู้ว่าเธอเคยไปบริการชงเหล้าให้คนที่ผมรู้จักมาก่อน ผมก็ยังนิ่งๆนะ เพราะมันคืองานของเธอ
แต่ผมก็ยังร้อนรนอยากคุยกับเธออีก และแล้วก็เข้าช่วงหนาวสุดๆของประเทศไทย 25-27 มกราคม 2559 อากาศมันหนาวมาก ที่น่านตรงที่ผมอยู่ต่ำสุดถึง 7 องศา
และวันนั้นเธอไม่ไปทำงาน ผมเลยทักเธอไป "อรุณสวัดดิ์ตอนเช้า " เธอก็ตอบกลับ และคุยกันได้สักพัก เธอก็บอกว่า ยังไม่ได้กินข้าว หิวข้าว ออกไปซื้อข้าวไม่ได้ฝนตก และก็อากาศหนาวมาก
ผมเลยอาสาจะซื้อข้าวไปให้เธอ แต่เธอกับบอกว่าไม่ต้องหรอก เธอต้อมมาม่ากินแล้ว และเธอก็ถ่ายรูปมาม่าต้มให้ผมดู แล้วสนทนาก็เงียบไป
ผมก็เริ่มโพสfacebook เพื่อแสดงให้เธอรู้ว่าผมคิดถึงเธอมาก แต่ผมไม่รู้ว่าเธอจะคิดเหมือนผมหรือป่าว
เรื่องมันก็น่าเศร้าลงมาทุกที ผมถามอะไรไป เธอเริ่มตอบน้อยลง และเธอบอกว่า เธอกำลังเครียดกับหลายเรื่อง ผมก็เข้าใจ ผมเลยไม่อยากทักไปรบกวน
ผมก็คอยดูสถานการณ์ในFacebookของเธออยู่เลื่อยๆ ผมก็โพสไปเลื่อยๆตามประสาคนเพ้อ เพื่อนผมพี่ผมคนรู้จักก็เริ่มมาคอมเม้นว่าผมเฮิร์ท และผมก็เฮิร์ทจริงๆนั่นแหละ บ้างคนก็บอกผมเล่าเรื่องให้ฟังว่าเป็นใคร ผมก็บอกอย่างไม่อายว่า เธอทำงานกลางคืน เป็นคนลาว
>>>>นี่แหละปัญหาที่จะทำให้ผมหาจุดยืนได้ยาก พวกที่ฟังไป บางคนก็ให้กำลังใจผม แต่บางคนก็เอ่ยคำที่ผมไม่อยากได้ยิน ว่า "ไปแอบรักพวกขายบริการ คนลาวนี่นะ เสียศักด์ศรี " อะไรประมาณนี้ ผมก็เงียบไม่อยากเถียง แต่ในใจผมอยากบอกพวกนี้ว่า " ทำงานกลางคืนแล้วไง เขามีทางเลือกเยอะหรอ คนลาวแล้วไง เขาไม่ใช่คนหรอ " ทำไมคนบางจำพวกถึงชอบดูถูกงานคนอื่น ดูถูกชนชาติอื่น
ผมรักของผมอยู่แบบนี้ผมก็อึดอัดพอยุแล้ว ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกอึดอัดไปมากกว่าเดิมด้วย หัวใจคนมันห้ามกันไม่ได้หรอก ถ้าห้ามได้ผมก็คงไม่รักเธอหรอก ที่แรกผมแค่คิดว่าผมแค่สนุก เดี๋ยวก็ลืม แต่พออยู่ไปนานๆ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่สนุกแล้วละ มันคิดถึงตลอดเวลา เป็นห่วงเธอเวลาทำงาน
>>>>เรื่องของผมมันน่าจะเศร้ากว่านี้เยอะ แต่ผมไม่รู้จะอธิบายแบบไหน เรียงคำยังไง ต้องพิมพ์แบบไหนถึงจะได้อารมณ์<<<
แต่ผมได้ระบายแค่นี้ ผมก็รู้สึกดีขึ้นละ ดีกว่าไปเล่าให้บางคนที่รู้จักฟัง พอฟังเสดก็เอาไปนินทา อย่างโน้นอย่างนี้ T_T
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ขอบคุณที่อ่านความในใจของผมนะครับ<<<<<<<<<<<<<
และผมบอกเลย อย่าดูถูกคนลาวที่ทำงานกลางคืน เพราะบางคนเขาไม่มีทางเลือก เขาต้องดูแลทางบ้านอีก มีแค่วิธีเดียวที่จะเลี้ยงตัวเองและครอบครัวให้อยู่รอดตามปกติ
รักผู้หญิงสถานบันเทิงมันผิดหรือ
ปัว. น่าน.
ผมเป็นคนที่ชอบเที่ยว (ทั้งกลางวันและกลางคืน) แล้วแต่โอกาศ
เพราะการชพอบเที่ยวของผมนี่แหละ ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา
เข้าเรื่องเลยละกัน...... เรื่องมีอยู่ว่า รุ่นพี่ผมที่เป็นทหาร ได้กลับบ้านมาพักผ่อนที่บ้าน 7 วัน
พี่ผมพาเที่ยว.....พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก เอาเป็นว่า ผมพาพี่เที่ยว แต่พี่ผมจ่ายละกัน
>>> เรื่องมันเกิดที่ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ของ อ.ปัว จ.น่าน (ที่ ที่ผมอยู่ปัจจุบัน) ผมกับพี่ทหาร และเพื่อนพี่อีกหนึ่งคน ตกลงกันจะไปเที่ยวที่ ร้านคาราโอเกะแห่งนี้ และที่ร้านคาราโอเกะแห่งนี้จะมีสาวมาคอยชงเหล้า หรือ(บางคนเรียกพนักงานบริการเครื่องดื่ม) 555 >>>>พิมพ์ให้ดูดีนิดหน่อย!!!
ผมเลือกสาวมานั่งกับผมหนึ่งคน(ชื่อฝ้าย) >>>นี่แหละจุดเริ่มของรักผม พอฝ้ายมานั่งข้างผม เขาก็ดูเงียบๆ ส่วนผมก็กำลังตื่นเต้น เรายังนั่งแบบไม่สนิทกัน
แต่พอเวลาผ่านไปจนถึง เที่ยงคืน ผมก็เริ่มถาม เริ่มคุย และก็เริ่มสนิท ( ผมคิดเองนะว่าสนิท ) เราคุยกันทุกเรื่องที่คิดได้ตอนนั้น
ผมไม่ได้เตะเนื้อต้องตัวเธอเลย แถมอีกอย่างวันนั้นเธอไม่ดื่ม เราก็คุยกันเรื่องวัยเด็ก เท่าที่ผมฟังเธอเล่า สมัยเด็กเธอดูซนมาก (นอกเรื่องละ)
(เข้าเรื่องดีกว่า) คุยกันผ่านมาจนร้านจะปิด เวลา ตี 4 พี่ผมก็เช็คบิน
นี่แหละทำให้ผมเศร้า เพราะผมกำลังคุยกับเธออย่างสนุกสนาน เราจากกันด้วยดีในคืนนั้น
แต่พอกลับมาถึงบ้าน ผมเริ่มมีอาการแปลกๆที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน คือ นอนไม่หลับ อึดอัด เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง [พูดง่ายๆก็ผมคิดถึงเธอนั่นแหละ]
คืนนั้นผมไม่ได้นอนเพราะคิดฟุ้งส้านนี่แหละ พอสายๆมาพี่ผมก็เข้ามาหา แล้วพี่ผมบอกว่าได้ไลน์ของสาวอีกคนที่พี่ผมเอามา ผมเลยให้พี่ผมถามFacebookคนที่ชื่อฝ้ายให้ ณ เวลานั้นผมก็ลังคิดอะไรอยู่ ผมก็งงกับตัวเอง เมื่อผมได้Facebookเธอมา ผมก็ไม่ช้าที่จะ @ ไปแต่ทีแรกเธอไม่รับผม
ผมเริ่มรุกรนอาการมันยากที่จะอธิบาย ผมพยายามทุกวิถีทางที่จะให้เธอรับผมเป็นเพื่อนในFacebook ผมเลยเปรี่ยนรูปผมลง จากนั้นเธอรับ@ผม
ผมจึงเริ่มทักเธอไป เราคุยกันดีในช่วงแรกๆ
จากนั้นผมเริ่มเช็คfacebookเธอ ผมจึงเจอเพื่อนFacebookของผมที่เป็นเพื่อนกับเธออยู่ ผมมีอาการหึงนิดๆ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
พอผมถามเพื่อนคนนั้นคนนี้ ก็รู้ว่าเธอเคยไปบริการชงเหล้าให้คนที่ผมรู้จักมาก่อน ผมก็ยังนิ่งๆนะ เพราะมันคืองานของเธอ
แต่ผมก็ยังร้อนรนอยากคุยกับเธออีก และแล้วก็เข้าช่วงหนาวสุดๆของประเทศไทย 25-27 มกราคม 2559 อากาศมันหนาวมาก ที่น่านตรงที่ผมอยู่ต่ำสุดถึง 7 องศา
และวันนั้นเธอไม่ไปทำงาน ผมเลยทักเธอไป "อรุณสวัดดิ์ตอนเช้า " เธอก็ตอบกลับ และคุยกันได้สักพัก เธอก็บอกว่า ยังไม่ได้กินข้าว หิวข้าว ออกไปซื้อข้าวไม่ได้ฝนตก และก็อากาศหนาวมาก
ผมเลยอาสาจะซื้อข้าวไปให้เธอ แต่เธอกับบอกว่าไม่ต้องหรอก เธอต้อมมาม่ากินแล้ว และเธอก็ถ่ายรูปมาม่าต้มให้ผมดู แล้วสนทนาก็เงียบไป
ผมก็เริ่มโพสfacebook เพื่อแสดงให้เธอรู้ว่าผมคิดถึงเธอมาก แต่ผมไม่รู้ว่าเธอจะคิดเหมือนผมหรือป่าว
เรื่องมันก็น่าเศร้าลงมาทุกที ผมถามอะไรไป เธอเริ่มตอบน้อยลง และเธอบอกว่า เธอกำลังเครียดกับหลายเรื่อง ผมก็เข้าใจ ผมเลยไม่อยากทักไปรบกวน
ผมก็คอยดูสถานการณ์ในFacebookของเธออยู่เลื่อยๆ ผมก็โพสไปเลื่อยๆตามประสาคนเพ้อ เพื่อนผมพี่ผมคนรู้จักก็เริ่มมาคอมเม้นว่าผมเฮิร์ท และผมก็เฮิร์ทจริงๆนั่นแหละ บ้างคนก็บอกผมเล่าเรื่องให้ฟังว่าเป็นใคร ผมก็บอกอย่างไม่อายว่า เธอทำงานกลางคืน เป็นคนลาว
>>>>นี่แหละปัญหาที่จะทำให้ผมหาจุดยืนได้ยาก พวกที่ฟังไป บางคนก็ให้กำลังใจผม แต่บางคนก็เอ่ยคำที่ผมไม่อยากได้ยิน ว่า "ไปแอบรักพวกขายบริการ คนลาวนี่นะ เสียศักด์ศรี " อะไรประมาณนี้ ผมก็เงียบไม่อยากเถียง แต่ในใจผมอยากบอกพวกนี้ว่า " ทำงานกลางคืนแล้วไง เขามีทางเลือกเยอะหรอ คนลาวแล้วไง เขาไม่ใช่คนหรอ " ทำไมคนบางจำพวกถึงชอบดูถูกงานคนอื่น ดูถูกชนชาติอื่น
ผมรักของผมอยู่แบบนี้ผมก็อึดอัดพอยุแล้ว ทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกอึดอัดไปมากกว่าเดิมด้วย หัวใจคนมันห้ามกันไม่ได้หรอก ถ้าห้ามได้ผมก็คงไม่รักเธอหรอก ที่แรกผมแค่คิดว่าผมแค่สนุก เดี๋ยวก็ลืม แต่พออยู่ไปนานๆ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่สนุกแล้วละ มันคิดถึงตลอดเวลา เป็นห่วงเธอเวลาทำงาน
>>>>เรื่องของผมมันน่าจะเศร้ากว่านี้เยอะ แต่ผมไม่รู้จะอธิบายแบบไหน เรียงคำยังไง ต้องพิมพ์แบบไหนถึงจะได้อารมณ์<<<
แต่ผมได้ระบายแค่นี้ ผมก็รู้สึกดีขึ้นละ ดีกว่าไปเล่าให้บางคนที่รู้จักฟัง พอฟังเสดก็เอาไปนินทา อย่างโน้นอย่างนี้ T_T
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ขอบคุณที่อ่านความในใจของผมนะครับ<<<<<<<<<<<<<
และผมบอกเลย อย่าดูถูกคนลาวที่ทำงานกลางคืน เพราะบางคนเขาไม่มีทางเลือก เขาต้องดูแลทางบ้านอีก มีแค่วิธีเดียวที่จะเลี้ยงตัวเองและครอบครัวให้อยู่รอดตามปกติ