เป็นผู้หญิงคนหนึ่งอยากเรียนรู้การมีความรักแบบผู้ใหญ่ค่ะ 🙂
เราอายุ 21 ค่ะ ส่วนแฟนอายุ 20 เราสองคนคบกันมา 7 เดือนแล้ว และเคยตั้งปณิธานกับตนเองว่า กับคนๆนี้จะใช่หรือไม่ใช่สำหรับเราก็ขอให้ได้เรียนรู้การรักกันแบบผู้ใหญ่สักครั้งนึง
เราทะเลาะกันทุกเดือนค่ะ อาทิตย์เว้นอาทิตย์บ้าง บางครั้งก็เรื่องเล็กๆจนมันเป็นเรื่องใหญ่ เราไม่รู้ว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกันมันเริ่มจากจุดไหน แต่เราคิดว่าเราอยากจบมันให้เร็วที่สุด บางครั้งเราก็ยอม ขอโทษเขาก่อน แต่บางครั้งเขามีส่วนที่ผิดมากๆแบบว่า ไม่รักษาน้ำใจเราจริงๆ ก็บ่นค่ะ และจะได้คำพูดว่า "ช่างมันเถอะ" กลับมา 55555555555555 เซ็งบ้างเคืองบ้างแต่ก็ต้องจบและปล่อยวางค่ะ เดี๋ยวเรื่องมันจะยืดยาว
โดยปกติ เขาเป็นคนปากปีจอสุดๆ กวนมาก ชอบแกล้ง เคยแกล้งจนเราร้องไห้ ดื้อ หัวรั้น แข็งกระด้าง ไม่ยอมใครง่ายๆ แต่ก็มีมุมอ่อนไหวแล้วก็อบอุ่นอยู่บ้างค่ะ
ตอนแรกๆที่คุยกัน ก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปค่ะที่เริ่มจีบกัน แต่ว่าพอคบกันมันค่อนข้างยากกว่าที่คิด เพราะเราความคิดไม่ตรงกันหลายเรื่อง เรื่องไหนที่ทำให้ทะเลาะกันใหญ่โต เป็นจุดเล็กๆที่มองข้ามกันไปก็มานั่งจูนกันอยู่เรื่อยๆ เราคิดว่าลึกๆเขากลัวว่าที่เราประคับประคองทั้งคู่อยู่แบบนี้ด้วยการยอมด้วยการตามใจเขาเวลาเขาโกรธหรือน้อยใจขึ้นมา จะสะสมอัดอั้นนานๆจนมันระเบิดแล้วทำให้มันแตกหักจริงๆ เขากลัวว่าเราต้องทนอยู่กับเขา เพราะเราค่อนข้างขี้งอแง ขี้อ้อน พออ้อนได้ใจก็จะเอาแต่ใจ (ตามประสาผู้หญิง) แต่จริงๆที่ทำตรงกันข้ามกับความคิดเขาที่ว่าเขาโกรธแล้วเราต้องคืนแน่ๆ เรากลับตามใจเขา ยอมฟังเขา เพราะเราเองก็กลัวเสียเขาไปด้วยค่ะ ยังอยากมีเขาอยู่ด้วยกันจนกว่าจะหมดรักกันไปจริงๆ
เขาเคยน้อยใจที่เราบ้างานด้วยค่ะช่วงแรกที่คบกัน จนทะเลาะกันใหญ่โตเกือบเลิก ตอนนั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องเด็กน้อยมา ประเภทว่าตอบช้า รอเราตอบ ประชดเราที่มัวแต่สนใจงาน เห็นเขาเป็นสิ่งสุดท้ายที่สำคัญ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอคนแบบนี้คงเลิกไปแล้วค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ รู้สึกว่ามันแก้ปัญหาด้วยวิธีนั้นไม่ได้แล้วจริงๆ
และที่รู้สึกตลกมาก เพราะ กรรมตามสนองแบบติดจรวด ช่วงธันวา เขาได้ไปแข่งกีฬาหลังจากบาดเจ็บมาซักพักใหญ่ (เป็นนักกีฬาทุนมหาลัยค่ะ) เขากลับมาแล้วบอกเราว่าอยากกลับไปฟิตตอนก่อนจะบาดเจ็บ ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ดูเปลี่ยนไปเยอะเลย จากชอบแกล้งชอบแหย่ กลายเป็นคนเงียบๆ เหมือนมีอะไรให้คิดตลอดเวลา เราคิดว่าคงเป็นเพราะความเครียดและแรงกดดันที่เขาเจอ เลยไม่ได้คิดมากหรือน้อยใจค่ะ ส่วนมากเป็นห่วงเขามากกว่าแล้วก็มีบางครั้งที่คิดถึงเขามากจนเพ้อเจ้อ
แต่อะไรที่เขาเคยน้อยใจตอนนั้น ตอนนี้กลายเป็นเราที่น้อยใจแทนค่ะโดนแซกกลางใจเลยคำพูดตัดพ้อ น้อยใจ ประชดประชันมี่เขาเคยพูดไว้ เรารู้สึกหมดเลย มันแบบ เหงามากที่ไม่มีคนคอยแกล้งคอยกวนใส่เรา (ถึงจะเคยโมโหใส่ก็เถอะ) แล้วมันเคยมีความคิดนึงที่แวบมาในหัวว่าถ้าเหงามากก็หาคนคุยสิ แต่ก็ทำไม่ลงค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ควรเท่าไหร่
ก่อนหน้านี้ที่เคยมีปัญหาแบบนี้เขาเลือกใช้วิธีระเบิดความรู้สึกออกมา ซึ่งเราคิดว่า ถ้าเราทำแบบนั้นบ้างในตอนนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นเราอึดอัดมากที่เขาเป็นแบบนั้น เราไม่อยากให้เขารู้สึกอึดอัดเหมือนเรา แต่เราก็ไม่รู้ว่าควรแก้ป้ญหานี้ยังไง แบบว่ามีแนวคิดแบบไหนหรือกระทำออกไปในทางไหน เลยอยากรู้ว่าสำหรับคุณคนที่อ่านอยู่มีความเห็น มีมุมมองอย่างไรบ้างคะ มีวิธีจัดการกับมันอย่างไรถ้าเกิดกับคุณ แล้วจุดไหนที่เราควรปรับปรุง จุดไหนที่เราควรพัฒนาบ้างคะ
รบกวนแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณที่ให้เวลากับเรื่องนี้ค่ะ ☺️
มีมุมมองกับเรื่องนี้อย่างไรกันบ้างคะ
เราอายุ 21 ค่ะ ส่วนแฟนอายุ 20 เราสองคนคบกันมา 7 เดือนแล้ว และเคยตั้งปณิธานกับตนเองว่า กับคนๆนี้จะใช่หรือไม่ใช่สำหรับเราก็ขอให้ได้เรียนรู้การรักกันแบบผู้ใหญ่สักครั้งนึง
เราทะเลาะกันทุกเดือนค่ะ อาทิตย์เว้นอาทิตย์บ้าง บางครั้งก็เรื่องเล็กๆจนมันเป็นเรื่องใหญ่ เราไม่รู้ว่าทุกครั้งที่ทะเลาะกันมันเริ่มจากจุดไหน แต่เราคิดว่าเราอยากจบมันให้เร็วที่สุด บางครั้งเราก็ยอม ขอโทษเขาก่อน แต่บางครั้งเขามีส่วนที่ผิดมากๆแบบว่า ไม่รักษาน้ำใจเราจริงๆ ก็บ่นค่ะ และจะได้คำพูดว่า "ช่างมันเถอะ" กลับมา 55555555555555 เซ็งบ้างเคืองบ้างแต่ก็ต้องจบและปล่อยวางค่ะ เดี๋ยวเรื่องมันจะยืดยาว
โดยปกติ เขาเป็นคนปากปีจอสุดๆ กวนมาก ชอบแกล้ง เคยแกล้งจนเราร้องไห้ ดื้อ หัวรั้น แข็งกระด้าง ไม่ยอมใครง่ายๆ แต่ก็มีมุมอ่อนไหวแล้วก็อบอุ่นอยู่บ้างค่ะ
ตอนแรกๆที่คุยกัน ก็เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปค่ะที่เริ่มจีบกัน แต่ว่าพอคบกันมันค่อนข้างยากกว่าที่คิด เพราะเราความคิดไม่ตรงกันหลายเรื่อง เรื่องไหนที่ทำให้ทะเลาะกันใหญ่โต เป็นจุดเล็กๆที่มองข้ามกันไปก็มานั่งจูนกันอยู่เรื่อยๆ เราคิดว่าลึกๆเขากลัวว่าที่เราประคับประคองทั้งคู่อยู่แบบนี้ด้วยการยอมด้วยการตามใจเขาเวลาเขาโกรธหรือน้อยใจขึ้นมา จะสะสมอัดอั้นนานๆจนมันระเบิดแล้วทำให้มันแตกหักจริงๆ เขากลัวว่าเราต้องทนอยู่กับเขา เพราะเราค่อนข้างขี้งอแง ขี้อ้อน พออ้อนได้ใจก็จะเอาแต่ใจ (ตามประสาผู้หญิง) แต่จริงๆที่ทำตรงกันข้ามกับความคิดเขาที่ว่าเขาโกรธแล้วเราต้องคืนแน่ๆ เรากลับตามใจเขา ยอมฟังเขา เพราะเราเองก็กลัวเสียเขาไปด้วยค่ะ ยังอยากมีเขาอยู่ด้วยกันจนกว่าจะหมดรักกันไปจริงๆ
เขาเคยน้อยใจที่เราบ้างานด้วยค่ะช่วงแรกที่คบกัน จนทะเลาะกันใหญ่โตเกือบเลิก ตอนนั้นคิดว่ามันเป็นเรื่องเด็กน้อยมา ประเภทว่าตอบช้า รอเราตอบ ประชดเราที่มัวแต่สนใจงาน เห็นเขาเป็นสิ่งสุดท้ายที่สำคัญ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอคนแบบนี้คงเลิกไปแล้วค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ รู้สึกว่ามันแก้ปัญหาด้วยวิธีนั้นไม่ได้แล้วจริงๆ
และที่รู้สึกตลกมาก เพราะ กรรมตามสนองแบบติดจรวด ช่วงธันวา เขาได้ไปแข่งกีฬาหลังจากบาดเจ็บมาซักพักใหญ่ (เป็นนักกีฬาทุนมหาลัยค่ะ) เขากลับมาแล้วบอกเราว่าอยากกลับไปฟิตตอนก่อนจะบาดเจ็บ ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ดูเปลี่ยนไปเยอะเลย จากชอบแกล้งชอบแหย่ กลายเป็นคนเงียบๆ เหมือนมีอะไรให้คิดตลอดเวลา เราคิดว่าคงเป็นเพราะความเครียดและแรงกดดันที่เขาเจอ เลยไม่ได้คิดมากหรือน้อยใจค่ะ ส่วนมากเป็นห่วงเขามากกว่าแล้วก็มีบางครั้งที่คิดถึงเขามากจนเพ้อเจ้อ
แต่อะไรที่เขาเคยน้อยใจตอนนั้น ตอนนี้กลายเป็นเราที่น้อยใจแทนค่ะโดนแซกกลางใจเลยคำพูดตัดพ้อ น้อยใจ ประชดประชันมี่เขาเคยพูดไว้ เรารู้สึกหมดเลย มันแบบ เหงามากที่ไม่มีคนคอยแกล้งคอยกวนใส่เรา (ถึงจะเคยโมโหใส่ก็เถอะ) แล้วมันเคยมีความคิดนึงที่แวบมาในหัวว่าถ้าเหงามากก็หาคนคุยสิ แต่ก็ทำไม่ลงค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ทางออกที่ควรเท่าไหร่
ก่อนหน้านี้ที่เคยมีปัญหาแบบนี้เขาเลือกใช้วิธีระเบิดความรู้สึกออกมา ซึ่งเราคิดว่า ถ้าเราทำแบบนั้นบ้างในตอนนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นเราอึดอัดมากที่เขาเป็นแบบนั้น เราไม่อยากให้เขารู้สึกอึดอัดเหมือนเรา แต่เราก็ไม่รู้ว่าควรแก้ป้ญหานี้ยังไง แบบว่ามีแนวคิดแบบไหนหรือกระทำออกไปในทางไหน เลยอยากรู้ว่าสำหรับคุณคนที่อ่านอยู่มีความเห็น มีมุมมองอย่างไรบ้างคะ มีวิธีจัดการกับมันอย่างไรถ้าเกิดกับคุณ แล้วจุดไหนที่เราควรปรับปรุง จุดไหนที่เราควรพัฒนาบ้างคะ
รบกวนแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณที่ให้เวลากับเรื่องนี้ค่ะ ☺️