ฉัน..เฝ้าทนต่อสู้อยู่บนโลก
ใต้เงาโศกคลุมครอบคอยมอบหมาย
มีเพียงเพ้อพจน์พร่ำร่ำรำบาย
เขียนบรรยายความเศร้าที่เข้าครอง

ไม่..รู้กรรมใดหนอที่ก่อเหตุ
อันเป็นเจตจำนงส่งสนอง
นับนานเนาเข้ามาตีตราจอง
ให้ต้องนองน้ำตาอุราตรม

มี..ความหวังวางไว้เพื่อไขว่คว้า
แต่ไร้วาสนาจะสุขสม
พรหมท่านคงชี้ช่องหมองระทม
ให้จ่อมจมอย่างนี้ทุกวี่วัน

**ใคร..คนนั้นที่ฉันมั่นในรัก
อยากพบพักตร์เพียงพิศนิมิตฝัน
วอนดาวเดือนเยือนย่างข้างตะวัน
บอกว่าฉัน..รักเธอ..จึงเพ้อมา...

"สุนันท์ยา"