สวัสดีจ้า ทุกคนนนนนนนน เราเพิ่งกลับมาจากไป เวิร์ค ที่ โรงแรมแห่งหนึ่ง ใกล้ๆกับ Grand Canyon National Parks (South Rim) คะ เมืองเล็กๆ ชื่อ Tusayan รัฐ Arizona เริ่มแรกของจุดประสงค์ที่อยากแชร์ประสบการณ์ให้กับทุกๆคนที่สนใจจะมาเวิร์คนะคะ เพราะเราคิดว่าเมื่อปีที่แล้ว เราก็นั่งขุดรีวิว เก่าๆของคนที่เคยไปมาแล้ว นั่งอ่านทุกกระทู้ก็ว่าได้คะ คนมันตื่นเต้นเนอะ หลายๆคนที่จะไปคงอารมณ์เดียวกัน เกิดมาพึ่งจะได้มีโอกาสไปต่างประเทศครั้งแรกและเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่สำหรับเราเสียด้วยคะ ก่อนไปก็ค้นหาข้อมูล เยอะแยะเลยคะ ทั้งเรื่อง เอเจนซี่ , เมืองต่างๆในอเมริกา คือดูเมืองทั่วประเทศเลยคะ ตอนนี้รู้จักเมืองแทบทุกเมืองแล้ว 555555 แล้วก็ลองเอางานที่เอเจนซี่ต่างๆโชว์นะคะ ลองเอามาหาใน Google Street ดูคะ เผื่อจะเป็นตัวเลือกให้เราตัดสินใจได้ง่ายขึ้น และประสบการณ์ที่จะเล่าให้ทุกคนได้ฟังก็ตามหัวข้อกระทู้เลยคะ “เหนื่อยจริง มันส์จริง เศร้าจริง” ณ อเมริกา : )  



Chepter 1 จุดเริ่มต้น กับการตัดสินใจด้วยตัวเอง : )

           ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อโครงการนี้ คือนานมากแล้วจริงๆนะ แบบว่าหลายปีมากๆ และคิดไว้ว่าเออ สักวันนะ เราจะต้องทำให้ได้ เอาล่ะ ! ทีนี้มาถึงหน้าที่ของเรานั้นก็คือ การตัดสินใจเองทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการเลือก เอเจนซี่ เลือก งาน และการเตรียมตัว ทั้งของเรื่อง เอกสารต่างๆและพัฒนาภาษาอังกฤษให้ดีกว่าเดิม และพอมาพูดถึงภาษาอังกฤษนะคะ อยากบอกทุกคนที่บอกว่าตัวเองไม่เก่งภาษาอังกฤษเลย อ่อนภาษาอังกฤษ แต่อยากไปจะไปได้ไหม หรืออะไรก็แล้วแต่นะคะ เพราะเราเป็นคนนึงที่ภาษาอังกฤษอ่อนแอมาก ถ้าเทียบกับคนอื่นๆ แต่สิ่งที่ผลักดันให้เรามั่นใจในการเดินทางไปต่างประเทศครั้งแรกของเรานั้นก็คือ "ความมั่นใจ” คะ ความมั่นใจในตัวเอง มั่นใจว่าตัวเองสามารถทำได้ จึงทำให้เราพาตัวเองไปตามฝันได้ เพราะฉนั้นขอแค่ตั้งใจจริงๆ ตั้งใจในการฝึกฝน หาความรู้ให้ตัวเอง เตรียมตัวให้ดี แค่นี้สำหรับเราก็โอเคแล้วคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ ; )




หลังจากนั้นต้องนั่งรถหรือเครื่องบินก็ได้ไปต่ออีกจนถึงเมืองที่เราทำงาน เดี๋ยวตอนต่อๆไปจะเล่าถึงประสบการณ์การขึ้นรถบัส Greyhounds ยิงยาวผ่าน4เมืองเวลาเดินทาง 24 ชั่วโมงให้ฟังนะคะ ตอนนี้เราก็ถึงเวลาล่ำลาเมืองไทยกันแล้ววววว Bye Bye Thailand
ของเราเดินทางไปทำงานก่อนคนเดียวเลยคะ ใจกล้าบ้าบิ่นเหลือเกินเพราะปิดเทอมก่อนใครเพื่อนเลยขอเริ่มงานก่อนนั้นเองซึ่งคือความคิดที่ผิดจริงๆ พอถึงช่วงร่ำลาครอบครัวก็มีดราม่าเสียน้ำตานิดหน่อย ใช้เวลาเดินทางจากกรุงเทพฯ Stop Over ที่เกาหลีประมาณ 5 ชั่วโมง พอถึงเกาหลีเราก็ออกไปทรานซิสทัวร์ฟรีของสนามบินกันคะ ถึงเวลาขึ้นเครื่องไปอเมริกากัน เราก็นั่งมาราธอนกันไป 12 ชั่วโมง กินๆนอนๆ ดูหนัง ฟังเพลง หลับแล้วหลับอีก


ในที่สุดก็ถึงจนได้ เวลาที่เราถึงอเมริกาคือเวลาท้องถิ่นของ San Francisco คือประมาณเที่ยงๆวัน และเมื่อล้อของเครื่องบินแตะรันเวย์ความรู้สึกของเราคือแบบตื้นตันยังไงบอกไม่ถูกเหมือนน้ำตาจะไหลเลย แต่พอเข้าแถวเพื่อเข้าประเทศผ่าน ตม. ก็น้ำตาจะไหลเหมือนเดิมคะ เพราะพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง 555555555 แต่ก็พอจับใจความได้และเขาก็พูดถึงสิ่งที่เราเอามาด้วย เพราะเห็นเราเป็นเด็กเวิร์คคะ เลยถามว่าในกระเป๋าคุณมีของต้องห้ามที่เป็นอาหารมาด้วยไหม ตอนนั้นก็ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเนอะ เลยยิ้มสยามอย่างเดียว ตอนรอกระเป๋านี้กลัวมากแบบมีวงกลมอะไรไม่รู้ด้วยในใบขาออก  เพื่อนที่มาด้วยกันคือรับกระเป๋าและเดินผ่านออกไปรอแล้ว พอถึงคิวเราเรียกขอตรวจกระเป๋าจ้า เอาละ งานงอกละไงงงงงง อารมณ์แบบ พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย กลัวจริงจังนะบอกเลย เอาเข้าเครื่องสแกนเสร็จปุ้บเอาออกมาขอเปิดดูจ้า อ่ะเราก็แบบตีนิ่งไม่อะไรมาก ได้คะ เปิดเลยคะ พอเปิดนางก็หยิบนู้น หยิบนี้มาดู มาม่าไรงี้ นางก็ โอ้ มามี้  ที่เรากลัวเพราะเราเอาน้ำพริกที่ยายทำให้ไม่มีฉลากอะไรเลยห่อไป ก็เลยกลัวว่าแบบจะโดนถามนู้นนั้นนี้ไหม สรุปโอเคปิดกระเป๋าได้ โอ้ยยยยยย  นี่แทบจะกระโดดตีลังกา300เมตร และพุ่งหล่าวออกประตูละ 555555



เมื่อถึงซานฟรานฯ เราก็มาทำ Social Security Card  กัน ซึ่งเป็นบัตรที่ใช้ได้ตลอดคะ
สำหรับการทำงานที่ประเทศนี้คล้ายๆกับบัตรที่ เอาไว้หักภาษีการทำงานหรือเปล่าอันนี้ไม่แน่ใจจริงๆ
แล้วเราก็เที่ยวในซานฟรานฯ 1 วันที่ซานฟรานฯเรามีเพื่อนปฐมนิเทศพร้อมกัน 3 คนคะและเมื่อทำภาระกิจเสร็จต่างคนก็ต่าง
แยกย้ายไปเมืองของตัวเองและเมื่อถึงเวลาที่เพื่อนๆคนอื่นแยกย้ายกันไปคราวนี้เหลือเราคนเดียวเพราะคนอื่นจองเครื่องบิน
แต่เราจอง รถบัสเกรฮาวน์ (Greyhound)คนเดียวคะ เพราะอยากประหยัด แล้วก็อยากเห็นอเมริกาสองข้างทาง(ความจริง งก ! )
จำได้ว่าตอนเช้าพอเราอยู่คนเดียวแล้ว เราก็ลองหารีวิวเกี่ยวกับรถบัสเกรฮาวน์ก็เจอทั้งดีและไม่ดีนะคะที่ไม่ดีคือส่วนมากคนดำจะขึ้นบ้าง
น่ากลัวบ้าง เราอ่านไปเราก็กลัวมากจริงๆ เพราะภาษาเราไม่เก่งเลย และนี่เราต้องนั่งคนเดียวผ่าน4เมืองใหญ่ๆเปลี่ยนรถ 2 ครั้ง
ใช้เวลาทั้งหมด 24 ชั่วโมงคะ บอกตรงๆว่าเราหวั่นใจมาก แต่อีกใจก็ฮึดสู้เพราะเราก็มาถึงขนาดนี้แล้ว โอเค ไปสถานีกันเถอะ
เราเรียกแท็กซี่ไปสถานีที่จอดรถเกรฮาวน์  พอถึงแล้วเราก็ยื่นตั๋วที่เราปริ้นซ์มาให้กับเคาน์เตอร์ที่ขายตั๋วพอเสร็จเราก็เอากระเป๋าชั่ง
ของเราเสียค่ากระเป๋าเพิ่มอีก 15$ คะ แล้วเขาก็จะให้ Tag เอาไว้ติดกระเป๋าว่าเราจะไปที่ไหนและต้องลงที่ไหน
เพราะพอถึงสถานีที่เปลี่ยนคัน พนักงานจะเอากระเป๋าเราออกมาจากใต้ท้องรถและเราจะต้องเป็นคนเอากระเป๋า
ให้กับรถคันใหม่ที่จะขึ้นคะเราถึงสถานีประมาณ10โมงเช้า รถมาประมาณบ่ายสอง เลทไป1 ชั่วโมงรอแง้วเลย แต่พอนั่งในสถานีปุ้บ
ก็อุ่นใจนะคะ เพราะมีคนคอยเดินตรวจตั๋วตลอดเลย พวกคนที่เฝ้าสถานีเราว่าโหดอ่ะเคยเจอตอนเปลี่ยนรถถ้ามีพวก Homeless
เมาหรือเจ๊าะแจ๊ะนางลากคอเสื้อหิ้วไปข้างนอกเลยจ้าา !!! พอรถมาถึงเราก็รีบขึ้นแล้วก็เลือก เบาะให้ดีนะคะบนรถมีปลั๊กซ์ให้
เสียบและมีไวไฟให้เล่นฟรีคะ แรงอยู่น้า นั่งสบายด้วย สบายจนบางทีคิดเบาะจะกว้างไปหนายยยยยย ขาไม่ถึง (เตี้ย) เอง ><"

เครดิตรูปจาก Google.com นะคะ

เราก็นั่งไปเล่นเน็ตไปเรื่อยๆ พนักงานขับรถที่เรานั่งคันแรกเป็นผู้หญิงคะเปรี้ยวเลยละ โดยเฉพาะเล็บนาง
ติดเล็บปลอมสวยมากกกก อิอิ แต่นางก็นิสัยดีนะคะ เฟรนด์ลี่มากๆ ขับไปเรื่อยๆ จนถึงสถานีที่ลอสแองเจลิส
เราเปลี่ยนคันครั้งแรกที่นี่คะ ตอนแรกกลัวมากตอนเปลี่ยน กลัวงง กลัวหลง กลัวตกรถ แต่ก็พยายามถาม
พยายามมองคนอื่น พยายามฟังให้เยอะที่สุดคะ แล้วก็ผ่านมาได้ พอขึ้นรถจากแอลเอเราก็หลับตลอดทางเลย
จนถึงที่เปลี่ยนรถครั้งสุดท้ายที่ลาสเวกัสคะ ประมาณ6โมงเช้า และถึงสถานีปลายทางของเรา
คือเมือง Flagstaff ประมาณบ่ายโมง พอถึงปุ้บคือมึนมากกๆ คะ เพราะเราต้องนั่งรถ Shuttle bus ไปอีก
ด้วยความที่เราเซ่อๆซ่าๆ เลยไม่ได้จองและไม่หาข้อมูลมาว่าไอ้สถานีที่ขึ้นShuttle bus อยู่ที่ไหน เราเลยไปถามคนขายตั๋วเกรฮาวด์
น่ารักมาก ช่วยโทรศัพท์ให้ช่วยพูดให้ แล้วก็เรียกแท็กซี่ให้ด้วยย ปลื้มมมมม  สรุปการเดินทางจากซานฟรานฯ
จนถึงที่ทำงานเมือง Tusayan จากบ่ายโมงจนถึง6โมงเย็นของอีกวันนึงเลยคะ TT แต่ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีนะ.