คนแบบนี้ก็มีด้วย (แค่ระบายเฉยๆ)

เราอายุยี่สิบกว่าๆ ทำงานแล้วชีวิตเรามีแค่พี่ชายคนเดียว พ่อแม่เสียแล้วอันนี้ดราม่าขอข้าม เอาเป็นว่าชีวิตเรามีแค่พี่ชายคนเดี่ยวที่เป็นครอบครัว
   เข้าเรี่อง
เราทำงานโรงแรงมาสักพักละ เป็นโรงแรงขนาดกลางพนักงานทุกคนรู้จักกันหมด รู้จักกันหมดจริงๆเพราะมีหอพักพนักงานแล้วทุกคนก็พักที่นั้น เราเป็นคนเดียวในโรงแรมที่อายุยี่สิบกว่าๆ ที่เหลือสามสิบห้าอับ.......
เราใช้ชีวิตแบบ ทำงาน เที่ยว อาบน้ำ มาทำงานต่อ แบบนี้ อาทิตย์หนึ่งเที่ยวหกวันใด้ เราไม่มีปัญหากับการใช้ชีวิตแบบนี้ งานเราก็ไม่มีปัญหา เงินเราก็ไม่มีปัญหา พี่ชายเราก็ไม่มีปัญหา
  ที่มีปัญหาคือ ลุงๆป้าเพื่อนร่วมงาน เค้าจะคอยรู้ทุกครั้งที่เราไปเที่ยว จำใด้แม้กระทั้งทะเบียนรถที่มารับมาส่งเรา เวลาออกไปเที่ยวเวลากลับด้วย แล้วจะเอามาเล้าให้คนอื่นๆบนโรงแรงฟัง ทุกคนบนโรงแรมรู้หมด ใครไม่รู้ไม่มียันพม่าที่มาทำสวนอาทิตย์สองครั้งยังรู้.......
เราไม่มีปัญหา อยากจะพูด อยากจะนิทรา อยากจะเล่าให้ใครฟัง แต่ขอแค่อย่าให้เราใด้ยินหรือรับรู้ว่ากำลังนิทาใด้ปะ มันน่าลำคาญ จริง จริงนะ คือแบบ..... เฮ้อออออออ คือถ้าเรากลับกรุงเทพ เค้าไม่เหงาแย่หรอ จะมีใครให้นิทาปะเนี้ย
   คนแบบนี้มีเยอะเนาะ บางที่ก็นึกนะว่า ถ้านิทาแล้วมีความสุขก็เอาเถอะ ไม่มีผลกับชีวิตรอะไรมากมายแค่ลำคาน