คือแม่เราชอบแต่งตัวแบบเสื้อยืดผู้ชายตัวใหญ่ๆ กางเกงตัวโคร่งๆ
ผมเผ้าไม่หวี รวบมั่วๆซั่วๆมัดยางวงไว้บนหัว รองเท้าแตะ
แรกๆเราก็ไม่อะไร เห็นแกบอกใส่สบายดีเราก็เฉยๆ
แต่มาหลังๆเริ่มมีคนที่ทำงานเจอเรากับแม่ในห้างบ่อยขึ้น บางคนก็เข้ามาทักเรา
บางคนก็ไม่กล้าทักเรา..แต่มาถามเราที่ออฟฟิศว่าวันนั้นเดินกับแม่หรอ
หลังๆเริ่มมีคนแซวขำๆ(มั้ง)ว่าเรางกจะตายขนาดแม่เรายังไม่ควักตังให้เลย
ซ้ำไปอีกคือลูกน้องเราก็หัวเราะกันกิ๊กกั๊กด้วย
เราเบื่อเรื่องนี้มาก พยายามซื้อเสื้อผ้าให้แม่เยอะแยะ ตัวละหลายพันก็มี
อันที่เราลองแล้วสบายสุดๆแกก็ยืนยันว่าสู้แบบเดิมไม่ได้
เราขอร้องแม่ว่าให้ช่วยรักษาหน้าเรานิดนึง ไม่ต้องสวยมากแต่ขอไม่ขนาดที่แต่งอยู่ได้ไหม
แม่มองหน้าเราทำหน้าบึ้งๆไม่พูดอะไร สุดท้ายพาไปไหนๆแกก็ใส่แบบเดิม
เราไม่อยากเอาเรื่องนอกบ้านเข้ามาเลย แต่ภาพพจน์ในออฟฟิสเราดูแย่ไปแล้ว
จะไปไหนมาไหนคนเดียวก็รู้สึกผิดอีก หลังๆอยู่แต่บ้านแม่ก็ชอบถามว่าไม่พาแม่ไปไหนหรอ
พอเราบอกให้เปลี่ยนชุดแกก็ไม่เอา เหนื่อยมากค่ะ มีวิธีพูดให้แม่เข้าใจเราไหมคะ?
มีวิธีพูดยังไงให้แม่แต่งตัวสวยๆได้บ้างคะ?
ผมเผ้าไม่หวี รวบมั่วๆซั่วๆมัดยางวงไว้บนหัว รองเท้าแตะ
แรกๆเราก็ไม่อะไร เห็นแกบอกใส่สบายดีเราก็เฉยๆ
แต่มาหลังๆเริ่มมีคนที่ทำงานเจอเรากับแม่ในห้างบ่อยขึ้น บางคนก็เข้ามาทักเรา
บางคนก็ไม่กล้าทักเรา..แต่มาถามเราที่ออฟฟิศว่าวันนั้นเดินกับแม่หรอ
หลังๆเริ่มมีคนแซวขำๆ(มั้ง)ว่าเรางกจะตายขนาดแม่เรายังไม่ควักตังให้เลย
ซ้ำไปอีกคือลูกน้องเราก็หัวเราะกันกิ๊กกั๊กด้วย
เราเบื่อเรื่องนี้มาก พยายามซื้อเสื้อผ้าให้แม่เยอะแยะ ตัวละหลายพันก็มี
อันที่เราลองแล้วสบายสุดๆแกก็ยืนยันว่าสู้แบบเดิมไม่ได้
เราขอร้องแม่ว่าให้ช่วยรักษาหน้าเรานิดนึง ไม่ต้องสวยมากแต่ขอไม่ขนาดที่แต่งอยู่ได้ไหม
แม่มองหน้าเราทำหน้าบึ้งๆไม่พูดอะไร สุดท้ายพาไปไหนๆแกก็ใส่แบบเดิม
เราไม่อยากเอาเรื่องนอกบ้านเข้ามาเลย แต่ภาพพจน์ในออฟฟิสเราดูแย่ไปแล้ว
จะไปไหนมาไหนคนเดียวก็รู้สึกผิดอีก หลังๆอยู่แต่บ้านแม่ก็ชอบถามว่าไม่พาแม่ไปไหนหรอ
พอเราบอกให้เปลี่ยนชุดแกก็ไม่เอา เหนื่อยมากค่ะ มีวิธีพูดให้แม่เข้าใจเราไหมคะ?