เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.ต้น พอ ม ปลาย เราก็แยกย้ายกันไปเรียน เธอไปเรียนที่ กทม ส่วนเรา อยู่ ชม  ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย การสื่อสารไม่ได้ดีเหมือนสมัยนี้ จน 17 ปี ผ่านไป เราได้มาเจอกันน fb ซึ่งเธอเป็นคนทักมา มา ทำอะไร อยู่ที่ไหน จากนั้นเราก็แลกเบอร์กัน ได้ add line กัน เธอบอกว่า เธอ มาอยู่ ชม มาทำธุระกิจที่นี่ แต่ เราก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะรู้มาว่า เธอร่ำรวยมาก ส่วนเราพนักงาน ลูกจ้าง ทำให้เราไม่ค่อยอยาก ไปสนิทด้วยเท่าไหร่นัก มีชวนไปกินข้าวด้วยกันครั้งนึง จากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่  เธอ ก็จะทัก line มาบ้าง ตอนจะกลับบ้านนอก (เราเป็นเด็กบ้านนอก)ว่าจะฝากอะไรกลับไปให้พ่อกับแม่มั้ย  ล่าสุดเมื่อเดือน กค 58 เธอได้ติดต่อมาอยากให้เราไปช่วยงาน ให้ค่าจ้างด้วย เราตอบตกลง เพราะเราอยากได้เงินด้วย  วันนั้นเป็นวันที่เราได้คุยกันจริงๆ เราได้รู้ว่า เธอมาอยู่ตัวคนเดียวที่นี่ เพื่อนก็ไม่มี เราคิดว่าทำไมเราไม่มาหาเธอเลย อีกอย่าง ถึงเธอจะร่ำรวยเธอก็ไม่ได้หยิ่งทำตัวติดดิน ยังเป็นเพื่อนคนเดิม ที่สำคัญ เธอเป็นคนเก่งมาก เก่งมากๆในการรู้ช่องทางทำเงิน  จากวันนั้นมา เราก็พยายามทัก และคุยไลน์ด้วย ฝากของกลับบ้าน ชวนไปกินข้าว เราเริ่มรู้สึกดีกับเพื่อนมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มคุยกันบ่อยขึ้น จนคุยกันทุกวัน เราคิดถึงกัน เธอก็รู้สึกดีกับเรา กลับบ้านนอกแต่ละครั้งก็จะเอาของกินมาให้เรา เราเหมือนคนจีบกันเลย จนเราได้จูบกัน ทุกอย่างเกิดจากเคมีตรงกันล้วนๆ แต่ เธอก็ต้องหยุด ไว้แค่นี้ เพราะ เรามีแฟนแล้ว ในช่วงที่เราคุยกัน เรามีความสุขมาก แต่ก็ปนด้วยความทุกข์ เพราะต่างก็รู้สึกผิด เรามีแฟนแต่เธอโสด เธอพยายามจะรักษาระห่างของเราเอาไว้ แต่ก็ยัง คุยกับเราเหมือนเดิม  เราคุยกันได้ประมาณ สี่เดือน พอเดือนที่สี่ งานเธอเริ่มยุ่ง เธอเริ่มห่างๆเรา ไม่ค่อยตอบเรา ตอบช้า เราคิดถึงเธอ บางครั้งเราก็ไปหาโดยไม่บอกก่อน จนเธอเริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะเธออยู่คนเดียวมานาน ไม่ชอบการเซอร์ไพร์  เราไปเยอะกับชีวิตเธอ อยากให้เธอมาสนใจ มาคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อน จนวันนึง เราน้อยใจและเสียใจ ที่ทุกอย่างมันดูห่างเหิน เราจึงตัดสินใจ ส่งไลน์ไปว่า  เราคิดกับเธอเกินเพื่อนไปแล้ว เรารอคอยข้อความของเธอทุกวัน เรารู้ว่าเธอยุ่ง มีชีวิตส่วนตัว แต่เรารู้สึกเป็นทุกข์กับการรอคอย เราขอไม่คุยไลน์กับเธอ มีอะไรก็โทรหากันนะ  ,,, จากนั้นเราก็ลบไลน์ออก ปิดการใช้งานท fb คิดว่าจะตัดใจแล้ว หลังจากส่งไป เธอก็ส่งข้อความมือถือมา ว่า ณ ตอนนั้นเธอยุ่งมาก มีปัญหาเรื่องงาน นอนยังไม่ได้นอนเลย  เราที่สบายใจละกัน แต่ไม่น่าบล๊อคทุกอย่าบแบบนี้เลย เราเข้าใจเธอนะ สบายใจเมื่อไหร่ก็ติดต่อมาละกัน  หลังจากนั้นเรารู้สึกผิด รู้สึกเสียใจว่าทำไมเราไม่เข้าใจเธอนะ ทำไมเราไม่คุยกับเธอแบบเพื่อน ที่รักและหวังดีต่อกัน ทำไมเราต้องเรียกร้อง ทำไมเราต้องน้อยใจ  เราเปิดใช้งาน fb แล้วส่งข้อความไปขอโทษ ส่งไปทุกวัน จนอาทิตย์กว่า แล้ว เธอไม่ตอบเราเลย   เราไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอแล้วนอกจากความเป็นเพื่อนที่มันยาวนานของเราคืน เราเสียใจ
เราต้องทำยังไง เพื่อนถึงจะกลับมาคุยกับเราเหมือนเดิม ไม่ต้องแบบ คนรักก็ได้ คุยกันแบบเพื่อน