คำเตือน
รูปทั้งหมดในกระทู้นี้ ไม่ได้ผ่านการแต่งรูปเลย (เพราะแต่งไม่เป็น 555)
จะมีก็แค่ครอปรูป ลดขนาด และใส่ตัวอักษรเท่านั้น
รับรอง น้ำทะเลไม่ฟรุ้งฟริ้งกิงก่องแก้วเป็นสายไหมแน่นอน น้ำดำคือดำ น้ำเขียวคือเขียว 555
เท้าความก่อน (ข้ามได้ข้ามค่ะ ไม่สำคัญเท่าไร เราบ่นๆ)
1.เราเพิ่งหัดเล่นกล้อง ยังไงอย่าเพิ่งด่าแรงว่ารูปไม่สวยนะ แต่เรายอมรับคำติชมทุกอย่าง
2. ตอนแรกเรากะไปคนเดียว เราเจอเงาระหว่างทาง
3. ทริปนี้เราอยากมานานแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะได้มาในวันที่ 31 ธันวาคม 2558 ซึ่งเป็นวันสิ้นปีพอดี แต่ด้วยเพราะวันที่ 30 เราเฟลหนักมาก อยากหนีออกจาก กทม. ไปไกลๆ ที่ไหนสักที่ แล้วเห็น Post-It ที่เขียนไว้ว่า "เขาแหลมหญ้า" เลยคิดว่าเออ ไปก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆละ
จากนั้นคืนนั้นก็เลยลองหาข้อมูล เบอร์โทรรถตู้ เวลาไป-กลับรวมถึงราคา และข้อมูลของอช.เขาแหลมหญ้าแบบคร่าวๆ เช่น เวลาปิด-เปิด ราคาเข้าเยี่ยมชม และอาหารการกิน เป็นต้น
หลังจากพอได้ข้อมูลคร่าวๆมาแล้ว ก็ลองโทรไปถามรายละเอียดที่รถตู้ และพบว่า รถรอบเช้าสุดคือ ตี5 และรอบเย็นสุดคือ 6โมง โอเค เอาเสื้อผ้าไป 2-3 ชุด ละกัน เผื่อค้างคืน เพราะว่ามีกางเต้นท์นอนด้วย / จบเรื่องการเตรียมตัว
เริ่มเรื่องเที่ยวเลยละกัน คือตั้งนาฬิกาปลุกตอนตี 4 แต่ออกจากบ้านจริงๆคือ 7 โมง มัวโอ้เอ้เตรียมของโน้นนี่นั่นอยู่ ไปถึงอนุสาวรีย์ก็ประมาณ 7.30 ก็รีบเดินไปข้างเซนจูรี่เลย กลัวไปเลทมากกว่านี้ อยากใช้เวลาอยู่กับทะเลทั้งวัน นายท่าก็ให้เราขึ้นรถเลย เพราะว่าว่าง 1 ที่ ข้างหน้าพอดี พร้อมกับจะไปส่งที่ อช.เขาแหลมหญ้า เราก็โชคดีไป
เวลาประมาณ 8 โมงเศษๆ รถตู้ก็ล้อหมุน พร้อมกับเราที่ใส่หูฟังเตรียมพร้อมเดินทางเช่นกัน
แล้วเราก็หลับไป ...
ตื่นอีกทีถึงท่ารถ คนขับให้ลงไปจองตั๋วรอบกลับ และหลังจากนั้นอีกสักพักก็ถึงบ้านเพแล้วจ้า (ไม่ได้ถ่ายรูปเลย เสียดายมาก) แต่เราไม่ได้ลง คนขับรถตู้ก็พาเราไปที่ อช.เขาแหลมหญ้า ...
ใช้เวลาสักพัก ประมาณ 30 นาทีก็ถึงที่หมาย เราก็ควักเงิน 40 บาทจ่ายให้ จนท.ของอช. แต่พบว่าเงินเหลือ 150บาท บวกกับเศษเหรียญอีกนิดหน่อย ซึ่งไม่น่าจะพอเป็นค่าตั้งเต้น และแถวๆนั้นก็ไม่มี ATM ด้วย จนท.บอกว่ามีที่บ้านเพโน้น เราก็เลยตัดสินใจไม่ค้าง ทริปนี้ก็เลยกลายเป็นวันเดย์ทริปไปโดยปริยาย...
หลังจากนั้นเราก็เดินเข้าไปใน อช. ซึ่งระยะทางกว่าจะถึงหาดก็ไกลโขพอควร 800เมตร 555 สองรอบสนามฟุตบอลน่ะ ก็ไกลอยู่ แถมยังมีขึ้นเนินลงเนินอีกด้วย ข้างทางก็จะเป็นป่าไม้ มีรถวิ่งผ่านตลอด คิดอยู่ลึกๆ แบบลึกมากๆเลยนะว่า จะมีรถสักคันมาจอดเทียบเรา พร้อมเปิดกระจกและถามว่า "ไปด้วยกันมั้ยหนู" แต่ก็นั่นแหละ ไม่มี 555 เราเดินมาได้ประมาณ 300เมตร ก็ถึงจุดพักจุดแรก เป็นเหมือนอาคารของ อช. เอาไว้ให้คำปรึกษาและติดต่อห้องพักหรือกางเต้นท์ไรงี้ แต่เราไม่ได้หยุดพัก เพราะไงก็ไม่ได้ค้างคืนอยู่ละ ก็เลยเดินต่อ...
สักแปปก็มีรถมอไซต์มาจอดด้านหน้า คนขับน่าจะเป็นคนท้องถิ่น แล้วถามว่า "ลงไปที่หาดใช่ไหม ขึ้นมาสิ น้าก็จะลงไปที่หาดเหมือนกัน" ความหวังลึกๆเราก็มา เลยพยักหน้าพร้อมกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ขึ้นคร่อมรถมอไซต์ของคุณป้าคนนั้นไป
อีกไม่นาน สัก 2 นาทีได้ เราก็มาถึงริมหาด
ตอนนั้นเราหิวมาก ข้าวเช้ายังไม่ได้กิน นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย เลยหาอะไรกินก่อน มองไปเห็นร้านข้าว รีบเดินเลยจ้า 555 แล้วก็สั่งข้าว...
ตอนนั่งกินข้าว
พี่ที่ร้านข้าวก็มานั่นคุยด้วย นั่งตรงนั้นเห็นวิวตรงริมทะเลด้วย แต่มีต้นไม้และเต้นท์บังไปหมด
เมื่ออิ่ม ก็พร้อมลุย!
เราจ่ายเงินพร้อมกล่าวขอบคุณคพี่เจ้าของร้านข้าว จากนั้นก็เดินตรงไปที่หาด ก็จะเห็นป้ายชื่อของอช.ก่อน
เดินเข้าไปหาคอหอยด้วยความร้อนและแสบผิว
ระหว่างทางเดิน
หันขวาไปมองด้านข้าง เห็นโขดหินเรียงตัวกันมากมาย มีคลื่นที่กำลังกระทบเข้าฝั่ง พร้อมกับเสียงซู่ซ่า
มองไปทางซ้ายเจอสะพาน ซึ่งมีท่าเรืออยู่ตรงปลายซะพานเสียด้วย พี่ที่ร้านข้าว เล่าให้ฟังว่า เรือจากท่าตรงนี้ก็สามารถข้ามไปเกาะเสม็ดได้นะ
ปลายทางตรงนั้นจะมีหอคอยสีขาวอยู่อันนึง
หอคอย (ไม่รู้ลักษณะนามเรียกอะไร) ซึ่งน่าจะเป็นสัญลักษณ์ของที่นี่เลย ใครๆมาก็ต้องมาถ่ายรูปกันตรงนี้ก่อน (ก็ใช่สิ มันอยู่ก่อนนี่น่า) เราก็เลยถ่ายบ้าง
ร้อนเกินไป ไม่ไหวแล้ว ขอหลบแดดก่อน ยังดีนะที่ข้างๆหอคอยสีขาวยังมีเงาให้เราพอพักพิง
กดชัตเตอร์ไปสักพักใหญ่ ก็มีคนเดินมา
เราเลยหลบให้เขาถ่าย เราก็มาถ่ายของเราดีกว่า นั่นๆ เห็นมั้ย นั่นคือเกาะเสม็ดนะ อยู่แค่นั่งเรือไปเอง
การที่เราออกจากร่มเงาของหอคอยสีขาว ทำให้เราเจอเพื่อนร่วมทริปของเรา เพื่อนเราชื่อเงา (แอบกลัวเหมือนกันนะนี่ 555)
คนเยอะซะละ ปะเงา ไปถ่ายกันตรงที่อื่นดีกว่า
หันขวาไป อ๊ะ! ตรงโน้นมีเส้นทางศึกษาธรรมชาติด้วย ไปเดินเล่นกัน เส้นทางศึกษาธรรมชาติจะมีสองแบบคือ ที่เป็นป่า กับเลียบชายหาดไป แต่ที่เราจะไปก็คือ เลียบชายหาดก่อน ซึ่งจะเต็มไปด้วยโขดหิน มีคลื่นเสียงดังซู่ซ่าตลอดทาง และก็มีสะพานให้เราเดินข้ามไปด้วย
ก้าวขาลงสะพาน พร้อมเดินศึกษาเส้นทางธรรมชาติที่แสงแดดธรรมชาติจากดวงอาทิตย์ทำร้ายละนะ
เส้นทางที่เต็มไปด้วยแดด แดด และแดด
แต่ก็ยังมีเสียงคลื่นให้พอชื่นใจอยู่บ้าง
ไหนลองหันกลับไปที่หอคอยที่ขาวดูซิ เดินตากแดดมาไกลแล้วนะเนี่ย
ร้อนแค่ไหน เราก็หวั่นแค่นิดเดียวพอ เพราะเราชอบเดินเที่ยว เราชอบฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ความรู้สึกเหมือน เราได้พูดคุยกับทะเล ซึ่งทะเลก็ตอบกลับมาเป็นเสียยงคลื่น ที่เราไม่เข้าใจ 55
เจอม้านั่งด้วย นั่งพักแปป เพลียกับแดด แต่มันก็ร้อนอยู่ดีไง
นั่งดูคลื่นกระทบโขดหินไปเพลินๆ ระหว่างจิบน้ำ
ไทม์ทูมูฟออน ไทม์ทูเดินต่อค่ะ 555
เจอร่มแล้ว โอ้เย่ หลบแดดแปป
เดินมาเรื่อยๆ ก็เจอชิงช้าด้วย เหมาะสำหรับคู่รักมาสวีทหวานแหว๋วกันสุดๆ เธอนั่งนะเดี่ยวเราแกว่งให้ ไรงี้ เฮ้อ คิดแล้วก็เศร้า เดินต่อๆ
เดินมาเรื่อยๆก็จอชิงช้าอีกอันนึง แต่คนละแบบ เรารีบเดินผ่านไปแบบเร่งรีบ
เจอร่มไม้อีกแล้ว ขอบคุณนะที่ให้ร่มเงาแก่เรา ขอถ่ายรูปเธอเป็นที่ระลึกหน่อย
เย่เย่ คลื่นมาอีกแล้ว ชอบๆ คลื่นมาลมก็มา ลมก็พัดแดดร้อนมาด้วย 55
แดดร้อนแค่ไหน ร่มเงาก็เอาไม่อยู่
เดินไปเดินมาก็เจอนี่ อารมณ์เสียสุดๆ ทำไมไม่เก็บใส่กระเป็าหรือถือไปก่อน แล้วค่อยไปทิ้งถังขยะ เฮ้อ
ไหนๆก็มาละ มีสะพานเยอะมาก ขอถ่ายสะพานหน่อยละกัน
เดินมาตั้งนาน เฮ้ยลืมเงา เงาหายไปไหนนะ เราถ่ายรูปเพลิน เราขอโทษ
ฉันอยู่นี่ ฉันเดินตามหลังเธอมาเงียบๆ ปล่อยให้เธอชื่นชมกับบรรยากาศไงล่ะ
อ่อโอเค เธอเป็นเพื่อนร่วมทริปที่ดีจัง พาไปไหนก็ไปหมดเลย ไม่ปริปากบ่นสักคำ
งั้นปะ ไปต่อดีกว่า หนทางเราอีกยาวไกล และร้อนด้วย
ระหว่างทาง
สะพานนี้ เส้นทางนี้เราก็ไม่รู้ว่ามันจะจบที่ไหน
สัญญาณโทรศัพท์ที่นี่ดีมาก คลื่นเยอะสุดๆ (มุก)
สะพานเยอะมาก เพราะโขดหินเยอะ ถ้าไม่มีสะพาน เราอาจจะลื่นได้
เดินไปเจอทางนี้ที่เดินยากสุด คือไม่มีสะพานแล้วคลื่นก็ซัดมาถึงด้วย
เลยยืนถ่ายรูปรอคนอื่นๆเดินมา จะได้รู้ว่าเดินยังไง 55
เย่ มีคนเดินมาแล้ว ดูก่อนว่าเขาเดินผ่านตรงนี้ยังไง อ๋อ มีโขดหินตรงโน้นที่เดินไปได้ โอเคลุย
โอเค ปะ ไปข้ามโขดหินตรงนี้กัน
เงา ข้ามมาได้ป่าว แน่นอนล่ะ ถ้าฉันข้ามได้ เธอต้องข้ามได้อยู่แล้ว
ใกล้ถึงแหลมตรงนั้นสักที เราจะไปถึงแหลมหญ้าจริงๆแล้วนะ
เอาละ ปะเก้าขาเดินกันต่อ ใกล้ละๆ
ถ่ายเก็บบรรยากาศสักนิด
คลื่นซูซ่า
สะพาน สะพานเต็มไปหมด
มีคนเดินตามเรามาแล้ว
พอมาถึงใกล้ๆแหลม ก็เจอนี่อีกละ
ทางตอนนั้นจะเป็นหญ้าแบบที่เห็นนี่แหละ รกชักมากมาย
เงาบอกไม่ต้องกลัว ตามเรามาเลย
[CR] "เที่ยวกับเงา เหงาแค่ไหน ถามใจตัวเองสิ" | วันเดย์ทริปที่ อช.เขาแหลมหญ้า-หมู่เกาะเสม็ด
รูปทั้งหมดในกระทู้นี้ ไม่ได้ผ่านการแต่งรูปเลย (เพราะแต่งไม่เป็น 555)
จะมีก็แค่ครอปรูป ลดขนาด และใส่ตัวอักษรเท่านั้น
รับรอง น้ำทะเลไม่ฟรุ้งฟริ้งกิงก่องแก้วเป็นสายไหมแน่นอน น้ำดำคือดำ น้ำเขียวคือเขียว 555
เท้าความก่อน
(ข้ามได้ข้ามค่ะ ไม่สำคัญเท่าไร เราบ่นๆ)1.เราเพิ่งหัดเล่นกล้อง ยังไงอย่าเพิ่งด่าแรงว่ารูปไม่สวยนะ แต่เรายอมรับคำติชมทุกอย่าง
2. ตอนแรกเรากะไปคนเดียว เราเจอเงาระหว่างทาง
3. ทริปนี้เราอยากมานานแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะได้มาในวันที่ 31 ธันวาคม 2558 ซึ่งเป็นวันสิ้นปีพอดี แต่ด้วยเพราะวันที่ 30 เราเฟลหนักมาก อยากหนีออกจาก กทม. ไปไกลๆ ที่ไหนสักที่ แล้วเห็น Post-It ที่เขียนไว้ว่า "เขาแหลมหญ้า" เลยคิดว่าเออ ไปก็ได้ ไหนๆก็ไหนๆละ
จากนั้นคืนนั้นก็เลยลองหาข้อมูล เบอร์โทรรถตู้ เวลาไป-กลับรวมถึงราคา และข้อมูลของอช.เขาแหลมหญ้าแบบคร่าวๆ เช่น เวลาปิด-เปิด ราคาเข้าเยี่ยมชม และอาหารการกิน เป็นต้น
หลังจากพอได้ข้อมูลคร่าวๆมาแล้ว ก็ลองโทรไปถามรายละเอียดที่รถตู้ และพบว่า รถรอบเช้าสุดคือ ตี5 และรอบเย็นสุดคือ 6โมง โอเค เอาเสื้อผ้าไป 2-3 ชุด ละกัน เผื่อค้างคืน เพราะว่ามีกางเต้นท์นอนด้วย / จบเรื่องการเตรียมตัว
เริ่มเรื่องเที่ยวเลยละกัน คือตั้งนาฬิกาปลุกตอนตี 4 แต่ออกจากบ้านจริงๆคือ 7 โมง มัวโอ้เอ้เตรียมของโน้นนี่นั่นอยู่ ไปถึงอนุสาวรีย์ก็ประมาณ 7.30 ก็รีบเดินไปข้างเซนจูรี่เลย กลัวไปเลทมากกว่านี้ อยากใช้เวลาอยู่กับทะเลทั้งวัน นายท่าก็ให้เราขึ้นรถเลย เพราะว่าว่าง 1 ที่ ข้างหน้าพอดี พร้อมกับจะไปส่งที่ อช.เขาแหลมหญ้า เราก็โชคดีไป
เวลาประมาณ 8 โมงเศษๆ รถตู้ก็ล้อหมุน พร้อมกับเราที่ใส่หูฟังเตรียมพร้อมเดินทางเช่นกัน
แล้วเราก็หลับไป ...
ตื่นอีกทีถึงท่ารถ คนขับให้ลงไปจองตั๋วรอบกลับ และหลังจากนั้นอีกสักพักก็ถึงบ้านเพแล้วจ้า (ไม่ได้ถ่ายรูปเลย เสียดายมาก) แต่เราไม่ได้ลง คนขับรถตู้ก็พาเราไปที่ อช.เขาแหลมหญ้า ...
ใช้เวลาสักพัก ประมาณ 30 นาทีก็ถึงที่หมาย เราก็ควักเงิน 40 บาทจ่ายให้ จนท.ของอช. แต่พบว่าเงินเหลือ 150บาท บวกกับเศษเหรียญอีกนิดหน่อย ซึ่งไม่น่าจะพอเป็นค่าตั้งเต้น และแถวๆนั้นก็ไม่มี ATM ด้วย จนท.บอกว่ามีที่บ้านเพโน้น เราก็เลยตัดสินใจไม่ค้าง ทริปนี้ก็เลยกลายเป็นวันเดย์ทริปไปโดยปริยาย...
หลังจากนั้นเราก็เดินเข้าไปใน อช. ซึ่งระยะทางกว่าจะถึงหาดก็ไกลโขพอควร 800เมตร 555 สองรอบสนามฟุตบอลน่ะ ก็ไกลอยู่ แถมยังมีขึ้นเนินลงเนินอีกด้วย ข้างทางก็จะเป็นป่าไม้ มีรถวิ่งผ่านตลอด คิดอยู่ลึกๆ แบบลึกมากๆเลยนะว่า จะมีรถสักคันมาจอดเทียบเรา พร้อมเปิดกระจกและถามว่า "ไปด้วยกันมั้ยหนู" แต่ก็นั่นแหละ ไม่มี 555 เราเดินมาได้ประมาณ 300เมตร ก็ถึงจุดพักจุดแรก เป็นเหมือนอาคารของ อช. เอาไว้ให้คำปรึกษาและติดต่อห้องพักหรือกางเต้นท์ไรงี้ แต่เราไม่ได้หยุดพัก เพราะไงก็ไม่ได้ค้างคืนอยู่ละ ก็เลยเดินต่อ...
สักแปปก็มีรถมอไซต์มาจอดด้านหน้า คนขับน่าจะเป็นคนท้องถิ่น แล้วถามว่า "ลงไปที่หาดใช่ไหม ขึ้นมาสิ น้าก็จะลงไปที่หาดเหมือนกัน" ความหวังลึกๆเราก็มา เลยพยักหน้าพร้อมกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ขึ้นคร่อมรถมอไซต์ของคุณป้าคนนั้นไป
อีกไม่นาน สัก 2 นาทีได้ เราก็มาถึงริมหาด
ตอนนั้นเราหิวมาก ข้าวเช้ายังไม่ได้กิน นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย เลยหาอะไรกินก่อน มองไปเห็นร้านข้าว รีบเดินเลยจ้า 555 แล้วก็สั่งข้าว...
ตอนนั่งกินข้าว
พี่ที่ร้านข้าวก็มานั่นคุยด้วย นั่งตรงนั้นเห็นวิวตรงริมทะเลด้วย แต่มีต้นไม้และเต้นท์บังไปหมด
เมื่ออิ่ม ก็พร้อมลุย!
เราจ่ายเงินพร้อมกล่าวขอบคุณคพี่เจ้าของร้านข้าว จากนั้นก็เดินตรงไปที่หาด ก็จะเห็นป้ายชื่อของอช.ก่อน
เดินเข้าไปหาคอหอยด้วยความร้อนและแสบผิว
ระหว่างทางเดิน
หันขวาไปมองด้านข้าง เห็นโขดหินเรียงตัวกันมากมาย มีคลื่นที่กำลังกระทบเข้าฝั่ง พร้อมกับเสียงซู่ซ่า
มองไปทางซ้ายเจอสะพาน ซึ่งมีท่าเรืออยู่ตรงปลายซะพานเสียด้วย พี่ที่ร้านข้าว เล่าให้ฟังว่า เรือจากท่าตรงนี้ก็สามารถข้ามไปเกาะเสม็ดได้นะ
ปลายทางตรงนั้นจะมีหอคอยสีขาวอยู่อันนึง
หอคอย (ไม่รู้ลักษณะนามเรียกอะไร) ซึ่งน่าจะเป็นสัญลักษณ์ของที่นี่เลย ใครๆมาก็ต้องมาถ่ายรูปกันตรงนี้ก่อน (ก็ใช่สิ มันอยู่ก่อนนี่น่า) เราก็เลยถ่ายบ้าง
ร้อนเกินไป ไม่ไหวแล้ว ขอหลบแดดก่อน ยังดีนะที่ข้างๆหอคอยสีขาวยังมีเงาให้เราพอพักพิง
กดชัตเตอร์ไปสักพักใหญ่ ก็มีคนเดินมา
เราเลยหลบให้เขาถ่าย เราก็มาถ่ายของเราดีกว่า นั่นๆ เห็นมั้ย นั่นคือเกาะเสม็ดนะ อยู่แค่นั่งเรือไปเอง
การที่เราออกจากร่มเงาของหอคอยสีขาว ทำให้เราเจอเพื่อนร่วมทริปของเรา เพื่อนเราชื่อเงา (แอบกลัวเหมือนกันนะนี่ 555)
คนเยอะซะละ ปะเงา ไปถ่ายกันตรงที่อื่นดีกว่า
หันขวาไป อ๊ะ! ตรงโน้นมีเส้นทางศึกษาธรรมชาติด้วย ไปเดินเล่นกัน เส้นทางศึกษาธรรมชาติจะมีสองแบบคือ ที่เป็นป่า กับเลียบชายหาดไป แต่ที่เราจะไปก็คือ เลียบชายหาดก่อน ซึ่งจะเต็มไปด้วยโขดหิน มีคลื่นเสียงดังซู่ซ่าตลอดทาง และก็มีสะพานให้เราเดินข้ามไปด้วย
ก้าวขาลงสะพาน พร้อมเดินศึกษาเส้นทางธรรมชาติที่แสงแดดธรรมชาติจากดวงอาทิตย์ทำร้ายละนะ
เส้นทางที่เต็มไปด้วยแดด แดด และแดด
แต่ก็ยังมีเสียงคลื่นให้พอชื่นใจอยู่บ้าง
ไหนลองหันกลับไปที่หอคอยที่ขาวดูซิ เดินตากแดดมาไกลแล้วนะเนี่ย
ร้อนแค่ไหน เราก็หวั่นแค่นิดเดียวพอ เพราะเราชอบเดินเที่ยว เราชอบฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง ความรู้สึกเหมือน เราได้พูดคุยกับทะเล ซึ่งทะเลก็ตอบกลับมาเป็นเสียยงคลื่น ที่เราไม่เข้าใจ 55
เจอม้านั่งด้วย นั่งพักแปป เพลียกับแดด แต่มันก็ร้อนอยู่ดีไง
นั่งดูคลื่นกระทบโขดหินไปเพลินๆ ระหว่างจิบน้ำ
ไทม์ทูมูฟออน ไทม์ทูเดินต่อค่ะ 555
เจอร่มแล้ว โอ้เย่ หลบแดดแปป
เดินมาเรื่อยๆ ก็เจอชิงช้าด้วย เหมาะสำหรับคู่รักมาสวีทหวานแหว๋วกันสุดๆ เธอนั่งนะเดี่ยวเราแกว่งให้ ไรงี้ เฮ้อ คิดแล้วก็เศร้า เดินต่อๆ
เดินมาเรื่อยๆก็จอชิงช้าอีกอันนึง แต่คนละแบบ เรารีบเดินผ่านไปแบบเร่งรีบ
เจอร่มไม้อีกแล้ว ขอบคุณนะที่ให้ร่มเงาแก่เรา ขอถ่ายรูปเธอเป็นที่ระลึกหน่อย
เย่เย่ คลื่นมาอีกแล้ว ชอบๆ คลื่นมาลมก็มา ลมก็พัดแดดร้อนมาด้วย 55
แดดร้อนแค่ไหน ร่มเงาก็เอาไม่อยู่
เดินไปเดินมาก็เจอนี่ อารมณ์เสียสุดๆ ทำไมไม่เก็บใส่กระเป็าหรือถือไปก่อน แล้วค่อยไปทิ้งถังขยะ เฮ้อ
ไหนๆก็มาละ มีสะพานเยอะมาก ขอถ่ายสะพานหน่อยละกัน
เดินมาตั้งนาน เฮ้ยลืมเงา เงาหายไปไหนนะ เราถ่ายรูปเพลิน เราขอโทษ
ฉันอยู่นี่ ฉันเดินตามหลังเธอมาเงียบๆ ปล่อยให้เธอชื่นชมกับบรรยากาศไงล่ะ
อ่อโอเค เธอเป็นเพื่อนร่วมทริปที่ดีจัง พาไปไหนก็ไปหมดเลย ไม่ปริปากบ่นสักคำ
งั้นปะ ไปต่อดีกว่า หนทางเราอีกยาวไกล และร้อนด้วย
ระหว่างทาง
สะพานนี้ เส้นทางนี้เราก็ไม่รู้ว่ามันจะจบที่ไหน
สัญญาณโทรศัพท์ที่นี่ดีมาก คลื่นเยอะสุดๆ (มุก)
สะพานเยอะมาก เพราะโขดหินเยอะ ถ้าไม่มีสะพาน เราอาจจะลื่นได้
เดินไปเจอทางนี้ที่เดินยากสุด คือไม่มีสะพานแล้วคลื่นก็ซัดมาถึงด้วย
เลยยืนถ่ายรูปรอคนอื่นๆเดินมา จะได้รู้ว่าเดินยังไง 55
เย่ มีคนเดินมาแล้ว ดูก่อนว่าเขาเดินผ่านตรงนี้ยังไง อ๋อ มีโขดหินตรงโน้นที่เดินไปได้ โอเคลุย
โอเค ปะ ไปข้ามโขดหินตรงนี้กัน
เงา ข้ามมาได้ป่าว แน่นอนล่ะ ถ้าฉันข้ามได้ เธอต้องข้ามได้อยู่แล้ว
ใกล้ถึงแหลมตรงนั้นสักที เราจะไปถึงแหลมหญ้าจริงๆแล้วนะ
เอาละ ปะเก้าขาเดินกันต่อ ใกล้ละๆ
ถ่ายเก็บบรรยากาศสักนิด
คลื่นซูซ่า
สะพาน สะพานเต็มไปหมด
มีคนเดินตามเรามาแล้ว
พอมาถึงใกล้ๆแหลม ก็เจอนี่อีกละ
ทางตอนนั้นจะเป็นหญ้าแบบที่เห็นนี่แหละ รกชักมากมาย
เงาบอกไม่ต้องกลัว ตามเรามาเลย
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น