สวัสดีค่ะทุกคน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ตอนนี้เราอยู่ ม.3แล้ว แต่เรื่องที่เกิดกับเรามันเกิดมาตั้งแต่เราอยู่ ม.2แล้วค่ะ
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน...คือเราเคยมีแฟนคนนึง เป็นรุ่นน้องของเราเอง เจอกันบ่อยๆในชมรมที่เราต้องเรียน ตอนเขาเจอเราครั้งแรกเค้าเรียบร้อยน่ารักมากเลยนะ เราก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วคือตอนนั้นเราสนิทกับน้องเขามาก ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกครั้ง จนเหมือนแฟนกัน เพื่อนเราก็แซวนะ เราก็มีอมยิ้มเขินๆบ้าง ยอมรับได้เลยว่าตอนนั้นหวั่นไหวกับน้องเค้ามาก ตอนนั้นน้องเขาก็แกล้งเราแบบเวลามีคนมาถามว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน น้องเขาก็จะตอบว่าเป็นแฟนกัน เราก็เห้ยไม่ใช่ดิ เราคุยกันประมาณหนึ่งเดือน ถึงตัดสินใจคบกัน น้องเขาบอกนะว่าเราเป็นแฟนคนแรกของน้องเขา น้องเขาก็เป็นแฟนคนแรกของเราเหมือนกันนะ ^^ ตอนคบกันวันสองวันแรกเราตัวติดกันมาก อยู่ด้วยกันแทบทุกเวลา เรียกง่ายๆว่าตอนนั้นเราติดแฟนมากกกก พอเข้าวันที่ 9 ตอนแรกเราก็ยังดีๆอยู่ แต่ก็มีเพื่อนเรามายุเราว่าน้องเขาไม่ได้จริงจังรึป่าว น้องยังเด็กอยู่ ยังไม่รู้จักความรักหรอก อะไรทำนองนี้ ตอนแรกเราก็เถียงเลยว่าไม่ใช่ ถึงขั้นเดินหนีเพื่อนกลุ่มนั้นเลยค่ะ แต่พอตกเย็น เราไปเจอน้องเขาอยู่กับเพื่อนคนนึงดูสนิทกันมาก เราเริ่มนึกถึงคำพูดของเพื่อนขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่แสดงออกอะไร ได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ แต่พอตกเย็น เราไลน์ไปบอกน้องเขาว่าเลิกกันเถอะ เราก็ไม่รู้ทำไมถึงบอกไปอย่างนั้น มันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่ทำลายความรู้สึกของเราสองคน ที่เราบอกเลิกคือเพราะว่าเราคิดนะว่าน้องเขาไม่ใช่ น้องเขาอาจไม่จริงจังกับเรา เราเลยตัดสินใจบอกเลิกไป แต่เราที่เป็นคนบอกเลิกใช่ว่าจะชิลๆนะคะ เราก็ร้องไห้ ร้องนานมาก แต่ในใจก็คิดว่าเราทำถูกแล้วนะ หลังจากนั้นน้องเขาก็พยายามตามง้อเราทุกวัน เราก็ใจแข็งไม่ยอมกลับไป เพราะสงสารน้องเขาต้องมาเจอคนที่ใจไม่หนักแน่นแบบเรา เราถึงขั้นบล็อกไลน์บล็อกเฟส โดดชมรมเพื่อหลบหน้าน้องเขา เพราะเรารู้สึกผิด เราต่างคนต่างหายไปจากชีวิตกันและกันเลยตอนนั้น เจอกันก็หลบหน้า คิดไว้เลยว่าคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ จนเราไปปลดบล็อกเฟสน้องเขาตอนเราขึ้น ม.3 แล้วเราก็แอดน้องเขาไปใหม่ ก็คุยกันปกติ ตอนนั้นเราคิดถึงน้องเขานะ แต่เรากลับไปไม่ได้แล้ว เรื่องมันผ่านมาครึ่งปีแล้ว น้องเขาคงลืมเราไปละไรงี้ เราก็เข้าใจว่าเขาต้องไปเจอคนที่ดีกว่าเราอยู่แล้ว เราก็อืมโอเค เราเริ่มทำใจไว้ก่อนแล้วแหละ เพราะเราเป็นหันหลังออกมาเอง เจอกันที่รร.ครั้งแรกน้องเขากอดเรา เราก็งงๆแต่ไม่ได้คิดอะไร จนถึงจุดๆนึงที่เราคิดว่าเราคิดถึงจริงๆอยากกลับไป ต้องกลับไปให้ได้ เราทักน้องเขาไปเลยว่าเราจะจีบน้องเขานะ น้องก็งงๆละก็ถามเป็นไรป่ะเนี่ย เราก็บอกป่าว แต่เราจะจีบแกจริงๆ น้องก็งงไปเลย เราก็ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมถึงงง? ก็เลิกกันไปนานละนี่ กว่าจะกลับมาคุยกันได้ก็ผ่านไปครึ่งปี น้องก็บอกตามใจแกแล้วกัน เราก็พยายามคุยกับน้องเขานะ แต่เหมือนยิ่งคุยยิ่งห่าง ก็เข้าใจแหละ จนครั้งนึงใกล้วันเกิดน้อง เราเลยซื้อตุ๊กตาหมีให้เพราะเห็นบ่นว่าอยากได้ เราก็ซื้อมาแล้ว ว่าจะเอาไปให้ แต่อ้าว..จะให้ยังไงล่ะ เบอร์ก็ไม่มี ไลน์น้องก็ไม่ค่อยตอบ เราเลยทักไปขอเบอร์ ปรากฎว่านางไม่ให้จย้า เราก็เซ็งนิดๆ เลยไปบ่นกับเพื่อนในไลน์ แต่ให้ตายสิ..เรามึนถึงขนาดส่งผิดแชท เราส่งเข้าไปในแชทน้องเขา ลบก็ไม่ทัน บรรลัยละไง น้องก็อ่านเร็วมาก น้องตอบมาเลยว่าแกเป็นไรอะ ทำไมพักนี้มึนบ่อยจัง เราก็ตกใจนิดๆอายด้วย เพราะเราไปบ่นเรื่องน้องแต่ดันส่งที่เราบ่นไปให้น้อง เราก็เลยบอกขอโทษๆพักนี้มึนไปหน่อย น้องก็บอกโอเค แล้วก็หายไปเลย คือจะบอกว่าที่คุยกันมานี่นับประโยคได้เลยว่าน้องตอบอะไรกลับมาบ้าง ซึ่งนับจริงๆแล้ว ไม่ถึง 150ประโยคกับเวลาสองเดือน ตอนนั้นความหวังเราที่จะกลับไปเป้นเหมือนเดิมมันเริ่มริบหรี่แล้วแหละ จนกระทั่งเราไปส่องตัสไลน์น้อง น้องตั้งบอกว่าส่งผิดแล้ว #อักษรย่อชื่อเรา แทบจะกรี๊ดลั่นบ้านค่ะตอนนั้น ความหวังที่มีน้อยเริ่มมากขึ้น เราก็รุกเต็มที่เลยนะ แต่บ่อยครั้งมากที่น้องเขาอ่านไม่ตอบ แล้วหลายๆวันค่อยมาตอบ ทำเราน้อยใจ+เสียความรู้สึกนิดๆ แต่ทำไงได้ล่ะ เราไม่มีสถานะนี่นา ทำไรก็ไม่ได้ เราเป็นคนคิดมาก เราดราม่าทั้งวันจนไม่เป็นอันเรียน จนเพื่อนต้องมาปลอบบอกอย่าคิดมาก เราก็ดีขึ้นมานิดนึง เราก็แปลกใจเห้ยตั้งตัสไลน์ถึงเราสองสามรอบนี่ไม่คิดไรกับเราบ้างเหรอ เลยไปสืบมา ได้ความว่า..น้องมีแฟนแล้วค่ะ เราอึ้งมาก คือตลอดเวลาสองเดือนที่เราคุยกับน้องมานี่คือน้องมีแฟนแล้ว เรารู้สึกแบบอ้าวทำไมไม่บอกอ่ะ เราคงเป็นคนที่ดูแย่มากเลยมั้งในสายตาแฟนน้องเขา เราร้องไห้อยู่สักพักเพราะเฟล ความหวังถูกพังไปในพริบตาเดียว พังเหมือนความรู้สึกเราเลย ตอนนั้นเราเลิกพยายามแล้ว เราท้อไปหมด รู้ว่าทำยังไงก็สู้คนในใจเขาไม่ได้ เราลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับน้องออกหมดตั้งแต่ตัสไลน์จนถึงรูปเบิร์ธเดย์ในไอจี เราเงียบเราจุกเราพูดไม่ออก จะให้เราพูดอะไรล่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราจีบคนมีแฟนมาตลอด ถึงเราจะยังรักน้องเขาอยู่แต่เรารู้สึกผิดนะ เราก็ได้แต่สงสัยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร จะเรียกให้ความหวังก็ไม่เชิง เพราะเราก็คิดไปไกลแล้ว เราร้องไห้นะ ฟังเพลงเศร้าก็นึกถึงแต่น้องเขา มองไปมุมไหนก็เจอแต่มุมที่เคยนั่งแชทกัน นั่งคุยกัน ย้อนไปถึงตอนที่เป็นแฟนกัน เรารู้นะว่าเราไม่มีสิทธิกลับไปยืนตรงนั้นแล้ว ที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ของเราแล้ว เรามีสิทธิแค่มองแกอยู่ตรงนี้ ห่วงแกอยู่ตรงนี้ คิดถึงแกอยู่ตรงนี้ เราก็แค่อยากจะบอกแกว่า
-ขอโทษนะสำหรับที่ผ่านมาทั้งหมดทั้งตอนคบกันแล้วก็หลังเลิกกัน เราเป็นแฟนคนแรกที่แย่มากเลยนะแก
-ขอโทษที่คิดไปเองทั้งๆที่แกไม่เคยพูดความรู้สึกของแกออกมาให้เราได้ยินเลยสักครั้ง
-ดูแลตัวเองดีๆนะ เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิกลับไปดูแลแกอีกแล้ว
-อย่าติดเกมให้มันมากนะ เกรดแกตกแล้ว ถ้าแกไม่ได้โควต้ารร.ขึ้นมาเราจะแอบมองใครล่ะ
-อย่าคุยให้มันมากนะ แกจะเรียนไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวแม่แกจะเทศนาแกยาวๆอีกนะ
-เป็นเด็กดีของพ่อแม่นะรู้ป่าว อย่าดื้อนะเราคอยกลับไปห้ามแกไม่ได้อีกแล้วนะ
-ตุ๊กตาหมีที่เราให้ไปดูแลมันดีๆนะ มันเป็นของชิ้นเดียวในตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันมาที่เราซื้อให้แก ขอโทษที่หาหมีขาวที่แกชอบมาให้ไม่ทัน แต่หวังว่าแกจะดูแลมันดีๆนะ อย่าปล่อยให้มันหายไปได้มั้ย เราขอร้อง...
-อย่ากวนตีนให้มันมาก เดี๋ยวจะโดนต่อยไม่รู้ตัว เรากลับไปเตือนแกไม่ได้แล้วนะ
เราคงบอกแกได้แค่นี้แหละ แต่ต่อไปคือสิ่งที่เราจะบอกกับแฟนใหม่ของแกนะ
-มันไม่ชอบถ่ายรูปนะแก อย่าไปแกล้งชวนมันถ่ายรูปบ่อยๆระวังมันโกรธนะ
-มันไม่ชอบคนโกหก อย่าไปโกหกมันนะ มีอะไรต้องบอกมันนะ อย่าปิดบังเดี๋ยวมันจะน้อยใจเอา
-มันชอบกินขนมจุกจิก ห้ามมันหน่อยละกันเดี๋ยวมันจะอ้วนเอา
-มันติดเกมนะ บอกมันเพลาๆลงบ้าง เดี๋ยวจะเสียการเรียน
-ถ้ามันเรียนโอเคแล้วให้มันเล่นเกมก็ได้นะ เล่นเป็นเพื่อนมันหน่อยก็ดีเดี๋ยวมันเหงา
-ชวนมันคุยบ่อยๆนะ ฟังมันพูดบ้าง มันพูดมากมากมากกกก
-ติวหนังสือให้มันด้วยนะ เรากลัวการเรียนมันตก เพราะสุดท้ายคนที่จะโดนแม่เทศนาก็คือตัวมันเอง
-ชวนมันเรียนนะอย่าชวนมันเล่น เราไม่อยากให้มันเกรดตก
-เล่นกับมันบ่อยๆนะ ถึงมันจะชอบแกล้งชอบเล่นแรงๆแต่มันรักแกมากๆนะถึงแกล้ง อย่าไปโกรธมันนะ
-มันอาจทำหน้านิ่งๆหยิ่งๆกวนตีน แต่ที่จริงแล้วมันน่ารักมากๆนะ ;)
-กอดมันบ่อยๆดูแลมันแทนเราด้วย อย่าบ่นมันเยอะ มันไม่ชอบคนขี้บ่น แต่มันนั่นแหละขี้บ่นเอง =____= ทำในสิ่งที่เราไม่เคยทำด้วยนะ ฝากดูแลมันด้วย บอกมันเป็นเด็กดีของพ่อแม่ อย่าดื้อให้โดนบ่นนะ บอกมันเลิกหลงตัวเองได้แล้วเราหมั่นไส้ หลงตัวเองบ่อยๆไม่โอเคนะ บอกมันกินข้าวให้ตรงเวลาด้วยเดี๋ยวมันจะเป็นโรคกระเพาะ เราเคยเตือนมันแล้วนะ แต่แกเตือนมันอีกทีนะเดี๋ยวมันลืม บอกมันอย่าขี้เกียจทำการบ้าน อย่าโดดเรียนอีก คะแนนจะหายไม่รู้ตัว สอนการบ้านมันด้วยนะบางข้อมันทำไม่ได้ มันอาจจะใจร้อนไปนิดห้ามๆมันหน่อยนะ มันเป็นคนพูดอะไรไม่คิดด้วยแกอย่าโกรธมันนะ คอยดูแลมันแทนเราด้วยนะแกเราไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ฝากมันด้วยนะให้มันต่อที่เดิมให้ได้นะ ให้มันมีที่เรียนที่ดีๆเราไม่อยากเห็นมันมาเสียใจทีหลัง...เราขอให้พวกแกรักกันนานๆนะ โชคดี
จบแล้วแหละค่ะ เรามาบ่นๆแค่นี้ เราอยากจะบอกทุกคนว่าดูแลคนข้างๆของทุกคนให้ดีๆนะคะ อารมณ์ความคิดชั่ววูบเป็นอะไรที่น่ากลัวมาก พลาดไปครั้งเดียวอาจทำชีวิตเราพังไปหมดเลย แล้วเราจะมาคิดได้เมื่อตอนที่สายไปเราอาจจะทำอะไรไม่ได้แล้วนะคะ สุดท้ายคนที่มานั่งเสียใจทีหลังคือตัวเราเอง เหมือนอย่างเรานะ ส่วนคนที่กำลังเป็นเหมือนเรา สู้ๆค่ะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้ อาจจะนานนิดหน่อยแต่อีกไม่นานหรอกค่ะ ทุกวันนี้เราก็ไม่ได้ลืมน้องเขานะ ยังรู้สึกอยู่บ้างนิดๆ เราไม่ได้ตัดใจนะบอกเลย เราลืมไม่ได้หรอกค่ะแต่เราก็แค่คิดว่าจะอยู่ยังไงโดยไม่มีเขา เราต้องเด็ดขาดหักห้ามความรู้สึกเราให้ได้นะคะ ส่วนคนบางคนที่ชอบให้ความหวังคนอื่น หยุดเถอะค่ะ..คนโดนให้ความหวังไม่สนุกด้วยเลย เสียความรู้สึกมากๆนะคะ ไม่ตลกเลย ความรู้สึกพังไปแล้วจะให้ซ่อมก็คงยาก อะไหล่ก็ไม่มี ใช้เวลานานกว่าจะทำใจได้ หยุดเถอะค่ะ สงสารอีกฝ่ายบ้าง...
แค่นี้แหละค่ะ เราคงต้องไปจริงๆแล้ว ขอบคุณทุกคนที่กดเข้ามาอ่านมากนะคะ ^_____^
แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงที่สุด
เข้าเรื่องเลยแล้วกัน...คือเราเคยมีแฟนคนนึง เป็นรุ่นน้องของเราเอง เจอกันบ่อยๆในชมรมที่เราต้องเรียน ตอนเขาเจอเราครั้งแรกเค้าเรียบร้อยน่ารักมากเลยนะ เราก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วคือตอนนั้นเราสนิทกับน้องเขามาก ไปไหนมาไหนด้วยกันทุกครั้ง จนเหมือนแฟนกัน เพื่อนเราก็แซวนะ เราก็มีอมยิ้มเขินๆบ้าง ยอมรับได้เลยว่าตอนนั้นหวั่นไหวกับน้องเค้ามาก ตอนนั้นน้องเขาก็แกล้งเราแบบเวลามีคนมาถามว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน น้องเขาก็จะตอบว่าเป็นแฟนกัน เราก็เห้ยไม่ใช่ดิ เราคุยกันประมาณหนึ่งเดือน ถึงตัดสินใจคบกัน น้องเขาบอกนะว่าเราเป็นแฟนคนแรกของน้องเขา น้องเขาก็เป็นแฟนคนแรกของเราเหมือนกันนะ ^^ ตอนคบกันวันสองวันแรกเราตัวติดกันมาก อยู่ด้วยกันแทบทุกเวลา เรียกง่ายๆว่าตอนนั้นเราติดแฟนมากกกก พอเข้าวันที่ 9 ตอนแรกเราก็ยังดีๆอยู่ แต่ก็มีเพื่อนเรามายุเราว่าน้องเขาไม่ได้จริงจังรึป่าว น้องยังเด็กอยู่ ยังไม่รู้จักความรักหรอก อะไรทำนองนี้ ตอนแรกเราก็เถียงเลยว่าไม่ใช่ ถึงขั้นเดินหนีเพื่อนกลุ่มนั้นเลยค่ะ แต่พอตกเย็น เราไปเจอน้องเขาอยู่กับเพื่อนคนนึงดูสนิทกันมาก เราเริ่มนึกถึงคำพูดของเพื่อนขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่แสดงออกอะไร ได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ แต่พอตกเย็น เราไลน์ไปบอกน้องเขาว่าเลิกกันเถอะ เราก็ไม่รู้ทำไมถึงบอกไปอย่างนั้น มันเป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่ทำลายความรู้สึกของเราสองคน ที่เราบอกเลิกคือเพราะว่าเราคิดนะว่าน้องเขาไม่ใช่ น้องเขาอาจไม่จริงจังกับเรา เราเลยตัดสินใจบอกเลิกไป แต่เราที่เป็นคนบอกเลิกใช่ว่าจะชิลๆนะคะ เราก็ร้องไห้ ร้องนานมาก แต่ในใจก็คิดว่าเราทำถูกแล้วนะ หลังจากนั้นน้องเขาก็พยายามตามง้อเราทุกวัน เราก็ใจแข็งไม่ยอมกลับไป เพราะสงสารน้องเขาต้องมาเจอคนที่ใจไม่หนักแน่นแบบเรา เราถึงขั้นบล็อกไลน์บล็อกเฟส โดดชมรมเพื่อหลบหน้าน้องเขา เพราะเรารู้สึกผิด เราต่างคนต่างหายไปจากชีวิตกันและกันเลยตอนนั้น เจอกันก็หลบหน้า คิดไว้เลยว่าคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ จนเราไปปลดบล็อกเฟสน้องเขาตอนเราขึ้น ม.3 แล้วเราก็แอดน้องเขาไปใหม่ ก็คุยกันปกติ ตอนนั้นเราคิดถึงน้องเขานะ แต่เรากลับไปไม่ได้แล้ว เรื่องมันผ่านมาครึ่งปีแล้ว น้องเขาคงลืมเราไปละไรงี้ เราก็เข้าใจว่าเขาต้องไปเจอคนที่ดีกว่าเราอยู่แล้ว เราก็อืมโอเค เราเริ่มทำใจไว้ก่อนแล้วแหละ เพราะเราเป็นหันหลังออกมาเอง เจอกันที่รร.ครั้งแรกน้องเขากอดเรา เราก็งงๆแต่ไม่ได้คิดอะไร จนถึงจุดๆนึงที่เราคิดว่าเราคิดถึงจริงๆอยากกลับไป ต้องกลับไปให้ได้ เราทักน้องเขาไปเลยว่าเราจะจีบน้องเขานะ น้องก็งงๆละก็ถามเป็นไรป่ะเนี่ย เราก็บอกป่าว แต่เราจะจีบแกจริงๆ น้องก็งงไปเลย เราก็ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมถึงงง? ก็เลิกกันไปนานละนี่ กว่าจะกลับมาคุยกันได้ก็ผ่านไปครึ่งปี น้องก็บอกตามใจแกแล้วกัน เราก็พยายามคุยกับน้องเขานะ แต่เหมือนยิ่งคุยยิ่งห่าง ก็เข้าใจแหละ จนครั้งนึงใกล้วันเกิดน้อง เราเลยซื้อตุ๊กตาหมีให้เพราะเห็นบ่นว่าอยากได้ เราก็ซื้อมาแล้ว ว่าจะเอาไปให้ แต่อ้าว..จะให้ยังไงล่ะ เบอร์ก็ไม่มี ไลน์น้องก็ไม่ค่อยตอบ เราเลยทักไปขอเบอร์ ปรากฎว่านางไม่ให้จย้า เราก็เซ็งนิดๆ เลยไปบ่นกับเพื่อนในไลน์ แต่ให้ตายสิ..เรามึนถึงขนาดส่งผิดแชท เราส่งเข้าไปในแชทน้องเขา ลบก็ไม่ทัน บรรลัยละไง น้องก็อ่านเร็วมาก น้องตอบมาเลยว่าแกเป็นไรอะ ทำไมพักนี้มึนบ่อยจัง เราก็ตกใจนิดๆอายด้วย เพราะเราไปบ่นเรื่องน้องแต่ดันส่งที่เราบ่นไปให้น้อง เราก็เลยบอกขอโทษๆพักนี้มึนไปหน่อย น้องก็บอกโอเค แล้วก็หายไปเลย คือจะบอกว่าที่คุยกันมานี่นับประโยคได้เลยว่าน้องตอบอะไรกลับมาบ้าง ซึ่งนับจริงๆแล้ว ไม่ถึง 150ประโยคกับเวลาสองเดือน ตอนนั้นความหวังเราที่จะกลับไปเป้นเหมือนเดิมมันเริ่มริบหรี่แล้วแหละ จนกระทั่งเราไปส่องตัสไลน์น้อง น้องตั้งบอกว่าส่งผิดแล้ว #อักษรย่อชื่อเรา แทบจะกรี๊ดลั่นบ้านค่ะตอนนั้น ความหวังที่มีน้อยเริ่มมากขึ้น เราก็รุกเต็มที่เลยนะ แต่บ่อยครั้งมากที่น้องเขาอ่านไม่ตอบ แล้วหลายๆวันค่อยมาตอบ ทำเราน้อยใจ+เสียความรู้สึกนิดๆ แต่ทำไงได้ล่ะ เราไม่มีสถานะนี่นา ทำไรก็ไม่ได้ เราเป็นคนคิดมาก เราดราม่าทั้งวันจนไม่เป็นอันเรียน จนเพื่อนต้องมาปลอบบอกอย่าคิดมาก เราก็ดีขึ้นมานิดนึง เราก็แปลกใจเห้ยตั้งตัสไลน์ถึงเราสองสามรอบนี่ไม่คิดไรกับเราบ้างเหรอ เลยไปสืบมา ได้ความว่า..น้องมีแฟนแล้วค่ะ เราอึ้งมาก คือตลอดเวลาสองเดือนที่เราคุยกับน้องมานี่คือน้องมีแฟนแล้ว เรารู้สึกแบบอ้าวทำไมไม่บอกอ่ะ เราคงเป็นคนที่ดูแย่มากเลยมั้งในสายตาแฟนน้องเขา เราร้องไห้อยู่สักพักเพราะเฟล ความหวังถูกพังไปในพริบตาเดียว พังเหมือนความรู้สึกเราเลย ตอนนั้นเราเลิกพยายามแล้ว เราท้อไปหมด รู้ว่าทำยังไงก็สู้คนในใจเขาไม่ได้ เราลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับน้องออกหมดตั้งแต่ตัสไลน์จนถึงรูปเบิร์ธเดย์ในไอจี เราเงียบเราจุกเราพูดไม่ออก จะให้เราพูดอะไรล่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราจีบคนมีแฟนมาตลอด ถึงเราจะยังรักน้องเขาอยู่แต่เรารู้สึกผิดนะ เราก็ได้แต่สงสัยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเรียกว่าอะไร จะเรียกให้ความหวังก็ไม่เชิง เพราะเราก็คิดไปไกลแล้ว เราร้องไห้นะ ฟังเพลงเศร้าก็นึกถึงแต่น้องเขา มองไปมุมไหนก็เจอแต่มุมที่เคยนั่งแชทกัน นั่งคุยกัน ย้อนไปถึงตอนที่เป็นแฟนกัน เรารู้นะว่าเราไม่มีสิทธิกลับไปยืนตรงนั้นแล้ว ที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ของเราแล้ว เรามีสิทธิแค่มองแกอยู่ตรงนี้ ห่วงแกอยู่ตรงนี้ คิดถึงแกอยู่ตรงนี้ เราก็แค่อยากจะบอกแกว่า
-ขอโทษนะสำหรับที่ผ่านมาทั้งหมดทั้งตอนคบกันแล้วก็หลังเลิกกัน เราเป็นแฟนคนแรกที่แย่มากเลยนะแก
-ขอโทษที่คิดไปเองทั้งๆที่แกไม่เคยพูดความรู้สึกของแกออกมาให้เราได้ยินเลยสักครั้ง
-ดูแลตัวเองดีๆนะ เรารู้ว่าเราไม่มีสิทธิกลับไปดูแลแกอีกแล้ว
-อย่าติดเกมให้มันมากนะ เกรดแกตกแล้ว ถ้าแกไม่ได้โควต้ารร.ขึ้นมาเราจะแอบมองใครล่ะ
-อย่าคุยให้มันมากนะ แกจะเรียนไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวแม่แกจะเทศนาแกยาวๆอีกนะ
-เป็นเด็กดีของพ่อแม่นะรู้ป่าว อย่าดื้อนะเราคอยกลับไปห้ามแกไม่ได้อีกแล้วนะ
-ตุ๊กตาหมีที่เราให้ไปดูแลมันดีๆนะ มันเป็นของชิ้นเดียวในตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันมาที่เราซื้อให้แก ขอโทษที่หาหมีขาวที่แกชอบมาให้ไม่ทัน แต่หวังว่าแกจะดูแลมันดีๆนะ อย่าปล่อยให้มันหายไปได้มั้ย เราขอร้อง...
-อย่ากวนตีนให้มันมาก เดี๋ยวจะโดนต่อยไม่รู้ตัว เรากลับไปเตือนแกไม่ได้แล้วนะ
เราคงบอกแกได้แค่นี้แหละ แต่ต่อไปคือสิ่งที่เราจะบอกกับแฟนใหม่ของแกนะ
-มันไม่ชอบถ่ายรูปนะแก อย่าไปแกล้งชวนมันถ่ายรูปบ่อยๆระวังมันโกรธนะ
-มันไม่ชอบคนโกหก อย่าไปโกหกมันนะ มีอะไรต้องบอกมันนะ อย่าปิดบังเดี๋ยวมันจะน้อยใจเอา
-มันชอบกินขนมจุกจิก ห้ามมันหน่อยละกันเดี๋ยวมันจะอ้วนเอา
-มันติดเกมนะ บอกมันเพลาๆลงบ้าง เดี๋ยวจะเสียการเรียน
-ถ้ามันเรียนโอเคแล้วให้มันเล่นเกมก็ได้นะ เล่นเป็นเพื่อนมันหน่อยก็ดีเดี๋ยวมันเหงา
-ชวนมันคุยบ่อยๆนะ ฟังมันพูดบ้าง มันพูดมากมากมากกกก
-ติวหนังสือให้มันด้วยนะ เรากลัวการเรียนมันตก เพราะสุดท้ายคนที่จะโดนแม่เทศนาก็คือตัวมันเอง
-ชวนมันเรียนนะอย่าชวนมันเล่น เราไม่อยากให้มันเกรดตก
-เล่นกับมันบ่อยๆนะ ถึงมันจะชอบแกล้งชอบเล่นแรงๆแต่มันรักแกมากๆนะถึงแกล้ง อย่าไปโกรธมันนะ
-มันอาจทำหน้านิ่งๆหยิ่งๆกวนตีน แต่ที่จริงแล้วมันน่ารักมากๆนะ ;)
-กอดมันบ่อยๆดูแลมันแทนเราด้วย อย่าบ่นมันเยอะ มันไม่ชอบคนขี้บ่น แต่มันนั่นแหละขี้บ่นเอง =____= ทำในสิ่งที่เราไม่เคยทำด้วยนะ ฝากดูแลมันด้วย บอกมันเป็นเด็กดีของพ่อแม่ อย่าดื้อให้โดนบ่นนะ บอกมันเลิกหลงตัวเองได้แล้วเราหมั่นไส้ หลงตัวเองบ่อยๆไม่โอเคนะ บอกมันกินข้าวให้ตรงเวลาด้วยเดี๋ยวมันจะเป็นโรคกระเพาะ เราเคยเตือนมันแล้วนะ แต่แกเตือนมันอีกทีนะเดี๋ยวมันลืม บอกมันอย่าขี้เกียจทำการบ้าน อย่าโดดเรียนอีก คะแนนจะหายไม่รู้ตัว สอนการบ้านมันด้วยนะบางข้อมันทำไม่ได้ มันอาจจะใจร้อนไปนิดห้ามๆมันหน่อยนะ มันเป็นคนพูดอะไรไม่คิดด้วยแกอย่าโกรธมันนะ คอยดูแลมันแทนเราด้วยนะแกเราไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ฝากมันด้วยนะให้มันต่อที่เดิมให้ได้นะ ให้มันมีที่เรียนที่ดีๆเราไม่อยากเห็นมันมาเสียใจทีหลัง...เราขอให้พวกแกรักกันนานๆนะ โชคดี
แค่นี้แหละค่ะ เราคงต้องไปจริงๆแล้ว ขอบคุณทุกคนที่กดเข้ามาอ่านมากนะคะ ^_____^