สมมุติว่าถ้านิยาย "กลับไปสู่วันฝัน" ของแก้วเก้า ถูกนำมาเป็นละคร

กระทู้สนทนา

เรื่องย่อ

          เรื่องของ ‘พิมพ์ฉัตร’ สาวใหญ่วัยเกือบห้าสิบปี ผู้เงยหน้าขึ้นจากกองภาระตรงหน้าที่จมอยู่กับมันมานานถึงสามสิบปี เพื่อดูแลครอบครัว คือแม่กับน้องๆ อีกสามคน ให้ดำเนินชีวิตไปอย่างราบรื่นและเป็นสุข

          หลังจากที่เธอส่งทุกคนขึ้นฝั่งของชีวิตได้อย่างปลอดภัยแล้ว เธอกลับพบว่าตนเองถูกทิ้งอยู่บนฝั่งเดิมอย่างเดียวดาย ไร้คนใส่ใจดูแล มีชีวิตอยู่ไปวันๆ เหมือนใบไม้ร่วงโรยจวนปลิดปลิวลงจากต้น ไม่มีโอกาสมีชีวิตที่สมบูรณ์ ไม่ได้ใช้ชีวิตในแบบที่ตนใฝ่ฝัน
ปรารถนาแม้แต่ครั้งเดียว เพราะความเสียสละที่เธอมีให้ต่อทุกคนในครอบครัวมาตลอด

          แต่กลายเป็นว่า วงจรเดิมๆ ทำท่าจะหวนกลับมาในชีวิตเธออีกครั้ง เมื่อน้องๆ แต่ละคนต้องการฝากลูกๆ มาให้เธอคอยทำหน้าที่ดูแล

          เหตุนี้เอง ทำให้พิมพ์ฉัตรตัดสินใจขายบ้านอันเป็นมรดกตกทอดของครอบครัวทิ้ง แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยการทำงานเป็นแม่บ้านในเนิร์สซิ่งโฮม รับดูแลคนชราในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งทำให้เธอได้พบหญิงชราใจอารี ผู้เป็นเจ้าของแหวนวิเศษที่สามารถดลบันดาลให้ใครก็ตามที่สวมมัน ได้รับในสิ่งที่ตนตั้งจิตอธิษฐานขอได้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่มีเงื่อนไขว่า ผู้ที่สวมจะต้องเป็นลูกคนโตของครอบครัว คำอธิษฐานจึงจะสัมฤทธิ์ผลเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม แล้วทุกสิ่งอย่างจะคืนกลับสู่สภาพเดิม

          ที่สำคัญคือ มนต์อำนาจแห่งแหวน จะช่วยดลบันดาลความสมปรารถนาแก่เจ้าตัวได้เพียงครั้งเดียว พูดง่ายๆ คือไม่มีสิทธิ์ใช้ซ้ำ เพราะงั้น ผู้อธิษฐานจึงต้อง
แน่ใจจริงๆ ว่าสิ่งที่ขอจากแหวนนั้น เป็นสิ่งที่เราอยากได้จริงๆ แน่นอนว่า ในที่สุดก็มีเหตุให้พิมพ์ฉัตรต้องสวมแหวนวิเศษวงนั้นเข้าจนได้

          แม้จะมีเรื่องมหัศจรรย์เหนือธรรมชาติมาเกี่ยวข้อง แต่โดยตัวเนื้อหาเป็นแนว ‘เรียลลิสติก’ เอามากๆ ที่โดดเด่นที่สุดในความเห็นของน้องมอด คือการสะท้อนปัญหาสังคม ว่าด้วยเรื่องความรุนแรงในครอบครัว (Domestic Violence) คือการที่สามีลงมือทำร้ายภรรยา ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ไม่ว่าจะด้วยการทุบตี หรือการมีผู้หญิงอื่นให้เห็นตำตา

          ก็อย่างที่น้องมอดเล่าไปตอนต้น ว่าเมื่อพิมพ์ฉัตรเกิดความคิดขึ้นมาว่า เธอไม่เคยได้ใช้ชีวิตตามความฝันที่เคยมีในวัยสาวน้อยเลย แต่ด้วยมนต์อำนาจแห่งแหวนวิเศษ ทำให้เธอได้หวนกลับไปสู่วันฝันอีกครั้ง

          เมื่อสภาพร่างกายของเธอแปรเปลี่ยนจากสาวใหญ่ล่วงเข้าวัยชรา กลายเป็นสาวน้อยร่างบางอ้อนแอ้น กับความสวยสะดุดตาชายหนุ่มทุกคนที่พบเห็น เปิดโอกาสให้เธอได้ย้อนกลับไปลองใช้ชีวิตในแบบที่เธอไม่เคยสัมผัส โดยเฉพาะการได้สมหวังในความรักกับชายผู้เป็นรักแรกของเธอ

          แต่ความเปลี่ยนแปลงด้านร่างกาย คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเพียงอย่างเดียว ทว่าความคิด จิตใจ และอารมณ์ความรู้สึกของเธอ ยังเป็นของสาวใหญ่คนเดิมทุกประการ ที่สำคัญยวดยิ่งไปกว่านั้น คือการที่คนรอบข้างและสภาพแวดล้อมต่างๆ หาได้เปลี่ยนแปลงตามไปด้วยไม่

          ความสนุกของเรื่องก็อยู่ตรงนี้แหละ คิตตี้ เพราะการที่พิมพ์ฉัตรหวนกลับไปเป็นเด็กสาววัยสิบแปดปีอีกครั้ง ขณะที่ทุกสิ่งอย่างรอบตัวเธอมิได้หมุนทวนเวลากลับไปด้วยนั้น ทำให้เกิดเรื่องราวและเหตุการณ์ต่างๆ ตามมามากมาย ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอไม่มีวันพบเจอแน่นอน หากยังอยู่ในร่างของหญิงวัยกลางคน หนึ่งในนั้นคือการประสบเหตุเภทภัยเพราะความสวย ซึ่งนำอันตรายมาสู่ตัวเธออย่างคาดไม่ถึง ทั้งจากอันธพาลข้างถนน และจากเพศเดียวกันที่เกิดอาการหึงหวงจนหน้ามืดตามัว

          แม้ว่าความเป็นหญิงสาวสวยจะทำให้เธอมีโอกาสได้สมหวัง และลงเอยกับชายหนุ่มผู้เป็นอดีตอันหวานชื่นของเธอก็จริง แต่มันกลับนำพาความทุกข์มาสู่จิตใจเธอด้วยเช่นกัน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับตนเองว่า ในเมื่อเธอก็ได้ทุกอย่างที่เคยเฝ้าฝันแล้ว เหตุใดเธอจึงยังไม่อาจค้นพบความสุขแท้จริงเสียที

          จนเมื่อมองออกแล้วว่า ตนเองกำลังตกอยู่ในสภาพเช่นใด รวมถึงรับรู้ด้วยว่า แม้ชีวิตก่อนหน้านี้จะเต็มไปด้วยความเงียบเหงา หดหู่ อ้างว้าง แต่ก็ยังดีกว่าการต้องจำทนตกอยู่ใต้อำนาจของชายผู้มากล้นด้วยทรัพย์สินมหาศาล แต่กลับเห็นเธอเป็นเหมือนข้าวของเครื่องใช้ ไม่ยินยอมให้เธอไปเกี่ยวข้องกับชายอื่นแม้จะเป็นเพียงแค่เพื่อนกันก็ตาม ขณะที่ตัวเขาเองกลับมีหญิงหน้าใหม่ผลัดเปลี่ยนเวียนเข้ามาแนบข้างแทบจะตลอดเวลา

          กลายเป็นสาเหตุให้เธอพยายามหาทางพาตนเองไปให้พ้นจากชีวิตอันเต็มไปด้วยความขมจนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ ทั้งที่เหลือเวลาอีกแต่ไม่กี่เดือน มนต์อำนาจแห่งแหวนก็จะเสื่อมฤทธิ์ ทำให้เธอหวนกลับเป็นสาวใหญ่คนเดิมก็ตามที แต่คนเรานั้น เมื่อจิตใจไม่เป็นสุขแล้ว จะกี่เดือนกี่วันกี่ชั่วโมง ล้วนยาวนานราวกับตกอยู่ในนรกไม่แตกต่างกัน

          นอกจากประเด็นหลักของเรื่องที่คุณหญิงย่าต้องการบอกกับคนอ่าน ว่าการได้บรรลุความฝันไม่ได้หมายความว่าจะนำพาเฉพาะความสุขมาสู่ชีวิตเสมอไป เพราะความสุขกับความทุกข์เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นควบคู่กันในชีวิตมนุษย์ และไม่มีใครที่จะ ‘ได้’ ทุกอย่างที่ปรารถนา

          เมื่อ ‘ได้’ อย่าง ก็ต้อง ‘เสีย’ อีกอย่างหนึ่งไปเสมอ

          การมีชีวิตอยู่กับความจริง มิใช่คอยแต่จะหวนไห้อาลัยถึงความฝันเก่าๆ ที่ผ่านพ้นไปอย่างไม่มีวันหวนคืน จึงน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

          ดังเช่นพิมพ์ฉัตร นางเอกของเรื่อง ที่สามารถสลัดหลุดพ้นจากม่านหมอกแห่งความฝันอันบังตา และตื่นขึ้นมาพบกับความจริงว่าตัวเธอเองต่างหากที่ควรเป็นที่พึ่งแห่งตน เพราะ “ชีวิตใคร…ก็มีหน้าที่ทำให้มันดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่าไปหวังจากคนอื่น แม้แต่ปาฏิหาริย์ก็ช่วยไม่ได้ ถ้าไม่ช่วยตัวเอง”

จขกท.นิยายหนึ่งของแก้วเก้าที่ยังไม่เคยถูกนำมาเป็นละครเลย แต่จขกท.เห็นว่านิยายเรื่องนี้น่าสนใจดี คือนางเอก (พิมพ์ฉัตร) มีอยู่ 2 วัยแต่เป็นคนเดียวกัน คือวัยสาวๆกับวัยกลางคนที่อายุเกือบ 50 ปี

ตัวละครในเรื่องนี้
- พิมพ์ฉัตร (ตอนแก่)
- พิมพ์ฉัตร (ตอนสาว)
- พันธิน (ชายรักคนแรกของพิมพ์ฉัตร)
- นายแพทย์คันฉัตร (ชายคนรักคนที่ 2)
- ดาวิน (ชายคนรักคนสุดท้าย เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของพิมพ์ฉัตร)
- พเยาว์
- โคมฉาย
- บรรจง
- มะปราง
- วลัยภรณ์
- มาลินดา

แคสความคิดของ จขกท. ในเรื่อง กลับไปสู่ความฝัน