เคยคิดว่าชีวิตมันแย่ มันห่วยสุดๆกันมั๊ยคะ ในขณะที่มันห่วยสุดๆ ไม่น่าเชื่อว่ามันยังจะแย่ลงไปได้อีก เรากำลังรู้สึกแบบนั้น รู้สึกว่า ชีวิตไม่มีอะไรสวยงามเลย หมดกำลังใจ ไม่รู้จะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร
เรากับแฟนรู้จักกันมาตั้งแต่ม.4 ตอนนี้เราอายุ 27 เราเรียนที่เดียวกันตั้งแต่ ม.1 ตอนเรารู้จักกันใหม่ๆ เราสนิทกันมาก เรากับแฟนดูแลกันมาตลอดตั้งแต่ได้เรียนห้องเดียวกันตอนม.4 ตลอดจนเราปีหนึ่ง แต่เราเป็นได้แค่เพื่อนเค้า เค้าเทคแคร์ดูแลเราเหมือนเราพิเศษ โทรหาเราทุกวัน คุยเหมือนคนเป็นแฟน แต่ซักพักเค้าก็จะชอบใครซักคนแล้วมาเล่าให้เราฟังเสมอๆ แต่เราเองก็มีวอกแวกไปชอบ ไปกรี๊ดคนอื่นบ้างเหมือนกัน จนวันนึงเราทนไม่ไหว เฟดตัวเองไปจากชีวิตเค้าตอนปีหนึ่ง บล็อกเบอร์ ดึงสายโทรศัพท์ ปิดช่องทางการสื่อสารทุกอย่าง จนวันนึงเค้ากลับมา เค้าบอกเราว่า เค้าพร้อมจะอยู่กับเราแค่คนเดียว ทำให้เราเชื่อ เรายอม แล้วเราก็คบกันตั้งแต่ตอนนั้น ปี 2008
เราคบกันมาเรื่อยๆ ระหองระแหงบ้างตามปกติ มหาลัยเราก็เรียนที่เดียวกัน ตัวติดกัน เหมือนอยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ชม. จนวันนึงเค้าต้องไปเรียนเมกา ส่วนเราทำงานอยู่ที่ไทย ตอนนั้นยอมรับว่าเราไม่ค่อยมีเวลาให้เค้าเท่าไหร่ แต่ผ่านไป 8 เดือน เราก็ตามเค้าไปต่อโทที่เมกาด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกัน ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดสองปี จนเราคิดว่า คนๆนี้คงจะเป็นคนที่เราอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เราเคยคุยกันว่าจะแต่งงานกันที่เมกา เค้าบอกว่า พอโตกว่านี้ ทำงานที่ไทย มีชีวิตเป็นเรื่องเป็นราว แล้วไว้เรากลับมาแต่งกันที่เมกานะ เราสองคนดูรักกันมาก จนวันนึงเราได้รับข่าวร้ายจากที่ไทย
คุณพ่อเราเสีย ซึ่งเป็นตอนที่เราเรียนจบพอดี แต่เค้ายังเรียนไม่จบ ทำให้เราต้องบินกลับมาก่อน หลังจากเรากลับมา เราไม่ค่อยได้ดูแลสนใจเค้า เราไม่มีแก่จิตแก่ใจจะทำอะไร เราเป็นลูกสาวคนเดียว เรากับพ่อสนิทกันมาก หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย เราถึงเริ่มรู้สึกว่าเค้าดูน้อยลง เราคิดว่าไม่มีอะไร เพราะเค้าคงเรียนหนัก เพราะก็ใกล้จะจบ ต้องทำธีสิส เราเลยพยายามไม่งี่เง่า จนเค้าส่งธีสิสเสร็จ เค้าก็ยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยทักมา ไปไหนทำอะไรไม่บอกเหมือนก่อน ไม่มาอ้อน ไม่มางอแงเราเหมือนเดิม คือเซ้นส์ผู้หญิงมันรู้สึกได้ จนวันปีใหม่ เราก็รู้นะว่าเวลาไม่ตรงกัน แต่อย่างน้อยเราก็คิดว่าเค้าจะโทรมา แต่ก็ไม่ (ตั้งแต่รู้จักกันมาสิบกว่าปี เราเค้าดาวด้วยกันตลอด) ทำให้เราเฟดตัวเองออก เพราะเราไม่รู้จะทำยังไงต่อไป จนวันนึงเราทนไม่ไหว สืบจนรู้ว่าเค้าแชทกับผู้หญิงคนนึงในเฟซบุค ซึ่งผู้หญิงคนนั้นเรียนที่เดียวกับเรา กับเค้า เค้าบอกคิดถึงผู้หญิงคนนั้นบ่อยกว่าเรา แคร์ผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเรา ชวนผู้หญิงคนนั้นไปเค้าดาวด้วยกัน ที่แย่กว่านั้นก็คือผู้หญิงคนนั้นแต่งงานแล้ว ตอนเรารู้ เราทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไงต่อ เราเฟดตัวเองอีกครั้ง เค้ายังติดต่อมา ให้เราช่วยนู่นช่วยนี่ และเค้าบอกว่าเค้าจะกลับไทยมาเร็วๆนี้
จริงๆในใจเรา เราคิดว่าเราคงต้องเลิก แต่เราไม่รู้จริงๆว่าเราควรจะทำยังไง เรายังไม่อยากจะเชื่อว่า คนที่เราอยู่ด้วยกันมา โตด้วยกันมา แชร์เรื่องราวในชีวิตมากมาย มันจะจบลงง่ายๆแบบนี้ คนมันจะหมดใจนี่มันหมดกันง่ายๆแบบนั้นเลยหรอ มันเหมือนอนาคตที่วาดไว้มันพังลงมาหมด เราเกลียดตัวเองที่อายุ 27 แล้วจะยังต้องมานอนร้องไห้บ้าบอเป็นเด็กๆ เราควรจะทำยังไงต่อ จนตอนนี้เค้าเองคงไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยว่าเราเจออะไร คิดยังไง หรืออาจจะรู้ แต่ก็ไม่สนใจ เราต้องบอกเค้ามั๊ย หรือหายไปเงียบๆ มันยังมีของๆเราที่บ้านที่โน่น ที่จะต้องถูกชิปกลับมาพร้อมของอื่นๆของเค้า แล้วจะเคลียร์ยังไง เราต้องเจอเค้าหรอ เรามืดแปดด้าน เรารู้สึกเหมือนชีวิตมันพัง พังลงไปต่อหน้า ไม่มีกำลังใจ ไม่รู้จะอยู่ต่อไปยังไง เราเกลียด เกลียดความรู้สึกใจวูบ เกลียดตัวเอง เกลียดความจริง
ตอนนี้เราแขยงความรัก รู้สึกว่าถ้าความสัมพันธ์นี้มันพังลงมาได้ ก็ไม่มีอะไรให้น่าเชื่อในความรักอีกต่อไปแล้ว
คำถามก็คือ "เราควรจะทำยังไงต่อไป"
7 ปี ควรไปต่อหรือควรจะพอ
เรากับแฟนรู้จักกันมาตั้งแต่ม.4 ตอนนี้เราอายุ 27 เราเรียนที่เดียวกันตั้งแต่ ม.1 ตอนเรารู้จักกันใหม่ๆ เราสนิทกันมาก เรากับแฟนดูแลกันมาตลอดตั้งแต่ได้เรียนห้องเดียวกันตอนม.4 ตลอดจนเราปีหนึ่ง แต่เราเป็นได้แค่เพื่อนเค้า เค้าเทคแคร์ดูแลเราเหมือนเราพิเศษ โทรหาเราทุกวัน คุยเหมือนคนเป็นแฟน แต่ซักพักเค้าก็จะชอบใครซักคนแล้วมาเล่าให้เราฟังเสมอๆ แต่เราเองก็มีวอกแวกไปชอบ ไปกรี๊ดคนอื่นบ้างเหมือนกัน จนวันนึงเราทนไม่ไหว เฟดตัวเองไปจากชีวิตเค้าตอนปีหนึ่ง บล็อกเบอร์ ดึงสายโทรศัพท์ ปิดช่องทางการสื่อสารทุกอย่าง จนวันนึงเค้ากลับมา เค้าบอกเราว่า เค้าพร้อมจะอยู่กับเราแค่คนเดียว ทำให้เราเชื่อ เรายอม แล้วเราก็คบกันตั้งแต่ตอนนั้น ปี 2008
เราคบกันมาเรื่อยๆ ระหองระแหงบ้างตามปกติ มหาลัยเราก็เรียนที่เดียวกัน ตัวติดกัน เหมือนอยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ชม. จนวันนึงเค้าต้องไปเรียนเมกา ส่วนเราทำงานอยู่ที่ไทย ตอนนั้นยอมรับว่าเราไม่ค่อยมีเวลาให้เค้าเท่าไหร่ แต่ผ่านไป 8 เดือน เราก็ตามเค้าไปต่อโทที่เมกาด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกัน ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดสองปี จนเราคิดว่า คนๆนี้คงจะเป็นคนที่เราอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เราเคยคุยกันว่าจะแต่งงานกันที่เมกา เค้าบอกว่า พอโตกว่านี้ ทำงานที่ไทย มีชีวิตเป็นเรื่องเป็นราว แล้วไว้เรากลับมาแต่งกันที่เมกานะ เราสองคนดูรักกันมาก จนวันนึงเราได้รับข่าวร้ายจากที่ไทย
คุณพ่อเราเสีย ซึ่งเป็นตอนที่เราเรียนจบพอดี แต่เค้ายังเรียนไม่จบ ทำให้เราต้องบินกลับมาก่อน หลังจากเรากลับมา เราไม่ค่อยได้ดูแลสนใจเค้า เราไม่มีแก่จิตแก่ใจจะทำอะไร เราเป็นลูกสาวคนเดียว เรากับพ่อสนิทกันมาก หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อย เราถึงเริ่มรู้สึกว่าเค้าดูน้อยลง เราคิดว่าไม่มีอะไร เพราะเค้าคงเรียนหนัก เพราะก็ใกล้จะจบ ต้องทำธีสิส เราเลยพยายามไม่งี่เง่า จนเค้าส่งธีสิสเสร็จ เค้าก็ยังเหมือนเดิม ไม่ค่อยทักมา ไปไหนทำอะไรไม่บอกเหมือนก่อน ไม่มาอ้อน ไม่มางอแงเราเหมือนเดิม คือเซ้นส์ผู้หญิงมันรู้สึกได้ จนวันปีใหม่ เราก็รู้นะว่าเวลาไม่ตรงกัน แต่อย่างน้อยเราก็คิดว่าเค้าจะโทรมา แต่ก็ไม่ (ตั้งแต่รู้จักกันมาสิบกว่าปี เราเค้าดาวด้วยกันตลอด) ทำให้เราเฟดตัวเองออก เพราะเราไม่รู้จะทำยังไงต่อไป จนวันนึงเราทนไม่ไหว สืบจนรู้ว่าเค้าแชทกับผู้หญิงคนนึงในเฟซบุค ซึ่งผู้หญิงคนนั้นเรียนที่เดียวกับเรา กับเค้า เค้าบอกคิดถึงผู้หญิงคนนั้นบ่อยกว่าเรา แคร์ผู้หญิงคนนั้นมากกว่าเรา ชวนผู้หญิงคนนั้นไปเค้าดาวด้วยกัน ที่แย่กว่านั้นก็คือผู้หญิงคนนั้นแต่งงานแล้ว ตอนเรารู้ เราทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไงต่อ เราเฟดตัวเองอีกครั้ง เค้ายังติดต่อมา ให้เราช่วยนู่นช่วยนี่ และเค้าบอกว่าเค้าจะกลับไทยมาเร็วๆนี้
จริงๆในใจเรา เราคิดว่าเราคงต้องเลิก แต่เราไม่รู้จริงๆว่าเราควรจะทำยังไง เรายังไม่อยากจะเชื่อว่า คนที่เราอยู่ด้วยกันมา โตด้วยกันมา แชร์เรื่องราวในชีวิตมากมาย มันจะจบลงง่ายๆแบบนี้ คนมันจะหมดใจนี่มันหมดกันง่ายๆแบบนั้นเลยหรอ มันเหมือนอนาคตที่วาดไว้มันพังลงมาหมด เราเกลียดตัวเองที่อายุ 27 แล้วจะยังต้องมานอนร้องไห้บ้าบอเป็นเด็กๆ เราควรจะทำยังไงต่อ จนตอนนี้เค้าเองคงไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยว่าเราเจออะไร คิดยังไง หรืออาจจะรู้ แต่ก็ไม่สนใจ เราต้องบอกเค้ามั๊ย หรือหายไปเงียบๆ มันยังมีของๆเราที่บ้านที่โน่น ที่จะต้องถูกชิปกลับมาพร้อมของอื่นๆของเค้า แล้วจะเคลียร์ยังไง เราต้องเจอเค้าหรอ เรามืดแปดด้าน เรารู้สึกเหมือนชีวิตมันพัง พังลงไปต่อหน้า ไม่มีกำลังใจ ไม่รู้จะอยู่ต่อไปยังไง เราเกลียด เกลียดความรู้สึกใจวูบ เกลียดตัวเอง เกลียดความจริง
ตอนนี้เราแขยงความรัก รู้สึกว่าถ้าความสัมพันธ์นี้มันพังลงมาได้ ก็ไม่มีอะไรให้น่าเชื่อในความรักอีกต่อไปแล้ว
คำถามก็คือ "เราควรจะทำยังไงต่อไป"