จะบอกว่าครั้งนี้เราอยากเล่าและระบายก็คงเป็นได้ เราได้ติดตามอ่านเรื่องราวในพันทิปมานานพอสมควร แต่ไม่เคยได้สมัครเป็นสมาชิกหรือแม้แต่จะตั้งกระทู้ซักครั้งนึง
แต่ก็อย่างที่ตั้งหัวข้อไว้ “คนไม่มีสถานะ” เราว่าบางคนไม่มีใครอยากเป็น หรือมีบางคนที่เต็มใจที่จะเป็น และเราก็เป็นคนประเภทหลัง หลายๆคนอาจจะเข้าใจความหมายของคำนี้ดี ว่าการเป็นคนไม่มีสถานะนั้นต้องพบเจอกับอะไรบ้าง หรือบางคนอาจจะไม่เคยได้สัมผัสหรือรับรู้ความรู้สึกของคนไม่มีสถานะเลย ว่าคืออะไร? เป็นยังไง?
เรามีเรื่องราวเรื่องหนึ่งที่อยากเล่าให้อ่านกัน มันคือเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้ว ประมาณซัก 4-5 ปี ตอนนั้นเราอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 กับการเริ่มต้นการเป็นคนไม่มีสถานะ
ต้องขอย้อนกลับไปคือตัวเราตอนอยู่ ปี1 นั้นมีแฟนแล้ว คือแฟนที่คบกันมาสมัยเราเรียน ม.5 ซึ่งตอนนั้นเขาอยู่ ม.4 เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน แฟนเก่าเราคนนี้เจ้าชู้และกะล่อนมาก คบกันมาจนเกือบ 4 ปี มีเรื่องผู้หญิงให้เราแก้ไขไม่เว้นแต่ละวัน ในขณะที่ตอนนั้นเราเรียกครั้งนี้ว่ามันคือความรัก เขาคือผู้ชายคนแรกของเรา จะเรียกว่าจริงจังก็ว่าได้ แฟนเก่าเราสนิทกับแม่เรา เราก็สนิทกับครอบครัวแฟนเก่าเราดีพอสมควร แต่คือถ้าพูดจริงๆ พอมองย้อนกลับไปตอนนั้นเราก็ยังเด็ก กับการที่เราทนในนิสัยเจ้าชู้ของเขาได้ ถึงแม้ว่าเราจะเสียน้ำตาเยอะมากกับรักครั้งนี้ จนกระทั่งเราคบกับคนนี้เริ่มในช่วงปีที่ 3 มันก็เริ่มเกิดจุดเปลี่ยนกับตัวเรา สมัยนั้นบีบีกำลังฮิตมาก เราก็ซื้อมาเครื่องนึง วันนั้นเราเล่นเฟสไปเรื่อยเปื่อย ก็ไปเจอพินบีบีผู้ชายคนนึงเขาโพสเอาไว้ในเฟส เราก็ช่างใจ แต่ก็เอาพินนั้นมาแอดเป็นเพื่อนกับเขาไป ซึ่งผู้ชายคนนี้แหละ คือคนที่เราและเขา ไม่มีสถานะต่อกัน..
ตอนนั้นจำไม่ได้จริงๆว่าใครเป็นฝ่ายทักไปก่อน แต่รู้แค่ว่าเราคุยกัน และเราเป็นฝ่ายที่ชวนเขาไปดูหนังก่อน ซึ่งเขาก็ตกลง เราไปรับเขาที่บ้านนั่นคือครั้งแรก (น่าจะ) ที่เราเจอและคุยกับเขาตัวเป็นๆ ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ทั้งทางเฟส ทางบีบี เขารับรู้ตลอดว่าเรามีแฟนแล้ว และตัวเขาที่เป็นฝ่ายโสด เรานัดเจอกันซึ่งส่วนมากจะเป็นที่บ้านเขา เขามีอายุมากกว่าเราไม่กี่ปี เขาไม่เคยเรียกร้องและพูดถึงแฟนเรา เหมือนการคุยทั่วไป เรื่องทั่วไป กินข้าว ดูหนังปกติ และก็มีอะไรกันเหมือนเรื่องปกติ
ความรู้สึกของเราตอนนั้นมันว่างเปล่า เรารู้แค่ว่าเราต้องไปหาเขาเมื่อเราว่าง เรารู้ตัวเลยว่าความรู้สึกของเราที่มีต่อแฟนมันเปลี่ยนไป มันเฉยๆ แต่แฟนเรานี่สิ ที่ไม่เคยรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เลย แต่เรารู้แค่ว่าเราทำผิดนะ แต่เหมือนกับว่าความรู้สึกผิดนั้นน้อยมากจนทำอะไรเราไม่ได้เลย
เรากับผู้ชายคนนี้ เจอกันแทบทุกวัน เกือบทุกคืนที่เราอยู่กับเขา ซึ่งก็ที่บ้านเขาแหละ ถามว่ามีความสุขมั้ย เราพูดได้เต็มปากว่าเรามีความสุขมากๆ ถึงแม้ว่าตัวตนเราไม่มีเลยในชีวิตเขา ไม่เคยเปิดเผยเรื่องของเราให้ใครในชีวิตเขารับรู้ น้องสาว เพื่อน แฟน กิ๊ก ทั้งหมดที่พูดมาเราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย และเราก็ยอมรับมันได้มาตลอด เราชอบเข้าไปส่องเฟสเขาบ่อยๆ แต่เข้าจากเฟสเรานะ ซึ่งก็เห็นว่าเขาก็ไปโพสหน้าวอลผู้หญิงตามปกติ หลายๆคนถามว่าเรารู้สึกมั้ย เรารู้สึก แต่ด้วยอะไรทั้งหมดที่เราเป็น เราไม่มีสิทธิไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกับเขาได้เลย เพราะเราคิดว่าถ้าเกิดเรามีอาการหึงหวง แล้วถ้าเกิดเขาตอบกลับมาล่ะ ว่าเราเป็นอะไรกัน จะเป็นเรานี่สิที่พูดไม่ออก
เลยกลายเป็นเรารับได้ และเรายอมรับว่าเราอยุ่ตรงจุดนี้ จุดที่ๆเราก็มีแฟน แต่เรากลับมามีอะไรกับอีกคนอย่างหน้าตาเฉย อย่างนึงคือเรากลายเป็นคนติด Sex จากผู้ชายคนนี้ไปเรียบร้อย เราชอบวิธีการและทุกอย่างที่เขาทำให้เรามีความสุข ทุกวันนี้ยังคิดถึง บางอย่างทำมากกว่าแฟนเราอีก ถูกจุด ดีไปหมด (ไม่ขอลงลึก) แต่เมื่อเรามีอะไรกับแฟน กับกลายเป็นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย..
เรากับผู้ชายคนนี้ ใช้ชีวิตแบบนี้ที่เราคุยกันประมาณครึ่งปี จนวันนึง เขาโทรหาเราพร้อมกับบอกเราว่าพอเถอะ เชื่อมั้ยว่าในความเป็นจริงมันควรจะไม่ต้องเสียใจ กลับกลายเป็นว่าเราโครตเสียใจ เจ็บ และฟูมฟายสุดๆ แต่อย่างที่บอก เราไปอ้อนวอนหรือไปร้องขอให้เขากลับมาไม่ได้ เพราะเราต่างหากที่ยอมรับว่า เรายืนอยู่ในจุดไหนตั้งแต่แรก
หลังจากวันนั้น เราก็ยังเข้าไปดูความเป็นอยู่ของเขาในเฟสเสมอๆ ทุกอย่างเรามีหมดทั้งไลน์ พิน เฟสและเบอร์โทร แต่เราไม่กล้าที่จะโทรหรือติดต่อไป จนกระทั่ง 3-4 เดือนถัดมา ก็พบว่าเขามีแฟนและตั้งสถานะคบกันอย่างชัดเจน จนมาถึงจุดที่เราคิดว่า เราควรตัดใจซักที
จนกระทั่งทุกวันนี้ เรามีแฟนใหม่ แต่นานๆทีเราก็ยังเข้าไปดูความเป็นไปของเขา เขามีกิจการเป็นของตัวเองและยังคบกับแฟนคนนั้นมาถึงทุกวันนี้และมีลูกด้วยกันคนหนึ่ง ทุกอย่างในชีวิตเขานั้นดูมีความสุขดี และตัวเราก็มีความสุขดีกับแฟนคนปัจจุบัน
แต่อีกนั่นแหละ ในใจเราส่วนใดส่วนนึงมันก็ยังบอกว่าเราลืมเขาไม่ได้ ใช่.. เรายังไม่เคยลืมเขาเลยจนวันนี้ วันที่เขาติดต่อกลับมา พูดคุยเรื่องทั่วไป แล้วเราไปหาเขา... แค่เกือบน่ะ ทำไงได้ในเมื่อเราไม่เคยลืมเขาเลยจริงๆ เหมือนความคิดถึงเราที่เก็บไว้หลายปีมันหายไปหมดเลยเมื่อเจอหน้าเขา ไม่ได้อยากถามว่าเราจะเอาไงกับชีวิตเราต่อไป เราพอรู้ว่าเราไม่ควรกลับไป เราทำร้ายแฟนคนนี้ไม่ได้อีกแล้วจริงๆ แต่ก็นะ...
เสพติดการเป็นคนไม่มีสถานะ ครบรสทั้งสุข เศร้า เหงา ทุกข์
แต่ก็อย่างที่ตั้งหัวข้อไว้ “คนไม่มีสถานะ” เราว่าบางคนไม่มีใครอยากเป็น หรือมีบางคนที่เต็มใจที่จะเป็น และเราก็เป็นคนประเภทหลัง หลายๆคนอาจจะเข้าใจความหมายของคำนี้ดี ว่าการเป็นคนไม่มีสถานะนั้นต้องพบเจอกับอะไรบ้าง หรือบางคนอาจจะไม่เคยได้สัมผัสหรือรับรู้ความรู้สึกของคนไม่มีสถานะเลย ว่าคืออะไร? เป็นยังไง?
เรามีเรื่องราวเรื่องหนึ่งที่อยากเล่าให้อ่านกัน มันคือเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้ว ประมาณซัก 4-5 ปี ตอนนั้นเราอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 กับการเริ่มต้นการเป็นคนไม่มีสถานะ
ต้องขอย้อนกลับไปคือตัวเราตอนอยู่ ปี1 นั้นมีแฟนแล้ว คือแฟนที่คบกันมาสมัยเราเรียน ม.5 ซึ่งตอนนั้นเขาอยู่ ม.4 เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน แฟนเก่าเราคนนี้เจ้าชู้และกะล่อนมาก คบกันมาจนเกือบ 4 ปี มีเรื่องผู้หญิงให้เราแก้ไขไม่เว้นแต่ละวัน ในขณะที่ตอนนั้นเราเรียกครั้งนี้ว่ามันคือความรัก เขาคือผู้ชายคนแรกของเรา จะเรียกว่าจริงจังก็ว่าได้ แฟนเก่าเราสนิทกับแม่เรา เราก็สนิทกับครอบครัวแฟนเก่าเราดีพอสมควร แต่คือถ้าพูดจริงๆ พอมองย้อนกลับไปตอนนั้นเราก็ยังเด็ก กับการที่เราทนในนิสัยเจ้าชู้ของเขาได้ ถึงแม้ว่าเราจะเสียน้ำตาเยอะมากกับรักครั้งนี้ จนกระทั่งเราคบกับคนนี้เริ่มในช่วงปีที่ 3 มันก็เริ่มเกิดจุดเปลี่ยนกับตัวเรา สมัยนั้นบีบีกำลังฮิตมาก เราก็ซื้อมาเครื่องนึง วันนั้นเราเล่นเฟสไปเรื่อยเปื่อย ก็ไปเจอพินบีบีผู้ชายคนนึงเขาโพสเอาไว้ในเฟส เราก็ช่างใจ แต่ก็เอาพินนั้นมาแอดเป็นเพื่อนกับเขาไป ซึ่งผู้ชายคนนี้แหละ คือคนที่เราและเขา ไม่มีสถานะต่อกัน..
ตอนนั้นจำไม่ได้จริงๆว่าใครเป็นฝ่ายทักไปก่อน แต่รู้แค่ว่าเราคุยกัน และเราเป็นฝ่ายที่ชวนเขาไปดูหนังก่อน ซึ่งเขาก็ตกลง เราไปรับเขาที่บ้านนั่นคือครั้งแรก (น่าจะ) ที่เราเจอและคุยกับเขาตัวเป็นๆ ตลอดเวลาที่เราคุยกัน ทั้งทางเฟส ทางบีบี เขารับรู้ตลอดว่าเรามีแฟนแล้ว และตัวเขาที่เป็นฝ่ายโสด เรานัดเจอกันซึ่งส่วนมากจะเป็นที่บ้านเขา เขามีอายุมากกว่าเราไม่กี่ปี เขาไม่เคยเรียกร้องและพูดถึงแฟนเรา เหมือนการคุยทั่วไป เรื่องทั่วไป กินข้าว ดูหนังปกติ และก็มีอะไรกันเหมือนเรื่องปกติ
ความรู้สึกของเราตอนนั้นมันว่างเปล่า เรารู้แค่ว่าเราต้องไปหาเขาเมื่อเราว่าง เรารู้ตัวเลยว่าความรู้สึกของเราที่มีต่อแฟนมันเปลี่ยนไป มันเฉยๆ แต่แฟนเรานี่สิ ที่ไม่เคยรับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เลย แต่เรารู้แค่ว่าเราทำผิดนะ แต่เหมือนกับว่าความรู้สึกผิดนั้นน้อยมากจนทำอะไรเราไม่ได้เลย
เรากับผู้ชายคนนี้ เจอกันแทบทุกวัน เกือบทุกคืนที่เราอยู่กับเขา ซึ่งก็ที่บ้านเขาแหละ ถามว่ามีความสุขมั้ย เราพูดได้เต็มปากว่าเรามีความสุขมากๆ ถึงแม้ว่าตัวตนเราไม่มีเลยในชีวิตเขา ไม่เคยเปิดเผยเรื่องของเราให้ใครในชีวิตเขารับรู้ น้องสาว เพื่อน แฟน กิ๊ก ทั้งหมดที่พูดมาเราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย และเราก็ยอมรับมันได้มาตลอด เราชอบเข้าไปส่องเฟสเขาบ่อยๆ แต่เข้าจากเฟสเรานะ ซึ่งก็เห็นว่าเขาก็ไปโพสหน้าวอลผู้หญิงตามปกติ หลายๆคนถามว่าเรารู้สึกมั้ย เรารู้สึก แต่ด้วยอะไรทั้งหมดที่เราเป็น เราไม่มีสิทธิไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกับเขาได้เลย เพราะเราคิดว่าถ้าเกิดเรามีอาการหึงหวง แล้วถ้าเกิดเขาตอบกลับมาล่ะ ว่าเราเป็นอะไรกัน จะเป็นเรานี่สิที่พูดไม่ออก
เลยกลายเป็นเรารับได้ และเรายอมรับว่าเราอยุ่ตรงจุดนี้ จุดที่ๆเราก็มีแฟน แต่เรากลับมามีอะไรกับอีกคนอย่างหน้าตาเฉย อย่างนึงคือเรากลายเป็นคนติด Sex จากผู้ชายคนนี้ไปเรียบร้อย เราชอบวิธีการและทุกอย่างที่เขาทำให้เรามีความสุข ทุกวันนี้ยังคิดถึง บางอย่างทำมากกว่าแฟนเราอีก ถูกจุด ดีไปหมด (ไม่ขอลงลึก) แต่เมื่อเรามีอะไรกับแฟน กับกลายเป็นไม่มีความรู้สึกอะไรเลย..
เรากับผู้ชายคนนี้ ใช้ชีวิตแบบนี้ที่เราคุยกันประมาณครึ่งปี จนวันนึง เขาโทรหาเราพร้อมกับบอกเราว่าพอเถอะ เชื่อมั้ยว่าในความเป็นจริงมันควรจะไม่ต้องเสียใจ กลับกลายเป็นว่าเราโครตเสียใจ เจ็บ และฟูมฟายสุดๆ แต่อย่างที่บอก เราไปอ้อนวอนหรือไปร้องขอให้เขากลับมาไม่ได้ เพราะเราต่างหากที่ยอมรับว่า เรายืนอยู่ในจุดไหนตั้งแต่แรก
หลังจากวันนั้น เราก็ยังเข้าไปดูความเป็นอยู่ของเขาในเฟสเสมอๆ ทุกอย่างเรามีหมดทั้งไลน์ พิน เฟสและเบอร์โทร แต่เราไม่กล้าที่จะโทรหรือติดต่อไป จนกระทั่ง 3-4 เดือนถัดมา ก็พบว่าเขามีแฟนและตั้งสถานะคบกันอย่างชัดเจน จนมาถึงจุดที่เราคิดว่า เราควรตัดใจซักที
จนกระทั่งทุกวันนี้ เรามีแฟนใหม่ แต่นานๆทีเราก็ยังเข้าไปดูความเป็นไปของเขา เขามีกิจการเป็นของตัวเองและยังคบกับแฟนคนนั้นมาถึงทุกวันนี้และมีลูกด้วยกันคนหนึ่ง ทุกอย่างในชีวิตเขานั้นดูมีความสุขดี และตัวเราก็มีความสุขดีกับแฟนคนปัจจุบัน
แต่อีกนั่นแหละ ในใจเราส่วนใดส่วนนึงมันก็ยังบอกว่าเราลืมเขาไม่ได้ ใช่.. เรายังไม่เคยลืมเขาเลยจนวันนี้ วันที่เขาติดต่อกลับมา พูดคุยเรื่องทั่วไป แล้วเราไปหาเขา... แค่เกือบน่ะ ทำไงได้ในเมื่อเราไม่เคยลืมเขาเลยจริงๆ เหมือนความคิดถึงเราที่เก็บไว้หลายปีมันหายไปหมดเลยเมื่อเจอหน้าเขา ไม่ได้อยากถามว่าเราจะเอาไงกับชีวิตเราต่อไป เราพอรู้ว่าเราไม่ควรกลับไป เราทำร้ายแฟนคนนี้ไม่ได้อีกแล้วจริงๆ แต่ก็นะ...