ในวันที่ต้องอยู่ "ตัวคนเดียว"

หลายๆคน ที่เคยมี "ความรัก" หรือมีคนข้างกายที่คอย "ดูแล" เอาใจใส่ แล้ววันหนึ่ง......เค้าได้"หายไป"
เชื่อว่า!!! เราทุกคนต่างทำใจ "ยอมรับมันไม่ได้" มันเป็นความรู้สึกที่ ถ้าไม่ได้เจอด้วยตัวเองก็ไม่มีวันที่จะ "เข้าใจ"

เราก็เป็นคนหนึ่งที่ต้องเจอกับ "สถานการณ์" แบบนี้ บ่อยเหมือนกัน
สภาพจิตใจของเราตอนนี้ มันดู "แย่มาก" มันไม่มีแรงที่จะทำอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า
บางครั้งก็คิดว่า เราจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไมกันนะ?? ชีวิตมันช่างโศกเศร้า น่าเบื่อ ไม่มีใครเข้าใจ

อาการมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ทุกคืนเราต้องนอนร้องไห้ นอนไม่หลับ ข่มตาไม่ลง
เคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่ เราเสียดายชีวิต คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงอนาคต เลยไม่ทำ
แต่สุดท้ายทุกๆคืน เมื่อกลับเข้ามาในห้องนอน ก็ต้องร้องไห้ อยู่กับความเศร้าตลอดเวลา

พอนานเข้า เราก็เริ่มไม่อยากร้องไห้ เลยหากิจกรรมทำ ไม่ว่าจะเป็น ออกกำลังกาย วาดภาพ ร้องเพลง เล่นดนตรี ไปเที่ยวกับเพื่อน ไปกินอาหารใหม่ๆ
ไปวัด เล่นกับหมากับแมว ฯลฯ

แต่สุดท้ายก็กลับมา เศร้าเหมือนเดิม...........

จนมาถึงตอนนี้...เวลานี้...
เราทำได้แค่เพียง...บอกกับตัวเอง...ว่า...ต้องอยู่ตัวคนเดียวให้ได้....ต้องยอมรับความจริงให้ได้...สักวันมันจะผ่านไป

แต่เราก็ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า.....มันคงต้องใช้เวลามากเลยแหละ

สุดท้าย....การอยู่คนเดียวมัน "โคตรเหงา" เลย