ความรัก..

ความรัก...เป็นเรื่องที่เข้าใจยากเสมอ..ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม

แม้อายุจะผ่านล่วงเลยมาถึงเวลาที่ควรมีครอบครัวแล้วก็ตาม...ก็ยังไม่เข้าใจมันอยู่ดี

วันนี้ที่เคยดี..ทุกวันที่เคยเป็น...มันหายไปไหนแล้ว..

เหมือนที่ใครหลายคนเคยบอกกันไว้ว่า..ยามรัก..น้ำต้มผักก็ว่าหวาน..

ทุกสิ่งที่ล้วนอยู่รอบตัวเรา..มันดูสีชมพู มันดูสดใส ยิ้มแย้มกับมันไปได้ทั้งหมด
ในตอนที่ตกอยู่ในห้วงเวลานั้น...

วันเวลาเหรอ..ที่ทำให้คนเปลี่ยนไป..มันคงไม่ใช่เหตุผลที่มาขัดแย้งได้มากพอ..

หัวใจ...หัวใจเรานี่แร่ะ ที่ไม่เข้มแข็งพอ
ไม่เข้มแข็ง ต่อสิ่งเร้ารอบตัว ไม่เข้มแข็ง ไม่มั่นใจและเชื่อใจในกันและกัน

ตัวบั่นทอนความรัก คือ การเชื่อใจและไว้ใจกัน
ฉันไม่เคยโทษระยะทาง ที่จะทำให้ความรักเปลี่ยนไป..หัวใจเราที่เต้นอยู่นี่แร่ะ ที่มันไม่หนักแน่นและเข้มแข็งพอ

เราปล่อยให้คำถามที่มีอยู่ในใจ ค่อยๆสะสมจนมันอัดแน่น พอถึงเวลาที่มันระเบิด
มันก็ไม่เหลืออะไรให้แก้ไขอีกแล้ว...

ถ้าวันนี้..เธอเลือกที่จะจบทุกอย่างระหว่างกัน มันควรมีความชัดเจน
บอกกล่าว เคลียกันไปเลยว่า...พอเถอะ จบได้แล้ว..

อย่าปล่อยให้คนอีกคน..รอ...รอเวลาที่จะให้กลับมาแก้ไขและเหมือนเดิมกันได้อีก

บอกกันมาเถอะ...ความรักสวยงามเสมอ
มันควรจบลงแบบที่สวยงาม

ตอนที่เริ่มแรกมันยังสวยงาม มันก็ควรจบลงด้วยความสวยงาม

ฉันเข้าใจ...บอกกันมาเถอะ..















http://youtu.be/RoqDu7c-DOw