เดี๋ยวนี้คำว่า
เพจสาธารณะ เป็นที่นิยมมาก หลายๆเพจมีคนตามหลักล้าน
มีเพจข่าว เพจเสียดสีสังคม เพจดราม่า และอีกหลายๆอย่าง
เพจสาธารณะเหล่านี้แหละเป็นแหล่งรวมกระแสสังคมเลย
และสิ่งที่บ่งบอกความเป็นคนไทยในยุคปัจจุบันก็คือ
'คอมเม้น'
ดิชั้นชอบใจคอมเม้นนึงมาก มันตรงกับความเป็นจริงอย่างเถียงไม่ได้
หูกระจงอะไรนั่น ทุกวันนี้บางคนยังไม่รู้ที่มาที่ไปเลยค่ะว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าคนชอบเม้นกันในเฟส
รู้ว่าเขาด่ารัฐบาล ด่าผู้ว่า แต่ไม่รู้ลึกๆหรอกว่าเรื่องที่เป็นคดีอยู่จริงๆมีอะไรบ้าง
บางทีเนื้อหาที่เพจเอามาลงเป็นไงไม่จำเป็นต้องกดอ่านให้เปลืองสามจี กดดูคอมเม้นก็พอ
ในพันทิปก็เช่นกัน กระทู้ที่ดังได้เดี๋ยวนี้ไม่ใช่เพราะขึ้นกระทู้แนะนำด้วยซ้ำ แต่เพราะเพจดังๆแชร์ไป
บางทีดิชั้นยังคิดเลยค่ะว่า นี่ชีวิตเราอินกับกระแสโซเชียลมากไปมั้ย
นั่งดูละครมีโมเม้นที่นึกในใจว่า 'หึๆ ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก ไม่งั้นโดนด่าลงเฟสไปนานแล้ว'
แล้วก็รู้สึกตัวเองว่า เฮ๊ย... เรามัวแต่คิดถึงโซเชียลมากกว่าดูละครให้สนุกนะ
แอบทำเรื่องแย่ๆมา แล้วมานั่งคิดว่า 'ถ้าคนในโซเชียลรู้ ชั้นโดนพวกโลกสวยด่าแน่ๆ'
รู้สึกอึดอัดกับพฤติกรรมเพื่อนอยากฟ้องลงพันทิปซะจริง
แล้วก็รู้สึกตัวเองอีกทีว่า นี่เราโดนโซเชียลบดบังมากไปรึป่าว คนเรามีทั้งมุมดีและไม่ดีไม่ใช่หรอ?
สิ่งที่ดิชั้นกำลังจะบอกก็คือ
เราอินกับการฟ้องโซเชียล แต่เราไม่เลือกที่จะเดินไปแก้ปัญหาในความจริง
เราสนุกวิจารณ์ชีวิตคนอื่น แม้กระทั่งคนตาย
เราสนุกที่ได้คิดแทนความรักของดารา โดยไม่ได้คิดว่านั่นชีวิตเค้า
เราโลกสวยเหลือเกินในคอมเม้น แต่ถ้าเกิดกับตัวเองอาจจะเลือกทางโง่ๆก็ได้
คนทำเพจจริงๆต้องเป็นเหมือนครูนะ เป็นตัวอย่างทีดี ให้ข้อคิดทัศนคติดีๆคนอ่านอย่างชาวไทยจะได้ซึบซับอะไรแบบนั้น
คนอ่านโซเชียลต้องดึงสติค่ะ!! กลับมาทบทวนดูนะคะว่าตัวเองกำลังโดนกลืนไปกับโซเชียลเน็ตเวิร์คหรือไม่
มาเตือนใจนะคะ
เรากำลังอยู่ในยุคที่คน 'อินกับโลกโซเชียล มากกว่าโลกความจริง'
มีเพจข่าว เพจเสียดสีสังคม เพจดราม่า และอีกหลายๆอย่าง
เพจสาธารณะเหล่านี้แหละเป็นแหล่งรวมกระแสสังคมเลย
และสิ่งที่บ่งบอกความเป็นคนไทยในยุคปัจจุบันก็คือ 'คอมเม้น'
ดิชั้นชอบใจคอมเม้นนึงมาก มันตรงกับความเป็นจริงอย่างเถียงไม่ได้
หูกระจงอะไรนั่น ทุกวันนี้บางคนยังไม่รู้ที่มาที่ไปเลยค่ะว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าคนชอบเม้นกันในเฟส
รู้ว่าเขาด่ารัฐบาล ด่าผู้ว่า แต่ไม่รู้ลึกๆหรอกว่าเรื่องที่เป็นคดีอยู่จริงๆมีอะไรบ้าง
บางทีเนื้อหาที่เพจเอามาลงเป็นไงไม่จำเป็นต้องกดอ่านให้เปลืองสามจี กดดูคอมเม้นก็พอ
ในพันทิปก็เช่นกัน กระทู้ที่ดังได้เดี๋ยวนี้ไม่ใช่เพราะขึ้นกระทู้แนะนำด้วยซ้ำ แต่เพราะเพจดังๆแชร์ไป
บางทีดิชั้นยังคิดเลยค่ะว่า นี่ชีวิตเราอินกับกระแสโซเชียลมากไปมั้ย
นั่งดูละครมีโมเม้นที่นึกในใจว่า 'หึๆ ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก ไม่งั้นโดนด่าลงเฟสไปนานแล้ว'
แล้วก็รู้สึกตัวเองว่า เฮ๊ย... เรามัวแต่คิดถึงโซเชียลมากกว่าดูละครให้สนุกนะ
แอบทำเรื่องแย่ๆมา แล้วมานั่งคิดว่า 'ถ้าคนในโซเชียลรู้ ชั้นโดนพวกโลกสวยด่าแน่ๆ'
รู้สึกอึดอัดกับพฤติกรรมเพื่อนอยากฟ้องลงพันทิปซะจริง
แล้วก็รู้สึกตัวเองอีกทีว่า นี่เราโดนโซเชียลบดบังมากไปรึป่าว คนเรามีทั้งมุมดีและไม่ดีไม่ใช่หรอ?
สิ่งที่ดิชั้นกำลังจะบอกก็คือ
เราอินกับการฟ้องโซเชียล แต่เราไม่เลือกที่จะเดินไปแก้ปัญหาในความจริง
เราสนุกวิจารณ์ชีวิตคนอื่น แม้กระทั่งคนตาย
เราสนุกที่ได้คิดแทนความรักของดารา โดยไม่ได้คิดว่านั่นชีวิตเค้า
เราโลกสวยเหลือเกินในคอมเม้น แต่ถ้าเกิดกับตัวเองอาจจะเลือกทางโง่ๆก็ได้
คนทำเพจจริงๆต้องเป็นเหมือนครูนะ เป็นตัวอย่างทีดี ให้ข้อคิดทัศนคติดีๆคนอ่านอย่างชาวไทยจะได้ซึบซับอะไรแบบนั้น
คนอ่านโซเชียลต้องดึงสติค่ะ!! กลับมาทบทวนดูนะคะว่าตัวเองกำลังโดนกลืนไปกับโซเชียลเน็ตเวิร์คหรือไม่
มาเตือนใจนะคะ