เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อ7-8ปีที่แล้วค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราเรียน รร.หญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งวันแรกที่เราไปทำเรื่องเกี่ยวกับตอนเข้าเรียนม.1อ่ะ
จำไม่ค่อยได้ว่าวันนั้นทำอะไร แต่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เค้ามีการจัดแถวให้เด็กม.1เข้าใหม่ไปนั่งเรียงๆกันอยู่เยอะๆ เต็มสนามเลย เป็นเก้าอี้โต๊ะแยกนะคะไม่ใช่เรียงเป็นตับที่พื้น แบบมีพื้นที่ห่างของแต่ละคน ซึ่งวันนั้นเราได้เจอกับผู้หญิงคนนึง เราจำได้เค้าผมยาวดำ ผิวขาว จมูกโด่ง เรารู้สึกว่าเค้าสวยมากสำหรับเรา ไม่ศัลฯด้วยแหล่ะ ม.1อ่ะคิดดู บอกก่อนว่าเราก็เป็นผู้หญิงนะ มีแฟนเป็นผู้ชายด้วยตอนนั้น เราไม่แน่ใจว่าวันนั้นเราได้คุยอะไรบ้าง เพราะนั่งใกล้กัน แต่คุยกันแค่นิดเดียว เหมือนว่าวันนั้นเราจะแค่รู้ชื่อเค้านะ
แล้วหลังจากนั้นก็มาถึงตอนที่พวกเราได้เข้ามาเรียน สรุปว่าทั้งเราและเค้าก็ได้เข้าเรียนที่นี่ทั้งคู่ แต่อยู่คนละห้อง แล้ว รร. ก็บังคับให้เด็กทุกคนตัดผมสั้นเสมอหู ห้ามซอย แบบว่ารร.ค่อนข้างเฮียบเลย คนนั้นจากผมยาวก็ตัดผม ต่างคนต่างตัด นึกออกใช่ไม๊ทุกคนก็กลายเป็นเด็กเด๋อ คือพวกป็อปๆใน รร. ต้องเป็นพวกผิดระเบียบซอยผมเยอะๆ ส่วนมากเป็นทอมถึงฮอตไรงี้ แต่เค้ากับเราต่างก็เป็นเด็กม.1ธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จัก แต่สำหรับเรา เราไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรเราจำเค้าได้ตลอด ทั้งสายชั้นมีหลายร้อยคน เด็กค่อนข้างเยอะระดับชั้นนึงมีตั้ง12ห้อง แต่เรากลับจำเค้าได้ตลอด รู้ว่าเค้าอยู่ห้องอะไร ไม่รู้เค้าจำเราได้ไม๊นะแต่เราเป็นคนเฟรนด์ลี่ระดับนึงด้วยแหล่ะ เวลาเจอเค้าเราเลยจะทักเค้าตลอด แค่เรียกชื่อ แล้วทักกัน เค้าก็แค่ยิ้มๆให้ แค่นั้น เราทักเค้าทุกครั้งที่เจอ ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรนะ แบบไม่ได้คิดจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำ และทำกับเค้าคนเดียว ไม่เคยคุยอะไรอย่างอื่นกันเลยนอกจากเราเรียกชื่อเค้าและเค้าหันมายิ้มให้เป็นแบบนี้ตลอดระยะเวลา1ปีกว่า
จนกระทั่งเข้าปีที่2 ก็คือม.2 เมื่อระยะเวลาผ่านไปวันนึงเค้าก็ฮอตขึ้นมาซะงั้น เค้าเริ่มซอยผมหนัก ลุคเหมือนทอม ผู้หญิงมาชอบเยอะมาก เรียกได้ว่าดังไปเลย เอาง่ายๆทุกระดับชั้นมีคนชอบมันอ่ะ ดีไม่ดีเราว่าทุกห้องเรียน มีคนชอบมันก็ว่าได้ เราไม่ได้เวอร์คือมันดีไปซะทุกอย่าง สูง ผอม ขาว หมูกโด่ง เล่นกีฬา เราว่าเราสูงแล้ว เราสูง170 มันสูง175มั้ง ส่วนเราก็ยังเป็นคนธรรมดาที่หน้าตาไม่ขี้เหร่ ดีหน่อยที่เราชื่อแปลกแล้วก็รู้จักคนเยอะมากๆ ตอนที่มันเริ่มฮอตเราก็ยังไม่ได้รู้จักกันมากไปกว่าชื่อ แต่แล้วอยู่ดีๆวันนึงก็ได้คุยกัน ได้คอนแทค เอาจริงเราจำไม่ค่อยได้ว่าความสัมพันธ์มันสานต่อไปมากกว่านั้นจากตรงไหน ถ้าจำไม่ผิดคือจากในHi5 ฮ่าๆ แม้ง รู้สึกแก่-- ไปๆมาๆก็คือคุยกันมากขึ้น แล้วบังเอิญอยู่บ้านใกล้กัน ก็เลยกลายมาเป็นไป รร.ด้วยกัน กลับด้วยกัน ทุกเช้ามันจะนั่งแท็กซี่จากบ้านมันมารับเรา แล้วก็เดินเข้า รร.ด้วยกัน ตอนอยู่ในรร. ทั้งที่อยู่คนละห้อง แต่ก็มีไปนั่งด้วยกันบ้าง บางครั้งเราก็ไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนมัน บางครั้งมันก็มานั่งกับกลุ่มเพื่อนเรา บางทีก็อยู่กัน2คน แล้วมารู้อีกอย่างนะ มันกับเราเลขที่เดียวกัน55 ไรจะบังเอิญขนาดนั้น ความสัมพันธ์พัฒนามากขึ้นเรื่อยๆแบบไม่หยุดค่ะ จนหลังๆตัวติดกันที่ รร. ทั้งที่อยู่คนละห้อง เวลาเข้ารร.มาตอนเช้าบางทีมันก็ไปส่งเราที่ห้องเรียนก่อน บางครั้งก็ถือกระเป๋าให้ ตอนหลังเลิกเรียน อย่าหวังว่าจะได้กลับบ้านเร็ว นอกซะจากว่ามันจะมาอยู่บ้านเราด้วย ทั้งไปกินข้าว ร้องเกะ ไปเล่นอะไรที่ไหน มันดึงเราไปด้วยหมด เรียกได้ว่าอยู่ๆก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทมากกกกก แบบงงๆ
รักแรกพบ พรหมลิขิต หรือโชคชะตา
เรื่องมีอยู่ว่าเราเรียน รร.หญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งวันแรกที่เราไปทำเรื่องเกี่ยวกับตอนเข้าเรียนม.1อ่ะ
จำไม่ค่อยได้ว่าวันนั้นทำอะไร แต่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เค้ามีการจัดแถวให้เด็กม.1เข้าใหม่ไปนั่งเรียงๆกันอยู่เยอะๆ เต็มสนามเลย เป็นเก้าอี้โต๊ะแยกนะคะไม่ใช่เรียงเป็นตับที่พื้น แบบมีพื้นที่ห่างของแต่ละคน ซึ่งวันนั้นเราได้เจอกับผู้หญิงคนนึง เราจำได้เค้าผมยาวดำ ผิวขาว จมูกโด่ง เรารู้สึกว่าเค้าสวยมากสำหรับเรา ไม่ศัลฯด้วยแหล่ะ ม.1อ่ะคิดดู บอกก่อนว่าเราก็เป็นผู้หญิงนะ มีแฟนเป็นผู้ชายด้วยตอนนั้น เราไม่แน่ใจว่าวันนั้นเราได้คุยอะไรบ้าง เพราะนั่งใกล้กัน แต่คุยกันแค่นิดเดียว เหมือนว่าวันนั้นเราจะแค่รู้ชื่อเค้านะ
แล้วหลังจากนั้นก็มาถึงตอนที่พวกเราได้เข้ามาเรียน สรุปว่าทั้งเราและเค้าก็ได้เข้าเรียนที่นี่ทั้งคู่ แต่อยู่คนละห้อง แล้ว รร. ก็บังคับให้เด็กทุกคนตัดผมสั้นเสมอหู ห้ามซอย แบบว่ารร.ค่อนข้างเฮียบเลย คนนั้นจากผมยาวก็ตัดผม ต่างคนต่างตัด นึกออกใช่ไม๊ทุกคนก็กลายเป็นเด็กเด๋อ คือพวกป็อปๆใน รร. ต้องเป็นพวกผิดระเบียบซอยผมเยอะๆ ส่วนมากเป็นทอมถึงฮอตไรงี้ แต่เค้ากับเราต่างก็เป็นเด็กม.1ธรรมดาที่ไม่มีใครรู้จัก แต่สำหรับเรา เราไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรเราจำเค้าได้ตลอด ทั้งสายชั้นมีหลายร้อยคน เด็กค่อนข้างเยอะระดับชั้นนึงมีตั้ง12ห้อง แต่เรากลับจำเค้าได้ตลอด รู้ว่าเค้าอยู่ห้องอะไร ไม่รู้เค้าจำเราได้ไม๊นะแต่เราเป็นคนเฟรนด์ลี่ระดับนึงด้วยแหล่ะ เวลาเจอเค้าเราเลยจะทักเค้าตลอด แค่เรียกชื่อ แล้วทักกัน เค้าก็แค่ยิ้มๆให้ แค่นั้น เราทักเค้าทุกครั้งที่เจอ ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรนะ แบบไม่ได้คิดจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำ และทำกับเค้าคนเดียว ไม่เคยคุยอะไรอย่างอื่นกันเลยนอกจากเราเรียกชื่อเค้าและเค้าหันมายิ้มให้เป็นแบบนี้ตลอดระยะเวลา1ปีกว่า
จนกระทั่งเข้าปีที่2 ก็คือม.2 เมื่อระยะเวลาผ่านไปวันนึงเค้าก็ฮอตขึ้นมาซะงั้น เค้าเริ่มซอยผมหนัก ลุคเหมือนทอม ผู้หญิงมาชอบเยอะมาก เรียกได้ว่าดังไปเลย เอาง่ายๆทุกระดับชั้นมีคนชอบมันอ่ะ ดีไม่ดีเราว่าทุกห้องเรียน มีคนชอบมันก็ว่าได้ เราไม่ได้เวอร์คือมันดีไปซะทุกอย่าง สูง ผอม ขาว หมูกโด่ง เล่นกีฬา เราว่าเราสูงแล้ว เราสูง170 มันสูง175มั้ง ส่วนเราก็ยังเป็นคนธรรมดาที่หน้าตาไม่ขี้เหร่ ดีหน่อยที่เราชื่อแปลกแล้วก็รู้จักคนเยอะมากๆ ตอนที่มันเริ่มฮอตเราก็ยังไม่ได้รู้จักกันมากไปกว่าชื่อ แต่แล้วอยู่ดีๆวันนึงก็ได้คุยกัน ได้คอนแทค เอาจริงเราจำไม่ค่อยได้ว่าความสัมพันธ์มันสานต่อไปมากกว่านั้นจากตรงไหน ถ้าจำไม่ผิดคือจากในHi5 ฮ่าๆ แม้ง รู้สึกแก่-- ไปๆมาๆก็คือคุยกันมากขึ้น แล้วบังเอิญอยู่บ้านใกล้กัน ก็เลยกลายมาเป็นไป รร.ด้วยกัน กลับด้วยกัน ทุกเช้ามันจะนั่งแท็กซี่จากบ้านมันมารับเรา แล้วก็เดินเข้า รร.ด้วยกัน ตอนอยู่ในรร. ทั้งที่อยู่คนละห้อง แต่ก็มีไปนั่งด้วยกันบ้าง บางครั้งเราก็ไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนมัน บางครั้งมันก็มานั่งกับกลุ่มเพื่อนเรา บางทีก็อยู่กัน2คน แล้วมารู้อีกอย่างนะ มันกับเราเลขที่เดียวกัน55 ไรจะบังเอิญขนาดนั้น ความสัมพันธ์พัฒนามากขึ้นเรื่อยๆแบบไม่หยุดค่ะ จนหลังๆตัวติดกันที่ รร. ทั้งที่อยู่คนละห้อง เวลาเข้ารร.มาตอนเช้าบางทีมันก็ไปส่งเราที่ห้องเรียนก่อน บางครั้งก็ถือกระเป๋าให้ ตอนหลังเลิกเรียน อย่าหวังว่าจะได้กลับบ้านเร็ว นอกซะจากว่ามันจะมาอยู่บ้านเราด้วย ทั้งไปกินข้าว ร้องเกะ ไปเล่นอะไรที่ไหน มันดึงเราไปด้วยหมด เรียกได้ว่าอยู่ๆก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน สนิทมากกกกก แบบงงๆ