เหตุผลและความชอบธรรมของการนอกใจ?

อันนี้มาตั้งเพราะมีคนมาปรึกษานะคะ คุณเพื่อนตัวดีนี่แหละคะ ก้อลองถามตัวเพื่อนกลับ คำตอบที่ได้ก้อแน่นอนค่ะ เข้าข้างตัวเองล้วนๆ จึงอยากทราบมุมมองของคนอื่นแบบหลากหลายค่ะ
เรื่องคือ ผู้ชายเป็นเพียงชายธรรมดขยันทำมาหากินสุจริตแต่หน้าตาดี มุ่งมั่นทำธุรกิจเล็กๆของตัวเองแบบกำลังเริ่มต้นแต่มีวิถีชีวิตแบบslow life
ผู้หญิงลูกคนเดี่ยวจบนอกทำงานฟรีแลนซ์โปรไฟร์ดี ฐานะดี ทั้งคู่ต่างกันโดยสิ้นเชิงแต่มาคบกันได้สักระยะละค่ะ ก้อมีไปมาหาสู่กันสองสามเดือนครั้ง ผญ.อยู่กทม ผช.อยู่เหนือ

ผช.เปิดตัวกะคนรอบๆว่าผญ.คนนี้เป็นแฟนแต่ผญ.บอกกับคนรอบๆว่าเป็นเพื่อนทั้งๆที่การกระทำก้อเหมือนคนเป็นแฟนกัน และบ่อยครั้งที่จับได้ว่าผญ.ก้อแอบคุยกับคนอื่นแต่เพราะรักจึงหลับหูหลับตาบ้าง
มันเลยกลายเป็นเหตุผลให้เพื่อนตัวดีนำมาใช้เป็นข้ออ้างในการคุยกับคนอื่นหรือนอกใจมีกิ๊ก ลึกซึ้งเลยหละ เพียงเพราะบอกว่าผญ.ให้สถานะแค่เพื่อน ผญ.ไท่เปิดเผยกับครอบครัวและคนอื่นๆว่าคบกันในฐานะแฟน

ขึ้นชื่อว่ารักกันแล้ว มันก้อไม่ควรมีข้ออ้างใดๆในการนอกใจหรือเปล่าคะ
โดยส่วนตัวไม่ได้โอเคกะความคิดเพื่อนนะคะ คัดค้านเลยหละ อยากฟังมุมมองคนอื่นดูบ้างคะ และจะนำมายันกะเพื่อนตัวดีด้วย
ลองแชร์มุมมองให้หน่อยนะคะ มะเคยเจอเอง เลยสงสัยค่ะ
แท็กผิดประการใดขออภัยนะคะ

ขอบคุณค่ะ