สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอบอกไว้ก่อนว่าชื่อขอเป็นนามสมมุติทั้งหมดนะค่ะ และก็อาจมีคำไม่สุภาพบ้างนะค่ะ แต่ทุกอย่างคือความจริงแน่นอน
เราชื่อมี่ค่ะ ประสบการ์ณที่จะเล่าเกิดขึ้นกับเรามานานแล้วค่ะ แต่มันพึ่งจบลง..เริ่มเรื่องเลยเนาะ เราเป็นคนตจว.ค่ะ ครั้งนั้นเราได้ไปเที่ยวกทม.กับครอบครัว ถ้าจำไม่ผิด ทีนี้พ่อกับแม่เรามีธุระต้องรีบกลับเราเลยขออยู่ต่ออีกวัน แล้วจะเดินทางกลับเอง พอพ่อกับแม่เรากลับไป เราก้ไปงานเปิดรั้วของมหาลัยชื่อดังค่ะ ตอนนั้นเราก้เดินดูนู้นนี่ คนเดียวนั้นแหละไม่ได้สนใจใคร พอถึงตึกหนึ่งขณะที่เราวิ่งไปดูนิทรรศการเราชนกับทอมคนหนึ่งค่ะ ที่พีคกว่านั้นคือเราเหยียบแว่นเขาละเอียดเลยค่ะ ตัวเขาก้ลุกมาแบบงงๆพยายามคลำหาแว่น(จะเจอได้ไงฟะชั้นเหยียบแตกไปแล้ว) เราเลยพูดกะเขาตรงๆ เอ้อ พี่ค่ะ(คือตอนนั้นเราจับมือเขาด้วยเว้ย แบบนึกแล้วกรูจะจับทำไมว่ะ )ความจริงคือเราแบบให้พี่แกทรงตัวได้ไง เหมือนสายตาจะสั้นมากจริงๆ มาต่อๆ เราก้พี่ค่ะ คือหนูทำแว่นพี่แตกไปแล้ว หนูขอโทษ แบบทำเสียงจะร้องไห้(ยกมือไหว้ด้วยแต่เขาไม่เห็น) พี่แกก้เงียบไปพักหนึ่งบอกไม่เป็นไรพี่มีสำรอง แล้วพี่แกก้ให้เรากดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนเขา ให้เอาแว่นมาให้ ระหว่างรอเราก้ถามเขาว่า ให้หนูรับผิดชอบอะไรไหมค่ะ ดูแว่นน่าจะแพง พี่แกยิ้มแล้วส่ายหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองหน้าเขาแบบเต็มๆ เขาเป็นทอมที่หน้าแบ๊วมากกก ขาววมากๆ ถือว่าหน้าตาดีเลยแหละ พี่แกก้ชวนคุยนู้นนี่นั้น เหมือนพี่แกมองเห็นเราลางๆอะนึกออกป่ะ ได้ความว่าพี่แกชื่อแก้วเรียนอยู่ม.5เซนโยกรุงเทพ เราก้คุยกันจนเพื่อนพี่แกมา เราก้ขอตัวแบบพี่แกยังไม่ได้ใส่แว่นเลยด้วยซ้ำเราก้รีบวิ่งลงบันไดเลย กลัวเขาจำหน้าได้(อ๋ออ อินี้เองทำแว่นกูหัก) ไรงี้ ตอนนั้นถามว่าเขินไหม ไม่ค่ะ เพราะเราชอบผชมากกว่า หลังจากนั้นเราก้โพสตัสแบบประมาณว่า ขอโทษเรื่องแว่น ผ่านไปประมาณสามเดือนได้ พี่แกแอดมาเว้ยเแบบเห้ยย ตายแน่กรู พี่แกจะจำได้ไหม ปรากฏว่าพอเรารับก้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ พอผ่านไปสักชม.กว่าพี่แกมารัวไลค์แบบหืมคอมค้างค่ะพอแล้วค่ะ สักพักนึงแชทเด้ง น้องใช่น้องมี่ ที่ทำแว่นพี่แตกป้ะ (รู้ได้ไงว่ะ) เอ้ออ ใช่ค่ะ พี่จำได้ด้วยหลอ (ในใจเขาคงคิดว่ากรูลืมหลอ) ป่าวว พี่เห็นตัสมี่โพสเรื่องแว่นเลยเดาเอา(เมื่อสามเดือนก่อนเนี้ยนะ 0_0) แล้วเราก้คุยกันเรื่อยๆค่ะ เราก้ยังเฉยๆอยู่ดี คือเรารักใครยากมากแค่ถ้ารักก้รักจนลืมเผื่อใจเลยแหละ จนขึ้น.4พี่แกอยู่ม.6เราก้คบกับรุ่นพี่ที่เป็นผู้ชาย แค่สุดท้ายก้เลิกกัน ตอนนั้นเสียใจมากก้มีพี่แก้วนี่แหละที่คอยปลอบ ตอนนั้นรู้สึกอบอุ่นแปลกๆค่ะ เขาทำให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นมากๆ จนวันหนึ่งเราก้คุยกันตามปกติ อยู่ดีๆพี่แกก้ถามว่า มี่ พี่มีไรจะถาม เราก้ว่ามาๆ พี่แกบอกว่า"ถ้าพี่ชอบเรา เราจะหายไปจากชีวิตพี่ไหม พี่รู้ว่าแกชอบผู้ชาย แต่พีจะดูแลแกให้มากกว่าคนพวกนั้น"เราก้อึ่งไปเลยค่ะ เราก้ตอบกลับไปว่าขอเวลาเราคิดสักสองวัน ตอนนั้นสับสนมากเลยค่ะ เห้ยเอาไงดี เราจะชอบผญจริงๆหลอ แต่สุดท้ายเราก้ตกลงค่ะ ช่วงแรกๆก้รู้สึกแปลกๆนะ 555555ในความคิดของเราตอนรั้นึดว่าเราแค่เหงา แต่ไม่ใช่ค่ะเรารักเขา รักที่เขาเป็นเขา รักที่เขาดูแลเราดีมากๆ ถึงเรากับเขาจะอยู่ไกลกันแต่เขาก้ไม่เคยนอกใจเลยสักครั้งค่ะ เสมอต้นเสมอปลายมาตลอก จนมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะพี่แกเตรียมสอบเข้ามหาลัย เราก้นอยค่ะนอยมาก ไม่คุยกะพี่แกเลย เราก้เศร้านะค่ะ คิดอะไรในหัวเต็มไปหมด วันนั้นเรากินข้าวอยู่กับเพื่อนที่โรงอาหาร อยู่ดีก้มีใครไม่รู้มานั่งตรงข้าม เราก้ไม่ได้มองหน้า สักพักได้ยินเขาเรียก มี่จำพี่ไม่ได้หลอ โอ้โหใช่เลยค่ะ มาได้ไงเนี้ยย พี่แกบอกว่า ก้มี่ไม่คุยกับพี่จะให้พี่ทำไง เราก้หัวเราะลั่นเลยค่ะ สังเกตุว่าตอนนั่งอยู่ ผญในรร.เรามองพี่แกเยอะมาก คือแบบเราก้มานี่ดิ มานั่งใกล้ๆเลย พอนั่งปุ๊บนางหอมแก้มเราค่ะ คนทั้งโรงอาหารก็แตกตื่นสิ แค่มีน้องคนหนึ่งนินทา(ดังมาก)พี่ผญก้สวยนะแต่ไม่ได้สวยมาก ไม่เหมาะสมกันเลย ความรู้สึกเราแบบ.... พี่แกค้างที่หอเราคืนนั้น พี่แกกอดเราแบบมันอุ่นมากจริงๆ แล้วพี่แกบอกเราว่า ไม่ต้องไปฟังคำพูดของใครนะ ฟังหัวใจพี่ก้พอ(อ้วกไหมละ55) แต่ตอนนั้นเราน้ำตาไหลเลยค่ะ พี่แกก็ยิ่งกอดเราแน่นขึ้นไปอีก พอวันนั้นเราก้ลาพี่แก หลังจากนั้นเราก้คบกันมาเรื่อยๆจนพี่แกสอบติดเทคนิกการแพทย์ของมหาลัยที่เราเจอกัน ช่วงนั้นแหละค่ะ แทบจะไม่ได้คุยกันเลเราก้หวั่นว่าพี่แกจะมีคนใหม่ พอวันเกิดพี่แกเราแอบไปเซอร์ไพรที่คอนโด ที่พี่แกไม่อยู่ค่ะ มีเข้าเวร เราก้กลับบ้านแบบบในใจนี้เฟลสุดๆ แต่ก่อนที่จะไป เราเจอผญคนหนึ่งขาวสวยมากๆ เขามาเรียกพี่แก้วหน้าห้อง เราก้ไปเปิดประตูตอนนั้นเพื่อนพี่แก้วก้อยู่ด้วยนะค่ะ พี่ผญคนนั้นเอาเค้กมาให้พี่แก้ว ดูเหมือนว่าจะทำเองส่ะด้วย เราเลยถามเพื่อนพี่แก้วได้ความว่า พี่ผญคนนี้ ชอบแก้วมั้งพี่ไม่แน่ใจ แต่เขาเคยมาขอไลน์แก้วอยู่ ความรู้สึกตอนนั้นแบบน้ำตาจะไหลแต่ต้องกลั้นไว้ เลยถามว่าพี่แกให้ไหม เพื่อนพี่แกบอกว่า ไม่ได้ให้นะ แต่ดูเขาจะไม่ลดความพยายาม เรานี้เสียใจมากเลยถ้าเทียบกับเราเทียบไม่ติดเลย พี่ผญคนนั้นทั้งสวยทั้งขาว แถมยังเรียนที่ใกล้ๆกันอีกด้วย ผิดกับเราบ้านก้ไกลดำก้ดำ หน้าตาก้บ้านๆ แล้วสุดท้าย รักแท้ก้แพ้ใกล้ชิดค่ะ เรารู้สึกได้ว่าเขาเริ่มรักผญ คนนั้นแต่ก้ยังรักเราอยู่ แต่ทำไงได้ละอยู่ไปก้ทรมานทั้งเขาและก้เรา เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขา ตอนนั้นร้องไห้หนักมากร้องทุกวัน เราคุยกะพี่แกมา1ปี คบกันอีก2ปี5เดือน มันมากกว่าคำว่ารัก แต่เคยได้ยินไหมค่ะ ว่าเราควรทำให้คนที่เรารักมีความสุข นั้นแหละค่ะเราทำแล้ว ถึงมันจะเจ็บมากๆก้ตาม ถึงวันนี้พี่จะไม่ได้อยู่กับมี่แล้ว มี่ก้ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะค่ ขอให้รักกับพี่คนนั้นนานๆนะ มี่อยากเห็นพี่ยิ้มอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ลาก่อนค่ะ
#ใครที่มีความรักขอให้รักษามันเอาไว้ดีๆนะค่ะ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดอยู่กับคนที่เรารักให้มากๆ ก่อนที่จะไม่มีเขาอยู่
#สำหรับคนที่พึ่งเลิกกับแฟนสู้ๆนะค่ะ มาปรึกษาเราได้นะถ้าไม่รังเกียจ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ ☺
แท็กคืออ
เมื่อฉันคบทอมคนแรก..
เราชื่อมี่ค่ะ ประสบการ์ณที่จะเล่าเกิดขึ้นกับเรามานานแล้วค่ะ แต่มันพึ่งจบลง..เริ่มเรื่องเลยเนาะ เราเป็นคนตจว.ค่ะ ครั้งนั้นเราได้ไปเที่ยวกทม.กับครอบครัว ถ้าจำไม่ผิด ทีนี้พ่อกับแม่เรามีธุระต้องรีบกลับเราเลยขออยู่ต่ออีกวัน แล้วจะเดินทางกลับเอง พอพ่อกับแม่เรากลับไป เราก้ไปงานเปิดรั้วของมหาลัยชื่อดังค่ะ ตอนนั้นเราก้เดินดูนู้นนี่ คนเดียวนั้นแหละไม่ได้สนใจใคร พอถึงตึกหนึ่งขณะที่เราวิ่งไปดูนิทรรศการเราชนกับทอมคนหนึ่งค่ะ ที่พีคกว่านั้นคือเราเหยียบแว่นเขาละเอียดเลยค่ะ ตัวเขาก้ลุกมาแบบงงๆพยายามคลำหาแว่น(จะเจอได้ไงฟะชั้นเหยียบแตกไปแล้ว) เราเลยพูดกะเขาตรงๆ เอ้อ พี่ค่ะ(คือตอนนั้นเราจับมือเขาด้วยเว้ย แบบนึกแล้วกรูจะจับทำไมว่ะ )ความจริงคือเราแบบให้พี่แกทรงตัวได้ไง เหมือนสายตาจะสั้นมากจริงๆ มาต่อๆ เราก้พี่ค่ะ คือหนูทำแว่นพี่แตกไปแล้ว หนูขอโทษ แบบทำเสียงจะร้องไห้(ยกมือไหว้ด้วยแต่เขาไม่เห็น) พี่แกก้เงียบไปพักหนึ่งบอกไม่เป็นไรพี่มีสำรอง แล้วพี่แกก้ให้เรากดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนเขา ให้เอาแว่นมาให้ ระหว่างรอเราก้ถามเขาว่า ให้หนูรับผิดชอบอะไรไหมค่ะ ดูแว่นน่าจะแพง พี่แกยิ้มแล้วส่ายหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เรามองหน้าเขาแบบเต็มๆ เขาเป็นทอมที่หน้าแบ๊วมากกก ขาววมากๆ ถือว่าหน้าตาดีเลยแหละ พี่แกก้ชวนคุยนู้นนี่นั้น เหมือนพี่แกมองเห็นเราลางๆอะนึกออกป่ะ ได้ความว่าพี่แกชื่อแก้วเรียนอยู่ม.5เซนโยกรุงเทพ เราก้คุยกันจนเพื่อนพี่แกมา เราก้ขอตัวแบบพี่แกยังไม่ได้ใส่แว่นเลยด้วยซ้ำเราก้รีบวิ่งลงบันไดเลย กลัวเขาจำหน้าได้(อ๋ออ อินี้เองทำแว่นกูหัก) ไรงี้ ตอนนั้นถามว่าเขินไหม ไม่ค่ะ เพราะเราชอบผชมากกว่า หลังจากนั้นเราก้โพสตัสแบบประมาณว่า ขอโทษเรื่องแว่น ผ่านไปประมาณสามเดือนได้ พี่แกแอดมาเว้ยเแบบเห้ยย ตายแน่กรู พี่แกจะจำได้ไหม ปรากฏว่าพอเรารับก้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ พอผ่านไปสักชม.กว่าพี่แกมารัวไลค์แบบหืมคอมค้างค่ะพอแล้วค่ะ สักพักนึงแชทเด้ง น้องใช่น้องมี่ ที่ทำแว่นพี่แตกป้ะ (รู้ได้ไงว่ะ) เอ้ออ ใช่ค่ะ พี่จำได้ด้วยหลอ (ในใจเขาคงคิดว่ากรูลืมหลอ) ป่าวว พี่เห็นตัสมี่โพสเรื่องแว่นเลยเดาเอา(เมื่อสามเดือนก่อนเนี้ยนะ 0_0) แล้วเราก้คุยกันเรื่อยๆค่ะ เราก้ยังเฉยๆอยู่ดี คือเรารักใครยากมากแค่ถ้ารักก้รักจนลืมเผื่อใจเลยแหละ จนขึ้น.4พี่แกอยู่ม.6เราก้คบกับรุ่นพี่ที่เป็นผู้ชาย แค่สุดท้ายก้เลิกกัน ตอนนั้นเสียใจมากก้มีพี่แก้วนี่แหละที่คอยปลอบ ตอนนั้นรู้สึกอบอุ่นแปลกๆค่ะ เขาทำให้สภาพจิตใจเราดีขึ้นมากๆ จนวันหนึ่งเราก้คุยกันตามปกติ อยู่ดีๆพี่แกก้ถามว่า มี่ พี่มีไรจะถาม เราก้ว่ามาๆ พี่แกบอกว่า"ถ้าพี่ชอบเรา เราจะหายไปจากชีวิตพี่ไหม พี่รู้ว่าแกชอบผู้ชาย แต่พีจะดูแลแกให้มากกว่าคนพวกนั้น"เราก้อึ่งไปเลยค่ะ เราก้ตอบกลับไปว่าขอเวลาเราคิดสักสองวัน ตอนนั้นสับสนมากเลยค่ะ เห้ยเอาไงดี เราจะชอบผญจริงๆหลอ แต่สุดท้ายเราก้ตกลงค่ะ ช่วงแรกๆก้รู้สึกแปลกๆนะ 555555ในความคิดของเราตอนรั้นึดว่าเราแค่เหงา แต่ไม่ใช่ค่ะเรารักเขา รักที่เขาเป็นเขา รักที่เขาดูแลเราดีมากๆ ถึงเรากับเขาจะอยู่ไกลกันแต่เขาก้ไม่เคยนอกใจเลยสักครั้งค่ะ เสมอต้นเสมอปลายมาตลอก จนมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะพี่แกเตรียมสอบเข้ามหาลัย เราก้นอยค่ะนอยมาก ไม่คุยกะพี่แกเลย เราก้เศร้านะค่ะ คิดอะไรในหัวเต็มไปหมด วันนั้นเรากินข้าวอยู่กับเพื่อนที่โรงอาหาร อยู่ดีก้มีใครไม่รู้มานั่งตรงข้าม เราก้ไม่ได้มองหน้า สักพักได้ยินเขาเรียก มี่จำพี่ไม่ได้หลอ โอ้โหใช่เลยค่ะ มาได้ไงเนี้ยย พี่แกบอกว่า ก้มี่ไม่คุยกับพี่จะให้พี่ทำไง เราก้หัวเราะลั่นเลยค่ะ สังเกตุว่าตอนนั่งอยู่ ผญในรร.เรามองพี่แกเยอะมาก คือแบบเราก้มานี่ดิ มานั่งใกล้ๆเลย พอนั่งปุ๊บนางหอมแก้มเราค่ะ คนทั้งโรงอาหารก็แตกตื่นสิ แค่มีน้องคนหนึ่งนินทา(ดังมาก)พี่ผญก้สวยนะแต่ไม่ได้สวยมาก ไม่เหมาะสมกันเลย ความรู้สึกเราแบบ.... พี่แกค้างที่หอเราคืนนั้น พี่แกกอดเราแบบมันอุ่นมากจริงๆ แล้วพี่แกบอกเราว่า ไม่ต้องไปฟังคำพูดของใครนะ ฟังหัวใจพี่ก้พอ(อ้วกไหมละ55) แต่ตอนนั้นเราน้ำตาไหลเลยค่ะ พี่แกก็ยิ่งกอดเราแน่นขึ้นไปอีก พอวันนั้นเราก้ลาพี่แก หลังจากนั้นเราก้คบกันมาเรื่อยๆจนพี่แกสอบติดเทคนิกการแพทย์ของมหาลัยที่เราเจอกัน ช่วงนั้นแหละค่ะ แทบจะไม่ได้คุยกันเลเราก้หวั่นว่าพี่แกจะมีคนใหม่ พอวันเกิดพี่แกเราแอบไปเซอร์ไพรที่คอนโด ที่พี่แกไม่อยู่ค่ะ มีเข้าเวร เราก้กลับบ้านแบบบในใจนี้เฟลสุดๆ แต่ก่อนที่จะไป เราเจอผญคนหนึ่งขาวสวยมากๆ เขามาเรียกพี่แก้วหน้าห้อง เราก้ไปเปิดประตูตอนนั้นเพื่อนพี่แก้วก้อยู่ด้วยนะค่ะ พี่ผญคนนั้นเอาเค้กมาให้พี่แก้ว ดูเหมือนว่าจะทำเองส่ะด้วย เราเลยถามเพื่อนพี่แก้วได้ความว่า พี่ผญคนนี้ ชอบแก้วมั้งพี่ไม่แน่ใจ แต่เขาเคยมาขอไลน์แก้วอยู่ ความรู้สึกตอนนั้นแบบน้ำตาจะไหลแต่ต้องกลั้นไว้ เลยถามว่าพี่แกให้ไหม เพื่อนพี่แกบอกว่า ไม่ได้ให้นะ แต่ดูเขาจะไม่ลดความพยายาม เรานี้เสียใจมากเลยถ้าเทียบกับเราเทียบไม่ติดเลย พี่ผญคนนั้นทั้งสวยทั้งขาว แถมยังเรียนที่ใกล้ๆกันอีกด้วย ผิดกับเราบ้านก้ไกลดำก้ดำ หน้าตาก้บ้านๆ แล้วสุดท้าย รักแท้ก้แพ้ใกล้ชิดค่ะ เรารู้สึกได้ว่าเขาเริ่มรักผญ คนนั้นแต่ก้ยังรักเราอยู่ แต่ทำไงได้ละอยู่ไปก้ทรมานทั้งเขาและก้เรา เราเลยตัดสินใจบอกเลิกเขา ตอนนั้นร้องไห้หนักมากร้องทุกวัน เราคุยกะพี่แกมา1ปี คบกันอีก2ปี5เดือน มันมากกว่าคำว่ารัก แต่เคยได้ยินไหมค่ะ ว่าเราควรทำให้คนที่เรารักมีความสุข นั้นแหละค่ะเราทำแล้ว ถึงมันจะเจ็บมากๆก้ตาม ถึงวันนี้พี่จะไม่ได้อยู่กับมี่แล้ว มี่ก้ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะค่ ขอให้รักกับพี่คนนั้นนานๆนะ มี่อยากเห็นพี่ยิ้มอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ลาก่อนค่ะ
#ใครที่มีความรักขอให้รักษามันเอาไว้ดีๆนะค่ะ ทำวันนี้ให้ดีที่สุดอยู่กับคนที่เรารักให้มากๆ ก่อนที่จะไม่มีเขาอยู่
#สำหรับคนที่พึ่งเลิกกับแฟนสู้ๆนะค่ะ มาปรึกษาเราได้นะถ้าไม่รังเกียจ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ ☺
แท็กคืออ