คือเมื่อก่อนผมแคร์คนอื่นมากนะ ขี้เกรงใจคน เวลาเพื่อนหรือใคร เล่าหรือพูดอะไรแบบอยากให้เราขำ หรือเล่มมุขต่างๆ
แม้เราไม่ได้รู้สึกว่ามันตลก ก็จะยิ้มๆ หรือขำเหอะๆ ไป
เพราะอยากให้ผู้พูดสบายใจ

แต่หลังๆมันรู้สึกเหมือนฝืนตัวเองอ่ะ เราก็รู้ว่ามันไม่ได้ตลกอะไร ยิ้มแห้ง ขำหึหึ มันดูไม่จริงใจเท่าไหร่
ก็เลยทำหน้าเฉยๆ นิ่ง หรือพยักหน้าไป ตามความรู้สึกของเราเอง ในตอนที่มันเล่านู้นเล่านี่

ทีนี่พอเล่าไม่ยิ้ม ไม่ขำ มันกลับคิดว่าเราเป็นอะไร เราเครียดอะไร มีปัญหาอะไรรึป่าว
ซึ่งจริงๆมันไม่มีปัญหาอะไร เราทำอย่างนี้ก็สบายใจดี ไม่ต้องฝืน

ก็มันไม่ฮานี่หว่า จำเป็นต้องยิ้มด้วยหรอ?