เรื่องราวชีวิตจริงเหมือนละคร

เรื่องความรักที่เจ็บปวด ผมเป็นทหารจากบ้านมาใกลมาจากเชียงใหม่ จับได้ใบแดง 2 ปีเต็ม มาอยู่พิษนุโลกแล้วมารับภารกิจเป็นทหารรับใช้อยู่ใน กรุงเทพ  ห่างบ้านมาใกลมาก ความรักของผมเริ่มจาก ตอนเรียนมหาวิทยาลัยในเชียงใหม่ คบกับแฟนผมมาตั้งแต่ ปีที่ 2 เธอมหาวิทยาลัยคนละที่กันในเชียงใหม่ เราคบการมานานมาก จนผมได้เป็นทหารนี่แหละ ก่อนหน้าที่เป็นทหารเธอก็ดูรักผมมาก แต่จนฝึกจบเสร็จผมกลับไปพักที่บ้านตอนนั้นเธอก็เรียนจบพอดี จบตอนที่ผมฝึกทหาร 3 เดือน เธอกำลังหางานแต่ยังไม่ได้งาน เธอแอบคบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง ซึงผมไม่เคยรู้เลยตอนนั้น หลังจากผมกลับมาเข้าค่ายแล้วถูกส่งตัวมาเป็นทหารรับใช้ที่กทม. เธอก็ได้งานที่ปราจีนบุรี ราก็คุยกันทุกวันเขาก็ทำงานและแอบคุยกับรุ่นที่คนนั้นตอลดติดต่อกันตลอกมาผมก็ไม่รู้เรื่องตามเคย จนมาถึงวันที่ผมเจ็บที่สุดคือ วันสิ้นปี วันนั้นนายไม่อยู่เขาก็ได้ลางานเตรียมตัวกลับบ้านพอดี เราเลยชวนกันไปซื้อของเที่ยวภายในกรุงเทพเนียแหละดูมีความสุขมากวันนั้น หลังจากเที่ยวเสร็จผมก็ไปส่งเธอที่ดอนเมืองเพื่อกลับเชียงใหม่ก็ไม่มีอะไร หลังจากวันสินปีผ่านไปวันวันปีใหม่ ผมพยายติดต่อเค้าตอนเช้าโทรติดแต่เธอดันกดทิ้ง ตอนนั้นผมคิดว่าเค้าคงไม่ว่างไปทำบุญไรงี้ หลังจากเที่ยงผ่านไม่รับ บ่ายสองไม่รับ บ่ายสามไม่มีสัญญานตอบรับติดต่อไม่ได้หายไปเลย ผมพยายมโทรไปตั้งแต่เที่ยงวันยังเที่ยงคืนก้ไม่รับ จนเช้าของวันที่สอง เธอกลับโทรมาเอาละทีนี้ ผมเค้นถามว่าไปไหนมาทั้งวันทั้งคืนไม่รับ โทรไม่ติด และผมได้ยินคำตอบมาตกใจมาก เค้าตอบผมว่า ไปเที่ยวกับรุ่พี่คนนั้นแหละ คือผมทำอะไรไม่ถูก เขาพูดว่าเค้าอยากหาคำตอบเค้าว่างี้ คือแฟนผมเค้าแอบชอบรุ่นที่คนนี้มั้งเลยไปด้วย จากนั้นผมก็โกรธมากผมทำไรไม่ถูก ผมคิดมาตลอดว่าแฟนผมเค้าเป็นคนดีไม่เคยนอกใจทำอะไรให้ทุกอย่าง ผมมีอะไรผมก็ให้เค้าทุกอย่างผมทุ่มเทมาก ผมมีเงินก็โอนไปให้เค้า ผมรับเค้ามากแต่ผมกลับได้ความเจ็บตอบแทนมา ผมเลยให้เค้าเลือกที่แรกเค้าเลือกรุ่งพี่คนนั้น คือผมคบกับแฟนผมมาก็นานนะ 4 ปีกว่าๆเลย ผมเสียใจมาก และอีกวันเค้ามาบอกว่าเค้าขออยู่คนเดียวซึ่งผมก็ยังรักเค้าอยู่ จากนั้นผมพยายมยื้อเค้าไว้ให้เค้าอยู่กับผม เธอก้ได้แต่พุดว่าไม่ ทั้งที่ผมไม่ได้ทำผิดแต่ก็ขอให้เค้าไม่ไปไหน ผมรักเขาจึงยามทุกอย่างยอมให้อภัยเธอทุกอย่างเพื่อยื้อเธอไว้ ผมทำถูกหรือทำผิดครับผมไม่เข้าใจจริงๆๆ