ต้องเสียกันไปเท่าไหร่กับคำว่า "รัก"

ไม่ใช่กูไม่เสียใจที่กูทิ้งมา
เคยมีแฟนเก่าคนนึงคะ เรากับเขาเกิดปีเดียวกันเราเกิดต้นปีเขาเกิดปลายปี เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ต้องบอกก่อนว่าเราเป็นญาติกันคะคือตาของเรากับตาของเขาเป็นพี่น้องกัน อีกอย่างเขากับพี่น้องเราค่อนข้างสนิทกัน เวลาปิดเทอมเราก็จะเล่นด้วยกันทุกครั้งเป็นแบบนี้ตลอด พอเริ่มโตขึ้นช่วงมอต้นเราก็แอบชอบเขาคะ แรกๆก็แบบปลื้มอะเขาน่ารักดี ดูสดใส ช่วงนั้นสมัยเล่นเอ็มละคะ (อย่าเพิ่งว่าเราแก่นะ 19 อยู่เลยย) เวลาออนเอ็มเราก็จะคุยกันตลอด แต่ก็ยังไม่ได้คบกัน นานไปก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ มีอยู่ครั้งนึงที่เขามาบ้านเราแล้วบ้านเราจะมีกระดานไวท์บอร์ดไม่เล็กไม่ใหญ่อยู่อันนึงไว้จดเบอร์หรือเตือนต่างๆ ซึ่งก็มีเบอร์เราอยู่ เขาก็แอบเม็มเบอร์เราแล้วโทรมาหา ตอนนั้นเราก็รู้แหละว่าเป็นเบอร์ของเขาแต่เราก็แอบเนียนถามพี่เราว่าพี่นี้เบอร์ใครอะ ช่วงนั้นเพิ่งได้โทรศัพท์ใหม่ด้วย พี่ก็บอกว่าเบอร์,,,อะ เราก็ทำเก๊กละก็อ่อ แต่ยังไม่รับสายนะ รอเขาโทรมาอีกรอบก็ค่อยรับ เราก็คุยกันบ่อยขึ้น เวลาเจอกันเราก็จะเขินทุกครั้งเลย เราก็คุยกันจนคบกัน เขาบอกเราว่ารู้มั้ยเราเป็นผู้หญิงที่จีบยากมาก 5555 ตอนนั้นเราก็แบบแอบยิ้มๆ นานไปต่างคนก็ต่างเจ้าชู้อะ เราก็มีคนเข้ามาคุยด้วยเยอะ เขาเองก็มีคนคุยเยอะ แต่เราไม่ชอบคนเจ้าชู้ไง เราก็เลยเลิกคุยกัน แต่พอเวลาออนเอ็มก็จะมีทักกันบ้าง เรากับเขาคบๆเลิกๆมาหลายรอบมาก เขาเป็นผู้ชายคนนึงที่ทุกครั้งก่อนจะวางสายเขาจะถาม"รักเค้ามั้ย" เรารักผู้ชายคนนี้มากเขาเป็นแฟนคนแรกของเรา เวลาเลิกกันไปต่างคนก็ต่างมีใหม่ แต่เราไม่เคยลืมเขาได้เลยไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหน เวลาไม่เคยช่วยอะไรเราได้เลย แล้วมีปี 2557 ที่เราเจอกัน ซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่มีคนคุยไม่ได้คบใคร เขาก็มาขอเราคบ เราก็ถามว่าแล้วคนนั้นอะเขาบอกเลิกแล้วเลิกได้เป็นเดือนแล้ว เราก็เชื่อใจเราเลยตกลงกับเขาว่าเราจะกลับไปคบรอบสุดท้ายนะ คือเราให้อภัยเขามาตลอดอะ ไม่ว่าเขาจะดีจะเลวยังไง เราบอกตัวเองว่าพอแล้วไม่อยากเจ็บแล้ว แต่พอเขากลับมาคุยเราก็ใจอ่อนอะ เราก็คบกับเขา เรามีความสุขมากเวลาเราได้ไปไหนมาไหนกับเขา เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครด้วย แฟนคนอื่นๆเราก็เฉยๆอะ   ปีใหม่ปีนั้นเราก็อยู่เคาว์ดาว์นด้วยกัน เราไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เราดีใจมากเรามีความสุขมากๆ เขาทำให้ชีวิตเรามีสีสัน แต่พอหลังจากนั้นได้ไม่กี่เดือนเราก็รู้ข่าวว่าเขาทำแฟนเก่าเขาท้อง และเราไม่ได้รู้จากเขา เราไปๆมาจนเรารู้ ตอนนั้นเราเสียใจมาก เราร้องไห้หนักมากๆ เหมือนฝันที่เราวาดไว้มันดับลงอะ เราไม่โกรธเขานะ แต่เราไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ไปทำไม เราพูดอะไรไม่ออกอะ เราโทรหาเพื่อนเราแล้วก็ได้แต่ร้องไห้ เราโทรหาพี่สาวเราเราก็ร้องไม่หยุด ตอนนั้นน้องชายเราก็รู้ว่าเราคบกับเขา น้องก็บอกให้เราใจเย็นทุกอย่างมันมีทางออก ตอนนั้นเราไม่ฟังใครทั้งนั้นอะ เราเลิกคุยกับเขาแบบไม่มีคำกล่าวลาด้วย เราเสียใจที่สุดอะเขาคือคนที่เรารักมาก เขาคือคนที่เราคิดจะแต่งงานด้วยเขาคือคนที่เราอยากอยู่ด้วยมากที่สุด เราก็ค่อยๆตั้งสติ ตอนนั้นในหัวเรามีแต่เหตุการณ์ที่เราเคยผ่านมาด้วยกัน ความสุขที่เราเคยมี มันวนเวียนอยู่ในหัวเราหมด พอผ่านไปเราก็เริ่มโอเคขึ้น แต่เราก็ไม่ลืมเขา เราเลยไม่พยายามที่จะลืม เราเก็บทุกเรื่องราวไว้เป็นความทรงจำแทน เราก็เจอคนใหม่ๆเข้ามาในชีวิตเยอะ คนที่ไม่เคยคิดว่าเขาจะเข้ามาเขาก็เข้ามาหาเรา เราก็เลยลองคบกันดูแต่คนนี้เราคบได้ไม่นาน อาจเป็นเพราะเขาเด็กกว่าและอีกหลายๆอย่าง ที่บ้านของเราก็ไม่อยากให้คบด้วย เราก็เลยเลิก และหลังจากนั้นเราก็ไม่คบใครอีกเลย เรากลายเป็นคนที่กลัวความรัก กลัวเจ็บอีก กลัวอะไรหลายๆอย่างที่มันยังไม่เกิดขึ้น และเราก็ได้คติมาว่าความคาดหวังทำร้ายเราเสมอฉะนั้นอย่าคาดหวังในตัวใครเลย  จนถึงตอนนี้ก็ครบ1ปีแล้วที่เราเลิกกับเขาที่เรารักมากที่สุด ช่วงหลังมาเวลาเจอกันเรามีความสุขตลอดถึงแม้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เขาก็มีทักเราบ้าง บางครั้งเจอก็ทำให้คิดถึงอะไรเดิมๆ ซึ่งมันไม่มีวันที่จะเป็นไปได้อีกแล้ว เรายอมรับว่าเราคิดถึงเขาตลอด เรายังรักเขา หลังจากที่เราเลิกคุยกับเขาแบบไม่ได้กล่าวลา แล้วช่วงนี้เราเจอกันบ่อยมากอยู่ๆเขาก็ส่งข้อความมาหาเราประมาณว่าคิดถึง เวลาเจอแล้วหวั่นไหว พอเราอ่านข้อความเสร็จเราก็หันไปมองหน้าเขา คือต่างคนก็ต่างยิ้ม แต่เราก็ไม่ได้ส่งกลับ เราไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้นี่คืออะไร แล้วเราควรทำยังไงต่อไปดี ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากกลับไปหาเขานะ แต่เราเคยบอกแล้วว่าครั้งนั้นคือครั้งสุดท้าย เรากลัวถ้ารอบนี้กลับไปแล้วเป็นแบบเดิมละ ใจเราจะต้องพังไปถึงไหนกัน มีใครเคยเป็นแบบเรามั้ย เราสับสนจริงๆ แต่ลึกๆแล้วเราดีใจนะที่เขายังส่งข้อความมาหาเรา