อดีตเพื่อนรักที่จำเป็น

ชื่อกระทู้ดูหดหู่สุดๆ กระทู้นี้คือกระทู้แรกของเราถ้าเราเขียนแล้วดูงงๆก็ขอโทษน้ะ เรื่องของเรามีอยู่ว่าเรามีเพื่อนสนิทที่เรียกได้ว่าเพื่อนรักสุดๆในชีวิตได้เลย เราและเพื่อนสนิทรู้จักกันมาตั้งแต่ประถม เพื่อนเราคนนี้ใช้นามแฝงว่า เจ เราชอบในตัวเจที่เจเป็นคนใจเย็น และมีเหตุผลในการคิดหรือพูด เป็นคนกตัญญูต่อครอบครัว เราจำได้ว่าเราเคยฐานะทางบ้านเท่ากัน จนครอบครัวของเจมีปัญหาหลายๆอย่างจนครอบครัวของเจลำบาก ตัวของเจเองต้องออกไปทำงานถ้าอยากจะได้อะไรต้องซื้อเอง ตัวเราเองเห็นเพื่อนลำบาก เราจะได้ค่าขนมเป็นหลายอาทิตย์เราจะเก็บตังบางส่วนไปช่วยเหลือเจ เราจำได้ว่าบ้านเจเคยแก๊สหมดเราเลยช่วยเจออกเงินไปเปลี่ยนแก๊ส เราไม่ได้ทำเพราะจะดูถูกหรืออวดรวย เราเรียนคนละโรงเรียนแต่ความสนิทก็ทำให้เราไม่เคยห่างเราจะเลิกช้ากว่าเจเกือบ2ชม บางวันเจจะมารอหรือจะนัดเจอกันที่ห้างใกล้ๆบ้าน แล้วกลับบ้านพร้อมกัน เราวางแผนใช้ชีวิตยันแก่ ที่คิดอย่างนี้เพราะตัวเราและเจคิดจะครองความโสดด้วยกันยันแก่ ที่คิดแบบนี้เพราะเราเจอผู้ชายที่แย่ๆด้วยกันมาผ่านทุกสถาณการณ์ของชีวิตเลยก็ได้ เราเคยเข้าโรงพยาบาลเพราะเรื่องไร้สาระตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากๆแต่คนที่คอยอยู่ข้างๆคือเจ เจจะมานอนเฝ้ามาคอยป้อนข้าว ยา หรือมาคุยด้วยให้หายเครียด ตอนนั้นเรายอมรับเลยว่าเพื่อนคนนี้เนี่ยละที่จะรักยิ่งกว่าแฟน เราสัญญากันไว้หลายๆอย่าง แต่แล้วฝันก็สลาย เราและเจทะเลาะกันเพราะเรื่องนิสัยและเรื่องผิดใจกัน เรายอมรับว่าเราเป็นคนที่ใจร้อนและใช้อารมณ์ แต่ที่ผ่านมาเจจะใจเย็นและรับฟังเรา แต่ครั้งนี้เราเสียดสีใส่กันเยอะมาก จนหลุดพูดคำแรงๆใส่กันว่า เราเลิกคบกันเถอะ ซึ่งจริงๆแล้วนิสัยของเจบางอย่างมันก็เปลี่นไปมากๆ จนถึงวันนี้หลาปีมากๆที่เราไม่ได้คุยกันเลย เราพึ่งมารู้ว่าครอครัวเจมีปัญหา ใจเราเป็ห่วงเขา แต่อีกใจเราก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันเกินคำว่ากลับไปเป็นเหมือนเดิม ถ้าเข้ามาอ่าน เรายังคิดถึงตลอดนะ