ก่อนอื่นเลยที่ผมตั้งกระทู้ในห้องนี้ ผมอยาดได้ความคิดเหนเเละคำปรึกษาจากคุณผู้หญิงครับ กระทู้นี้อาจจะยาวมากนะครับ รบกวนเเละขอความกรุณาช่วยอ่านให้ทีครับ
จริงๆเเล้วเชื่อไหมครับ ผมอายุ20เเล้ว เพิ่งจะมีคนรักเป็นครั้งเเรกครับ เเบบเมื่อก่อนไม่เคยมีเเฟนกะเขา มัวเเต่สนใจเรื่องเรียนครับ อีกอย่างผมคงขี้เหร่ด้วยมั้ง เลยไม่มีใครมารัก
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ ผมกะลังเข้าเรียนมหาลัยปีเเรกครับ เเละมีอยู่วันหนึ่งผมเจอเธอคนที่ผมรักครั้งเเรกเลยครับ เเต่ใครจะว่ายังไงไม่สนนะครับ ผมหวังว่า คนที่เข้ามาอ่านจะเข้าใจ เเละไม่เเยกเเยะนะครับ เพราะผมเเอบชอบ สาวประเภทสองครับ เจอเธอครั้งเเรก ผมก็นึกว่าเป็นผู้หญิงเเหละครับ เธอสวยมาก สวยจริงๆ เธอกำลังนั่งอยู่กับรุ่นพี่ของผมครับ เธออยู่ปีสองครับ ตอนนั้นเราได้สบตากันครั้งเเรกครับ เริ่มเเรก ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะครับ เเต่พอวันต่อมาก็ได้เจอพี่เขาอีก (พี่เขาอายุ24ครับ) ผมเหนท่าทางการพูด บุคลิกของเธอ ดูดีมากครับ เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เเละก็ดูออกเเรดๆ ตามปะสาอะเเหละครับ55 เชื่อไหมครับ พอผมกลับบ้านไป จิตใจผมมันคิดถึงเเต่เธอตลอด เเบบเพ้ออะครับ เหมือนคนบ้า ผมเข้าไปส่องเฟสเธอ จากรุ่นพี่อะครับ ผมนี่คงจะโรคจิต เซฟรูปภาพพี่เขาไว้ในโทสัพตัวเองเฉย55 มีบางวันผมเขียนdiary ถึงพี่เขาด้วยครับ ผมจะเขียนตอนที่ได้เจอพี่เขา เเบบผมเขียนเเล้วมันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเเบบบอกไม่ถูกอะครับ เช่น บางทีผมจะเขียนเหตการณ์ที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่เขาืได้เจอพี่เขา อะไรทำนองนี้อะครับ พอหลายวันผ่านไป ไม่ได้เจอพี่เขาพักใหญ่ คือตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังจะบ้าตาย เพราะคิดถึงใครคนหนึ่งเลยครับ จนผมทนไม่ไหว ผมเลยเข้าไปทักในเฟสของพี่เขา ผมทำทีเป็นปรึกษาเรื่อง เรียนอะครับ เอาไปเอามา ผมเริ่มทักไปหาพี่เขาบ่อยขึ้น จนพี่เขาเริ่มสงสัย ว่ามีอะไรรึป่าว จนเราสองคนพูดกันเลยเถิด จนพี่เขาเเกล้งทำเปนขอเบอร์ (ผมนี่ไม่รอช้า55 ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าคิดบ้าอะไรอยู่ เเต่จิตใจมันสั่ง ให้ส่งเบอร์ไปให้พี่เขาซะงั้น พอพี่เขาเหน เค้าบอกว่า ให้ง่ายขนาดนี้เลยหรอ (55ผมก็ยิ้มเลยครับ) พี่เขาบอกว่า เขาจะโทรมา ผมนี่ตื่นเต้นมากๆ พอพี่เขาโทรมา เราสองคนก็คุยกันเพลินเลย เลยเถิดไปตั้ง1ชม.นี่ เป็นครั้งเเรกที่ผมโทรนานมาก เเละช่วงสุดท้าย ผมบอกกับตัวเองว่า เปนไงเป็นกันวะ ต้องบอกชอบพี่เขาให้ได้ (เพราะผมเป็นคนขี้อายไม่กล้าเข้าไปพูดตรงๆ เลยได้เเค่พูดในโทรศัพท์)
ผมบอกพี่เขาว่า พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอกพี่ เเต่พี่คงไม่เชื่อๆเเน่เลยๆ ผมใจเต้นรัวเลยตอนนั้น เเละผมก็พลั้งปากออกเลย ว่า ผมชอบพี่ครับ พี่เขาบอกว่า ก็ชอบสิ ไม่เหนจะเป็นไรเลย พี่ ทีนี้วันต่อมาเขาอยากเหนหน้าผมชัดๆ ผมก็video call ทางlineอะครับ เราคุยกันทั้งคืนเลย ผมก็ถามเขานะว่า รักผมไหม เขาก็บอกว่ารักครับ
เเต่วันต่อมา พี่เขาก็บอกว่า ต้องขาวขึ้นนะ (คือผมเป็นคนผิวคล้ำมากครับ เเต่พี่เขาก็ไม่รังเกียจนะครับ เเต่เขาบอกใก้ผมเปลียนตัวเอง ต้องขาวขึ้น ต้องหล่อขึ้น คือผมก็เข้าใจพี่เขานะว่า คนเราก็มีสเปคเป็นของตัวเอง อันนี้มันห้ามกันไม่ได้ ผมเข้าใจดีครับ ผมบอกกับตัวเองว่าผมต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ จากคนที่ไม่เคยดูเเลตัวเอง ผมก็เริ่มหมั่นขัดตัว ทาครีม พี่เขาบอกให้เลิกบุหรี่ เชื่อไหมครับ ผมเลิกมันได้จริงๆอะครับ จากนั้นมาเราก็คุยกันเรื่อยๆ พอผมได้ถามพี่เขาเรืองเเฟนเก่า ของเขา พี่เขาบอกผมว่า ไม่มีใครรักสาวประเภทสองจริงๆ เเบบได้เเล้วก็ทิ้ง พี่เขาก็บอกว่าไม่อยากมีเเฟนอีกเเล้ว ผมได้ฟังพี่เขาบอก ผมสงสารเขาจริงๆนะครับ เขาถามผมว่า ไม่ได้มาหลอกกันใช่ไหม (ผมไม่เคยคิดเเบบนั้นกะพี่เขาเลยครับ ) พี่เขาก็บอกผมว่า งั้น ให้เรียนจบก่อน เเละบอกให้ผมเปลี่ยนตัวเองให้ได้ พี่เขาถึงจะรับพิจารณา
พอพักหลังๆ พี่เขาก็กลับบอกว่า พี่ยังชอบผมอยู่ไหมครับ พี่เขาก็กลับบอกว่า ใจจริงพี่ก็ไม่อยากให้ความหวังใคร เเล้วก็บอกว่า ผมยังไม่ใช่สเปค เพราะพี่เขาชอบคนที่อายุมากกว่าด้วย ผมถามพี่ว่า ผมขี้เหร่มากเลยหรอครับ พี่เขาก็บอกว่า ไม่ เเต่ พี่ไม่ได้ชอบเเบบนี้ ผมได้ยินเเล้ว เเทนที่ผมจะโกรธเขา ผมกลับบอกพี่เขาว่า พี่ครับ งั้นพี่ช่วยรอหน่อยนะครับ ผมจะเปลี่ยนตัวเองให้พี่เหนเอง ผมก็พูดประชดไปว่า นับต่อจากนี้พี่จะมีใคร ชอบใครผมไม่สน เเต่ผมขอเวลาได้ไหม พี่เขาบอกว่าไม่รับปาก หลังจากนั้นมา เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก เหมือนพี่เขาทำเเบบไม่สนใจผมเเล้ว ผมก็ไม่สนครับ ผมสัญญากับพี่ไว้เเล้วว่าจะเปลี่ยนตัวเองให้ได้ เเละผมยอมรับว่าพักหลังผมส่งข้อความไปหาพี่เขาบ่อยมากๆ ถึงมาก ผมก็รู้สึกว่าพี่เขาเบื่อ ทีนี้ก็มีพี่ที่เป็นสาวประเภทสองอีกคน คนนี้เธอเรียนปี1พร้อมกับผม เเต่เธออายุ30เเล้ว เเถมเธอยังเป็นเพื่อน กับคนที่ผมรัก เเต่ไม่ได้สนิทกัน ก็ทักกันปกติ ผมก็เลยลองไปปรึกษาพี่คนนั้นดู เพราะเขาคงจะมีประสบการณ์เรื่องรักพอตัวอยู่ ผมก็ปรึกษาพี่คนนั้นว่า พี่ครับ ทำไมคนที่เรารัก เขาถึงไม่รักเรามั่ง พี่คนนั้นเขาให้คำปรึกษา เเละให้กำลังใจผมเรื่อยมา ผมอยากจะขอบคุณพี่เขาจริงๆ พี่คนนั้นถามผมว่า กระเทยน่ะท้องได้ไหม? เเล้วสังคมเขาจะมองว่ายังไง (ผมก็บอกเขาไปว่า เรื่องนั้นผมไม่สนใจเลยสักนิด ขอให้ผมได้อยู่กับพี่เขาก็พอเเล้ว ทีนี้พี่คนนั้นเขาบอกผมว่าจริงๆ เเล้ว พี่คนนั้น(คนที่ผมชอบ) เขาสงสารผม เพราะอายุยังน้อย เเละบอกผมว่า ถ้าผมเปลี่ยนตัวเองได้ ผมคงจะมีคนอื่น เพราะไม่มีใครรักสาวประเภทสองจริงๆหรอก ผมได้ยินเเบบนั้นผมก็รู้สึกโล่งอก พี่สาวคนที่ให้คำปรึกษาผม เขาบอกผมว่า พี่คนที่ผมชอบ ยังมีใจให้ผมอยู่ เพราะเขาก็มีความหวังเหมือนกัน ทีนี้ผมก็เข้าใจพี่เขาเเล้วว่าเขาคิดยังไง ต่อจากนั้นมา ผมก็ตั้งเปลี่ยนตัวเอง เเต่ทุกคนครับ ผมอยากจะบอกว่า ผมพยายามส่งข้อความไปหาพี่เขา พี่เขาก็ไม่ค่อยตอบกลับมาเลย บางทีผมก็ท้อนะ เเบบ นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ นี่มันใช่เราหรอ มีบางทีผมอดร้องไห้ไม่ได้ครับ
ผมยอมรับว่าเครียด เเละจริงจรังกับความรักมากเกินไป เเต่พอเวลาผ่านไป ผมก็เริ่มชิน เเละ ตั้งใจที่จะเปลี่ยนตัวเองให้มากขึ้น มันก็มีท้อบ้างนะครับ เเต่คำที่พี่เขาบอกว่า ต้องขาว ต้องหล่อให้ได้ มันยังฝังอยู่ในหัวผมเลยครับ
ตอนนี้ก็ผ่านมาได้4เดือนะครับ ตอนนี้ผมเริ่มคิดได้เเล้วว่าพี่เขา อยากให้ผมเปลี่ยนเพื่อตัวผมเอง เเต่ผมอยากจะเปลี่ยนเพื่อเขามากกว่า ผมก็ไม่ได้ทักไปหาเขานานมาก บางทีอาทิตละครั้ง ก็มี เเต่พี่เขาก็ทักกลับมาหาผมนะครับ เเต่ก็นิดเดียวเอง ผมบอกตัวเองเลยว่า ผมคิดถึงพี่เขามาก อยากจะโทร เเค่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมรู้ตัวดีครับ ว่าผมอยู่ในสถานะอะไร คนรักก็ไม่ใช่ มันก็เเค่คนรู้จัก เเต่ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่า ทำไมยังรักเขาอยู่ ยังจะทำเพื่อเขาอยู่ เเต่จะให้ผมตัดใจจากพี่เขา ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมเลยอยากจะขอคำปรึกษาทุกคนว่า ผมควรจะทำยังไงต่อไปครับ บางทีผมก็อยากหยุด เเต่บางทีผมก็บอกตัวเองว่า ทำให้ถึงยอมเเพ้ง่ายๆเเบบนี้
ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ผมพิมพ์ยาวมาก หวังว่าจะสาวๆใจดี มาให้คำปรึกษาหน่อยนะครับ ขอบคุณมากมากๆครับ
ผมควรจะรอต่อไปไหมครับ เหนื่อยกับรักเหลือเกิน
จริงๆเเล้วเชื่อไหมครับ ผมอายุ20เเล้ว เพิ่งจะมีคนรักเป็นครั้งเเรกครับ เเบบเมื่อก่อนไม่เคยมีเเฟนกะเขา มัวเเต่สนใจเรื่องเรียนครับ อีกอย่างผมคงขี้เหร่ด้วยมั้ง เลยไม่มีใครมารัก
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ ผมกะลังเข้าเรียนมหาลัยปีเเรกครับ เเละมีอยู่วันหนึ่งผมเจอเธอคนที่ผมรักครั้งเเรกเลยครับ เเต่ใครจะว่ายังไงไม่สนนะครับ ผมหวังว่า คนที่เข้ามาอ่านจะเข้าใจ เเละไม่เเยกเเยะนะครับ เพราะผมเเอบชอบ สาวประเภทสองครับ เจอเธอครั้งเเรก ผมก็นึกว่าเป็นผู้หญิงเเหละครับ เธอสวยมาก สวยจริงๆ เธอกำลังนั่งอยู่กับรุ่นพี่ของผมครับ เธออยู่ปีสองครับ ตอนนั้นเราได้สบตากันครั้งเเรกครับ เริ่มเเรก ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะครับ เเต่พอวันต่อมาก็ได้เจอพี่เขาอีก (พี่เขาอายุ24ครับ) ผมเหนท่าทางการพูด บุคลิกของเธอ ดูดีมากครับ เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เเละก็ดูออกเเรดๆ ตามปะสาอะเเหละครับ55 เชื่อไหมครับ พอผมกลับบ้านไป จิตใจผมมันคิดถึงเเต่เธอตลอด เเบบเพ้ออะครับ เหมือนคนบ้า ผมเข้าไปส่องเฟสเธอ จากรุ่นพี่อะครับ ผมนี่คงจะโรคจิต เซฟรูปภาพพี่เขาไว้ในโทสัพตัวเองเฉย55 มีบางวันผมเขียนdiary ถึงพี่เขาด้วยครับ ผมจะเขียนตอนที่ได้เจอพี่เขา เเบบผมเขียนเเล้วมันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเเบบบอกไม่ถูกอะครับ เช่น บางทีผมจะเขียนเหตการณ์ที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่เขาืได้เจอพี่เขา อะไรทำนองนี้อะครับ พอหลายวันผ่านไป ไม่ได้เจอพี่เขาพักใหญ่ คือตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังจะบ้าตาย เพราะคิดถึงใครคนหนึ่งเลยครับ จนผมทนไม่ไหว ผมเลยเข้าไปทักในเฟสของพี่เขา ผมทำทีเป็นปรึกษาเรื่อง เรียนอะครับ เอาไปเอามา ผมเริ่มทักไปหาพี่เขาบ่อยขึ้น จนพี่เขาเริ่มสงสัย ว่ามีอะไรรึป่าว จนเราสองคนพูดกันเลยเถิด จนพี่เขาเเกล้งทำเปนขอเบอร์ (ผมนี่ไม่รอช้า55 ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าคิดบ้าอะไรอยู่ เเต่จิตใจมันสั่ง ให้ส่งเบอร์ไปให้พี่เขาซะงั้น พอพี่เขาเหน เค้าบอกว่า ให้ง่ายขนาดนี้เลยหรอ (55ผมก็ยิ้มเลยครับ) พี่เขาบอกว่า เขาจะโทรมา ผมนี่ตื่นเต้นมากๆ พอพี่เขาโทรมา เราสองคนก็คุยกันเพลินเลย เลยเถิดไปตั้ง1ชม.นี่ เป็นครั้งเเรกที่ผมโทรนานมาก เเละช่วงสุดท้าย ผมบอกกับตัวเองว่า เปนไงเป็นกันวะ ต้องบอกชอบพี่เขาให้ได้ (เพราะผมเป็นคนขี้อายไม่กล้าเข้าไปพูดตรงๆ เลยได้เเค่พูดในโทรศัพท์)
ผมบอกพี่เขาว่า พี่ครับ ผมมีอะไรจะบอกพี่ เเต่พี่คงไม่เชื่อๆเเน่เลยๆ ผมใจเต้นรัวเลยตอนนั้น เเละผมก็พลั้งปากออกเลย ว่า ผมชอบพี่ครับ พี่เขาบอกว่า ก็ชอบสิ ไม่เหนจะเป็นไรเลย พี่ ทีนี้วันต่อมาเขาอยากเหนหน้าผมชัดๆ ผมก็video call ทางlineอะครับ เราคุยกันทั้งคืนเลย ผมก็ถามเขานะว่า รักผมไหม เขาก็บอกว่ารักครับ
เเต่วันต่อมา พี่เขาก็บอกว่า ต้องขาวขึ้นนะ (คือผมเป็นคนผิวคล้ำมากครับ เเต่พี่เขาก็ไม่รังเกียจนะครับ เเต่เขาบอกใก้ผมเปลียนตัวเอง ต้องขาวขึ้น ต้องหล่อขึ้น คือผมก็เข้าใจพี่เขานะว่า คนเราก็มีสเปคเป็นของตัวเอง อันนี้มันห้ามกันไม่ได้ ผมเข้าใจดีครับ ผมบอกกับตัวเองว่าผมต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ จากคนที่ไม่เคยดูเเลตัวเอง ผมก็เริ่มหมั่นขัดตัว ทาครีม พี่เขาบอกให้เลิกบุหรี่ เชื่อไหมครับ ผมเลิกมันได้จริงๆอะครับ จากนั้นมาเราก็คุยกันเรื่อยๆ พอผมได้ถามพี่เขาเรืองเเฟนเก่า ของเขา พี่เขาบอกผมว่า ไม่มีใครรักสาวประเภทสองจริงๆ เเบบได้เเล้วก็ทิ้ง พี่เขาก็บอกว่าไม่อยากมีเเฟนอีกเเล้ว ผมได้ฟังพี่เขาบอก ผมสงสารเขาจริงๆนะครับ เขาถามผมว่า ไม่ได้มาหลอกกันใช่ไหม (ผมไม่เคยคิดเเบบนั้นกะพี่เขาเลยครับ ) พี่เขาก็บอกผมว่า งั้น ให้เรียนจบก่อน เเละบอกให้ผมเปลี่ยนตัวเองให้ได้ พี่เขาถึงจะรับพิจารณา
พอพักหลังๆ พี่เขาก็กลับบอกว่า พี่ยังชอบผมอยู่ไหมครับ พี่เขาก็กลับบอกว่า ใจจริงพี่ก็ไม่อยากให้ความหวังใคร เเล้วก็บอกว่า ผมยังไม่ใช่สเปค เพราะพี่เขาชอบคนที่อายุมากกว่าด้วย ผมถามพี่ว่า ผมขี้เหร่มากเลยหรอครับ พี่เขาก็บอกว่า ไม่ เเต่ พี่ไม่ได้ชอบเเบบนี้ ผมได้ยินเเล้ว เเทนที่ผมจะโกรธเขา ผมกลับบอกพี่เขาว่า พี่ครับ งั้นพี่ช่วยรอหน่อยนะครับ ผมจะเปลี่ยนตัวเองให้พี่เหนเอง ผมก็พูดประชดไปว่า นับต่อจากนี้พี่จะมีใคร ชอบใครผมไม่สน เเต่ผมขอเวลาได้ไหม พี่เขาบอกว่าไม่รับปาก หลังจากนั้นมา เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก เหมือนพี่เขาทำเเบบไม่สนใจผมเเล้ว ผมก็ไม่สนครับ ผมสัญญากับพี่ไว้เเล้วว่าจะเปลี่ยนตัวเองให้ได้ เเละผมยอมรับว่าพักหลังผมส่งข้อความไปหาพี่เขาบ่อยมากๆ ถึงมาก ผมก็รู้สึกว่าพี่เขาเบื่อ ทีนี้ก็มีพี่ที่เป็นสาวประเภทสองอีกคน คนนี้เธอเรียนปี1พร้อมกับผม เเต่เธออายุ30เเล้ว เเถมเธอยังเป็นเพื่อน กับคนที่ผมรัก เเต่ไม่ได้สนิทกัน ก็ทักกันปกติ ผมก็เลยลองไปปรึกษาพี่คนนั้นดู เพราะเขาคงจะมีประสบการณ์เรื่องรักพอตัวอยู่ ผมก็ปรึกษาพี่คนนั้นว่า พี่ครับ ทำไมคนที่เรารัก เขาถึงไม่รักเรามั่ง พี่คนนั้นเขาให้คำปรึกษา เเละให้กำลังใจผมเรื่อยมา ผมอยากจะขอบคุณพี่เขาจริงๆ พี่คนนั้นถามผมว่า กระเทยน่ะท้องได้ไหม? เเล้วสังคมเขาจะมองว่ายังไง (ผมก็บอกเขาไปว่า เรื่องนั้นผมไม่สนใจเลยสักนิด ขอให้ผมได้อยู่กับพี่เขาก็พอเเล้ว ทีนี้พี่คนนั้นเขาบอกผมว่าจริงๆ เเล้ว พี่คนนั้น(คนที่ผมชอบ) เขาสงสารผม เพราะอายุยังน้อย เเละบอกผมว่า ถ้าผมเปลี่ยนตัวเองได้ ผมคงจะมีคนอื่น เพราะไม่มีใครรักสาวประเภทสองจริงๆหรอก ผมได้ยินเเบบนั้นผมก็รู้สึกโล่งอก พี่สาวคนที่ให้คำปรึกษาผม เขาบอกผมว่า พี่คนที่ผมชอบ ยังมีใจให้ผมอยู่ เพราะเขาก็มีความหวังเหมือนกัน ทีนี้ผมก็เข้าใจพี่เขาเเล้วว่าเขาคิดยังไง ต่อจากนั้นมา ผมก็ตั้งเปลี่ยนตัวเอง เเต่ทุกคนครับ ผมอยากจะบอกว่า ผมพยายามส่งข้อความไปหาพี่เขา พี่เขาก็ไม่ค่อยตอบกลับมาเลย บางทีผมก็ท้อนะ เเบบ นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ นี่มันใช่เราหรอ มีบางทีผมอดร้องไห้ไม่ได้ครับ
ผมยอมรับว่าเครียด เเละจริงจรังกับความรักมากเกินไป เเต่พอเวลาผ่านไป ผมก็เริ่มชิน เเละ ตั้งใจที่จะเปลี่ยนตัวเองให้มากขึ้น มันก็มีท้อบ้างนะครับ เเต่คำที่พี่เขาบอกว่า ต้องขาว ต้องหล่อให้ได้ มันยังฝังอยู่ในหัวผมเลยครับ
ตอนนี้ก็ผ่านมาได้4เดือนะครับ ตอนนี้ผมเริ่มคิดได้เเล้วว่าพี่เขา อยากให้ผมเปลี่ยนเพื่อตัวผมเอง เเต่ผมอยากจะเปลี่ยนเพื่อเขามากกว่า ผมก็ไม่ได้ทักไปหาเขานานมาก บางทีอาทิตละครั้ง ก็มี เเต่พี่เขาก็ทักกลับมาหาผมนะครับ เเต่ก็นิดเดียวเอง ผมบอกตัวเองเลยว่า ผมคิดถึงพี่เขามาก อยากจะโทร เเค่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมรู้ตัวดีครับ ว่าผมอยู่ในสถานะอะไร คนรักก็ไม่ใช่ มันก็เเค่คนรู้จัก เเต่ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่า ทำไมยังรักเขาอยู่ ยังจะทำเพื่อเขาอยู่ เเต่จะให้ผมตัดใจจากพี่เขา ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมเลยอยากจะขอคำปรึกษาทุกคนว่า ผมควรจะทำยังไงต่อไปครับ บางทีผมก็อยากหยุด เเต่บางทีผมก็บอกตัวเองว่า ทำให้ถึงยอมเเพ้ง่ายๆเเบบนี้
ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ผมพิมพ์ยาวมาก หวังว่าจะสาวๆใจดี มาให้คำปรึกษาหน่อยนะครับ ขอบคุณมากมากๆครับ