สวัสดีค่ะะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องซวยๆที่ได้เจอมาค่ะ
เราเป็นนักศึกษาปี1พักอยู่หอหญิงที่ลาดกระบัง ขอไม่บอกชื่อหอนะคะ หอแรกเกกี3 หลังร้านก๋วยเตี๋ยว ความประทับใจแรกของหอนี้ไม่มีค่ะ ที่เราต้องอยู่ที่นี่เพราะวันที่มาหาหอ หอพักส่วนใหญ่เต็มหมดแล้ว วันนั้นแม่เราไม่อยากเดินหาหอเยอะ เลยให้อยู่ที่นี่ เราแม่ลุงไม่โอเคตั้งแต่เดินเข้าหอ เพราะสกปรกมาก มีถังขยะ2ใบอยู่หน้าหอวันนั้นมันล้นออกมาและเหม็นมาก น้ำจากยะไหลเต็ม แต่ตอนเปิดเทอมเข้ามาอยู่ก็สะอาดขึ้นนะคะ ป้าคนเฝ้าหอก็หน้าเป็นตูด ไม่ยิ้มแย้ม ถามคำตอบคำ ลุงเรานี่หงุดหงิดมาก พอขึ้นไปดูห้อง ห้องก็เล็กมากก เข้าไปเปิดประตูปุ๊ปชนกับเตียงปั๊ป แต่เนื่องจากแม่ขี้เกียจเดินและแม่กับลุงคิดว่าหออื่นเต็มหมดแล้ว -.- ก็เลยตกลงอยู่ที่นี่ ห้องแอร์ค่าหอ3,800บาท มันก็อยู่ได้ค่ะอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ถ้าสองคนนี่อึดอัดแน่นอน ที่ว่างให้เดินประมาณ1-3กระเบื้องได้ค่ะ ถ้าจัดห้องใหม่เปลี่ยนมุมนู้นนี่ดันเตียงให้ไปใกล้ๆห้องน้ำหน่อยสำหรับคนเดียวก็พอทนค่ะ แต่เสียงรบกวนเยอะหน่อยค่ะ ทั้งเครื่องบิน รถไฟ และวินมอไซต์และเก4ในบางคืน ต้องปิดประตูหน้าต่างทุกบานให้สนิทถึงจะไม่ได้ยิน และแปลกค่ะ เดือน-2เดือนแรกเราไม่ได้อยู่หอเลยแต่มีค่าไฟ300กว่าบาท แต่เราไม่ติดใจตรงนี้นะ เพราะเราคิดว่าเราอาจจะลืมเสียบปลั๊กไฟอะไรทิ้งไว้ เข้าเรื่องเลยนะคะ ร่ายมายาวแล้วว ไม่อยากให้ยาวมากค่ะะ 555555
คือเราจะซิ่วค่ะ เลยคิดที่จะลาออก และในวันที่1ธ.ค.ป้าก็ลุกมานั่งตรงโต๊ะที่จ่ายเงินรอคนมาจ่าย ปกติป้านอนอืดบนเตียง เราไปจ่ายค่าหอตามปกติและได้บอกป้าคนเฝ้าหอว่าเราจะออกสิ้นเดือนนะคะ จะซิ่วอ่ะคะ ป้าก็ไปจดๆในสมุดของป้า แต่เราเปลี่ยนใจคิดว่าอยากจะอ่านหนังสืออยู่ที่นี่ กลับบ้านไปเราไม่อ่านแน่ๆบ้านสิ่งเร้าเยอะกว่าค่ะ >< และไปแจ้งป้าใหม่ในวันที่4ธ.ค.ว่าเราจะอยู่ต่อ ซึ่งป้าบอกว่าโอเคได้เลย จะออกเมื่อไหร่บอก และก็มีคนเปิดประตูมาจ่ายค่าหอต่อจากเรา เราเลยเดินออกมาก็โอเคจบไปกลับบ้านปิดเทอม และในวันที่25ธ.ค.เราเข้ามานอนหออีกครั้งเพราะวันถัดไปจะไปสอบ7วิชาสามัญค่ะ เราก็ตะหงิดๆใจเพราะปกติป้าจะมึนๆ (ยกตัวอย่างความมึนของป้านะคะ อย่างเช่นเราเคยสั่งของในigมาส่งที่หอค่ะ พอไปรับของ ป้าแกดูจากชื่อผู้ส่งและบอกเราว่านี่ไม่ใช่ของเรานี่มันของห้อง3305 ซึ่งเราเห็นว่านั่นมันของเราเหฌนชื่อเราตรงชื่อที่อยู่ผู้รับชัดเจนและป้าไปอ่านตรงชื่อผู้ส่ง และหอเรามีเลขห้องแค่3ตัว 201,402อะไรแบบนี้ค่ะ กว่าป้าจะเก็ทก็นานค่ะ แต่เราไม่เคยมีปากเสียงหรือชักสีหน้าใส่ป้านะคะ พูดคะค่ะ ยิ้มให้ตลอดถึงแม้ป้าจะหน้าเป็นตูด) เราเข้ามาหอประมาณบ่ายๆและได้ไปบอกป้าอีกครั้งว่าหนูอยู่ต่อนะคะป้าเผื่อป้าลืม ป้าก็โอเค ได้ ถามเราจะออกเดือนไหน เราบอกเดี๋ยวแจ้งอีกทีค่ะ จากนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติ เปิดเทอมมาวันที่4ม.ค.59เราก็มาหอปกติ ช่วงเย็น อยู่ๆป้า(เหมือนจะเป็นเจ้าของหอนะคะ เราก็ไม่แน่ใจ) โทรไปหาแม่เราและบอกให้เราออกจากหอค่ะ แม่เราก็งงเพราะนึกว่ารู้เรื่องที่เราจะอยู่ต่อแล้ว เลยให้ป้าเค้าโทรหาเราค่ะ
บทสนทนาคร่าวๆกับป้าเจ้าของหอ
ป้าเจ้าของ : หนูต้องย้ายออกจากหอนะ มีคนรอจะเข้าอยู่แล้วนะ
เรา : ทำไมอ่ะคะ หนูแจ้งป้าล. ไปแล้วนะคะว่าจะอยู่ต่อ
ป้าเจ้าของ : ไม่ได้อยู่ไม่ได้นะ เค้ารอจะเข้ามาเป็นเดือนกว่าแล้ว ก็หนูบอกว่าจะออก ป้าล.เค้าแจ้งป้ามา ไม่งั้นป้าไม่รับคนอื่นหรอก ป้ารับเงินเค้ามาแล้วยังไงหนูก็ต้องออก
เรา : ทำไมหนูต้องออกอ่ะคะ และป้าบอกว่ารับมาเป็นเดือนกว่าได้ไงคะ หนูเเพิ่งไปแจ้งออกเมือวันที่1ธ.ค.เองนะคะ ตอนหนูไปจ่ายค่าหอ และหนูบอกยกเลิกไปแล้ว และหนูก็ยังไปย้ำป้าเค้าอยู่เลยค่ะว่าหนูอยู่ต่อ ป้าเข้ายังถามหนูเลยจะออกเดือนไหน
ป้าเจ้าของ : ไม่ได้ ยังไงก็ต้องออกนะ ป้ารับเงินเค้ามาแล้วจะให้ป้าทำยังไง
เรา : ป้าก็คืนเงินเค้าสิคะ หนูไม่ผิดทำไมหนูต้องออกอ่ะ (อารมณ์ขึ้นมากค่ะตอนนั้น แต่ไม่หลุดคำหยาบไปนะคะ)
ป้าเจ้าของ : รับเงินเค้ามาแล้ว ค่าประกันค่าหอ เค้ามารออยู่ห้องพัดลมนานแล้วเนี่ย ถ้าจะอยู่ต่อไปอยู่ห้องพัดลมไหม
เรา : ไม่ค่ะ หนู ทำไรผิด ทำไมป้าต้องไล่หนูออก ป้าล. เค้ามึนนิดๆอยู่แล้วนะคะ เค้าลืมหรือป่าว
ป้าเจ้าของ : (ป้าขึ้นค่ะเสียงแว๊ดมาก) เธอจะพูดยังงี้ไม่ได้นะ จะมาบอกว่าฉันไล่ออกไม่ได้ ยังไงก็ต้องออก
เรา : งั้นป้าก็คืนเงินมัดจำหนูมาค่ะ
ป้าเจ้าของ : ไม่คืน คืนไม่ได้ แล้วจะออกเมื่อไหร่
เรา : สิ้นกุมภาค่ะ
ป้าเจ้าของ : (เสียงเริ่มอ่อน) ทำไมไม่อยู่นานๆหละ งั้นเดี๋ยวโทรหาป้าล.ก่อน
-----วางสายไปค่ะ------
ประมาณครึ่งชม. ป้าล. คนเฝ้าหอ ก็โทรมาหาเรา
ป้าคนเฝ้าหอ : ต้องออกนะ คนเค้ามารอจะเข้าแล้ว โทรถามทุกวันว่าออกยังๆ
เรา : แต่หนูแจ้งป้าไปแล้วนะคะว่าหนูจะอยู่ต่อ ทำไมหนูต้องออกคะ
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่ได้แจ้ง! (ตะคอกใส่)
เรา : แจ้งค่ะหนูแจ้ง วันที่4หนูบอกป้าไปแล้วนะคะ วันที่25ยังไปย้ำป้าอยู่เลย ป้ายังถามหนูว่าจะออกเดือนไหนอยู่เลย
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่ เธอไม่ได้บอกฉัน ถ้าบอกก็ต้องจดแล้วสิ ยังไงก็ต้องออก
เรา : ป้าลืมเองหรือป่าวคะ วันที่4พอหนูบอกเสร็จก็มีคนมาจ่ายค่าหอป้าก็ไปรับเงินเค้า หนูก็เลยเดินออกมา
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่ ฉันไม่ลืม ยังไงก็ต้องออก รับเงินเค้ามาแล้ว ลุงไม่ให้อยู่แล้ว!
เรา : แล้วความผิดหนูหรอคะ ป้าลืมเองนะคะ ลองนึกดูดีๆค่ะ
ป้าคนเฝ้าหอ : ...ป้าเงียบไปสักพัก และตะคอกกลับมาว่า ไม่ได้แจ้ง กลัวลืมอยู่ ถ้าแจ้งก็ต้องจดสิ ยิ่งกลัวลืมอยู่ ไม่รู้ ยังไงก็ต้องออก
เรา : แล้วมันความผิดหนูหรอคะ แล้วจะให้หนูไปอยู่ที่ไหน ถ้าจะให้หนูออกก็คืนเงินมัดจำมาค่ะ เพราะป้าลืมเองนะคะ
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่คืน ไม่รู้ ยังไงก็ต้องออก ไม่รู้ไม่คืน ไม่รู้ๆ โอ๊ย คุยไม่รู้เรื่อง! ----วางสายใส่เราทันที เรายังไม่ได้พูดต่อเลยย------
เราเลยคุยกับแม่ แม่บอกให้ออกเลยเพราะเราอยู่คนเดียวป้าเค้าอาจจะทำไรเราก็ได้ถ้าป้าเค้างกขนาดนี้ ยังไงเงินเค้าก็ไม่คืนเงินมัดจำ7,000ให้เราหรอก อันตรายไม่คุ้ม เดี๋ยววันพฤหัสแม่ไปขนของกลับบ้าน ตอนนี้เรายังไม่กล้าเข้าหอเลยค่ะ เพราะบันไดขึ้นห้องต้องผ่านป้าเราเลยต้องไปนอนหอเพื่อนค่ะ พูดเลยว่ากลัวมาจากน้ำเสียงป้า เลยมาขอเพื่อนอาศัยก่อน และจะกลับไปเก็บของก็คงต้องเอาเพื่อนไปเป็นเพื่อนค่ะ
เลยขอมาบ่น ระบายและเตือนเพื่อนๆค่ะ เราอาจจะเจอเรื่องแบบนี้กับหอนี้คนเดียวหรือไม่ก็ไม่รู้ค่ะ แต่จะเลือกหอไม่ว่าที่ไหนก็เลือกดีๆหน่อยนะคะ เลือกคนดูแลหอที่ยิ้มแย้มดูใจดีหน่อย จะได้ไม่รู้สึกผิดหวังแบบเราขนาดนี้ เราอยากจะแจ้งความเอาเรื่องหรือเอาค่ามัดจำคืนนะคะ แต่เราก็ไม่มีหลักฐาน จะให้ป้าไปดูกล้องวงจรปิด ที่หอก็ไม่มีกล้องวงจรปิดเลยสักตัว มีแต่สมุดที่ป้าจด ก็เป็นหลักฐานอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่จำไว้เป็นบทเรียนราคาแพงมากค่ะ
โดนไล่ออกจากหอ ทำอย่างนี้ได้ด้วยหรอ (หอพักแห่งหนึ่ง @ลาดกระบัง)
เราเป็นนักศึกษาปี1พักอยู่หอหญิงที่ลาดกระบัง ขอไม่บอกชื่อหอนะคะ หอแรกเกกี3 หลังร้านก๋วยเตี๋ยว ความประทับใจแรกของหอนี้ไม่มีค่ะ ที่เราต้องอยู่ที่นี่เพราะวันที่มาหาหอ หอพักส่วนใหญ่เต็มหมดแล้ว วันนั้นแม่เราไม่อยากเดินหาหอเยอะ เลยให้อยู่ที่นี่ เราแม่ลุงไม่โอเคตั้งแต่เดินเข้าหอ เพราะสกปรกมาก มีถังขยะ2ใบอยู่หน้าหอวันนั้นมันล้นออกมาและเหม็นมาก น้ำจากยะไหลเต็ม แต่ตอนเปิดเทอมเข้ามาอยู่ก็สะอาดขึ้นนะคะ ป้าคนเฝ้าหอก็หน้าเป็นตูด ไม่ยิ้มแย้ม ถามคำตอบคำ ลุงเรานี่หงุดหงิดมาก พอขึ้นไปดูห้อง ห้องก็เล็กมากก เข้าไปเปิดประตูปุ๊ปชนกับเตียงปั๊ป แต่เนื่องจากแม่ขี้เกียจเดินและแม่กับลุงคิดว่าหออื่นเต็มหมดแล้ว -.- ก็เลยตกลงอยู่ที่นี่ ห้องแอร์ค่าหอ3,800บาท มันก็อยู่ได้ค่ะอยู่คนเดียวอยู่แล้ว ถ้าสองคนนี่อึดอัดแน่นอน ที่ว่างให้เดินประมาณ1-3กระเบื้องได้ค่ะ ถ้าจัดห้องใหม่เปลี่ยนมุมนู้นนี่ดันเตียงให้ไปใกล้ๆห้องน้ำหน่อยสำหรับคนเดียวก็พอทนค่ะ แต่เสียงรบกวนเยอะหน่อยค่ะ ทั้งเครื่องบิน รถไฟ และวินมอไซต์และเก4ในบางคืน ต้องปิดประตูหน้าต่างทุกบานให้สนิทถึงจะไม่ได้ยิน และแปลกค่ะ เดือน-2เดือนแรกเราไม่ได้อยู่หอเลยแต่มีค่าไฟ300กว่าบาท แต่เราไม่ติดใจตรงนี้นะ เพราะเราคิดว่าเราอาจจะลืมเสียบปลั๊กไฟอะไรทิ้งไว้ เข้าเรื่องเลยนะคะ ร่ายมายาวแล้วว ไม่อยากให้ยาวมากค่ะะ 555555
คือเราจะซิ่วค่ะ เลยคิดที่จะลาออก และในวันที่1ธ.ค.ป้าก็ลุกมานั่งตรงโต๊ะที่จ่ายเงินรอคนมาจ่าย ปกติป้านอนอืดบนเตียง เราไปจ่ายค่าหอตามปกติและได้บอกป้าคนเฝ้าหอว่าเราจะออกสิ้นเดือนนะคะ จะซิ่วอ่ะคะ ป้าก็ไปจดๆในสมุดของป้า แต่เราเปลี่ยนใจคิดว่าอยากจะอ่านหนังสืออยู่ที่นี่ กลับบ้านไปเราไม่อ่านแน่ๆบ้านสิ่งเร้าเยอะกว่าค่ะ >< และไปแจ้งป้าใหม่ในวันที่4ธ.ค.ว่าเราจะอยู่ต่อ ซึ่งป้าบอกว่าโอเคได้เลย จะออกเมื่อไหร่บอก และก็มีคนเปิดประตูมาจ่ายค่าหอต่อจากเรา เราเลยเดินออกมาก็โอเคจบไปกลับบ้านปิดเทอม และในวันที่25ธ.ค.เราเข้ามานอนหออีกครั้งเพราะวันถัดไปจะไปสอบ7วิชาสามัญค่ะ เราก็ตะหงิดๆใจเพราะปกติป้าจะมึนๆ (ยกตัวอย่างความมึนของป้านะคะ อย่างเช่นเราเคยสั่งของในigมาส่งที่หอค่ะ พอไปรับของ ป้าแกดูจากชื่อผู้ส่งและบอกเราว่านี่ไม่ใช่ของเรานี่มันของห้อง3305 ซึ่งเราเห็นว่านั่นมันของเราเหฌนชื่อเราตรงชื่อที่อยู่ผู้รับชัดเจนและป้าไปอ่านตรงชื่อผู้ส่ง และหอเรามีเลขห้องแค่3ตัว 201,402อะไรแบบนี้ค่ะ กว่าป้าจะเก็ทก็นานค่ะ แต่เราไม่เคยมีปากเสียงหรือชักสีหน้าใส่ป้านะคะ พูดคะค่ะ ยิ้มให้ตลอดถึงแม้ป้าจะหน้าเป็นตูด) เราเข้ามาหอประมาณบ่ายๆและได้ไปบอกป้าอีกครั้งว่าหนูอยู่ต่อนะคะป้าเผื่อป้าลืม ป้าก็โอเค ได้ ถามเราจะออกเดือนไหน เราบอกเดี๋ยวแจ้งอีกทีค่ะ จากนั้นเราก็ใช้ชีวิตปกติ เปิดเทอมมาวันที่4ม.ค.59เราก็มาหอปกติ ช่วงเย็น อยู่ๆป้า(เหมือนจะเป็นเจ้าของหอนะคะ เราก็ไม่แน่ใจ) โทรไปหาแม่เราและบอกให้เราออกจากหอค่ะ แม่เราก็งงเพราะนึกว่ารู้เรื่องที่เราจะอยู่ต่อแล้ว เลยให้ป้าเค้าโทรหาเราค่ะ
บทสนทนาคร่าวๆกับป้าเจ้าของหอ
ป้าเจ้าของ : หนูต้องย้ายออกจากหอนะ มีคนรอจะเข้าอยู่แล้วนะ
เรา : ทำไมอ่ะคะ หนูแจ้งป้าล. ไปแล้วนะคะว่าจะอยู่ต่อ
ป้าเจ้าของ : ไม่ได้อยู่ไม่ได้นะ เค้ารอจะเข้ามาเป็นเดือนกว่าแล้ว ก็หนูบอกว่าจะออก ป้าล.เค้าแจ้งป้ามา ไม่งั้นป้าไม่รับคนอื่นหรอก ป้ารับเงินเค้ามาแล้วยังไงหนูก็ต้องออก
เรา : ทำไมหนูต้องออกอ่ะคะ และป้าบอกว่ารับมาเป็นเดือนกว่าได้ไงคะ หนูเเพิ่งไปแจ้งออกเมือวันที่1ธ.ค.เองนะคะ ตอนหนูไปจ่ายค่าหอ และหนูบอกยกเลิกไปแล้ว และหนูก็ยังไปย้ำป้าเค้าอยู่เลยค่ะว่าหนูอยู่ต่อ ป้าเข้ายังถามหนูเลยจะออกเดือนไหน
ป้าเจ้าของ : ไม่ได้ ยังไงก็ต้องออกนะ ป้ารับเงินเค้ามาแล้วจะให้ป้าทำยังไง
เรา : ป้าก็คืนเงินเค้าสิคะ หนูไม่ผิดทำไมหนูต้องออกอ่ะ (อารมณ์ขึ้นมากค่ะตอนนั้น แต่ไม่หลุดคำหยาบไปนะคะ)
ป้าเจ้าของ : รับเงินเค้ามาแล้ว ค่าประกันค่าหอ เค้ามารออยู่ห้องพัดลมนานแล้วเนี่ย ถ้าจะอยู่ต่อไปอยู่ห้องพัดลมไหม
เรา : ไม่ค่ะ หนู ทำไรผิด ทำไมป้าต้องไล่หนูออก ป้าล. เค้ามึนนิดๆอยู่แล้วนะคะ เค้าลืมหรือป่าว
ป้าเจ้าของ : (ป้าขึ้นค่ะเสียงแว๊ดมาก) เธอจะพูดยังงี้ไม่ได้นะ จะมาบอกว่าฉันไล่ออกไม่ได้ ยังไงก็ต้องออก
เรา : งั้นป้าก็คืนเงินมัดจำหนูมาค่ะ
ป้าเจ้าของ : ไม่คืน คืนไม่ได้ แล้วจะออกเมื่อไหร่
เรา : สิ้นกุมภาค่ะ
ป้าเจ้าของ : (เสียงเริ่มอ่อน) ทำไมไม่อยู่นานๆหละ งั้นเดี๋ยวโทรหาป้าล.ก่อน
-----วางสายไปค่ะ------
ประมาณครึ่งชม. ป้าล. คนเฝ้าหอ ก็โทรมาหาเรา
ป้าคนเฝ้าหอ : ต้องออกนะ คนเค้ามารอจะเข้าแล้ว โทรถามทุกวันว่าออกยังๆ
เรา : แต่หนูแจ้งป้าไปแล้วนะคะว่าหนูจะอยู่ต่อ ทำไมหนูต้องออกคะ
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่ได้แจ้ง! (ตะคอกใส่)
เรา : แจ้งค่ะหนูแจ้ง วันที่4หนูบอกป้าไปแล้วนะคะ วันที่25ยังไปย้ำป้าอยู่เลย ป้ายังถามหนูว่าจะออกเดือนไหนอยู่เลย
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่ เธอไม่ได้บอกฉัน ถ้าบอกก็ต้องจดแล้วสิ ยังไงก็ต้องออก
เรา : ป้าลืมเองหรือป่าวคะ วันที่4พอหนูบอกเสร็จก็มีคนมาจ่ายค่าหอป้าก็ไปรับเงินเค้า หนูก็เลยเดินออกมา
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่ ฉันไม่ลืม ยังไงก็ต้องออก รับเงินเค้ามาแล้ว ลุงไม่ให้อยู่แล้ว!
เรา : แล้วความผิดหนูหรอคะ ป้าลืมเองนะคะ ลองนึกดูดีๆค่ะ
ป้าคนเฝ้าหอ : ...ป้าเงียบไปสักพัก และตะคอกกลับมาว่า ไม่ได้แจ้ง กลัวลืมอยู่ ถ้าแจ้งก็ต้องจดสิ ยิ่งกลัวลืมอยู่ ไม่รู้ ยังไงก็ต้องออก
เรา : แล้วมันความผิดหนูหรอคะ แล้วจะให้หนูไปอยู่ที่ไหน ถ้าจะให้หนูออกก็คืนเงินมัดจำมาค่ะ เพราะป้าลืมเองนะคะ
ป้าคนเฝ้าหอ : ไม่คืน ไม่รู้ ยังไงก็ต้องออก ไม่รู้ไม่คืน ไม่รู้ๆ โอ๊ย คุยไม่รู้เรื่อง! ----วางสายใส่เราทันที เรายังไม่ได้พูดต่อเลยย------
เราเลยคุยกับแม่ แม่บอกให้ออกเลยเพราะเราอยู่คนเดียวป้าเค้าอาจจะทำไรเราก็ได้ถ้าป้าเค้างกขนาดนี้ ยังไงเงินเค้าก็ไม่คืนเงินมัดจำ7,000ให้เราหรอก อันตรายไม่คุ้ม เดี๋ยววันพฤหัสแม่ไปขนของกลับบ้าน ตอนนี้เรายังไม่กล้าเข้าหอเลยค่ะ เพราะบันไดขึ้นห้องต้องผ่านป้าเราเลยต้องไปนอนหอเพื่อนค่ะ พูดเลยว่ากลัวมาจากน้ำเสียงป้า เลยมาขอเพื่อนอาศัยก่อน และจะกลับไปเก็บของก็คงต้องเอาเพื่อนไปเป็นเพื่อนค่ะ
เลยขอมาบ่น ระบายและเตือนเพื่อนๆค่ะ เราอาจจะเจอเรื่องแบบนี้กับหอนี้คนเดียวหรือไม่ก็ไม่รู้ค่ะ แต่จะเลือกหอไม่ว่าที่ไหนก็เลือกดีๆหน่อยนะคะ เลือกคนดูแลหอที่ยิ้มแย้มดูใจดีหน่อย จะได้ไม่รู้สึกผิดหวังแบบเราขนาดนี้ เราอยากจะแจ้งความเอาเรื่องหรือเอาค่ามัดจำคืนนะคะ แต่เราก็ไม่มีหลักฐาน จะให้ป้าไปดูกล้องวงจรปิด ที่หอก็ไม่มีกล้องวงจรปิดเลยสักตัว มีแต่สมุดที่ป้าจด ก็เป็นหลักฐานอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่จำไว้เป็นบทเรียนราคาแพงมากค่ะ