ผมได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านนั่งชิวติดกับมหาลัยเมื่อปีที่แล้ว. และก้ได้ตัดสินใจจะจีบผู้หญิงคนนี้. เธอเป็นผู้หญิงไซส์มินิ หมวย เหมือนเป็น love at first sight สุดท้ายผมก็ได้คุยกับเธอ เราเคยห่างกันด้วยเหตุผลงี่เง่าของผมที่ไม่ชอบให้เธอไปเที่ยวร้านเหล้ากลางคืน แต่หลังจากเลิกคุยกันไปได้ซักพัก ผมเองที่ใจอ่อนกลับไปทักเธอ เธอยอมกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง เธอพยายามเข้าใจความเป็นนศพ.ของผม เธอบอกว่าเธอรู้ว่าผมมีเวลาให้เธอได้ไม่มาก แต่เธอก็ยังอยู่กับผม. มากไปกว่านั้น. เธอดูแลผมทุกๆอย่าง. จนผมตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมพยายามคิดและพูดเสมอว่าเธอเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม. ผมจึงคิดมาตลอดว่าความสัมพันธ์ของเรามันดีขึ้นเรื่อยๆจนเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว. ซึ่งผมคิดว่าสถานะมันคงไม่สำคัญถ้าผมยังไม่พร้อม เพราะการที่ผมจะมีแฟน ผมก็อยากให้แม่ผมรับได้ ในใจผมตอนนั้นอยากให้ความสัมพันธ์แบบนี้ต่อไปจนกว่าเราจะเรียนจบ ผมต้องใช้เวลาเรียนมหาลัยทั้งหมด6ปี. ทำให้ต้องจบช้ากว่าเธอ2ปี สรุปก็คือผมอยากให้เธอเรียนจบก่อนแล้วจะขอเป็นแฟน ก่อนจะขึ้นปี3เทอม2. เราได้ไปเที่ยวเกาะล้านด้วยกัน. ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่ผมได้รู้ว่าเธอมีคนคุยอีกคน. ผมมรู้สึกแย่มาก อยากกลับมันตอนนั้นเลย ผมพยายามไม่สนใจ. ทำให้ทริปนี้จบด้วยดี มีภาพความประทับใจเต็มหัวปมไปหมด หลังจากกลับมา เธอก็เริ่มคุยกับอีกคนมากขึ้น. สนิทขึ้น. ผมก็งอนไปหลายรอบ. จนผมรู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้สนใจจะกลับมาหาผมอีกต่อไปแล้ว. ผมจึงถามเธอว่าเธอจะเอายังไง. เธอบอกว่าเธอรู้ว่าสักวันนึงเราก็ต้องเลิกกัน เธอเลยหาอีกคนคุยเผื่อวันที่ผมต้องขึ้นclinic. เธอบอกให้ผมสนใจแค่ผมกับเธอ ไม่ต้องสนใจคนอื่น แบบนี้ที่เธอเคยบอกว่ารัก มันรักจริงหรอ
ผู้หญิงมีคนคุยอีกคน แต่บอกว่ายังรักเรา จริงหรอ?