สวัสดีครับ ผมระบายความในใจและข้อถามวิธีแก้ปัญหาหน่อยครับ
ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงของการสอบเข้ามหาลัย ผมกับแฟน เรียนอยู่ชั้น ม.6 ห้องเดียวกันแต่ไม่มีเวลาให้กันเลย ผมกับแฟนคบกันมา ตอนนี้ก็ 1 ปี 6 เดือนแล้วครับ
คบกันตั้งแต่อยู่ ม.5 เทอม 1 ซึ่งผมเป็นเด็กหอครับ ส่วนแฟนผมอยู่บ้านไปกลับทุกวัน ช่วงนั่นผมกับแฟนคือมีเวลาให้กันมาก ม.5 มันก็มีกิจกรรมเยอะอยู่แล้วเลยเป็นช่วงที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน เกือบจะแทบทุกวัน วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ก็มีมาหากันบ้าง มาทำงานด้วยกันบ้าง แล้วเคยมีแบบเซอร์ไพร์ มาหาผมอยู่บ้าง ผมเป็นคนค่อนข้างจะน้อยใจง่าย ๆ งี่เง่าเลยก็ว่าได้ ชอบคิดอะไรไปเองอยู่บ่อย ผมขอให้แฟนมาหาผมแฟนผมก็มาครับ ชีวิตในตอน ม.5 โครตจะมีความสุขกับชีวิตมากเลยครับ เมื่อผมได้ขึ้น ม.6 ก็เข้าใจว่ามีเรื่อง มหาลัย ให้คิดมากมาย คิดว่าจะต้องเอาเรื่องเรียนไว้ก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะราบรื่นเหมือนเมื่อก่อนครับ เวลาที่มีให้กันมันนอนจนแทบจะไม่มีราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงจะเรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่เวลาคุยกันน้อยมากครับ เวลาที่ผมคุยกับแฟนตอนที่อยู่ในห้องเรียนเดี๋ยวนี้ไม่ได้ครับแฟนผมจะโกรธ แฟนผมบอกว่าเรียนอยู่ ผมก็เข้าใจว่าอยู่ในห้องเรียนผมก็ยอมรับแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่คุยกันเลยแบบนี้แล้วเวลาหลังเลิกเรียนผมก็ได้มีเวลาแค่ไปส่งแฟนกับบ้านไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกันเหมือนเมื่อก่อน เสาร์-อาทิตย์ ไม่มาหากันเลยแฟนผมบอกว่าจะอ่านหนังสือ ครับผมก็ตกลงยอมรับว่าแฟนอ่านหนังสือผมทำใจได้ แต่เมื่อผมโทรไป ถามแฟนว่าทำอะไรอยู่แฟนผมบอกว่าดูซีรีย์เกาหลี หรือ ไม่ก็ดูยูทูป หรือไม่ก็นอน ทั้ง ๆ ที่บอกผมว่า จะอ่านหนังสือ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับว่าเพราะอะไร เมื่อผมเอาเหตุผลทั่งหมดไปถาม ว่า ไหนว่าจะอ่านหนังสือแล้วทำไมไม่อ่าน แฟนผมก็บอกว่าขี้เกียจ คำตอบของแฟนผมมันทำร้ายความรู้สึกผมมาก ทั้ง ๆ ที่ผมยอมรับในการตัดสินใจของแฟนแล้วยอมให้ทำตามใจแฟน แต่ผลตอบแทนของผมคือการทำร้ายจิตใจครับ และเมื่อเป็นแบบนี้อยู่ได้ไม่นานผมก็ได้บอกเลิกแฟน ซึ่งผมก็ประมาณว่าประชดแฟน ( ผมผิดจริง ๆ ที่ประชดยอมรับครับ ) ไม่ได้อยากจะเลิกจริง ๆ แค่อยากให้แฟนสนใจผมมากยิ่งขึ้นแต่ผลที่ได้คือแฟนผมเฉยชามากครับ ตกลงเลิกกับผมอย่างง่ายดายแล้วยังถามผมว่าคิดดีแล้วหรอ ?? ก็ด้วยอารมณ์โกรตอนนั่นผมก็บอกว่าใช่ ( บอกเลิกทางโทรศัพท์ เรื่องที่ไม่มีเวลาให้กัน ) เมื่อแฟนผมตอบตกลงเลิกแฟนผมเลยตัดสายโทรศัพท์ ผมก็ร้องไห้กระวนกระวาย เวลาผ่านไป 5 นาที ผมโทรไปบอก ขอคืนดีผมอยู่ไม่ได้หรอกครับที่ต้องเสียเธอไป ผมเลยต้องยอมเป็นฝ่ายง้อซะเอง เวลาผ่านไป ผมกับแฟนกับคุยกันแบบแฟนกันปกติ แต่แฟนไม่ยังไม่กลับมาคืนดี ผมถามกี่ครั้งกี่ครั้งว่าคืนดีกันได้ยัง แฟนผมก็บอกว่าไม่ แฟนผมบอกว่าให้ง้อก่อน ผมก็ตามง้ออยู่ทุกคน ( ง้อทางโทรศัพท์ ไม่ได้เจอกัน ) ผมถามแฟนว่าต้องง้อไง ง้อได้แค่คุยโทรศัพท์ไปหาที่บ้านก็ไม่ได้เดี๋ยวจะโกรธผมอีก มาหาก็ไม่มา ผมก็ทำไม่ถูกเหมือนกันไม่รู้ว่าจะเริ่มง้อยังไงในโทรศัพท์เวลาก็ไม่มี โทรไปถามว่าทำไรอยู่ ก็คุยกับเพื่อน ดูซีรีย์ ฟังเพลงไปเรื่อย ผมเลยถามไปอีกครั้งว่าต้องง้อยังไง แฟนก็บอกว่า ทำให้มั่นในว่าจะไม่ขอให้ไปหา ไม่ขอเรื่องเวลา ผมก็ตอบตกลงไปครับ ผมก็พยายามไม่พูดพยายามอยู่เฉย ๆ ผมกลัวว่าถ้าพูดอะไรไปแฟนจะไม่มีพอใจอีก ผมเลยเลือกที่จะอยู่เฉย ๆ ให้มากที่สุด แฟนผมก็มาถามว่าเป็นไรที่ไม่ค่อยคุยเลย ผมก็บอกไปตามความคิดเลยว่าอยากอยู่เฉย ๆ ในมากที่สุดไม่อยากให้เธอโกรธไม่อยากขัดใจเธอ แฟนผมก็บอกว่าไม่ต้องทำแบบนั่นหรอกอยู่แบบปกติ ผมก็ตกลงว่าไม่ทำแบบนี้และจะอยู่แบบปกติ เมื่อความคิดผมกลับมาเป็นปกติเท่านั่นแหละครับทะเลาะกันเลย ผมเองแหละครับเป็นคนเริ่มพูดว่าพรุ้งนี้มาเร็ว ๆ ได้ไหม ? ( คือพรุ้งนี้เช้าเป็นวันอาทิตย์ที่เรียนพิเศษขอย้ายวันเรียนหนึ่งวัน ปกติเรียน วันอังคาร กับ พฤหัสบดี แฟนผมมาเรียน 15.30 - 17.30 น. ) แฟนผมก็บอกว่าไม่จะซักผ้า ซึ่งวันเสาร์นอนดูซีรีย์ได้ทั้งวันก็ไม่ได้อะไรเลย ผมก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่าทำไม ถึงไม่ได้ทำไม ถึงให้ไม่ได้ เอาเรื่องอ่านหนังสือสอบมาอ้างทั้ง ๆ ที่นอนดูซีรีย์เกาหลีผมถามว่าทำไมไม่อ่านหนังสือก็บอกว่าขี้เกียจ เอาเรื่องการนั่งรถมาอ้างผมก็บอกว่าผมไปรับไปส่งได้ก็ไม่เอาอีก ผมก็ไม่มีหนทางไม่รู้จะทำไงให้มันดีขึ้น ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ซักที ผมเองไม่ได้ติดเพื่อน ไม่ได้ติดเกมส์ ยาเสพติดผมไม่ยุ่ง ถามว่าทำไมไม่ไปกับเพื่อน ผมตอบเลยว่าเพื่อนที่เคยกับกันมาเดี๋ยวนี้ก็เริ่มไปติดยาเสพติดกันผมเลยปลีกตัวออกมาไม่ยุ่งด้วยมานาน ผมอยากถามวิธีแก้ไขปัญหาว่าจะแก้ได้อย่างไร หรือใครมีประสบณ์ที่คล้าย ๆ แล้วเคยแก้ปัญหาได้ก็ช่วยแชร์กันหน่อยน่ะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบน่ะครับ
แฟนไม่มีเวลาให้กัน
ตอนนี้ก็อยู่ในช่วงของการสอบเข้ามหาลัย ผมกับแฟน เรียนอยู่ชั้น ม.6 ห้องเดียวกันแต่ไม่มีเวลาให้กันเลย ผมกับแฟนคบกันมา ตอนนี้ก็ 1 ปี 6 เดือนแล้วครับ
คบกันตั้งแต่อยู่ ม.5 เทอม 1 ซึ่งผมเป็นเด็กหอครับ ส่วนแฟนผมอยู่บ้านไปกลับทุกวัน ช่วงนั่นผมกับแฟนคือมีเวลาให้กันมาก ม.5 มันก็มีกิจกรรมเยอะอยู่แล้วเลยเป็นช่วงที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน เกือบจะแทบทุกวัน วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ก็มีมาหากันบ้าง มาทำงานด้วยกันบ้าง แล้วเคยมีแบบเซอร์ไพร์ มาหาผมอยู่บ้าง ผมเป็นคนค่อนข้างจะน้อยใจง่าย ๆ งี่เง่าเลยก็ว่าได้ ชอบคิดอะไรไปเองอยู่บ่อย ผมขอให้แฟนมาหาผมแฟนผมก็มาครับ ชีวิตในตอน ม.5 โครตจะมีความสุขกับชีวิตมากเลยครับ เมื่อผมได้ขึ้น ม.6 ก็เข้าใจว่ามีเรื่อง มหาลัย ให้คิดมากมาย คิดว่าจะต้องเอาเรื่องเรียนไว้ก่อน แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะราบรื่นเหมือนเมื่อก่อนครับ เวลาที่มีให้กันมันนอนจนแทบจะไม่มีราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงจะเรียนอยู่ห้องเดียวกันแต่เวลาคุยกันน้อยมากครับ เวลาที่ผมคุยกับแฟนตอนที่อยู่ในห้องเรียนเดี๋ยวนี้ไม่ได้ครับแฟนผมจะโกรธ แฟนผมบอกว่าเรียนอยู่ ผมก็เข้าใจว่าอยู่ในห้องเรียนผมก็ยอมรับแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่คุยกันเลยแบบนี้แล้วเวลาหลังเลิกเรียนผมก็ได้มีเวลาแค่ไปส่งแฟนกับบ้านไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกันเหมือนเมื่อก่อน เสาร์-อาทิตย์ ไม่มาหากันเลยแฟนผมบอกว่าจะอ่านหนังสือ ครับผมก็ตกลงยอมรับว่าแฟนอ่านหนังสือผมทำใจได้ แต่เมื่อผมโทรไป ถามแฟนว่าทำอะไรอยู่แฟนผมบอกว่าดูซีรีย์เกาหลี หรือ ไม่ก็ดูยูทูป หรือไม่ก็นอน ทั้ง ๆ ที่บอกผมว่า จะอ่านหนังสือ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันครับว่าเพราะอะไร เมื่อผมเอาเหตุผลทั่งหมดไปถาม ว่า ไหนว่าจะอ่านหนังสือแล้วทำไมไม่อ่าน แฟนผมก็บอกว่าขี้เกียจ คำตอบของแฟนผมมันทำร้ายความรู้สึกผมมาก ทั้ง ๆ ที่ผมยอมรับในการตัดสินใจของแฟนแล้วยอมให้ทำตามใจแฟน แต่ผลตอบแทนของผมคือการทำร้ายจิตใจครับ และเมื่อเป็นแบบนี้อยู่ได้ไม่นานผมก็ได้บอกเลิกแฟน ซึ่งผมก็ประมาณว่าประชดแฟน ( ผมผิดจริง ๆ ที่ประชดยอมรับครับ ) ไม่ได้อยากจะเลิกจริง ๆ แค่อยากให้แฟนสนใจผมมากยิ่งขึ้นแต่ผลที่ได้คือแฟนผมเฉยชามากครับ ตกลงเลิกกับผมอย่างง่ายดายแล้วยังถามผมว่าคิดดีแล้วหรอ ?? ก็ด้วยอารมณ์โกรตอนนั่นผมก็บอกว่าใช่ ( บอกเลิกทางโทรศัพท์ เรื่องที่ไม่มีเวลาให้กัน ) เมื่อแฟนผมตอบตกลงเลิกแฟนผมเลยตัดสายโทรศัพท์ ผมก็ร้องไห้กระวนกระวาย เวลาผ่านไป 5 นาที ผมโทรไปบอก ขอคืนดีผมอยู่ไม่ได้หรอกครับที่ต้องเสียเธอไป ผมเลยต้องยอมเป็นฝ่ายง้อซะเอง เวลาผ่านไป ผมกับแฟนกับคุยกันแบบแฟนกันปกติ แต่แฟนไม่ยังไม่กลับมาคืนดี ผมถามกี่ครั้งกี่ครั้งว่าคืนดีกันได้ยัง แฟนผมก็บอกว่าไม่ แฟนผมบอกว่าให้ง้อก่อน ผมก็ตามง้ออยู่ทุกคน ( ง้อทางโทรศัพท์ ไม่ได้เจอกัน ) ผมถามแฟนว่าต้องง้อไง ง้อได้แค่คุยโทรศัพท์ไปหาที่บ้านก็ไม่ได้เดี๋ยวจะโกรธผมอีก มาหาก็ไม่มา ผมก็ทำไม่ถูกเหมือนกันไม่รู้ว่าจะเริ่มง้อยังไงในโทรศัพท์เวลาก็ไม่มี โทรไปถามว่าทำไรอยู่ ก็คุยกับเพื่อน ดูซีรีย์ ฟังเพลงไปเรื่อย ผมเลยถามไปอีกครั้งว่าต้องง้อยังไง แฟนก็บอกว่า ทำให้มั่นในว่าจะไม่ขอให้ไปหา ไม่ขอเรื่องเวลา ผมก็ตอบตกลงไปครับ ผมก็พยายามไม่พูดพยายามอยู่เฉย ๆ ผมกลัวว่าถ้าพูดอะไรไปแฟนจะไม่มีพอใจอีก ผมเลยเลือกที่จะอยู่เฉย ๆ ให้มากที่สุด แฟนผมก็มาถามว่าเป็นไรที่ไม่ค่อยคุยเลย ผมก็บอกไปตามความคิดเลยว่าอยากอยู่เฉย ๆ ในมากที่สุดไม่อยากให้เธอโกรธไม่อยากขัดใจเธอ แฟนผมก็บอกว่าไม่ต้องทำแบบนั่นหรอกอยู่แบบปกติ ผมก็ตกลงว่าไม่ทำแบบนี้และจะอยู่แบบปกติ เมื่อความคิดผมกลับมาเป็นปกติเท่านั่นแหละครับทะเลาะกันเลย ผมเองแหละครับเป็นคนเริ่มพูดว่าพรุ้งนี้มาเร็ว ๆ ได้ไหม ? ( คือพรุ้งนี้เช้าเป็นวันอาทิตย์ที่เรียนพิเศษขอย้ายวันเรียนหนึ่งวัน ปกติเรียน วันอังคาร กับ พฤหัสบดี แฟนผมมาเรียน 15.30 - 17.30 น. ) แฟนผมก็บอกว่าไม่จะซักผ้า ซึ่งวันเสาร์นอนดูซีรีย์ได้ทั้งวันก็ไม่ได้อะไรเลย ผมก็ไม่เข้าใจหรอกครับว่าทำไม ถึงไม่ได้ทำไม ถึงให้ไม่ได้ เอาเรื่องอ่านหนังสือสอบมาอ้างทั้ง ๆ ที่นอนดูซีรีย์เกาหลีผมถามว่าทำไมไม่อ่านหนังสือก็บอกว่าขี้เกียจ เอาเรื่องการนั่งรถมาอ้างผมก็บอกว่าผมไปรับไปส่งได้ก็ไม่เอาอีก ผมก็ไม่มีหนทางไม่รู้จะทำไงให้มันดีขึ้น ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ซักที ผมเองไม่ได้ติดเพื่อน ไม่ได้ติดเกมส์ ยาเสพติดผมไม่ยุ่ง ถามว่าทำไมไม่ไปกับเพื่อน ผมตอบเลยว่าเพื่อนที่เคยกับกันมาเดี๋ยวนี้ก็เริ่มไปติดยาเสพติดกันผมเลยปลีกตัวออกมาไม่ยุ่งด้วยมานาน ผมอยากถามวิธีแก้ไขปัญหาว่าจะแก้ได้อย่างไร หรือใครมีประสบณ์ที่คล้าย ๆ แล้วเคยแก้ปัญหาได้ก็ช่วยแชร์กันหน่อยน่ะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบน่ะครับ