คน
มัก
ง่าย
ทำ
อะไร
ก็
ไม่
ผิด
ตอนม.6
>>>>มันเริ่มจากการที่เราติดต่อกันผ่าน Facebook แล้วจากนั้นเราก็คุยกันมาได้ประมาณสามเดือน ผมก็รู้สึกเบื่อเธอ อาจจะมาจากการจู้จี้ขี้วีนของเธอและผมจะต้องย้ายสถาบัน เพื่อนเรียนต่อ ป.ตรี ที่ ตจว(ชม) เลยไม่อยากยื้อเธอไว้ จนปี1 ผมได้ย้ายมาอยู่ที่ จ. ดังกล่าวสักพัก เริ่มมีอาการถวิลบวกกับการที่เธอร้องไห้อ้อนวอนไม่อยากไปไหน ผมปฏิเสธอยู่หลายรอบ สุดท้ายแพ้ใจตัวเองไม่รู้เพราะอะไร เพราะความผูกพันธ์ เพราะอารมณ์ เพราะอะไรก็ช่าง เรากลับมาคบกันและคุยกันยาวมาจนเข้าปีที่3 เราเริ่มห่างกันสักพักและผมรู้สึกได้ว่ากำลังจะเสียเธอไปและนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มีหยดน้ำตาไหลริน ให้มันบอกสิ่งที่ปากพูดไม่ได้ออกมา สุดท้ายวันหนึ่งหลังจากเทศกาลสงกรานต์ เธอได้โทรมา และระบายความในใจต่างๆที่เกี่ยวกับเหตุการณ์หลังจากที่เราไม่ได้คุยกันเกือบสองเดือน ทั้งเรื่องมีแฟนใหม่และเลิกกันไป และมีเหตุกาณ์หนึ่ง มันทำให้เธอเจ็บหนักทำให้ต้องเสียใจหนาด และทำให้ผม มือสั่น ใจสั่น หน้ามืด เข่าแทบทรุด แต่ผมก็ให้อภัยเธอ เพราะอะไรไม่รู้ เพราะรักหรือผมโง่ ผมก็ได้เเต่ปลอบใจให้กำลังใจเธอ และสิ่งที่เธอทำไปมันไม่ได้มีความสุขอะไรเลย "ความรู้สึกไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกไม่เหมือนกับพี่ คนไหนๆก็ไม่เหมือน" ไม่ว่าเรื่องร้ายแค่ไหน ผมจะคอยปลอบโยนเธอเสมอ และจะคอยให้กำลังใจตลอดเวลา แอบบสอนอะไรด้วยนิดๆ^^ จากนั้นเราก็คุยกันอีกครั้ง และผมเริ่มจะมีสิ่งหนึ่งที่เริ่มจะฟรุ้งฟริ้ง^^แต่ไม่ได้บอกเธอในสิ่งที่เธอไม่รู้คือความรู้สึกที่ผมมี ผมตั้งใจไว้ว่าถ้าเรียนจบ จะพาเธอในที่ๆเธออยากไป จะจับมือเธอไว้ให้เเน่น จะทำทุกอย่าง ^^ ที่เธอต้องการ ยอมเป็นทาสเธอ^_^ เคยบอกนะ แต่เธอคงไม่เชื่อ จนนานเข้าผมเริ่มไม่มีเวลาให้เธอเพราะเริ่มเข้าปี4 งานมหาลัย(ทั้งสองเเห่ง)เยอะมาก อีกทั้งผมคงเล่นเกมมากไปจนลืมให้ความสำคัญกกับเธอ อาจเป็นเพราะที่ตรงนั้นไม่มีอะไรให้ทำ นอกจากจะนั่งรากติดอยู่แค่หน้าคอมฯ จนกระทั่งกลางปี 58 เธอเริ่มเรียนดนตรีที่สถาบันแห่งหนึ่ง และเธอก็เริ่มมีอาการเปลี่ยนไป ไม่คุยด้วย ไม่ตอบเฟส ตอบกลับเเค่ อืม ค่ะ คือคำสั้นๆทั้งนั้น *-* และจนวันหนึ่งเธอ โพส รูป คู่ กับ ใคร คนหนึ่ง หัวใจของผมเริ่มเต้นแรง เริ่มกระวนกระวาย สุดท้ายผมตัดสินใจถามเธอตรงๆคำตอบที่ได้มาทำให้ผมกระอักกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายวัน "นี่กูอกหักแล้วหรอออออออออออออออออ?" และช่วงนั้นทางมหาลัยมีทัศนศึกษาด้วย(กูจะร้องไห้อยู่บ้านไม่ได้ไงวะ) จำใจต้องเอาน้ำตาไปทิ้งที่ทะเล TT เห้อออ!!! กลั้นใจแปป
หลังจากวันนั้นผมก็พยายามทำใจ และระบายทุกสิ่ง เคลียใจกับเธอสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง อวยพรสิ่งดีๆให้เธอไปและผมก็เริ่มทำใจได้ในเวลาต่อมา(วิ่งดิเอ๋...ต่อมา) จนในที่สุดก็เริ่มจะลืมเธอได้จนกระทั่งคืนหนึ่งเธอมีปัญหามาแล้วโทรมาระบายสิ่งที่เธอเจอมา ตอนนั้นผมก็คุยกับเธอด้วยความเย็นชา และสุดท้ายก็ใจเริ่มหวั่นไหว สุดท้ายอ่อนครับคุยกับเธอปลอบเธอจนเธอหายร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น จริงใจ และผมก็ทำได้เพียงแค่.... ก็แอบหวังเล็กๆนะว่าเราจะ...กันอีก^^ ยังไงหล่ะ..?-เเห้วสิครับ
และหลังจากนั้น ความรู้สึกเหมือนอกหักรอบที่สอง TT (นี่กูต้องทำใจใหม่ใช่ปะ) ผมเริ่มมีอาการเพ้อ บ่น ระบายในเฟสตลอดจนสิ้นปี หลังจากผ่านปีเก่า เข้าปีใหม่ ความเหงาก็กัดกินใจเรื่อยๆ จนมันเริ่มด้านหุหุ และจากนั้นผมเริ่มบอกตัวเองว่าพอแล้วจะไม่ขอทำอะไรอีกเพื่อใครนอกจากพ่อและแม่ (ญาติไม่นับ เอาไว้ก่อน) วันหนึ่งเธอทักมาบอกว่านึกถึงตอนที่เรามีกัน(เพื่ออออออ?) มีการถามนะบล็อกเฟส บล็อกเบอร์ทำไม ก็รู้อยู่แกใจ ถ้าไม่บล็อก
กูก็หวั่นไหวตามเคยนี่ขนาดบล็อกแล้วนะยังจนได้อะ แต่ผมก็แบบ.. ไม่อะ ไม่รู้สึกแล้วค้าบบบ ของคงของขวัญอะไร ไม่ต้องส่งมาาาา จะทำไรก็ทำ อะไร กับใครที่ไหน อย่างไร ผลเป็นยังไงแล้วแต่.... จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวปรองดอง ปรับทัศนะคติอะไรแล้ว
-----แต่ก็ขอบคุณนะที่ทำให้รู้จักการรักใครสักคน และขอบคุณที่ทำให้ใจดวงนี้กลับมาด้านชาอีกครั้ง(ก่อนมีเธอมันด้านมาแล้ว เธอทำให้มานนนนเปลี่ยนนนป้ายยย ฮายยยยย)----- TY
ขอระบายได้ไหมครับก่อนที่จะจำอะไรไม่ได้
มัก
ง่าย
ทำ
อะไร
ก็
ไม่
ผิด
ตอนม.6
>>>>มันเริ่มจากการที่เราติดต่อกันผ่าน Facebook แล้วจากนั้นเราก็คุยกันมาได้ประมาณสามเดือน ผมก็รู้สึกเบื่อเธอ อาจจะมาจากการจู้จี้ขี้วีนของเธอและผมจะต้องย้ายสถาบัน เพื่อนเรียนต่อ ป.ตรี ที่ ตจว(ชม) เลยไม่อยากยื้อเธอไว้ จนปี1 ผมได้ย้ายมาอยู่ที่ จ. ดังกล่าวสักพัก เริ่มมีอาการถวิลบวกกับการที่เธอร้องไห้อ้อนวอนไม่อยากไปไหน ผมปฏิเสธอยู่หลายรอบ สุดท้ายแพ้ใจตัวเองไม่รู้เพราะอะไร เพราะความผูกพันธ์ เพราะอารมณ์ เพราะอะไรก็ช่าง เรากลับมาคบกันและคุยกันยาวมาจนเข้าปีที่3 เราเริ่มห่างกันสักพักและผมรู้สึกได้ว่ากำลังจะเสียเธอไปและนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มีหยดน้ำตาไหลริน ให้มันบอกสิ่งที่ปากพูดไม่ได้ออกมา สุดท้ายวันหนึ่งหลังจากเทศกาลสงกรานต์ เธอได้โทรมา และระบายความในใจต่างๆที่เกี่ยวกับเหตุการณ์หลังจากที่เราไม่ได้คุยกันเกือบสองเดือน ทั้งเรื่องมีแฟนใหม่และเลิกกันไป และมีเหตุกาณ์หนึ่ง มันทำให้เธอเจ็บหนักทำให้ต้องเสียใจหนาด และทำให้ผม มือสั่น ใจสั่น หน้ามืด เข่าแทบทรุด แต่ผมก็ให้อภัยเธอ เพราะอะไรไม่รู้ เพราะรักหรือผมโง่ ผมก็ได้เเต่ปลอบใจให้กำลังใจเธอ และสิ่งที่เธอทำไปมันไม่ได้มีความสุขอะไรเลย "ความรู้สึกไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกไม่เหมือนกับพี่ คนไหนๆก็ไม่เหมือน" ไม่ว่าเรื่องร้ายแค่ไหน ผมจะคอยปลอบโยนเธอเสมอ และจะคอยให้กำลังใจตลอดเวลา แอบบสอนอะไรด้วยนิดๆ^^ จากนั้นเราก็คุยกันอีกครั้ง และผมเริ่มจะมีสิ่งหนึ่งที่เริ่มจะฟรุ้งฟริ้ง^^แต่ไม่ได้บอกเธอในสิ่งที่เธอไม่รู้คือความรู้สึกที่ผมมี ผมตั้งใจไว้ว่าถ้าเรียนจบ จะพาเธอในที่ๆเธออยากไป จะจับมือเธอไว้ให้เเน่น จะทำทุกอย่าง ^^ ที่เธอต้องการ ยอมเป็นทาสเธอ^_^ เคยบอกนะ แต่เธอคงไม่เชื่อ จนนานเข้าผมเริ่มไม่มีเวลาให้เธอเพราะเริ่มเข้าปี4 งานมหาลัย(ทั้งสองเเห่ง)เยอะมาก อีกทั้งผมคงเล่นเกมมากไปจนลืมให้ความสำคัญกกับเธอ อาจเป็นเพราะที่ตรงนั้นไม่มีอะไรให้ทำ นอกจากจะนั่งรากติดอยู่แค่หน้าคอมฯ จนกระทั่งกลางปี 58 เธอเริ่มเรียนดนตรีที่สถาบันแห่งหนึ่ง และเธอก็เริ่มมีอาการเปลี่ยนไป ไม่คุยด้วย ไม่ตอบเฟส ตอบกลับเเค่ อืม ค่ะ คือคำสั้นๆทั้งนั้น *-* และจนวันหนึ่งเธอ โพส รูป คู่ กับ ใคร คนหนึ่ง หัวใจของผมเริ่มเต้นแรง เริ่มกระวนกระวาย สุดท้ายผมตัดสินใจถามเธอตรงๆคำตอบที่ได้มาทำให้ผมกระอักกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายวัน "นี่กูอกหักแล้วหรอออออออออออออออออ?" และช่วงนั้นทางมหาลัยมีทัศนศึกษาด้วย(กูจะร้องไห้อยู่บ้านไม่ได้ไงวะ) จำใจต้องเอาน้ำตาไปทิ้งที่ทะเล TT เห้อออ!!! กลั้นใจแปป
หลังจากวันนั้นผมก็พยายามทำใจ และระบายทุกสิ่ง เคลียใจกับเธอสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง อวยพรสิ่งดีๆให้เธอไปและผมก็เริ่มทำใจได้ในเวลาต่อมา(วิ่งดิเอ๋...ต่อมา) จนในที่สุดก็เริ่มจะลืมเธอได้จนกระทั่งคืนหนึ่งเธอมีปัญหามาแล้วโทรมาระบายสิ่งที่เธอเจอมา ตอนนั้นผมก็คุยกับเธอด้วยความเย็นชา และสุดท้ายก็ใจเริ่มหวั่นไหว สุดท้ายอ่อนครับคุยกับเธอปลอบเธอจนเธอหายร้องไห้ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น จริงใจ และผมก็ทำได้เพียงแค่.... ก็แอบหวังเล็กๆนะว่าเราจะ...กันอีก^^ ยังไงหล่ะ..?-เเห้วสิครับ
และหลังจากนั้น ความรู้สึกเหมือนอกหักรอบที่สอง TT (นี่กูต้องทำใจใหม่ใช่ปะ) ผมเริ่มมีอาการเพ้อ บ่น ระบายในเฟสตลอดจนสิ้นปี หลังจากผ่านปีเก่า เข้าปีใหม่ ความเหงาก็กัดกินใจเรื่อยๆ จนมันเริ่มด้านหุหุ และจากนั้นผมเริ่มบอกตัวเองว่าพอแล้วจะไม่ขอทำอะไรอีกเพื่อใครนอกจากพ่อและแม่ (ญาติไม่นับ เอาไว้ก่อน) วันหนึ่งเธอทักมาบอกว่านึกถึงตอนที่เรามีกัน(เพื่ออออออ?) มีการถามนะบล็อกเฟส บล็อกเบอร์ทำไม ก็รู้อยู่แกใจ ถ้าไม่บล็อก
-----แต่ก็ขอบคุณนะที่ทำให้รู้จักการรักใครสักคน และขอบคุณที่ทำให้ใจดวงนี้กลับมาด้านชาอีกครั้ง(ก่อนมีเธอมันด้านมาแล้ว เธอทำให้มานนนนเปลี่ยนนนป้ายยย ฮายยยยย)----- TY