เรื่องนี้ถูกเขียนขึ้นเพื่อแชร์ประสบการณ์ความรักที่ได้ผ่านเข้ามาในชีวิต "ทอม" คนนึง ที่คอยมองหาแต่ความรักที่คิดว่าน่าจะดีที่สุด
เริ่มจากเธอผู้เป็นคนรักที่ดีที่สุดในสองปีแรก เราเคยเจอหน้ากัน 3 ครั้ง นอกนั้นเราคุยกันทุกวันผ่านโทรศัพท์และเฟสบุ๊ค
เราจะมีของขวัญให้กันในทุกเทศกาลผ่านทางไปรษณีย์ไทย ตอนนั้นครอบครัวเธอกำลังลำบากเราก็ช่วยได้เท่าที่ช่วยนิดๆหน่อยๆ
ครอบครัวเราก็พอมีบ้าง แต่หลังจากเราเรียนจบ ปวช. และเธอเรียนจบ ม.6 เราสองคนสอบเข้าหลายมหาวิทยาลัย ติดหลายที่แต่...
เราเลือกที่เรียนที่เดียวกัน สำหรับเธอมหาวิทยาลัยนี้ใกล้บ้าน และเธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่สำหรับเรา...ซึ่งเป็นเด็กภาคกลางบ้านอยู่ในเมืองที่แสนวุ่นวาย
เก็บเสื้อผ้าหนีไปเรียนต่างจังหวัด โดยที่ครอบครัวยื่นคำขาดไม่ให้ไป... ก่อนจะเปิดเรียนเราอยู่ด้วยกันหนึ่งอาทิตย์ ก็เห็นเธอคุยกับอีกคน
พอถามก็รู้ว่าเป็นน้องที่เจอกันตอนไปติวก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย แล้วก็บอกให้เลิกคุยเค้าก็รับปาก หลังเปิดเรียนก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าคุยกันอีกเลย
เราอยู่หอด้วยกันชีวิตมันดีมากตอนนั้น จนกระทั่งซัมเมอร์ที่สองของการเรียนมหาวิทยาลัย เราลงเรียนซัมเมอร์ ส่วนเธอกลับไปอยู่บ้านเจอกันอาทิตย์ละครั้ง ผ่านซัมเมอร์ไปได้สามอาทิตย์ เราก็รู้ว่าเธอแอบคุยกับทอมคนเดิม แถมน้องเค้ายังไปหา ไปขับรถเล่น กินข้าวด้วยกัน เรารู้เป็นครั้งที่สอง
ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกโกรธมาก โวยวาย เธอพูดกับเราที่อยู่ต่อหน้าพร้อมกับที่คุยโทรศัพท์กับน้องคนนั้นว่า จะเลือกน้องคนนั้น รักเค้ามาก เสียใจ
แต่ก็ทำทุกอย่างจนคิดได้ว่าตัวเองดูไม่มีค่า คิดว่าจะย้ายกลับมาเรียนที่บ้านแต่สุดท้ายก็ใจอ่อนตอนเปิดเรียน เพราะเรายังอยู่ห้องเดียวกัน เราพูดอยู่เสมอว่า "อย่าให้มีครั้งต่อไป และถ้ามีอะไรกับคนอื่นเราจะไม่มีวันกลับไปแน่นอน"
หลังเปิดเรียนก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าคุยกันอีกเลย จนถึงซัมเมอร์ที่สาม หลังฝึกงานเสร็จเรากลับมาบ้าน ทำงานช่วงซัมเมอร์ที่เหลือ ตอนนั้นปิดซัมเมอร์ 6 เดือน ฝึกงานไปสามเดือน เหลืออีกสามเดือน เราทำงานวันละ 12 ชั่วโมง สลับเข้าดึกบ้าง เช้าบ้าง ตอนนั้นที่บ้านเรามีปัญหา แต่กลับกันบ้านเธอก็กำลังดีขึ้น
เธอไปฝึกงานมีคนมาจีบเยอะ (เพราะเธอหน้าตาดี ส่วนเราหน้าตาธรรมดา) และเรื่องราวเดิมๆก็เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดเพราะทุกหยดไหลอยู่ในใจเหมือนฝนตก แค่ไม่ไหลออกมาให้เค้าเห็นเท่านั้น หลังจากนั้นเราก็เลิกกันอย่างเป็นทางการ...
แต่มันไม่จบแค่นั้นเพราะเรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกสามเดือน ในห้องนอนเดียวกัน...
ฝากไว้ก่อนเด๊วมาเล่าต่อ
กับความรัก แค่ความผิดพลาดครั้งเดียวก็เกินพอ
เริ่มจากเธอผู้เป็นคนรักที่ดีที่สุดในสองปีแรก เราเคยเจอหน้ากัน 3 ครั้ง นอกนั้นเราคุยกันทุกวันผ่านโทรศัพท์และเฟสบุ๊ค
เราจะมีของขวัญให้กันในทุกเทศกาลผ่านทางไปรษณีย์ไทย ตอนนั้นครอบครัวเธอกำลังลำบากเราก็ช่วยได้เท่าที่ช่วยนิดๆหน่อยๆ
ครอบครัวเราก็พอมีบ้าง แต่หลังจากเราเรียนจบ ปวช. และเธอเรียนจบ ม.6 เราสองคนสอบเข้าหลายมหาวิทยาลัย ติดหลายที่แต่...
เราเลือกที่เรียนที่เดียวกัน สำหรับเธอมหาวิทยาลัยนี้ใกล้บ้าน และเธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่สำหรับเรา...ซึ่งเป็นเด็กภาคกลางบ้านอยู่ในเมืองที่แสนวุ่นวาย
เก็บเสื้อผ้าหนีไปเรียนต่างจังหวัด โดยที่ครอบครัวยื่นคำขาดไม่ให้ไป... ก่อนจะเปิดเรียนเราอยู่ด้วยกันหนึ่งอาทิตย์ ก็เห็นเธอคุยกับอีกคน
พอถามก็รู้ว่าเป็นน้องที่เจอกันตอนไปติวก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย แล้วก็บอกให้เลิกคุยเค้าก็รับปาก หลังเปิดเรียนก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าคุยกันอีกเลย
เราอยู่หอด้วยกันชีวิตมันดีมากตอนนั้น จนกระทั่งซัมเมอร์ที่สองของการเรียนมหาวิทยาลัย เราลงเรียนซัมเมอร์ ส่วนเธอกลับไปอยู่บ้านเจอกันอาทิตย์ละครั้ง ผ่านซัมเมอร์ไปได้สามอาทิตย์ เราก็รู้ว่าเธอแอบคุยกับทอมคนเดิม แถมน้องเค้ายังไปหา ไปขับรถเล่น กินข้าวด้วยกัน เรารู้เป็นครั้งที่สอง
ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกโกรธมาก โวยวาย เธอพูดกับเราที่อยู่ต่อหน้าพร้อมกับที่คุยโทรศัพท์กับน้องคนนั้นว่า จะเลือกน้องคนนั้น รักเค้ามาก เสียใจ
แต่ก็ทำทุกอย่างจนคิดได้ว่าตัวเองดูไม่มีค่า คิดว่าจะย้ายกลับมาเรียนที่บ้านแต่สุดท้ายก็ใจอ่อนตอนเปิดเรียน เพราะเรายังอยู่ห้องเดียวกัน เราพูดอยู่เสมอว่า "อย่าให้มีครั้งต่อไป และถ้ามีอะไรกับคนอื่นเราจะไม่มีวันกลับไปแน่นอน"
หลังเปิดเรียนก็ไม่มีวี่แววว่าเค้าคุยกันอีกเลย จนถึงซัมเมอร์ที่สาม หลังฝึกงานเสร็จเรากลับมาบ้าน ทำงานช่วงซัมเมอร์ที่เหลือ ตอนนั้นปิดซัมเมอร์ 6 เดือน ฝึกงานไปสามเดือน เหลืออีกสามเดือน เราทำงานวันละ 12 ชั่วโมง สลับเข้าดึกบ้าง เช้าบ้าง ตอนนั้นที่บ้านเรามีปัญหา แต่กลับกันบ้านเธอก็กำลังดีขึ้น
เธอไปฝึกงานมีคนมาจีบเยอะ (เพราะเธอหน้าตาดี ส่วนเราหน้าตาธรรมดา) และเรื่องราวเดิมๆก็เกิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีแม้น้ำตาสักหยดเพราะทุกหยดไหลอยู่ในใจเหมือนฝนตก แค่ไม่ไหลออกมาให้เค้าเห็นเท่านั้น หลังจากนั้นเราก็เลิกกันอย่างเป็นทางการ...
แต่มันไม่จบแค่นั้นเพราะเรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกสามเดือน ในห้องนอนเดียวกัน...
ฝากไว้ก่อนเด๊วมาเล่าต่อ