สวัสดีค่ะ เราไม่ได้เล่นพันทิปเราเลยยืมของเพื่อนมาตั้งกระทู้นะคะ
คือ เราอยากเรียนนิเทศมากกกกก อยากทำพวกเบื้องหลัง ตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ เราคิดไว้ว่าเราอยากทำเบื้องหลังเป็นงานหลัง แต่พ่อแม่ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร เราเลยลองเปลี่ยนไปลองติวพวกสถาปัต เรียนมาได้ปีนึง เราเรียนได้นะคะ แต่ถ้าให้ทำงานตลอดมันคงไม่มีความสุขเท่าไรอ่ะค่ะ คราวนี้เลยคุยกันก็ไม่ค่อยจะความเห็นตรงกันเท่าไรเลยค่ะ แต่พ่อแม่ก็จะบอกว่าชอบอะไรก็เรียนๆไปเหอะ ก็รู้อ่ะค่ะว่ากลัวเราไม่มีงานทำแต่เราชอบจริงๆ ไม่ได้อยากเรียนเพราะว่าคิดว่ามันสนุกหรือสบายอะไรทั้งนั้นนะคะ รู้ว่าพอทำงานจริงๆมันลำบากแต่เราก็อยากทำเพราะมันชอบอ่ะค่ะ ใจจริงๆก็รู้อ่ะค่ะว่าพ่อแม่อยากให้เรียนแพทย์ แต่เราไม่ชอบจริงๆ ตอนนี้เรียนคณิต-วิทย์หวังว่าพอไปไหวแต่ตอนนี้อึดอัดใจมากๆรู้สึกไม่ใช่ตัวเองจริงๆ ถึงพ่อแม่จะพูดว่าชอบอะไรก็เรียนๆไป แต่พอพูดว่าอยากเรียนนิเทศก็ทะเลาะกันทุกทีหรือไม่ก็ทำไมไม่ลองเรียนหมอผิวหนังดูละชอบสวยๆงามๆไม่ใช่หรอ คือพ่อแม่ก็รู้อ่ะค่ะว่าเราชอบอย่างนี้ พอเราขอไปเรียนภาษาที่สาม หรือไม่ก็เรียนพวกความสามารถพิเศษต่างๆ พ่อแม่ก็จะมองว่าไร้สาระ ให้รอเข้ามหาลัยก่อนแล้วค่อยเรียน แต่เรามองว่ามีไว้ก็ดีเผื่อไปสัมภาษณ์จะได้มีอะไรดีกว่าคนอื่นอีกอย่างมันก็ตรงกับที่เราอยากเรียนก็ฝึกไปเลย รอเข้ามหาลัยตอนนั้นเค้าก็เลือกคณะกันไปหมดแล้ว เราก็กลัวว่าเราจะไม่ได้คณะที่เราอยากเข้า สุดท้ายต้องไปเรียนอะไรก็ไม่รู้
*** ระหว่างเรียนในมหาลัยเราอยากเรียนพวกโรงเรียนสอนเพื่อสมัครเป็นแอร์เผื่อไว้ แล้วก็ อยากสอนภาษาที่สามกับเขียนหนังสือภาษาที่สาม เราตั้งใจว่าอยากพูด เกาหลี ญี่ปุ่น จีนให้ได้นะคะ ของอย่างนี้ต้องใช้เวลาฝึกเรากลัวว่าถ้าเริ่มเรียนช้าเราจะแก่ไม่ทันใช้ก่อนแน่ๆ เราควรทำพูดยังไงคะให้พ่อแม่เข้าใจว่าเราอยากเริ่มเรียนภาษากับความสามารถพิเศษแล้ว เพราะมันใช้เวลากว่าจะทำได้ดี เราจริงจังนะคะ แต่เหมือนพ่อแม่จะคิดว่าเราอยากเรียนไปเล่นๆอ่ะค่ะ คือเราอยากมีอะไรที่แตกต่างกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าจะตอนเข้ามหาลัยหรือตอนสมัครงานของอย่างนี้มันได้มันก็ติดตัวเราไปตลอด เรากลัวว่าเราจะแก่ก่อนใช้จริงๆนะคะ สุดท้าย ตอนนี้เราฝึกเรียนเองอยู่ค่ะ แต่อย่างภาษาที่สาม พอเราสงสัยมันก็ถามใครไม่ได้ เรียนเองมาเป็นปีแล้วค่ะ แต่เหมือนมันก็อยู่กับที่อะค่ะ
อีกเรื่องค่ะ คือเรามีความฝันเล็กๆๆๆๆ ไม่ได้หวังอะไรเพราะมันคงอยากมากกกก เราอยากลองไปออดิชั่นค่ะ ทั้งเกาหลีและไทยเราอยากทำหมดเลยค่ะ แต่ตอนนี้เรารู้ตัวว่าความสามารถมันยังไม่ถึง ไปออดิชั่นที่เกาหลีมันก็ต้องรู้ภาษาอ่ะค่ะ อยากเพิ่มโอกาสให้ตัวเองนะคะ แต่อยากให้พ่อแม่สนับสนุนด้วยอ่ะค่ะ เราไม่อยากรอแล้ว ตอนนี้เราก็16แล้ว ไอดอลที่เดบิ้วต์ก็เด็กลงเรื่อยๆ เรากลัวเราแก่แล้วเค้าจะไม่รับเราอ่ะค่ะ ถ้าเริ่มตอนนี้กว่าเราจะทำได้ดีจริงๆก็คงเกือบ20แล้วมั้งคะ ฮื้อออออ
อยากให้พ่อแม่เลิกมองว่าความคิดเราไร้สาระแล้วอยากให้ไว้ใจและสนับสนุนเราสักที
คือ เราอยากเรียนนิเทศมากกกกก อยากทำพวกเบื้องหลัง ตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ เราคิดไว้ว่าเราอยากทำเบื้องหลังเป็นงานหลัง แต่พ่อแม่ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร เราเลยลองเปลี่ยนไปลองติวพวกสถาปัต เรียนมาได้ปีนึง เราเรียนได้นะคะ แต่ถ้าให้ทำงานตลอดมันคงไม่มีความสุขเท่าไรอ่ะค่ะ คราวนี้เลยคุยกันก็ไม่ค่อยจะความเห็นตรงกันเท่าไรเลยค่ะ แต่พ่อแม่ก็จะบอกว่าชอบอะไรก็เรียนๆไปเหอะ ก็รู้อ่ะค่ะว่ากลัวเราไม่มีงานทำแต่เราชอบจริงๆ ไม่ได้อยากเรียนเพราะว่าคิดว่ามันสนุกหรือสบายอะไรทั้งนั้นนะคะ รู้ว่าพอทำงานจริงๆมันลำบากแต่เราก็อยากทำเพราะมันชอบอ่ะค่ะ ใจจริงๆก็รู้อ่ะค่ะว่าพ่อแม่อยากให้เรียนแพทย์ แต่เราไม่ชอบจริงๆ ตอนนี้เรียนคณิต-วิทย์หวังว่าพอไปไหวแต่ตอนนี้อึดอัดใจมากๆรู้สึกไม่ใช่ตัวเองจริงๆ ถึงพ่อแม่จะพูดว่าชอบอะไรก็เรียนๆไป แต่พอพูดว่าอยากเรียนนิเทศก็ทะเลาะกันทุกทีหรือไม่ก็ทำไมไม่ลองเรียนหมอผิวหนังดูละชอบสวยๆงามๆไม่ใช่หรอ คือพ่อแม่ก็รู้อ่ะค่ะว่าเราชอบอย่างนี้ พอเราขอไปเรียนภาษาที่สาม หรือไม่ก็เรียนพวกความสามารถพิเศษต่างๆ พ่อแม่ก็จะมองว่าไร้สาระ ให้รอเข้ามหาลัยก่อนแล้วค่อยเรียน แต่เรามองว่ามีไว้ก็ดีเผื่อไปสัมภาษณ์จะได้มีอะไรดีกว่าคนอื่นอีกอย่างมันก็ตรงกับที่เราอยากเรียนก็ฝึกไปเลย รอเข้ามหาลัยตอนนั้นเค้าก็เลือกคณะกันไปหมดแล้ว เราก็กลัวว่าเราจะไม่ได้คณะที่เราอยากเข้า สุดท้ายต้องไปเรียนอะไรก็ไม่รู้
*** ระหว่างเรียนในมหาลัยเราอยากเรียนพวกโรงเรียนสอนเพื่อสมัครเป็นแอร์เผื่อไว้ แล้วก็ อยากสอนภาษาที่สามกับเขียนหนังสือภาษาที่สาม เราตั้งใจว่าอยากพูด เกาหลี ญี่ปุ่น จีนให้ได้นะคะ ของอย่างนี้ต้องใช้เวลาฝึกเรากลัวว่าถ้าเริ่มเรียนช้าเราจะแก่ไม่ทันใช้ก่อนแน่ๆ เราควรทำพูดยังไงคะให้พ่อแม่เข้าใจว่าเราอยากเริ่มเรียนภาษากับความสามารถพิเศษแล้ว เพราะมันใช้เวลากว่าจะทำได้ดี เราจริงจังนะคะ แต่เหมือนพ่อแม่จะคิดว่าเราอยากเรียนไปเล่นๆอ่ะค่ะ คือเราอยากมีอะไรที่แตกต่างกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าจะตอนเข้ามหาลัยหรือตอนสมัครงานของอย่างนี้มันได้มันก็ติดตัวเราไปตลอด เรากลัวว่าเราจะแก่ก่อนใช้จริงๆนะคะ สุดท้าย ตอนนี้เราฝึกเรียนเองอยู่ค่ะ แต่อย่างภาษาที่สาม พอเราสงสัยมันก็ถามใครไม่ได้ เรียนเองมาเป็นปีแล้วค่ะ แต่เหมือนมันก็อยู่กับที่อะค่ะ
อีกเรื่องค่ะ คือเรามีความฝันเล็กๆๆๆๆ ไม่ได้หวังอะไรเพราะมันคงอยากมากกกก เราอยากลองไปออดิชั่นค่ะ ทั้งเกาหลีและไทยเราอยากทำหมดเลยค่ะ แต่ตอนนี้เรารู้ตัวว่าความสามารถมันยังไม่ถึง ไปออดิชั่นที่เกาหลีมันก็ต้องรู้ภาษาอ่ะค่ะ อยากเพิ่มโอกาสให้ตัวเองนะคะ แต่อยากให้พ่อแม่สนับสนุนด้วยอ่ะค่ะ เราไม่อยากรอแล้ว ตอนนี้เราก็16แล้ว ไอดอลที่เดบิ้วต์ก็เด็กลงเรื่อยๆ เรากลัวเราแก่แล้วเค้าจะไม่รับเราอ่ะค่ะ ถ้าเริ่มตอนนี้กว่าเราจะทำได้ดีจริงๆก็คงเกือบ20แล้วมั้งคะ ฮื้อออออ