พึ่งบอกเลิกแฟนก่อนปีใหม่ แต่ตัดใจไม่ได้ ควรเดินหน้าต่อตามหัวใจ หรือ ตัดใจเพื่ออนาคตดี

คบกับแฟนมาปีกว่า แต่ผ่านความลำบากด้วยกันมามากทีเดียว คอยช่วยเหลือเขาตลอด ห้าเดือนแรกที่คบกัน เขาลำบาก เราก็คอยช่วยเหลือ จนเราทะเลาะกับที่บ้านต้องออกมาอยู่ข้างนอก ช่วงนั้นก็ลำบากมาก แต่ก็พยายามจะผ่านไปให้ได้ จนมาจับได้ว่าเขามีผู้หญิงอีกคน แถมท้องอีกต่างหาก ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่รู้ว่ามีเรา ตอนที่จับได้คือ พวกเขาไม่มีที่อยู่ แอบพามาอาบน้ำที่ห้องเรา นอนบนรถเรา แต่กลับเข้าห้องมาเจอเราแบบไม่คาดฝัน ก็จบกันวันนั้น ตอนนั้นเราตัดใจได้ทันที แม้จะเสียใจมาก แอบแค้นซะด้วยซ้ำ ห้าเดือนผ่านมา เขาติดต่อมา เราก็ยังไม่เคยลืมเขา เขาบอกอยากคุยกัน ก็ไปหา พอเห็นสภาพเขาที่ทั้งผอม ดำ โทรม ไม่มีที่อยู่ แล้วก็สงสาร ไม่อยากเห็นคนที่เคยรักอยู่ในสภาพนั้น ก็รับกลับมาอยู่กับเราอีกครั้ง เลี้ยงดูอย่างดี (กินเก่งมาก) ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีเงินอย่างไร เขาก็จะไม่อด อยู่จนสภาพดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมทำงาน คอยแต่จะขอเงินเล่นยา เล่น คาสิโน ออนไลน์ ได้บ้างเสียบ้าง เราก็ไม่ได้มีเงินเยอะ พอมีพอกิน ให้บ้างไม่ให้บ้าง แต่จะไม่ทำให้ตัวเองลำบาก ไม่มีคือไม่มี มีก็ให้บ้าง ดีกว่าให้ออกไปทำเรื่องไม่ดี เขาก็พยายามทำดีกับเรา ดูแลเอาใจใส่ ดีกว่าครั้งก่อนที่คบกัน จนเริ่มระแคะระคายว่าคุยกับผู้หญิงอืน เราก็เริ่มสืบ จนรู้ว่าผู้หญิงที่ท้องคนนั้น คลอดลูกแล้วกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัด คอยแอบเราวีดีคอลคุยคุยกะลูก บ่อย ๆ  แต่ไม่ยอมบอกเรา ในเมื่ออยู่ด้วยกันก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ใช่ไหมคะ เราก็พยายามทุกช่องทางให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่ากลับมาอยู่ด้วยกัน เพื่อให้เกิดเรื่อง ให้มันรู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ สรุปว่าพอรู้ว่าเราทำแบบนั้น มันโกรธเรามาก หาว่าเราทำลายครอบครัวมัน มันไม่มีญาติที่ไหน มีลูกคนเดียวที่เป็นเลือดเนื้อของมันจริง ๆ (มันเป็นเด็กกำพร้า) แล้วพูดว่า ไม่เคยรักกันเลย วันนั้นทะเลาะกันหนักมาก จนเราจะหนีจากมัน แต่ก็ตกลงกันว่าจะให้ค่ารถมันนั่งไปหาลูกเมียมันที่บ้านนอก  แม้อาการเราจะหนักมาก ถึงขั้นใจสลาย กินข้าวไม่ได้ อ้วกตลอด ก็พร้อมจะให้มันไป แต่ในที่สุดมันก็ไม่ไป คอยดูแลจนเราเริ่มปกติ หลังจากนั้น มันก็แอบเอารถมอไซด์มันไปขาย เพื่อเช่าห้องใหม่ (มาบอกทีหลังว่าแอบไปเช่าเพราะกลัวไม่มีที่อยู่ เพราะเราไล่มันบ่อย ๆ ) ตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกันแรง ๆ มันก็ไม่ติดต่อผู้หญิงคนนั้นอีก กลัวเรารู้ แต่เราก็แอบโพสต์เฟสสร้างภาพ ทำเป็นมีความสุข ไปเที่ยวนู่นนี่ เพราะรู้ว่ามีคนส่องอยู่ จากที่มันแอบเช่าห้อง ทำให้เรารู้สึกแปลก ๆ ชอบหายไป มันก็บอกว่าไปห้องเพื่อน จนเราทนไม่ไหว บอกว่างั้นไปอยู่กับเพื่อนซะ มันก็เลยพยายามไม่ไปห้องนั้น กลัวเราโกรธ จนสิ้นเดือน มันพาเราย้ายออกจากห้องเก่า ไปที่ห้องที่มันแอบเช่าไว้ ตอนนั้นเราก็แอบดีใจนิด ๆ จากนั้นมันก็ดูแลเราอย่างดี พยายามไม่ให้เราไม่พอใจ แคร์เราทุกอย่าง คอยไปรับไปส่ง จนวันหนึ่งเรากลับมา ผู้หญิงคนนั้นวีดีโอคอลให้มันคุยกะลูก มันก็บอกให้เราเงียบ  ๆ เราก็เปลี่ยนเสื้อผ้า จะออกจากห้อง มันก็เลยวาง บอกว่าขอแค่คุยกะลูกแค่นั้น เราก็ว่าไม่ได้ว่าอะไร ก็แค่แอบเจ็บเล็ก ๆ หลังจากวันนั้นมันตัดการสื่อสารทุกชนิดกับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ผ่านมาสักอาทิตย์นึง ผู้หญิงคนนั้นโพสต์หน้าเฟสเราขอคุยกะเรา เราจึงได้คุยกันสักที คุยความจริงทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตั้งแต่เริ่มคบกัน ทั้งของเขาและของเรา  ต่างคนต่างบอกว่าไม่เอาแล้ว จะถอย ที่เราต้องการให้เขารู้ ไม่ใช่ว่าจะแย่ง ต้องการให้เป็นของเราคนเดียว แต่ต้องการให้เขาได้รู้ความจริง ไม่ใช่สิ่งที่โกหกมาตลอด เราทั้งสองต่างรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดี แต่ก็รักเขา อยากจะตัดเขาหลายครั้ง แต่ก็ต้องกลับไปทุกครั้ง เพราะรักเขา เขาเป็นคนน่ารัก พูดเก่ง เทคแคร์เก่ง พูดจาขวางผ่าซากก็จริง แต่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ผู้หญิงคนนั้นเขาต้องการให้เราบอกให้ผู้ชายคนนั้นรับโทรศัพท์เขา อยากคุยเป็นครั้งสุดท้าย พอมันรู้เท่านั้นแหละ ไม่ยอมคุย พร่ำแต่ว่าไม่เหลือใครแล้ว บางทีก็โทษเรา ทำลายมัน บางทีก็โทษตัวเอง บางทีก็โทษกรรม ในที่สุดมันก็ไม่ยอมคุยกะผู้หญิงคนนั้น จนเขาตัดใจ บล็อคเบอร์ เฟส ไลน์เราหมด เพื่อที่จะไม่รับรู้อีก เราก็พยายามจะออกมาตั้งแต่วันนั้น แต่มันก็ไม่ให้ไป กลับโทษที่เรารู้แล้วทำไมไม่หนีจากมันไปก่อนจะย้ายมาห้องนี้ หรือย้ายมาห้องนี้แล้วรู้ว่ามันตั้งใจเช่าไว้ให้ลูกเมียมันอยู่ ทำไมไม่ออกไป ประโยคนี้แหละ จี๊ด เก็บเอามาคิดตลอด ทั้งๆ ที่มันไม่เคยเปิดโอกาสให้เราได้ย้ายออกเลย หลายครั้งที่เราพยายามเก็บของจะออกมา มันก็รั้งไว้ จนสุดท้ายมันบอกว่าสิ้นปีนี้มันจะเลิกยา เลิกเรื่องเลว ๆ ทั้งหมด ปีใหม่จะเป็นคนใหม่ เราก็บอกว่าเราจะไปวันที่ 31 ธันวานะ มันก็เฉย ๆ แล้วว่าแล้วมันจะทำไงต่อ เราก็ซื้อข้าวสาร ไข่ กับข้าวไว้ในตู้เย็น จ่ายค่าห้องไว้ให้ ที่เหลือก็ต้องพยายามด้วยตัวเองแล้ว แล้วเราก็ใช้ชีวิตกันปกติ มีความสุขดี ทำทุกอย่างแบบที่เคยทำ เช้ายังนอนกอดกันอยู่เลย ช่วงหลัง ๆ นี่มันก็ทำตัวดีขึ้น เหมือนจะสำนึกได้
แต่หลังจากที่เราออกมาในวันที่ 31 ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกก็ไม่มีที่ไปนะ แต่มันก็รู้ว่าเราเพื่อนเยอะ ตอนเคาท์ดาวน์เราโทรไป ก็ไม่รับ กลางคืนเรากินกับเพื่อนเสร็จเหลือกับข้าว ก็เอาไปให้ เคาะประตูก็ไม่เปิด โทรก็ไม่รับ ไลน์ก็ไม่ตอบ ไม่อ่าน ก็เลยแขวนไว้ให้หน้าห้อง แล้วส่งเอสเอ็มเอสไป คือรู้ตัวนะว่าไม่ควรกลับไปอีก แต่ก็เป็นห่วง ปกติเล่นเกมเศรษฐี ก็ไม่เล่น เงียบ ๆ ผิดปกติ แต่รู้ว่าอยู่ในห้อง
พอติดต่อไม่ได้ก็ร้อนรน เป็นห่วงเขา ไม่รู้ทำไมตัวเองต้องเป็นแบบนี้ เพื่อนบางคนก็บอกดีแล้วที่เลิกกันได้ บางคนบอกก็เรารักของเรานี่ ถ้ารักก็ต้องง้อเขา ทนได้ รับเขาได้ ทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำไป เราแค่หวังว่าเขาจะเปลี่ยนตัวเองได้จริง ๆ ถ้าเราอยู่เขาก็อาจจะไม่มีแรงกดดันให้เปลี่ยนจริง ๆ สักที แต่ตอนนี้เราร้อนรนมาก คิดถึงก็คิดถึง ต้องนอนคนเดียวมาสองคืนแล้วทรมานมาก ปกติตัวติดกันเกือบตลอดเวลา ไม่ก็ต้องไลน์ โทร วีดีโอคอลตลอด นี่แม้แต่ไลน์ก็ไม่อ่าน เราเป็นคนเดียวที่รู้จักเขาดีที่สุด แท้ ๆ คิดไปคิดมา ทำไมไม่อยู่ให้กำลังใจกันให้เปลี่ยนแปลง ทิ้งเขามาแบบนี้ มันเคยพูดเบา ๆ ว่าไม่รู้เหรอว่ามันเป็นคนปากหมา ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจ ขวานผ่าซาก ทำไมต้องคิดมากด้วย
คือ เราไม่ได้สนใจหรอกว่าเขาจะมาจากครอบครัวแบบไหน รวย จน เรามีปัญญาสร้างอนาคตของเราเองได้ ขอแค่ทำมาหากินบ้าง รักกัน ดูแลกันแค่นั้น อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดี สุขมากกว่าทุกข์ ถ้าทุกข์ก็ช่วยกันแก้ได้  คิดว่าเราควรจะทำยังไงดีคะ เดินหน้าพยายามกลับไปอยู่ด้วยกัน หรือ ตัดใจดี