ก่อนอื่นต้องขอเล่าก่อนนะคะว่า (ยาวมากก แต่ช่วยทีค่ะ)
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่ใครๆมองว่าเรียนสูงเพราะเรียนหมออยู่ ซึ่งกำลังจะจบแล้ว สถานะทางสังคมเป็นที่ยอมรับ หน้าตาดี ฐานะดี มนุษยสัมพันธ์ดีทุกอย่าง แต่ติดตรงที่เป็นคนพูดตรงๆ ออกจะห้าวด้วยซ้ำ แต่เป็นคนใจดีคนนึงเลยทีเดียว (นี่ชมตัวเองล้วนๆ5555)
เราเคยมีความรักครั้งแรกกับผู้ชายคนนึง เรารักและทุ่มเททุกอย่าง จนสุดท้ายเลิกกัน แล้วตอนนั้นเสียใจจนตั้งปณิธานกับตัวเองว่าต่อไปจะไม่รักใครจริงจัง แค่คุยๆสนุกๆไปเท่านั้น จนเวลาผ่านไป 5 ปี เราก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที
แล้วโลกก็เล่นตลก นำพาผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิต เขาเจอเราในคืนเค้าเดาวน์ แล้วเริ่มมาจีบเรา เขาไม่ได้มีอะไรเลิศเลอเพอเฟ็ก ไม่มีอะไรตรงสเปกฉันเลย แต่เค้าทำให้ฉันคลิกได้
แต่ข้อสำคัญคือ ตอนที่เขาเจอฉัน
เขายังมีแฟนอยู่ ซึ่งแฟนเขาอายุห่างจากเขาประมาณ 13 ปี และมีหน้าที่การงาน มีหน้ามีตาในสังคม ทั้งคู่พบและเจอกันในสถานการณ์ของความเป็นอาจารย์นิเทศและอาจารย์ฝึกสอนในโรงเรียน เขาและแฟนจึงไม่กล้าที่จะเปิดเผยต่อสังคม แต่สุดท้ายแม่ของฝ่ายชายก็รู้ และไม่ชอบแฟนเขา พร้อมกับสั่งเลิกเด็ดขาด เขาไม่พอใจแม่อย่างแรง และทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ไม่พูด ไม่เคารพแม่ แล้วมองว่าตัวเองถูกกักขังในความเป็นอิสระ ทั้งที่นิสัยจริงๆแล้วเขาเป็นคนร่าเริง รักครอบครัวมาก ตรงกันข้ามกับเราที่แม่และครอบครัวเขารักมาก และเอ็นดูมากกกก จุดนี้ก็ยิ่งทำให้เขาเกลียดเราขึ้นไปอีก เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเราผิดอะไร TT
ในส่วนของเรา.......ในวันที่เราและเขาตกลงว่าจะเริ่มคุยกันนั้น เราก็ย้ำสติเขาไปหลายทีเหมือนกันว่ามีแฟนแล้วนะ จะดีหรอ? เขาก็ได้แต่ซึมคิดและเงียบ แต่ก็ยังตัดเราไม่ได้ เพราะเขาเองก็สงสัยว่าตัวเองจะรักผู้หญิงสองคนเข้าแล้ว ส่วนตัวฉันนั้นพยายามแล้วที่จะตัดใจห่างออกจากเขา แต่ตัดไม่ได้จริงๆ เขามีอะไรที่คล้ายกับแฟนคนแรกเราเลย ความสัมพันธ์ของเราและเขาจึงต้องเป็นความลับอยู่เสมอมา เราคุยกันมาเรื่อยๆทุกวัน ทุกเวลา แต่เรามีข้อตกลงว่าถ้าหายไปจากไลน์คือแปลว่าเขาอยู่กะแฟน ไม่ต้องทักไปนะ เราก็ให้เกียรติเขานะคะ ไม่ทัก ไม่โกรธ แต่ในใจก็เจ็บแปล้บๆทุกครั้งที่รู้ว่าเขาอยู่ด้วยกันทุกคืน...
เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นเมียน้อย ซึ่ง
เราก็ไม่ได้อยากเป็นป่ะวะ? TT จริงๆแล้วเราเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างหยิ่งในศักดิ์ศรี ถนอมพรหมจรรย์เยี่ยงชีวิต แต่ก็ยอมให้เขาเป็นคนแรกของชีวิต เราก็ได้แต่เก็บงำความรู้สึกต่างๆาเรื่อยๆ
แต่ต้องยอมรับจริงๆว่าเรารักเขามาก ทุ่มเทให้ทุกอย่าง เราเป็นคนไม่มีเวลาว่างมาก แต่เมื่อเขาขอ เราก็จะพยามเคลียทุกอย่างให้เรียบร้อย เพื่อที่จะรีบไปหาเขา ไม่ว่าเขามีปัญหาอะไร เราก็อยากอยู่ข้างๆเสมอ อยากปลอบใจ อยากทำให้เขาผ่านช่วงต่างๆในชีวิตทั้งทุกข์และสุขไปพร้อมๆกับเรา แต่เราก็เป็นได้แค่นี้...
แต่สุดท้ายแล้ว วันหนึ่ง เขาเลือกที่หยุดความสัมพันธ์ระหว่างเรา เพราะไม่อยากให้แฟนเสียใจ เขาไม่อ่านไลน์ ลบไลน์เรา บล็อกทุกทางที่เราจะติดต่อเขาได้ แต่เราไม่รู้อิโหน่ออิเหน่อะไรเลย คิดว่า อ้าว จู่ๆเขาก้หายไปหลายวัน เราจึงตัดสินใจไปหาที่บ้านเพื่อปรับความเข้าใจ เขาก็ขอให้เราเป็นเพื่อนกับเขาให้ได้ ใจเราแทบจะสลาย คำว่ารักมันเกินจุดที่จะกลับไปเป็นเพื่อนได้อีกแล้ว.. จะทำได้ก็มีวิธีเดียวคือไปจากชีวิตกันและกันเด็ดขาดเลย ซึ่งเขาไม่อยากให้ตัดขาด แล้วเราก็ตัดใจยอมรับเป็นเพื่อนไม่ได้สักที ทุกอย่างมันยังคาราคาซังมาจนถึงทุกวันนี้ แต่เราเป็นเพื่อนกันที่มีอะไรกัน เพื่อนที่ไหนทำแบบนั้น เป็นเพื่อนที่บอกรักกัน เพื่อนที่ไหนทำแบบนั้นคะ? หรือจริงๆเขาก็ยังตัดเราไม่ได้เหมือนกัน...
ด้วยความเป็นผู้หญิงมีเซ้นแรง ทำให้แฟนเขามาแอบสืบประวัติเรา จนเจอรูปนึงตอนที่เราไปเที่ยวกะเขา แต่เห็นแค่เสี้ยวแขนเขาเท่านั้น เขาก็ทะเลาะกันใหญ่โต จากที่ไม่เคยทะเลาะเลย แล้วเขาก็ยอมสารภาพกับแฟนเขาในที่สุด และก็โกรธที่เรามากกกกกกกที่เอารูปไปโพส หลังจากนั้นมาแฟนเขาก็หมั่นมาส่องไอจี เฟส เราอยู่เรื่อยๆ แต่เราก็รู้นะคะเพราะเราก็มีเซ้นแรงเหมือนกัน แล้วไม่ชอบเท่าไหร่กับการมาล้ำเส้นเรื่องของเรา ทั้งที่เราก็ให้เกียรติเขาอยู่
อยากรู้ว่าจะทำยังไงต่อดีคะ?
แล้วเรื่องระหว่างเขากะแฟนที่เปิดเผยไม่ได้และทางบ้านไม่ชอบมันจะยังวนปัญหาลูปอยู่แบบนี้ตลอดมั้ย?
ช่วยหาทางออกให้เราและเขาทีค่ะ เราไม่อยากเห็นเขาเสียใจ ทำประชดแม่เขาแบบนี้ แต่ลึกๆ เราก็ยังอยากที่จะรอวันที่เขาเลิกกันแล้วหันมาหาเราบ้าง แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความคิดค่ะ เราไม่แย่งใครแน่นอน
รักสามเส้าที่แก้ไม่ได้ ทำไงดี
เราเป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่ใครๆมองว่าเรียนสูงเพราะเรียนหมออยู่ ซึ่งกำลังจะจบแล้ว สถานะทางสังคมเป็นที่ยอมรับ หน้าตาดี ฐานะดี มนุษยสัมพันธ์ดีทุกอย่าง แต่ติดตรงที่เป็นคนพูดตรงๆ ออกจะห้าวด้วยซ้ำ แต่เป็นคนใจดีคนนึงเลยทีเดียว (นี่ชมตัวเองล้วนๆ5555)
เราเคยมีความรักครั้งแรกกับผู้ชายคนนึง เรารักและทุ่มเททุกอย่าง จนสุดท้ายเลิกกัน แล้วตอนนั้นเสียใจจนตั้งปณิธานกับตัวเองว่าต่อไปจะไม่รักใครจริงจัง แค่คุยๆสนุกๆไปเท่านั้น จนเวลาผ่านไป 5 ปี เราก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที
แล้วโลกก็เล่นตลก นำพาผู้ชายคนนึงเข้ามาในชีวิต เขาเจอเราในคืนเค้าเดาวน์ แล้วเริ่มมาจีบเรา เขาไม่ได้มีอะไรเลิศเลอเพอเฟ็ก ไม่มีอะไรตรงสเปกฉันเลย แต่เค้าทำให้ฉันคลิกได้
แต่ข้อสำคัญคือ ตอนที่เขาเจอฉัน เขายังมีแฟนอยู่ ซึ่งแฟนเขาอายุห่างจากเขาประมาณ 13 ปี และมีหน้าที่การงาน มีหน้ามีตาในสังคม ทั้งคู่พบและเจอกันในสถานการณ์ของความเป็นอาจารย์นิเทศและอาจารย์ฝึกสอนในโรงเรียน เขาและแฟนจึงไม่กล้าที่จะเปิดเผยต่อสังคม แต่สุดท้ายแม่ของฝ่ายชายก็รู้ และไม่ชอบแฟนเขา พร้อมกับสั่งเลิกเด็ดขาด เขาไม่พอใจแม่อย่างแรง และทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ไม่พูด ไม่เคารพแม่ แล้วมองว่าตัวเองถูกกักขังในความเป็นอิสระ ทั้งที่นิสัยจริงๆแล้วเขาเป็นคนร่าเริง รักครอบครัวมาก ตรงกันข้ามกับเราที่แม่และครอบครัวเขารักมาก และเอ็นดูมากกกก จุดนี้ก็ยิ่งทำให้เขาเกลียดเราขึ้นไปอีก เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเราผิดอะไร TT
ในส่วนของเรา.......ในวันที่เราและเขาตกลงว่าจะเริ่มคุยกันนั้น เราก็ย้ำสติเขาไปหลายทีเหมือนกันว่ามีแฟนแล้วนะ จะดีหรอ? เขาก็ได้แต่ซึมคิดและเงียบ แต่ก็ยังตัดเราไม่ได้ เพราะเขาเองก็สงสัยว่าตัวเองจะรักผู้หญิงสองคนเข้าแล้ว ส่วนตัวฉันนั้นพยายามแล้วที่จะตัดใจห่างออกจากเขา แต่ตัดไม่ได้จริงๆ เขามีอะไรที่คล้ายกับแฟนคนแรกเราเลย ความสัมพันธ์ของเราและเขาจึงต้องเป็นความลับอยู่เสมอมา เราคุยกันมาเรื่อยๆทุกวัน ทุกเวลา แต่เรามีข้อตกลงว่าถ้าหายไปจากไลน์คือแปลว่าเขาอยู่กะแฟน ไม่ต้องทักไปนะ เราก็ให้เกียรติเขานะคะ ไม่ทัก ไม่โกรธ แต่ในใจก็เจ็บแปล้บๆทุกครั้งที่รู้ว่าเขาอยู่ด้วยกันทุกคืน...
เรารู้สึกว่าตัวเองเป็นเมียน้อย ซึ่ง
แต่ต้องยอมรับจริงๆว่าเรารักเขามาก ทุ่มเทให้ทุกอย่าง เราเป็นคนไม่มีเวลาว่างมาก แต่เมื่อเขาขอ เราก็จะพยามเคลียทุกอย่างให้เรียบร้อย เพื่อที่จะรีบไปหาเขา ไม่ว่าเขามีปัญหาอะไร เราก็อยากอยู่ข้างๆเสมอ อยากปลอบใจ อยากทำให้เขาผ่านช่วงต่างๆในชีวิตทั้งทุกข์และสุขไปพร้อมๆกับเรา แต่เราก็เป็นได้แค่นี้...
แต่สุดท้ายแล้ว วันหนึ่ง เขาเลือกที่หยุดความสัมพันธ์ระหว่างเรา เพราะไม่อยากให้แฟนเสียใจ เขาไม่อ่านไลน์ ลบไลน์เรา บล็อกทุกทางที่เราจะติดต่อเขาได้ แต่เราไม่รู้อิโหน่ออิเหน่อะไรเลย คิดว่า อ้าว จู่ๆเขาก้หายไปหลายวัน เราจึงตัดสินใจไปหาที่บ้านเพื่อปรับความเข้าใจ เขาก็ขอให้เราเป็นเพื่อนกับเขาให้ได้ ใจเราแทบจะสลาย คำว่ารักมันเกินจุดที่จะกลับไปเป็นเพื่อนได้อีกแล้ว.. จะทำได้ก็มีวิธีเดียวคือไปจากชีวิตกันและกันเด็ดขาดเลย ซึ่งเขาไม่อยากให้ตัดขาด แล้วเราก็ตัดใจยอมรับเป็นเพื่อนไม่ได้สักที ทุกอย่างมันยังคาราคาซังมาจนถึงทุกวันนี้ แต่เราเป็นเพื่อนกันที่มีอะไรกัน เพื่อนที่ไหนทำแบบนั้น เป็นเพื่อนที่บอกรักกัน เพื่อนที่ไหนทำแบบนั้นคะ? หรือจริงๆเขาก็ยังตัดเราไม่ได้เหมือนกัน...
ด้วยความเป็นผู้หญิงมีเซ้นแรง ทำให้แฟนเขามาแอบสืบประวัติเรา จนเจอรูปนึงตอนที่เราไปเที่ยวกะเขา แต่เห็นแค่เสี้ยวแขนเขาเท่านั้น เขาก็ทะเลาะกันใหญ่โต จากที่ไม่เคยทะเลาะเลย แล้วเขาก็ยอมสารภาพกับแฟนเขาในที่สุด และก็โกรธที่เรามากกกกกกกที่เอารูปไปโพส หลังจากนั้นมาแฟนเขาก็หมั่นมาส่องไอจี เฟส เราอยู่เรื่อยๆ แต่เราก็รู้นะคะเพราะเราก็มีเซ้นแรงเหมือนกัน แล้วไม่ชอบเท่าไหร่กับการมาล้ำเส้นเรื่องของเรา ทั้งที่เราก็ให้เกียรติเขาอยู่
อยากรู้ว่าจะทำยังไงต่อดีคะ?
แล้วเรื่องระหว่างเขากะแฟนที่เปิดเผยไม่ได้และทางบ้านไม่ชอบมันจะยังวนปัญหาลูปอยู่แบบนี้ตลอดมั้ย?
ช่วยหาทางออกให้เราและเขาทีค่ะ เราไม่อยากเห็นเขาเสียใจ ทำประชดแม่เขาแบบนี้ แต่ลึกๆ เราก็ยังอยากที่จะรอวันที่เขาเลิกกันแล้วหันมาหาเราบ้าง แต่นั่นมันก็เป็นแค่ความคิดค่ะ เราไม่แย่งใครแน่นอน