ขอบอกก่อนนะครับว่านี่คือกระทู้ที่ 2 ของผม
ขอแนะนำตัวคร่าวๆก่อนนะครับ ตอนนี้ผมอายุ 18 เรียนอยู่ชั้น ม6 ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในภาคกลาง จริงๆแล้วตั้งแต่เกิดมาผมเคยชอบคนๆนึงตอนเด็กๆ(เด็กมากครับ(รู้สึกแก่แดดมาก)) แต่ว่าผมเกิดจำเป็นต้องย้ายโรงเรียนทำให้ผมไม่ได้เจอกับคนที่ผมชอบตอนเด็ก (สมัยนั้นเฟสยังไม่มี msn ก็เล่นไม่เป็น) พอจากกันไปด้วยความไร้เดียงสาตามประสาเด็กของผมก็คือ ผมรอครับ รอคนที่ผมชอบตอนเด็กๆ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าจะได้เจอเธออีกเมื่อไหร่แต่ผมก็รอครับ ไม่ว่าจะเจอ ผญ กี่คนหรือมีคนมาชอบผมกี่คนผมก็ปฏิเสธไปหมด ด้วยความที่ยังรอคนๆนั้นอยู่มาจนถึง ม2 สมัยนั้นเฟสบุ๊คเริ่มแพร่กระจายมากขึ้น ผมก็เลยค้นหาชื่อเล่นของคนๆนั้นในเฟส ปรากฏว่าเจอจริงๆ ผมดีใจมากแต่ไม่กล้าทักไปคุย จน ม4 ผมให้เพื่อนๆช่วยสืบเสาะว่าคนที่ผมรอมานานแสนนานตั้งแต่ประถมนั้น มีใครหรือยัง ผลที่ได้กลับมาก็คือคนนั้นเพิ่งมีแฟนไปได้ไม่นาน ตอนนั้นผมรู้สึกได้เลยที่เพื่อนๆผมบอกมาว่าอกหักเป็นอย่างไร แต่ผมไม่ได้เสียใจมากมายนัก แค่รู้สึกว่ามันจึกเข้ามาแปปเดียว อาจจะเป็นเพราะผมรอมานานความรู้สึกที่มีต่อคนๆนั้นอาจจะลดลง พอรู้ว่าอกหักผมก็รู้ได้ทันทีว่าถึงเวลาเปิดใจมองคนรอบข้างแล้วหล่ะแต่ด้วยความที่ว่าผมห่างไกลจากเรื่องของความรักมานานแสนนานเลยทำให้ผมจีบไม่เป็น ไม่กล้าแม้กระทั่งจะทักใครก่อน แต่บอกเลยว่าปัญหานี้มันเล็กน้อยมากสำหรับผม "เป็นโสดมาเกือบสิบปีโสดต่อไปอีกหน่อยคงจะไม่เป็นไร" ผมเลยมีความคิดที่ว่าช่างมัน เดี๋ยวเข้ามหาลับเมื่อไหร่ค่อยจริงจังกับเรื่องนี้ จนกระทั่งได้มาเจอน้องคนนี้...
น้องคนนี้เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับผม เรื่องของรูปร่างหน้าตาผมว่าในสายตาแต่ละคนก็ย่อมเห็นต่างกันไป แต่สำหรับผม ผมรู้สึกว่ามันใช่มาก แต่ด้วยความที่ว่าผมไม่กล้าทักไปก่อนเลยได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นอะไรกันก็ได้ ขอแค่มองและแอบชอบอยู่ห่างๆ เอาน้องเป็นกำลังใจในการมาโรงเรียนแล้วกัน เวลาผ่านไปด้วยความว่าผมมีโอกาสเป็นช่างภาพของโรงเรียนแล้วน้องเป็นนักแสดงผมเลยได้มีโอกาสถ่ายรูปน้องเอาไว้ แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า นี่แหล่ะข้ออ้างที่จะสามารถเอาไว้ทักน้องไปได้ แล้วผมจะรอช้าอยู่ใย พอผมกลับถึงบ้านก็รีบเอารูปของน้องมาแต่งสุดความสามารถที่ผมมีแล้วก็รีบส่งรูปไปให้น้องทั้งหมด 2 รูป ซึ่งก็ดูท่าว่าน้องจะชอบ แต่ด้วยความที่ว่าผมจีบใครไม่เป็นแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงเพราะกลัวน้องเค้าจะรู้ว่าผมชอบ เลยทำให้บทสนมนาระหว่างผมกับน้องจบลงอย่างรวดเร็วโดยการที่ผมเป็นคนตอบ"ครับ"คนสุดท้ายแล้วน้องเค้าก็อ่านแล้วไม่ตอบกลับมา ซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าถ้าตอบน้องไปว่า "ครับ" แน่นอนว่าผมจะไม่ได้คุยกับน้องต่อ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมไม่รู้จะคุยอะไรเลยต้องตอบ "ครับ" ไป หลังจากที่จบบทสนทนากับน้องอย่างรวดเร็ว ผมก็บอกกับตัวเองว่า "ไม่เป็นไร อย่างน้องก็ได้คุยแล้วถึงจะสั้นๆก็ตาม" แล้วผมก็แอบชอบน้องอย่างครึ่งๆกลางๆต่อไป จนกระทั่ง....
วันปีใหม่ จู่ๆน้องเค้าก็ทักมา happy new year ผมไม่รู้ว่าน้องเขาจะส่งมาได้ยังไง ส่งมาตามมารยาทหรือส่งให้ทุกคนหรือว่าจงใจส่งให้ผมคนเดียว(ซึ่งอยากให้เป็นแบบหลังมากก) ผมรู้แต่เพียงว่านี่แหล่ะ เป็นโอกาสทองที่จะได้คุยกับน้อง ผมเลยใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการสรรหาคำที่จะมาตอบน้องแล้วสามารถไปต่อได้ ไม่จบโดยทันที ในที่สุดผมก็พิมพ์ตอบไปแล้วรีบปิดเฟสทันทีเพราะกลัวว่าน้องจะอ่านไวแล้วตอบไว ทุกๆครั้งที่ผมตอบน้องไป ผมจะแทรกคำถามข้อเล็กๆ หรือไม่ก็คำแซวนิดหน่อยไปด้วยเสมอเพื่อให้น้องตอบกลับมาไม่ก็แกตัวกลับมาสักเล็กน้อยก็ยังดี ซึ่งทุกครั้งที่น้องตอบกลับมาผมจะเห็นตลอดและใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการหาคำตอบที่จะตอบน้องไปแล้วบทสนทนาไม่จบลงง่ายๆ จนกระทั่งน้องเค้าตอบกลับมาว่า "อ๋ออ" คำๆนี่ทำให้ผมชะงักเลย ไม่รู้จะต่อไปยังไงเลยตอบ "ครับ" ส่งผลให้บทสนทนาระหว่างผมกับน้องจบลงในระยะเวลา 1 วันซึ่งการคุยในครั้งนี้แหล่ะทำให้ความรู้สึกที่ผมมีต่อน้องมันเปลี่ยนไป....
ทุกๆข้อความที่น้องคุยกับผมมันทำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนคุยกับตัวเอง เพราะสไตล์การตอบของน้องเค้า(ถ้าไม่วัดระดับความขี้เล่นของน้องกับผม)มันคล้ายกับผมมาก ทำให้ผมรู้ว่า น้องคนนี่แหล่ะใช่เลย พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็รีบเปิดเฟสของน้องดูทำให้เห็นว่าน้องขึ้น status ว่า In a relationship ในวินาทีนั้นผมรู้สึกเลยว่าใจของผมมันจึกแล้วก็วูบมาก ผมเลยรีบเลื่อนลงเพื่อดูว่าตั้งตอนไหน ปรากฎว่าตั้งเมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกหมดหวังมาก แต่พอคิดไปคิดมา ทำไมไม่เห็นมีการโพสต์ครบรอบหรือคำหวานๆอะไรเลย แถมว่าที่โรงเรียนยังไม่เห็นว่ามี ผช คนไหนเดินด้วยบ่อยๆ ผมจึงมีความหวังว่า น้องเขาอาจะตั้งไปเล่นๆก็เป็นได้ เลยทำให้ผมมีกำลังใจและรู้สึกว่ายังมีความหวังอยู่ ทำให้ผมได้ไปต้ังกระทู่แรกเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าจะทักไปอย่างไรดี แล้วจะสืบเรื่อง relationship อย่างไรซึ่งผมสุดท้ายผมก็ไม่กล้าทักไปอยู่ดี จนวันนี้ผมได้เปิดดูรวมรูปค่ายกิจกรรมต่างๆ แล้วเจอรูปของน้องเขา ผมเลยเอามาแต่งแล้วก็จะทักไปเหมือนเดิม แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนตอบแชทคนสุดท้ายแล้วน้องอ่านไม่ตอบ ผมเลยไม่กล้าทักไปเพราะกลัวว่าน้องจะเบื่อหรือรำคาน เลยได้แต่ส่องเฟสน้องต่อไปและหวังว่าน้องคงจะทักผมมา เพราะผมได้เตรียมภาพในเพื่อการสนทนทครั้งต่อไปไว้แล้ว จนมาสะดุดที่ผมเห็นว่าน้องแชร์ลิ้งค์พันทิปเลยคิดได้ว่า งั้นผมลงในพันทิปแล้วรอเผื่อว่าน้องจะมาเห็นแล้วรู้ตัวดีกว่า เลยได้มาเขียนกระทู้นี้ครับ
ข้อมูลเพิ่มเติม
ผมอายุ 18 อยู่ ม6 ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในภาคกลาง อีกไม่ถึงเดือนก็ต้องจบและออกจากโรงเรียนแล้ว ถ้าเกิดว่าน้องสงสัยว่าเป็นตัวเองรึเปล่าแล้วน้องก็รู้สึกดีๆกับพี่เหมือนกันก็ลองทักเฟสพี่มา ถ้าพี่มีภาพน้องตอนทำกิจกรรมส่งไปให้ก็ขอให้รู้เลยว่าเป็นน้องนั่นแหล่ะ แล้วไม่ต้องห่วงนะครับ แชทครั้งที่ 3 จะเป็นแชทที่คุยกันนานที่สุด และพี่จะไม่ปล่อยให้น้องหลุดมืออีกต่อไป แต่ถ้าหากน้องมีตนสำคัญแล้วก็ไม่เป็นไรนะจะทักพี่แล้วบอก หรือไม่ทักพี่มาเลยก็ได้นะพี่จะพยายามทำใจ
ปล.ตั้งกระทู้คำถามเพราะยังไม่ได้ยืนยันตัวตนครับ ขออภัยครับ
ถ้าน้องเจอกระทู้นี้ ขอให้รู้นะว่าพี่ชอบน้อง
ขอแนะนำตัวคร่าวๆก่อนนะครับ ตอนนี้ผมอายุ 18 เรียนอยู่ชั้น ม6 ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในภาคกลาง จริงๆแล้วตั้งแต่เกิดมาผมเคยชอบคนๆนึงตอนเด็กๆ(เด็กมากครับ(รู้สึกแก่แดดมาก)) แต่ว่าผมเกิดจำเป็นต้องย้ายโรงเรียนทำให้ผมไม่ได้เจอกับคนที่ผมชอบตอนเด็ก (สมัยนั้นเฟสยังไม่มี msn ก็เล่นไม่เป็น) พอจากกันไปด้วยความไร้เดียงสาตามประสาเด็กของผมก็คือ ผมรอครับ รอคนที่ผมชอบตอนเด็กๆ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าจะได้เจอเธออีกเมื่อไหร่แต่ผมก็รอครับ ไม่ว่าจะเจอ ผญ กี่คนหรือมีคนมาชอบผมกี่คนผมก็ปฏิเสธไปหมด ด้วยความที่ยังรอคนๆนั้นอยู่มาจนถึง ม2 สมัยนั้นเฟสบุ๊คเริ่มแพร่กระจายมากขึ้น ผมก็เลยค้นหาชื่อเล่นของคนๆนั้นในเฟส ปรากฏว่าเจอจริงๆ ผมดีใจมากแต่ไม่กล้าทักไปคุย จน ม4 ผมให้เพื่อนๆช่วยสืบเสาะว่าคนที่ผมรอมานานแสนนานตั้งแต่ประถมนั้น มีใครหรือยัง ผลที่ได้กลับมาก็คือคนนั้นเพิ่งมีแฟนไปได้ไม่นาน ตอนนั้นผมรู้สึกได้เลยที่เพื่อนๆผมบอกมาว่าอกหักเป็นอย่างไร แต่ผมไม่ได้เสียใจมากมายนัก แค่รู้สึกว่ามันจึกเข้ามาแปปเดียว อาจจะเป็นเพราะผมรอมานานความรู้สึกที่มีต่อคนๆนั้นอาจจะลดลง พอรู้ว่าอกหักผมก็รู้ได้ทันทีว่าถึงเวลาเปิดใจมองคนรอบข้างแล้วหล่ะแต่ด้วยความที่ว่าผมห่างไกลจากเรื่องของความรักมานานแสนนานเลยทำให้ผมจีบไม่เป็น ไม่กล้าแม้กระทั่งจะทักใครก่อน แต่บอกเลยว่าปัญหานี้มันเล็กน้อยมากสำหรับผม "เป็นโสดมาเกือบสิบปีโสดต่อไปอีกหน่อยคงจะไม่เป็นไร" ผมเลยมีความคิดที่ว่าช่างมัน เดี๋ยวเข้ามหาลับเมื่อไหร่ค่อยจริงจังกับเรื่องนี้ จนกระทั่งได้มาเจอน้องคนนี้...
น้องคนนี้เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับผม เรื่องของรูปร่างหน้าตาผมว่าในสายตาแต่ละคนก็ย่อมเห็นต่างกันไป แต่สำหรับผม ผมรู้สึกว่ามันใช่มาก แต่ด้วยความที่ว่าผมไม่กล้าทักไปก่อนเลยได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นอะไรกันก็ได้ ขอแค่มองและแอบชอบอยู่ห่างๆ เอาน้องเป็นกำลังใจในการมาโรงเรียนแล้วกัน เวลาผ่านไปด้วยความว่าผมมีโอกาสเป็นช่างภาพของโรงเรียนแล้วน้องเป็นนักแสดงผมเลยได้มีโอกาสถ่ายรูปน้องเอาไว้ แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า นี่แหล่ะข้ออ้างที่จะสามารถเอาไว้ทักน้องไปได้ แล้วผมจะรอช้าอยู่ใย พอผมกลับถึงบ้านก็รีบเอารูปของน้องมาแต่งสุดความสามารถที่ผมมีแล้วก็รีบส่งรูปไปให้น้องทั้งหมด 2 รูป ซึ่งก็ดูท่าว่าน้องจะชอบ แต่ด้วยความที่ว่าผมจีบใครไม่เป็นแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงเพราะกลัวน้องเค้าจะรู้ว่าผมชอบ เลยทำให้บทสนมนาระหว่างผมกับน้องจบลงอย่างรวดเร็วโดยการที่ผมเป็นคนตอบ"ครับ"คนสุดท้ายแล้วน้องเค้าก็อ่านแล้วไม่ตอบกลับมา ซึ่งผมรู้อยู่แล้วว่าถ้าตอบน้องไปว่า "ครับ" แน่นอนว่าผมจะไม่ได้คุยกับน้องต่อ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมไม่รู้จะคุยอะไรเลยต้องตอบ "ครับ" ไป หลังจากที่จบบทสนทนากับน้องอย่างรวดเร็ว ผมก็บอกกับตัวเองว่า "ไม่เป็นไร อย่างน้องก็ได้คุยแล้วถึงจะสั้นๆก็ตาม" แล้วผมก็แอบชอบน้องอย่างครึ่งๆกลางๆต่อไป จนกระทั่ง....
วันปีใหม่ จู่ๆน้องเค้าก็ทักมา happy new year ผมไม่รู้ว่าน้องเขาจะส่งมาได้ยังไง ส่งมาตามมารยาทหรือส่งให้ทุกคนหรือว่าจงใจส่งให้ผมคนเดียว(ซึ่งอยากให้เป็นแบบหลังมากก) ผมรู้แต่เพียงว่านี่แหล่ะ เป็นโอกาสทองที่จะได้คุยกับน้อง ผมเลยใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการสรรหาคำที่จะมาตอบน้องแล้วสามารถไปต่อได้ ไม่จบโดยทันที ในที่สุดผมก็พิมพ์ตอบไปแล้วรีบปิดเฟสทันทีเพราะกลัวว่าน้องจะอ่านไวแล้วตอบไว ทุกๆครั้งที่ผมตอบน้องไป ผมจะแทรกคำถามข้อเล็กๆ หรือไม่ก็คำแซวนิดหน่อยไปด้วยเสมอเพื่อให้น้องตอบกลับมาไม่ก็แกตัวกลับมาสักเล็กน้อยก็ยังดี ซึ่งทุกครั้งที่น้องตอบกลับมาผมจะเห็นตลอดและใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการหาคำตอบที่จะตอบน้องไปแล้วบทสนทนาไม่จบลงง่ายๆ จนกระทั่งน้องเค้าตอบกลับมาว่า "อ๋ออ" คำๆนี่ทำให้ผมชะงักเลย ไม่รู้จะต่อไปยังไงเลยตอบ "ครับ" ส่งผลให้บทสนทนาระหว่างผมกับน้องจบลงในระยะเวลา 1 วันซึ่งการคุยในครั้งนี้แหล่ะทำให้ความรู้สึกที่ผมมีต่อน้องมันเปลี่ยนไป....
ทุกๆข้อความที่น้องคุยกับผมมันทำให้ผมรู้สึกว่าเหมือนคุยกับตัวเอง เพราะสไตล์การตอบของน้องเค้า(ถ้าไม่วัดระดับความขี้เล่นของน้องกับผม)มันคล้ายกับผมมาก ทำให้ผมรู้ว่า น้องคนนี่แหล่ะใช่เลย พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็รีบเปิดเฟสของน้องดูทำให้เห็นว่าน้องขึ้น status ว่า In a relationship ในวินาทีนั้นผมรู้สึกเลยว่าใจของผมมันจึกแล้วก็วูบมาก ผมเลยรีบเลื่อนลงเพื่อดูว่าตั้งตอนไหน ปรากฎว่าตั้งเมื่อประมาณ 2 ปีที่แล้ว ตอนนั้นผมรู้สึกหมดหวังมาก แต่พอคิดไปคิดมา ทำไมไม่เห็นมีการโพสต์ครบรอบหรือคำหวานๆอะไรเลย แถมว่าที่โรงเรียนยังไม่เห็นว่ามี ผช คนไหนเดินด้วยบ่อยๆ ผมจึงมีความหวังว่า น้องเขาอาจะตั้งไปเล่นๆก็เป็นได้ เลยทำให้ผมมีกำลังใจและรู้สึกว่ายังมีความหวังอยู่ ทำให้ผมได้ไปต้ังกระทู่แรกเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าจะทักไปอย่างไรดี แล้วจะสืบเรื่อง relationship อย่างไรซึ่งผมสุดท้ายผมก็ไม่กล้าทักไปอยู่ดี จนวันนี้ผมได้เปิดดูรวมรูปค่ายกิจกรรมต่างๆ แล้วเจอรูปของน้องเขา ผมเลยเอามาแต่งแล้วก็จะทักไปเหมือนเดิม แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนตอบแชทคนสุดท้ายแล้วน้องอ่านไม่ตอบ ผมเลยไม่กล้าทักไปเพราะกลัวว่าน้องจะเบื่อหรือรำคาน เลยได้แต่ส่องเฟสน้องต่อไปและหวังว่าน้องคงจะทักผมมา เพราะผมได้เตรียมภาพในเพื่อการสนทนทครั้งต่อไปไว้แล้ว จนมาสะดุดที่ผมเห็นว่าน้องแชร์ลิ้งค์พันทิปเลยคิดได้ว่า งั้นผมลงในพันทิปแล้วรอเผื่อว่าน้องจะมาเห็นแล้วรู้ตัวดีกว่า เลยได้มาเขียนกระทู้นี้ครับ
ข้อมูลเพิ่มเติม
ผมอายุ 18 อยู่ ม6 ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในภาคกลาง อีกไม่ถึงเดือนก็ต้องจบและออกจากโรงเรียนแล้ว ถ้าเกิดว่าน้องสงสัยว่าเป็นตัวเองรึเปล่าแล้วน้องก็รู้สึกดีๆกับพี่เหมือนกันก็ลองทักเฟสพี่มา ถ้าพี่มีภาพน้องตอนทำกิจกรรมส่งไปให้ก็ขอให้รู้เลยว่าเป็นน้องนั่นแหล่ะ แล้วไม่ต้องห่วงนะครับ แชทครั้งที่ 3 จะเป็นแชทที่คุยกันนานที่สุด และพี่จะไม่ปล่อยให้น้องหลุดมืออีกต่อไป แต่ถ้าหากน้องมีตนสำคัญแล้วก็ไม่เป็นไรนะจะทักพี่แล้วบอก หรือไม่ทักพี่มาเลยก็ได้นะพี่จะพยายามทำใจ
ปล.ตั้งกระทู้คำถามเพราะยังไม่ได้ยืนยันตัวตนครับ ขออภัยครับ