((((เตือนภัย))))ประสบการณ์น่ากลัว ที่ถนนคนเดิน ท่าแพ จ.เชียงใหม่

ขอเรียกแทนตัวเอง ว่า เรา แล้วกันเนาะ

เรากับแม่ ได้มีโอกาสมาเที่ยวเชียงใหม่ช่วงนี้พอดี ประทับใจอากาศมากๆ ที่อากาศกำลังสบายไม่ร้อน ไม่หนาวจนเกินไป มีของขายเรียงรายมาก ที่ชอบที่สุดคือได้ไปดู ซากุระประเทศไทย ฟินค่ะ


ก็ได้ไปอีกหลายๆที่ แต่ขอข้ามไปเข้าเรื่องเลยแล้วกัน

ชีวิตในเชียงใหม่วันที่ 3 เราและแม่ 2. คนได้ไปเดิน ถนนคนเดินท่าแพค่ะ (ไม่แน่ใจว่าชื่อที่ถูกต้องคืออะไร ทราบแค่ว่าอยู่บริเวณท่าแพ รถแดงต้อนรับได้ปลาบปลื้มมาก ชาร์จราคา แถมทำน้ำเสียงไม่พอใจ อารมณ์เหมือนคนขี้เกียจอธิบาย)

ประทับใจถนนที่นี่มากกกกกก ไม่รู้จะยาวไปไหน ของน่ารักๆขายเต็มไปหมด เรานี่เดินดูของไปปาดน้ำลายไป ฝรั่งหน้าตาแหล่มๆ เต็มเบยยย อ่ะ เข้าเรื่อง

คือพอถึงร้านหนึ่งขายเสื้อผ้าสำหรับสุนัขค่ะ และมีน้องหมาน่ารักๆ มาเป็นพรีเซนเตอร์ เราจึงงัดมือถือขึ้นมาเพื่อถ่ายภาพ พรีเซนเตอร์ตัวนี้ แล้วด้วยความที่กระเป๋าเราเป็นถือข้าง ใบใหญ่ค่ะ และเราก็ไม่ได้คิดอะไรกะว่า ถ่ายเสร็จก็จะโยนเก็บไว้เหมือนเดิม เวลาถือก็คือหนีบเข้าตัว  แม่มากระซิบกับเราว่า.....

แม่ : มีลุงคนนึงเดินตามเรามานานแล้ว

เราชะงัก และแกล้งทำเป็นชี้เพื่อจะดูผ้าพันคอ เต็มหน้าเลยค่ะ.... เป็นลุงอายุประมาณ 60  ค่ะ หรือ 50 ปลายๆ สภาพเป็นคนแก่ ซึมๆ เดินหลังคร่อม คอตก ตาลอยๆ คือไม่ใช่คนแก่ที่มาเดินเพื่อหาซื้อของแน่นอน ใส่ชุด เป็นเชิ้ตยีน สีฟ้ามอๆ (เก่าๆ) ขอบตรงปกมีสีแดง (รูปพรรณสัณฐานไม่ค่อยแน่ชัดค่ะ เพราะเราไม่กล้ามองลุงตรงๆ)

ตอนนั้นเราคิดว่าแม่เราอาจจะคิดไปเองหรือเปล่า คราวนี้เรา 2. แม่ลูกเริ่มแผนการป่วนเส้นทาง

แม่เราทำเป็นว่าหยุดดูของ ลุงคนนั้นก็หยุดเช่นกัน แต่ไม่ได้ดูของนะคะ คือหยุดเดินเฉยๆ

เราทำเป็นว่า ชวนแม่มาดูของอีกฝั่งนึง (มีฝั่งซ้าย ขวา) ลุงตามค่ะ ตามมาอย่างรวดเร็ว เราลองใช้วิธีนี้ 2-3 ครั้ง และใช้เวลาอยู่ในร้าน ทำเหมือนหยิบๆจับๆ แต่ลุงก็ยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น

แม่เราเรียกให้เรา เอากล้องมาถ่ายรูป แม่คู่กับปิ่นโต (ตอนนั้นเรา อารมณ์เสียค่ะ เพราะถ้าลุงเขาเห็นเราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วมันเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง) เราก็ถ่ายแบบส่งๆ ไม่นับ ไม่ปรับ อะไรทั้งนั้น ลุง..... อยู่หลังเรา? อีกนิดนึงจะถึงตัวเราแล้วค่ะ พอดีตอนนั้นมี คนมาต่อคิวรอถ่ายรูปคู่ปิ่นโต

เราทำเป็นว่า เรียกอีกเดินย้อนกลับมาดูของ ร้านที่เดินผ่านมา (ตอนคนเยอะๆ) คราวนี้เรามองเลยค่ะ ว่าลุงแกมีท่าทียังไง ไม่น่าเชื่อ ลุงหยุดเดิน และมองหาค่ะ เหมือนมองหาคนไม่มีผิด

พอเรามั่นใจแล้วว่า ตามมาแน่ๆ แต่จะไปแช่ร้านค้านานๆก็ไม่ได้ เพราะลุงรอค่ะ และคนเยอะมาก ก็คือเกรงใจ เลยจำใจเดิน รวมมากับฝูงคน ตอนนั้นเราเห็นลุงอยู่อีกฟากนะคะ แต่พอเดินลงมาลุงหายไป เราพยายามมองหา ตอนนั้นคือ กลายเป็นเราเป็นฝ่ายจับตาไปแล้ว.... ลุงหายไป!!!!!

พอหันหลังกลับยิ่งกว่าเห็นผี ลุงอยู่ในระยะประชิดเลยค่ะ.... เราตกใจมาก เพราะไม่รู้แกมีอาวุธหรือพรรคพวกหรือเปล่า เรารีบสะกิดแม่เลยค่ะ แล้วบอกว่า อยู่ข้างหลัง คือเราเสียงดังมาก ตอนนั้นคนเยอะแทบจะตัวติดกันแล้วเขาอยู่หลังเรา จะคว้ามีดมาเสียบเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ (ทั้งๆที่กระเป๋าเราไม่ทีไรเลยนอกจากโทรศัพท์ โดนเสียบตายมาจะคุ้มมั้ยนิ)

พอเราส่งเสียง จะบอกว่า ตอนนั้นลืมตัวจริงๆ ดันทำไก่ตื่น บวกกับเราเดินมาถึงแยกที่เขามีจัดถ่ายรูปกับ ผี หรือ มนุษย์ต่างดาวนี่ล่ะ ณ.จุดนั้น ทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าหยิบมือถือขึ้นมาเลย สังเกตว่าลุงคนนั้น หยุดตามที่แยกนั้น เรารีบจ้ำเดินมาตรงคนโล่งๆ ปรากฏว่าลุงไม่อยู่แล้ว ไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มาจากตรงไหน

แต่มันทำให้เราหมดสนุกกับการเดินดูของเลยค่ะ เพราะต้องคอยกอดกระเป๋า คอยระแวงว่ามีคนเดินตามหรือเปล่า

กำลังคิดว่าตอนกลับต้องโบกรถแดง ถ้าลุงตามถึงตอนนั้นเรากับแม่คงแย่แน่ๆ โชคดีมากๆที่เดินมาเจอกลุ่มเพื่อนแม่กำลัง,จะกลับโรงแรมพอดี เลยรวมกลุ่มกันกลับ

เราเอามาเล่านี่ไม่ได้ต้องการยัดเยียด ความผิดให้ใคร หรือ ดิสเครดิตสถานที่นะคะ เพียงแต่นำประสบการณ์จริงที่ได้พบเจอมา เป็นการเตือนภัยแก่ทุกคน

และเราว่าเรากับแม่ไม่ได้คิดไปเอง
แม่เราไปเดินแบบถือกระเป๋าตังค์ไปค่ะ ( ไม่ใส่กระเป๋าสะพาย เพราะแม่บอกว่า มันหนัก เลือกของไม่สะดวก)
ส่วนเราเป็นสาย Social ค่ะ ถ่ายรูป (ตอบแชทเฟสฯ) ถ่ายของมั่ง แม่มั่ง คือ โทรศัพท์เกือบจะอยู่ในมือตลอดเวลา)

**ไม่แน่ใจว่า ต้อง Tag ห้องไหนบ้าง **