ยืมล็อกอินตัวเองมาครับ จะยืมเพื่อนแต่ไม่รู้ว่าเพื่อนเล่นพันทิปมั้ย
และตั้งเป็นกระทู้แรกของปี(ของผม) ที่ไม่รู้เป็นครั้งสุดท้ายรึเปล่า
เหตุการณ์ที่ท่านจะอ่านต่อไปนี้ผมมโนขึ้นเอง อาจคล้ายรึเหมือนกับบางท่าน
และอาจมีสถานที่ไกล้เคียงความทรงจำของหลายท่าน ผมไม่ขอรับผิดชอบนะครับ
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ผมไม่บอกหรอก ผมกลับจากการหาเงินมาเรียนต่อ
(ต่อจากเทอมก่อนหน้านี้) ผมลงเรียนเป็นจำนวน 1วิชาถ้วน ขยันที่สุดแล้วนะ
ตัวผมมีคนที่คุยด้วยคนนึง เป็นแฟนเก่าผมเองคุยกันไม่บ่อยครับ
แค่ทุกวัน ไม่ซิแค่7วันต่อสัปดาห์ ยกเว้นวันที่ผมป่วย
หรือไปทำงานในถิ่นที่ปราศจากสัญญาน 3G ผมเคยขอเธอเป็นแฟนนะ
แต่เธอไม่รับ ผมก็ไม่ได้งอนรึอะไรหรอก เธออาจจะเข็ดกับผมก็ได้
มาต่อกันที่การเรียน ด้วยตัวผมเองขยันจัดเลยได้เรียนกับรุ่นน้อง
(ผมลงเทอมละตัวสองตัว ผมบอกแล้วว่าขยันนะ) ในช่วงกลางเทอม
ผมออกจากห้องสอบเป็นคนแรก พร้อมกับคะแนนเกือบเต็ม
จึงทำให้คนในคลาสเข้าหาผมกันเยอะ ตกแผนด้วยกันนิ
ทีนี้มีน้องคนนึงนัดติวกับผมบ่อยๆ คุยไลน์กันบ่อยมาก จนวันนึงน้องเค้าถามว่า
"แฟนพี่ไม่ว่าเหรอ คุยกับหนูเยอะขนาดนี้"
คนที่ผมคุยด้วยเค้าไม่รับผมเป็นแฟนนิ ผมก็เลยตอบไปว่า
"ไม่มีแฟนคับ"
วันนั้นเอง ผมตัดสินใจบอกแฟนเก่าผมว่า ผมมีคนเข้ามาคุยด้วยนะ
(ผมบอกเธอตลอดแหละครับ เวลามีคนเข้ามาคุย รึเข้ามาจีบ (รู้สึกว่าตัวเองรูปหล่อ 55))
เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
หลังจากสอบปลายภาค น้องเค้าก็ไปฉลองกับเพื่อนๆเค้า วันนั้นผมไม่ได้คุยกับใครเลย
หลังจากสอบเสร็จ (ผมไม่ได้นอน เพราะติวให้เพื่อน ถึงตีสี่ ถ้านอนคงไม่อยากตื่น
แต่ผมก็ได้Aนะ ทั้งห้องได้สองคนผมสูงสุด อีกคนก็น้องเค้านั่นแหละ)
ผมตื่นจากการสลบตอนสี่ทุ่ม อาบน้ำกินข้าว ดูซีรี่ย้อนหลัง จำไม่ได้ว่าชื่อไร
แต่มีพี่เสือ กับน้องจูเนียร์ (จะได้มีเรื่องคุยกับชาวบ้านบ้าง) จนราวๆเที่ยงคืน น้องเค้าไลน์มา
"บ้านพี่อยู่ตรงใหน หนูจะไปหา ตอนนี้แหละ" เสียงนี่อ้อแอ้มาก
"ไหวมั้ย ถ้าอยากมาจริงๆ เดี๋ยวไปรับ"
"ไม่ อย่ามาดื้อกับหนูนะ"
ผมกลัวเธอได้รับอันตราย ผมเลยไม่อยากให้เธอมา ผมจึงแชร์โลเคชั่นไป
"รอแป๊บนึงนะ สตาร์ทรถแป๊ป ถึงแล้วจะบอก"
ผมรอ 10นาที โทรไปถาม "หลงรึเปล่า"
เธอตอบกลับมาว่า "หนูไม่กวนดีกว่า ฝันดีนะคะ"
โอเค ผมจะได้ไม่ต้องห่วง
ผมก็นั่งดูพี่เสือต่อ กำลังลุ้นให้คู่กับหญิงบี้ เสียงไลน์ก็ดังขึ้น
"บ้านพี่หลังใหน ออกมาหน้าบ้าน โบกมือด้วย"
"เร็ว" เธอสำทับมาอีกรอบ
ผมอารยะขัดขืนทันทีทันใด ด้วยการเปิดไฟหน้าบ้าน แล้วไขประตูรั้วออกไปโบกมือ
คืนนั้นเธอนอนบ้านผม เธอขอกลับแหละ แต่เธอเมามาก (แต่ขับรถมาหาผมได้)
ผมเลยให้นอนบ้านผมก่อน
ผมสละให้เธอนอนเตียงครับ ส่วนผมนอนเตียงเดียวกับเธอนั่นแหละ(ปกตินอนคนเดียว)
แต่เราก็เอาหมอนข้างกั้นนะ กั้นไว้กันตกเตียงครับ
คืนนั้นนอนคุยกัน ยันเช้าครับ (ไม่ได้มีอะไรกันนะ ผมไม่พร้อม ผมเป็นประจำเดือน 555)
ตอนเช้าผมมาส่งเธอหน้าประตูบ้าน (แม้นแมน) แล้วผมก็ไปนอนตรงโซฟา
เธอเข้ามาปลุก(ผมลืมล็อกประตูบ้าน ถ้าโจรมานี่เสร็จ) พาไปกินข้าว ไปเดินเล่น บลาๆ
จนถึงราวๆเที่ยงคืน ผมบอกว่า
"วันนี้ จะหาข้ออ้างให้นอนนี่ ว่าอะไรดี"
"ก็บอกว่าดึกแล้วไง"เธอบอกมาแบบนี้
คืนนั้นเธอก็นอนค้างที่นั่น นอนคุยกันสักพักเธอก็ถามว่าไม่มีแฟนจริงๆใช่มั้ย
ผมบอกว่าผมไม่มี แต่ก็มีคนคุยด้วยอยู่นะ
บอกว่า ดีนะ แต่เธอ มีแฟนแล้ว
อ่ะอ่าว จาก "คนเจ้าชู้" ตัดความเป็นเจ้าออกไปเลยเพราะไม่มีเชื้อ และไม่เล่นพนัน
ยิ่งพอเธอบอก ความเป็นคนผมหายไปเลย จาก คนเจ้าชู้ ตัดออกสองคำจะเหลือคำว่า
...... นั่นละฮะท่านผู้ชม
ผมต้องตีตัวออกห่าง ผมคิดทันที ผมเลยจะขยับ แต่มันชิดขอบเตียงแล้ว
ห่างปุ๊บมีร่วงแน่ๆ ผมเลยตามน้ำไป เธอบอกว่าเธอจะกลับบ้านแล้ว(ต่างจังหวัด)
ไม่รู้จะได้เจออีกมั้ย อยากเจอก่อนกลับ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ย้ายไป แวะมาหาบ้าง ไลน์ วีดีโอคอล ส่งรูปทุกวัน
ช่วงนั้นผมสองจิตสองใจมาก ผมจึงตัดสินใจเลือก เลือกทั้งสองคนเลย
กะว่าจะตั้งกรุ๊ปไลน์ เราสองสามคน (ท่านผู้อ่านบางท่านอาจอยากด่าถึงบุพการีผมแล้ว
ขอให้เก็บไว้ในใจเลยครับ)
ถ้ามันง่ายเหมือนที่คิดก็คงจะดี วันที่ผมไร้อิสรภาพทางอินเตอร์เน็ตก็มาถึง
ซิมผมเสีย และผมต้องเข้ารกเข้าพง แต่เรื่องของผมมันไม่ตามผมไป
มันเดินทางผ่านสายเคเบิล สัญญาน1800 และ 2100 ไปถึงหูแฟนเก่าผม
เธอเลยใจดีบล็อกการติดต่อทุกช่องทาง หายไปเลย
พอผมกลับมาผมก็งงซิ เพื่อนสนิทผมหาย(ฟังชันในเฟซบุ๊ก ลองใช้กันได้นะจ๊ะ)
แถมไลน์ไม่อ่าน ซึ่งปกติจะอ่านทันทีนะ (แต่จะตอบไม่ตอบก็เป็นอีกเรื่องนึง)
ผมจึงใช้ช่องทางพิเศษ บอกผ่านเพื่อนเธอว่าส่งอีเมล์ไปให้
(เธอคงไม่ตั้งผมเป็นแสปมหรอกมั้ง) เพื่อปกปิดเนื้อหาข้างในผมจึงไม่อยากให้เพื่อนเธอรู้
รวมถึงท่านผู้อ่านด้วย เธอตอบกลับมาประมาณว่า ขอให้โชคดีกับสิ่งที่เลือก
ผมคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ผมคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักผม
ผมคงขอแค่เพียง ทำให้เธอ....
พอละ เดี๋ยวจะหาว่าดักแก่ (ลองเปลี่ยนผมเป็น ฉัน ซิ)
ถึงผิดเพียงแปดครั้ง เธอคงไม่ยอมให้ผมผิดครั้งที่เก้าแน่
และผมก็ต้องยอมรับกรรมของผมเช่นกัน ผมเพียงเอ่ยคำว่า
ขอบคุณทุกอย่างนะ ขอบคุณ8ปีที่ผ่านมาค่ะ
เอาละเราจะมัวจมอยู่ในกองทุกข์ไม่ได้ เราต้องเดินหน้าต่อ
แต่จะเดินต่อยังไงเธออีกคนมีแฟนแล้ว
ด้วยความเศร้า ผมก็ร่าเริงน้อยลง การยิงมุขเสี่ยว หรือสร้างความเฮฮาน้อยลงด้วย
นั่นทำให้เกิดความห่างระหว่างเธอกับผมขึ้น ผมยอมถอยออกมาดีกว่า
ผมเริ่มชอบการอยู่คนเดียวกับกีต้าร์ตัวโปรด เพื่อนที่แวะเวียนมา ถึงกับบอกว่า ร้องไห้เถอะ
แต่น้ำตามันไม่มี ร้องไห้ยังงัยก็ไม่ออก
มันไม่เหมือนตอนนั่งดู สป๊อกกับกัปตันไพน์แตะมือผ่านกระจก
มันไม่เหมือนตอนสม๊อก(รึ เสม๊าก์ พากย์อังกฤษ) บอกลาธอรินบุตรแห่งธราอิน แล้วไปโดนบาร์ดยิงตาย
แต่ชีวิตนี้มันสั้นครับ ยิ่งตอนอ่อนตัวยิ่งสั้น อ้าวไม่ใช่เหรอ
เอาใหม่ ชีวิตมันสั้นครับ ขอเดินหน้าต่อแล้วกัน
หวังว่าเธอคงมีความสุขดี เท่านี้เราก็สบายใจ
แด่เธอทั้งคู่ ผู้อยู่ในจินตภาพของฉัน
ข้อคิดรึครับ ไม่มีหรอก อ่านเอาสนุกพอแล้วครับ
ความรักแสนตลกของผม ขอความกรุณาอย่าด่าผมเลยนะครับ!!
และตั้งเป็นกระทู้แรกของปี(ของผม) ที่ไม่รู้เป็นครั้งสุดท้ายรึเปล่า
เหตุการณ์ที่ท่านจะอ่านต่อไปนี้ผมมโนขึ้นเอง อาจคล้ายรึเหมือนกับบางท่าน
และอาจมีสถานที่ไกล้เคียงความทรงจำของหลายท่าน ผมไม่ขอรับผิดชอบนะครับ
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ผมไม่บอกหรอก ผมกลับจากการหาเงินมาเรียนต่อ
(ต่อจากเทอมก่อนหน้านี้) ผมลงเรียนเป็นจำนวน 1วิชาถ้วน ขยันที่สุดแล้วนะ
ตัวผมมีคนที่คุยด้วยคนนึง เป็นแฟนเก่าผมเองคุยกันไม่บ่อยครับ
แค่ทุกวัน ไม่ซิแค่7วันต่อสัปดาห์ ยกเว้นวันที่ผมป่วย
หรือไปทำงานในถิ่นที่ปราศจากสัญญาน 3G ผมเคยขอเธอเป็นแฟนนะ
แต่เธอไม่รับ ผมก็ไม่ได้งอนรึอะไรหรอก เธออาจจะเข็ดกับผมก็ได้
มาต่อกันที่การเรียน ด้วยตัวผมเองขยันจัดเลยได้เรียนกับรุ่นน้อง
(ผมลงเทอมละตัวสองตัว ผมบอกแล้วว่าขยันนะ) ในช่วงกลางเทอม
ผมออกจากห้องสอบเป็นคนแรก พร้อมกับคะแนนเกือบเต็ม
จึงทำให้คนในคลาสเข้าหาผมกันเยอะ ตกแผนด้วยกันนิ
ทีนี้มีน้องคนนึงนัดติวกับผมบ่อยๆ คุยไลน์กันบ่อยมาก จนวันนึงน้องเค้าถามว่า
"แฟนพี่ไม่ว่าเหรอ คุยกับหนูเยอะขนาดนี้"
คนที่ผมคุยด้วยเค้าไม่รับผมเป็นแฟนนิ ผมก็เลยตอบไปว่า
"ไม่มีแฟนคับ"
วันนั้นเอง ผมตัดสินใจบอกแฟนเก่าผมว่า ผมมีคนเข้ามาคุยด้วยนะ
(ผมบอกเธอตลอดแหละครับ เวลามีคนเข้ามาคุย รึเข้ามาจีบ (รู้สึกว่าตัวเองรูปหล่อ 55))
เธอก็ไม่ได้ว่าอะไร
หลังจากสอบปลายภาค น้องเค้าก็ไปฉลองกับเพื่อนๆเค้า วันนั้นผมไม่ได้คุยกับใครเลย
หลังจากสอบเสร็จ (ผมไม่ได้นอน เพราะติวให้เพื่อน ถึงตีสี่ ถ้านอนคงไม่อยากตื่น
แต่ผมก็ได้Aนะ ทั้งห้องได้สองคนผมสูงสุด อีกคนก็น้องเค้านั่นแหละ)
ผมตื่นจากการสลบตอนสี่ทุ่ม อาบน้ำกินข้าว ดูซีรี่ย้อนหลัง จำไม่ได้ว่าชื่อไร
แต่มีพี่เสือ กับน้องจูเนียร์ (จะได้มีเรื่องคุยกับชาวบ้านบ้าง) จนราวๆเที่ยงคืน น้องเค้าไลน์มา
"บ้านพี่อยู่ตรงใหน หนูจะไปหา ตอนนี้แหละ" เสียงนี่อ้อแอ้มาก
"ไหวมั้ย ถ้าอยากมาจริงๆ เดี๋ยวไปรับ"
"ไม่ อย่ามาดื้อกับหนูนะ"
ผมกลัวเธอได้รับอันตราย ผมเลยไม่อยากให้เธอมา ผมจึงแชร์โลเคชั่นไป
"รอแป๊บนึงนะ สตาร์ทรถแป๊ป ถึงแล้วจะบอก"
ผมรอ 10นาที โทรไปถาม "หลงรึเปล่า"
เธอตอบกลับมาว่า "หนูไม่กวนดีกว่า ฝันดีนะคะ"
โอเค ผมจะได้ไม่ต้องห่วง
ผมก็นั่งดูพี่เสือต่อ กำลังลุ้นให้คู่กับหญิงบี้ เสียงไลน์ก็ดังขึ้น
"บ้านพี่หลังใหน ออกมาหน้าบ้าน โบกมือด้วย"
"เร็ว" เธอสำทับมาอีกรอบ
ผมอารยะขัดขืนทันทีทันใด ด้วยการเปิดไฟหน้าบ้าน แล้วไขประตูรั้วออกไปโบกมือ
คืนนั้นเธอนอนบ้านผม เธอขอกลับแหละ แต่เธอเมามาก (แต่ขับรถมาหาผมได้)
ผมเลยให้นอนบ้านผมก่อน
ผมสละให้เธอนอนเตียงครับ ส่วนผมนอนเตียงเดียวกับเธอนั่นแหละ(ปกตินอนคนเดียว)
แต่เราก็เอาหมอนข้างกั้นนะ กั้นไว้กันตกเตียงครับ
คืนนั้นนอนคุยกัน ยันเช้าครับ (ไม่ได้มีอะไรกันนะ ผมไม่พร้อม ผมเป็นประจำเดือน 555)
ตอนเช้าผมมาส่งเธอหน้าประตูบ้าน (แม้นแมน) แล้วผมก็ไปนอนตรงโซฟา
เธอเข้ามาปลุก(ผมลืมล็อกประตูบ้าน ถ้าโจรมานี่เสร็จ) พาไปกินข้าว ไปเดินเล่น บลาๆ
จนถึงราวๆเที่ยงคืน ผมบอกว่า
"วันนี้ จะหาข้ออ้างให้นอนนี่ ว่าอะไรดี"
"ก็บอกว่าดึกแล้วไง"เธอบอกมาแบบนี้
คืนนั้นเธอก็นอนค้างที่นั่น นอนคุยกันสักพักเธอก็ถามว่าไม่มีแฟนจริงๆใช่มั้ย
ผมบอกว่าผมไม่มี แต่ก็มีคนคุยด้วยอยู่นะ
บอกว่า ดีนะ แต่เธอ มีแฟนแล้ว
อ่ะอ่าว จาก "คนเจ้าชู้" ตัดความเป็นเจ้าออกไปเลยเพราะไม่มีเชื้อ และไม่เล่นพนัน
ยิ่งพอเธอบอก ความเป็นคนผมหายไปเลย จาก คนเจ้าชู้ ตัดออกสองคำจะเหลือคำว่า
...... นั่นละฮะท่านผู้ชม
ผมต้องตีตัวออกห่าง ผมคิดทันที ผมเลยจะขยับ แต่มันชิดขอบเตียงแล้ว
ห่างปุ๊บมีร่วงแน่ๆ ผมเลยตามน้ำไป เธอบอกว่าเธอจะกลับบ้านแล้ว(ต่างจังหวัด)
ไม่รู้จะได้เจออีกมั้ย อยากเจอก่อนกลับ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ย้ายไป แวะมาหาบ้าง ไลน์ วีดีโอคอล ส่งรูปทุกวัน
ช่วงนั้นผมสองจิตสองใจมาก ผมจึงตัดสินใจเลือก เลือกทั้งสองคนเลย
กะว่าจะตั้งกรุ๊ปไลน์ เราสองสามคน (ท่านผู้อ่านบางท่านอาจอยากด่าถึงบุพการีผมแล้ว
ขอให้เก็บไว้ในใจเลยครับ)
ถ้ามันง่ายเหมือนที่คิดก็คงจะดี วันที่ผมไร้อิสรภาพทางอินเตอร์เน็ตก็มาถึง
ซิมผมเสีย และผมต้องเข้ารกเข้าพง แต่เรื่องของผมมันไม่ตามผมไป
มันเดินทางผ่านสายเคเบิล สัญญาน1800 และ 2100 ไปถึงหูแฟนเก่าผม
เธอเลยใจดีบล็อกการติดต่อทุกช่องทาง หายไปเลย
พอผมกลับมาผมก็งงซิ เพื่อนสนิทผมหาย(ฟังชันในเฟซบุ๊ก ลองใช้กันได้นะจ๊ะ)
แถมไลน์ไม่อ่าน ซึ่งปกติจะอ่านทันทีนะ (แต่จะตอบไม่ตอบก็เป็นอีกเรื่องนึง)
ผมจึงใช้ช่องทางพิเศษ บอกผ่านเพื่อนเธอว่าส่งอีเมล์ไปให้
(เธอคงไม่ตั้งผมเป็นแสปมหรอกมั้ง) เพื่อปกปิดเนื้อหาข้างในผมจึงไม่อยากให้เพื่อนเธอรู้
รวมถึงท่านผู้อ่านด้วย เธอตอบกลับมาประมาณว่า ขอให้โชคดีกับสิ่งที่เลือก
ผมคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ผมคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักผม
ผมคงขอแค่เพียง ทำให้เธอ....
พอละ เดี๋ยวจะหาว่าดักแก่ (ลองเปลี่ยนผมเป็น ฉัน ซิ)
ถึงผิดเพียงแปดครั้ง เธอคงไม่ยอมให้ผมผิดครั้งที่เก้าแน่
และผมก็ต้องยอมรับกรรมของผมเช่นกัน ผมเพียงเอ่ยคำว่า
ขอบคุณทุกอย่างนะ ขอบคุณ8ปีที่ผ่านมาค่ะ
เอาละเราจะมัวจมอยู่ในกองทุกข์ไม่ได้ เราต้องเดินหน้าต่อ
แต่จะเดินต่อยังไงเธออีกคนมีแฟนแล้ว
ด้วยความเศร้า ผมก็ร่าเริงน้อยลง การยิงมุขเสี่ยว หรือสร้างความเฮฮาน้อยลงด้วย
นั่นทำให้เกิดความห่างระหว่างเธอกับผมขึ้น ผมยอมถอยออกมาดีกว่า
ผมเริ่มชอบการอยู่คนเดียวกับกีต้าร์ตัวโปรด เพื่อนที่แวะเวียนมา ถึงกับบอกว่า ร้องไห้เถอะ
แต่น้ำตามันไม่มี ร้องไห้ยังงัยก็ไม่ออก
มันไม่เหมือนตอนนั่งดู สป๊อกกับกัปตันไพน์แตะมือผ่านกระจก
มันไม่เหมือนตอนสม๊อก(รึ เสม๊าก์ พากย์อังกฤษ) บอกลาธอรินบุตรแห่งธราอิน แล้วไปโดนบาร์ดยิงตาย
แต่ชีวิตนี้มันสั้นครับ ยิ่งตอนอ่อนตัวยิ่งสั้น อ้าวไม่ใช่เหรอ
เอาใหม่ ชีวิตมันสั้นครับ ขอเดินหน้าต่อแล้วกัน
หวังว่าเธอคงมีความสุขดี เท่านี้เราก็สบายใจ
แด่เธอทั้งคู่ ผู้อยู่ในจินตภาพของฉัน
ข้อคิดรึครับ ไม่มีหรอก อ่านเอาสนุกพอแล้วครับ